Cover

ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମ

ଭକ୍ତକବି ବଳଭଦ୍ର ଦାସ

ପ୍ରଥମ ଅଧ୍ୟାୟ

ଧ୍ୟାୟେଽହଂ ରାମକୃଷ୍ଣଂ ଯଦୁକୁଳନଳିନଂ ପୀତବସ୍ତ୍ରଂ ସୁଦକ୍ଷଂ ।

ଯୁନ୍ମାଙ୍ଗଂ ସଙ୍ଗୀଭୂତଂ ଭୂତ ଜନକ ମନୋହାରିଣଂ ଷୋଡ଼ଶାକ୍ଷଂ ।

ଦ୍ୱାତ୍ରିଂଶବ୍ଦର୍ଣ୍ଣରୂପାବୟ ମନୁତିନଂ ଭାସ୍କରଂ ସର୍ବ ବୀଜଂ ।

ସଂସାରସ୍ୟାତିନାଶଂ କଳିକଳୁଷହରଂ ଦେବଦେବଂ ନମାମି ।୧।

ଶ୍ରୀଗୁରୁ ବୈଷ୍ଣବଂ କୃଷ୍ଣପଦ ଦ୍ୱୟାରବିନ୍ଦୟୋଃ ।

ବନ୍ଦେଽହଂ ମଧୁଲୋଭାନାଂ ନ ଜାନେ ପ୍ରାପ୍ତା କୋବିଧିଃ ।୨।

ବନ୍ଦଇଁ ଶ୍ରୀଗୁରୁ ଚରଣ	।	ଯାହାରେ ଜୀବେ ପରିତ୍ରାଣ	।।
ବେଷ୍ଣବ ଚରଣ ବନ୍ଦଇଁ	।	ଯାହାରେ ବାଞ୍ଛା ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ	।।
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପଦ ଅରବିନ୍ଦ	।	ବନ୍ଦଇଁ ଯେ ଭକ୍ତ ସମ୍ପଦ	।।
ସେ ପାଦ ପଦ୍ମର ମହିମା	।	ବ୍ରହ୍ମା ଶିବାଦିରେ ଅଗମ୍ୟା	।।
ଯେ ପାଦ ପଦ୍ମ ବେନି ନଦୀ	।	ବହେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ମଧ୍ୟେ ଭେଦି	।।
ଏକ ନଦୀ ଗଙ୍ଗା ହୋଇଲେ	।	ବଳେ ତ୍ରିତାପକୁ ଦହିଲେ	।।
ତାହାଙ୍କୁ ଛଳି ମକରନ୍ଦ	।	ବହଇ ହୋଇଣ ଆନନ୍ଦ	।।
ଯୋଗୀନ୍ଦ୍ର ମାନସ ଚଡ଼ାଗେ	।	ବହନ ପୂରିଲେ ସେ ବେଗେ	।।
ସେ ଭକ୍ତବୃନ୍ଦଙ୍କ ନୟନ	।	ସର୍ବଦା ତହିଁରେ ପତନ	।।
ଏମନ୍ତ ଚରଣାରବିନ୍ଦେ	।	ଯେ ଭକ୍ତି କରେ ପ୍ରେମାନନ୍ଦେ	।।
ସେ ସର୍ବ ଦୁଃଖ ପରିହରେ	।	ଅନ୍ତେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ସେବା କରେ	।।
ଶ୍ରୀଭାଗବତ ପୁରାଣରେ	।	ଲିଖନ ଅଛଇ ବିଧିରେ	।।
କରିଛନ୍ତି ପ୍ରାକୃତ ଗୀତ	।	ମହାନ୍ତ ଦାସ ଜଗନ୍ନାଥ	।।
ଯେ ସ୍ତବେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଡାକିଲେ	।	ତତ୍‌କ୍ଷଣେ ବରକୁ ପାଇଲେ	।।
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଆସି ତାଙ୍କ ପାଶେ	।	ମନୋରଥ ଦେଲେ ହରଷେ	।।
ଅଧିକ ଦେଲେ ପ୍ରେମଭକ୍ତି	।	ଯାହାକୁ ତୁଲ୍ୟ ନୋହେ ମୁକ୍ତି	।।
ହରି ସ୍ତବନେ ପ୍ରାଣୀ ତରେ	।	ସଂସାର ଦୁଃଖରୁ ନିସ୍ତରେ	।।
ପ୍ରଥମ ସ୍କନ୍ଧେ ଏହୁ ବାଣୀ	।	ସପ୍ତମ ଅଧ୍ୟାରେ ବଖାଣି	।।
ଅଶ୍ୱଥାମାର ବାଣ ଭୟେ	।	ଅର୍ଜୁନ ଏହି ସ୍ତବେ ଧ୍ୟାୟେ	।।
ପଡ଼ିଲା ଭୟେ ପାଦତଳେ	।	ବୋଇଲା ଜୀବନ ବିକଳେ	।।
ହେ କୃଷ୍ଣ କୃଷ୍ଣ ଯୋଗେଶ୍ୱର	।	ଶରଣ ଜନଙ୍କ ସୋଦର	।।
ସଂସାରେ ଅନଳ ଦହନ	।	ଡରେ ସ୍ମରନ୍ତି ତୋତେ ଜନ	।।
ତାହାଙ୍କୁ ଦେଉ ମୋକ୍ଷ ଗତି	।	ଅବ୍ୟୟ ବ୍ରହ୍ମେ ସେ ପଶନ୍ତି	।।
ଆଦି ପୁରୁଷ ନିରଞ୍ଜନ	।	ପ୍ରକୃତି ପରେ ତୋ ବିଶ୍ରାମ	।।
ଏଜୀବ ଲୋକେ ତୋର ମାୟା	।	ତୁଟଇ ଯାରେ କରୁ ଦୟା	।।
ଏ ଯେ ତୋହର ଅବତାର	।	ଖଣ୍ଡିବ ଅବନୀର ଭାର	।।
ଯେ ତୋତେ ଶରଣ ପଶଇ	।	ସଂସାରେ ତାକୁ ନ ବାଧଇ	।।
ଏଣୁ ମୋହର ଗତି ତୁହି	।	ତୋ ମାୟା ବଳ ନ ଜାଣଇ	।।
ଏ ଯେ ଅଛଇ ବ୍ରହ୍ମଶର	।	ତେଜେ ଆଚ୍ଛାଦି ତିନିପୁର	।।
ସ୍ୱଭାବେ ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଦାରୁଣ	।	ଦେଖି କମ୍ପଇ ମୋର ମନ	।।
କହ କି କରିବି ଗୋସାଇଁ	।	ତୋ ବିନୁ ଅନ୍ୟଗତି ନାହିଁ	।।
ଏମନ୍ତେ ଅର୍ଜୁନର ସ୍ତବ	।	ଶୁଣି ସନ୍ତୋଷ ବାସୁଦେବ	।।
ଦୟାସାଗର ଦୟା କଲେ	।	ଅର୍ଜୁନ ସଙ୍କଟୁ ତାରିଲେ	।।
ପ୍ରଥମ ଅଷ୍ଟମ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ଉତ୍ତରା ସ୍ତବ ନିରନ୍ତରେ	।।
ଅର୍ଜୁନେ ପାଇ ଅପମାନ	।	କୋପେ ଯେ ଦ୍ରୋଣଙ୍କ ନନ୍ଦନ	।।
ବେଗେ ପେଷିଲା ବ୍ରହ୍ମଶର	।	ବୋଇଲା ଅପାଣ୍ଡବ କର	।।
ସେ ଶର ଆଶୁ ଗଗନରେ	।	ଉତ୍ତରା ଦେଖି ନୟନରେ	।।
ବିକଳେ ବେନି କର ତୋଳି	।	ଡାକଇ ରଖ ବନମାଳି	।।
ଭୋ ଦେବଦେବ ଜଗନ୍ନାଥ	।	ଭାରାନିବାରେ ତୋର ଜାତ	।।
ଅନାଦି ନାଥ ଭାବଗ୍ରାହି	।	ଘୋର ସଂକଟୁ କର ତ୍ରାହି	।।
ତୋ ବିନୁ ନ ଜାଣଇ ଆନ	।	ଅଭୟ ସଙ୍କଟ ଭଞ୍ଜନ	।।
ଏଯେ ଗଗନ ମାର୍ଗେ ଶର	।	ଆସଇ ଯେହ୍ନେ ଦିବାକର	।।
ପାଣ୍ଡବ କୁଳ ଏ ନାଶିବ	।	ଏହାକୁ କେବା ନିବାରିବ	।।
ତୋର ଶରଣ ଗଲି ମୁହିଁ	।	ମୋ ଗର୍ଭ ରଖ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ଏ ଗର୍ଭ ରବିତଳେ ଥାଉ	।	ମୋର ଜୀବନ ବାଣ ଦହୁ	।।
ଉତ୍ତରା ବାକ୍ୟ କର୍ଣ୍ଣେ ଶୁଣି	।	ଗର୍ଭ ରଖିଲେ ଚକ୍ରପାଣି	।।
ଏହି ଅଧ୍ୟ୍ୟାରେ ଯୁଧିଷ୍ଠିର	।	ଦେଖି କାତର ଦ୍ରୋଣି ଶର	।।
ଚାହିଁଣ କୃଷ୍ଣ ପଦମୁଖ	।	ଅନ୍ତେ ବୋଲନ୍ତି ରଖ ରଖ	।।
ତାହା ଜାଣିଲେ ନରହରି	।	ତତ୍‌କ୍ଷଣେ ଚକ୍ରକୁ ସୁମରି	।।
ଚକ୍ରେ ପାଣ୍ଡବଙ୍କୁ ରଖିଲେ	।	ଦ୍ରୋଣିର ଶର ନାଶକଲେ	।।
ଏ ଅଷ୍ଟ ଅଧ୍ୟାରେ ଯେ କୁନ୍ତୀ	।	କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଚାହିଁଣ ସ୍ତବନ୍ତି	।।
ଭୋ ନାଥ ନମୁଁ ତୋ ପୟର	।	ଆଦି ପୁରୁଷ ତୁ ଈଶ୍ୱର	।।
ପ୍ରକୃତି ପରେ ତୋର ବାସ	।	ଏଣୁ ପ୍ରାଣୀଙ୍କି ଅପ୍ରକାଶ	।।
ଜନ୍ତୁଙ୍କ ଅନ୍ତର ବାହାରେ	।	ତୋ ବିନୁ ଅନ୍ୟ ନାହିଁ ପରେ	।।
ଆଚ୍ଛାଦି ମାୟା ଜବନିକା	।	ନିର୍ଲେପ ରୂପେ ଥାଉ ଏକା	।।
ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଗଣେ ତୁଲ୍ୟ କରି	।	ଅବ୍ୟୟ ଆତ୍ମାରୂପେ ପୁରି	।।
ତୋହର ମାୟା ଯାର ଚିତ୍ତେ	।	ସେ ତୋତେ ଜାଣିବେ କେମନ୍ତେ	।।
ନଟଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ଯେ ନାୟକ	।	ସେ ଯେହ୍ନେ ନାଟେ ମୋହେଲୋକ	।।
ନାନା କାଛେଣି ସେ ଭିଆଇ	।	ନୃତ୍ୟକାରଙ୍କୁ ସେ ନଚାଇ	।।
ଦେଖନ୍ତା ପ୍ରାଣୀ ମନ ମୋହେ	।	ନିଶ୍ଚେ ବିଚାରେ କିଛି ନୋହେ	।।
ପରମହଂସ ଦୀକ୍ଷା ପଣେ	।	ନିର୍ମଳଚେତା ମୁନିଗଣେ	।।
ତୋ ପାଦ ଧ୍ୟାୟି ଅବିରତେ	।	ଦୃଢ଼ ଭକତି ଅନୁବ୍ରତେ	।।
ସେ ଭକ୍ତି ଯୋଗର ବିଧାନ	।	ମୁଁ କାହିଁ ଜାଣିବି ସ୍ତ୍ରୀ ଜନ୍ମ	।।
ତୁ ନାଥ କୃଷ୍ଣ ଅବତାରେ	।	ପ୍ରକାଶ ବସୁଦେବ ଘରେ	।।
ଦେବକୀ ଗର୍ଭରେ ସମ୍ଭବ	।	ଏଣୁ ତୋ ନାମ ବାସୁଦେବ	।।
ଅଶେଷ ଜୀବ ହୃଦଗତେ	।	ତୋର ବିହାର ଆତ୍ମା ମତେ	।।
ଏ ଘେନି ନ ଜାଣନ୍ତି କେହି	।	ତୁ ଆତ୍ମା ହେଉ ସର୍ବଦେହୀ	।।
କୁମର ରୂପେ ନନ୍ଦଘରେ	।	ତୋର ବିହାର ଗୋପପୁରେ	।।
ଇନ୍ଦ୍ର ବିବାଦେ ବନମାଳୀ	।	ମନ୍ଦର ବାମଭୁଜେ ତୋଳି	।।
ରଖିଲୁ ଗୋପର ସମ୍ପଦ	।	ଏମନ୍ତେ ନାମ ତୋ ଗୋବିନ୍ଦ	।।
ପ୍ରଳୟ ଜଳେ ତୋର ବାସ	।	ନାଭିରୁ ପଙ୍କଜ ପ୍ରକାଶ	।।
ପଙ୍କଜ ମାଳ ତୋର ଗଳେ	।	ବିହରୁ ଭୁବନମଣ୍ଡଳେ	।।
ପଙ୍କଜଲୋଚନ ସୁନ୍ଦର	।	ନମଇଁ ପଙ୍କଜ ପୟର	।।
ଦେବକୀ ଦେବୀ କଂସଡ଼ରେ	।	ବନ୍ଦିରେ ଥିଲା ଶୋକଭରେ	।।
ମୁଁ ପଞ୍ଚପୁତ୍ର ଘେନି ଏକେ	।	ବନେ ବଞ୍ଚଇଁ ଦୁଃଖ ସୁଖେ	।।
ଦେବକୀ ପ୍ରାୟ ମୋତେକରି	।	ଅଶେଷ ସଙ୍କଟୁ ଉଦ୍ଧରି	।।
ଭୀମକୁ ବିଷଲଡ଼ୁ ଦେଲେ	।	ତହିଁ ରଖିଲୁ ତେତେବେଳେ	।।
ପୁଣି ଅଜ୍ଞାତ ବନବାସେ	।	ତହୁଁ ବଞ୍ଚିଲୁ ନାନା ଦେଶେ	।।
ଯୁଦ୍ଧେ ଦୂର୍ଜୟ ରିପୁ ତ୍ରାସୁ	।	ତୁ ନାଥ ମୋ ପୁତ୍ରେ ଉଶ୍ୱାସୁ	।।
ଉତ୍ତମ କୁଳେ ଜନ୍ମପାଇ	।	ପ୍ରକୃତି ତୋତେ ନ ଜାଣଇ	।।
ତୁ ନାଥ ଆତ୍ମାରାମ ଶାନ୍ତା	।	ନମସ୍ତେ କଇବଲ୍ୟ ଦାତା	।।
ତୁ ନାଥ କାଳ ରୂପ ହେଉ	।	ଅନାଦି ନିଧନ ବୋଲାଉ	।।
କ୍ରମେ ତୁ ବସୁ ପ୍ରାଣି ଦେହେଁ	।	ପ୍ରାଣିଏ ତୋର ମାୟା ମୋହେ	।।
ଭଜନ୍ତି ଅନ୍ୟୋଅନ୍ୟ ଭାବେ	।	କଳି ଯେସନେ କଳିଯୁଗେ	।।
ତୋହର ଇଚ୍ଛା କେ ଜାଣିବ	।	ଶରୀର ବହି ବ୍ରହ୍ମା ଶିବ	।।
ତୋର ଚରିତ ଭଗବାନ	।	ଏ ନରଲୋକେ ବିଡ଼ମ୍ବଣ	।।
ଯେଣୁ ତୋ ରିପୁ ମିତ୍ର ନାହିଁ	।	ପ୍ରାଣୀ ଜାଣିବେ ତୋତେ କାହିଁ	।।
ତୁ ବିଶ୍ୱ ଆତ୍ମା ନରହରି	।	ନିଜ ବିହାରେ ଦେହ ଧରି	।।
ପଶୁଙ୍କ ଘରେ ହେଉ ଜାତ	।	ଋଷିଙ୍କ ଘରେ ଋଷିପୁତ	।।
ଜଳଜନ୍ତୁଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ତୁହି	।	ବିହରୁ ମୀନ କୂର୍ମ ହୋଇ	।।
ଏ କଥା ତୋତେ ବିଡ଼ମ୍ବଣ	।	ଆଧ୍ୟାତ୍ମ ଆତ୍ମା ନିରଞ୍ଜନ	।।
ଦଧିମନ୍ଥନ ବେଳେ ଧରି	।	ରୋଳେ ବାନ୍ଧିଲା ନନ୍ଦ ନାରୀ	।।
ପଛେ ଲୁଚାଇ ଛୋଟ ଗୋଟି	।	ତା ଦେଖି ଭୂମିରେ ତୁ ଲୋଟି	।।
ଚକ୍ଷୁ ଅଞ୍ଜନ ପୋଛି କରେ	।	କାନ୍ଦି ପଡ଼ିଲୁ ତା ପୟରେ	।।
ବଦନ ହସ୍ତକେ ଲୁଚାଇ	।	ଭୟେ କମ୍ପଇ ତୋର ଦେହି	।।
ଏ ଦଶା ତୋତେ ସମ୍ପାଦିଲା	।	ମୋତେତ ସନ୍ଦେହ ଲାଗିଲା	।।
ଭୟ ଯାହାର ନାମେ ହରେ	।	ସେ କିପାଁ ଯଶୋଦାକୁ ଡରେ	।।
ତୁ ନାଥ ମାୟା ଯୋଗଅଂଶେ	।	ଜନ୍ମିଲୁ ଯଦୁରାଜା ବଂଶେ	।।
ସ୍ୱଭାବେ ଜନ୍ମ ନାହିଁ ତୋର	।	ଯେଣୁ ଖଣ୍ଡିବ ଭୂମିଭାର	।।
ଏଣୁ କଳ୍ପନ୍ତି ସାଧୁଜନେ	।	ମଳୟ ଯେସନେ ଚନ୍ଦନେ	।।
ଅପରେ ଯେତେ ସାଧୁଜନ	।	ତୋ ଜନ୍ମ କରି ଅନୁମାନ	।।
ବୋଲନ୍ତି ବସୁଦେବ ଘରେ	।	ଜନ୍ମିଲେ ଭୂମି ଭାରାଭରେ	।।
ପୂର୍ବେ କଠୋର ତପକରି	।	ବର ମାଗିଲା ପୁତ୍ର ହରି	।।
ତେଣୁ ଦେବକୀ ଗର୍ଭେ ଜାତ	।	ତୁ ଯେଣୁ ଅନାଥର ନାଥ	।।
ଅସୁରଙ୍କର ଭାରେ ମହୀ	।	ବ୍ରହ୍ମା ସମୀପେ ଯାଇଁ କହି	।।
ତାହାର ଅର୍ଥେ ଭଗବାନ	।	ଜଳେ ଯେ ତୋହର ଶୟନ	।।
ସର୍ବ ଦେବଙ୍କୁ ଘେନିଗଲା	।	ତୋର ଚରଣେ ସ୍ତୁତି କଲା	।।
ପଡ଼ିଲା ତୋ ଚରଣ ତଳେ	।	ନାବ ବୁଡ଼ଇ ଯେହ୍ନେ ଜଳେ	।।
ତେମନ୍ତେ ବୁଡ଼ିଲା ଧରଣୀ	।	ଏହାକୁ ରଖ ଚକ୍ରପାଣି	।।
ତେଣୁ ତୁ ନରରୂପ ଧରି	।	ଭୂମି ମଣ୍ଡଳେ ଅବତରୀ	।।
ଅବିଦ୍ୟା କାମ କର୍ମଜଳେ	।	ଜନ୍ମ ଏ ଦୁଃଖ ଭବଜଳେ	।।
ଅତି କ୍ଳେଶିତ ତାଙ୍କ ଦେହୀ	।	ତାହାଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାରିବା ପାଇଁ	।।
ଧ୍ୟାନ ଶ୍ରବଣ ମନ୍ତ୍ର କରୁ	।	ଯେଣୁ ମହିମା କଳ୍ପତରୁ	।।
ତୋର ଚରିତ କର୍ଣ୍ଣେ ଶୁଣି	।	ତୋର ମହିମା ନାମ ଗୁଣି	।।
ଜୀବନ ନିଶ୍ଚେ ତୋତେ ଦ୍ୟନ୍ତି	।	ଆନନ୍ଦ ଦେହେଁ ପରାସପନ୍ତି	।।
ଏଣୁ ପଶନ୍ତି ତୋ ଚରଣେ	।	ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ଧ୍ୟାନ ସୁମରଣେ	।।
ତୋର ଚରଣ ତାକୁ ରଖେ	।	ତରନ୍ତି ଭବାବ୍ଧିରୁ ସୁଖେ	।।
ସେ ପାଦେ ପଶିଲି ଶରଣ	।	ମୋତେ ନ ଛାଡ଼ ନାରାୟଣ	।।
ତୋହର ହିତେ ମୋର ପୁତ୍ରେ	।	ଜନ୍ମିଲେ ଏ ଘୋର ଜଗତେ	।।
ତୋର ସୁହୃଦପଣେ ହରି	।	ତୋର ଚରଣେ ଆଶ୍ରେ କରି	।।
ନିତ୍ୟେ କରନ୍ତି ତୋତେ ଧ୍ୟାନ	।	ତୋ ତହୁଁ ନ ଜାଣନ୍ତି ଆନ	।।
ଅପ୍ରାଧ କରି ରାଜକୁଳେ	।	ପଶନ୍ତି ତୋର ବାହୁତଳେ	।।
କେବଳ ନାମ ରୂପ ତୋର	।	ମୋର ପୁତ୍ରଙ୍କ ସୁଖ ଘର	।।
ଯଦୁଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଗହା ଚିନ୍ତି	।	ଏ ଭବଭୟେ ନ ଡରନ୍ତି	।।
ତୋ ରୂପ ଦେଖୁ କେ ନୟନେ	।	ଇନ୍ଦ୍ରିୟଗଣେ ଆତ୍ମା ଯେହ୍ନେ	।।
ଏମନ୍ତେ ତୋର ପାଦ ଲାଗି	।	ଏ ମହୀ ଦିଶଇ ସୌଭାଗୀ	।।
ତୋ ଅବତାର ଯେବେ ଯିବ	।	ବିଧବାପ୍ରାୟେକ ଦିଶିବ	।।
ଏହା ଉପରେ ଯେତେ ଜନ	।	ଗ୍ରାମ ଔଷଧି ଗିରି ବନ	।।
ସମୁଦ୍ର ଆଦି ଜଳମାନେ	।	ବହନ୍ତି ତୋଚରଣ ଧ୍ୟାନେ	।।
ହେ ବିଶ୍ୱଆତ୍ମା ବିଶ୍ୱେଶ୍ୱର	।	ମୁଁ ତୋର ଚରଣେ କିଙ୍କର	।।
ପାଣ୍ଡବକୁଳେ କୃଷ୍ଣ ବଂଶେ	।	ମୁଁ ଯେ ବନ୍ଧନ ଦୃଢ଼ପାଶେ	।।
ତୁ ଯେବେ ଶରଣ ସୋଦର	।	ସେନେହ ପାଶ ଦୂର କର	।।
ହେ ନାଥ ଶ୍ରୀମଧୁସୂଦନ	।	ତୋର ଚରଣେ ନିତ୍ୟେ ମନ	।।
ସର୍ବ ବିଷୟ ଦୂରେ ଚିନ୍ତ	।	ତୋର ବିଷୟେ ହେଉ ମତି	।।
ଗଙ୍ଗାର ସ୍ରୋତ ସର୍ବ ଦେହେଁ	।	ଯେସନେ ସିନ୍ଧୁଜଳେ ବହେ	।।
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କୃଷ୍ଣ ଶଖା ତୁହି	।	ଦୃଷ୍ଟିର ପର ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ଅବନୀଧର ଆଦିମୂଳ	।	ଦୁଷ୍ଟ କ୍ଷତ୍ରିୟ କାଳାନଳ	।।
ତୋହର ତେଜେ ଏ ମରନ୍ତି	।	ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ତୋ ଦେହେଁ ପଶନ୍ତି	।।
ଗୋବିନ୍ଦ ଶରଣ ସୋଦର	।	ହେ ବିପ୍ର ଦେବ ଦୁଃଖହର	।।
ତୋ ଅବତାର ଏ ଜଗତେ	।	ଗୋରୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଦେବହିତେ	।।
ଅଖିଳଗୁରୁ ଯୋଗେଶ୍ୱର	।	ଭୋ ନାଥ ଶରଣ ସୋଦର	।।
ଏମନ୍ତ କୁନ୍ତୀ ସ୍ତବ ଶୁଣି	।	ବାଞ୍ଛିତ ଦେଲେ ଚକ୍ରପାଣି	।।
ସେ ହରି ଚରଣ ପଙ୍କଜେ	।	ଅବିଶ୍ରାନ୍ତରେ ଯେହୁ ଭଜେ	।।
ସର୍ବ ଅମଙ୍ଗଳୁ ତରଇ	।	ଯଶ କୀର୍ତ୍ତି ତାର ବଢ଼ଇ	।।
ଭଣଇଁ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ଏଣୁ ସୁଜନେ କୃପାକର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତବାକ୍ୟଂ

ନାମ ପ୍ରଥମୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ଦ୍ୱିତୀୟ ଅଧ୍ୟାୟ

ପ୍ରଥମ ନବମ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ଭୀଷ୍ମଦେବ ଶରଶଯ୍ୟାରେ	।।
ଅନ୍ତରେ ବେନିକର ଯୋଡ଼ି	।	ବୋଲେ ଗୋବିନ୍ଦପାଦେ ପଡ଼ି	।।
ଏବଂ ପ୍ରକାରେ ଗତି ମୋର	।	ତୃଷ୍ଣା ବର୍ଜିତ ନିର୍ବିକାର	।।
କୃଷ୍ଣ ଚରଣେ ହେଉ ଲୀନ	।	ଯେ ହରି ଭକ୍ତ ପୂର୍ଣ୍ଣକାମ	।।
ଯାର ମହିଁମା ଯୋଗିଜନେ	।	ଚିନ୍ତି ନ ପାରି ନାନାଧ୍ୟାନେ	।।
ସେ ଦେବ ସୁଖେ ଥାଇ ନିତ୍ୟେ	।	ପ୍ରକୃତି ଭଜେ ଜୀବ ଅର୍ଥେ	।।
ପ୍ରକୃତି ତହୁଁ ଏ ଜଗତ	।	ପ୍ରବାହ ରୂପେ ଆତଯାତ	।।
ଯେ ପ୍ରଭୁ ସ୍ଥୂଳ ସକ୍ଷ୍ମନ୍ତର	।	ଯେ ନାମ ରୂପ ଅଗୋଚର	।।
ଯେ ପଞ୍ଚବିଂଶ ତତ୍ତ୍ୱଧାରୀ	।	ସେ ମାୟା ଶରୀରେ ବିହରି	।।
ତମାଳପତ୍ର ପ୍ରାୟେ ବର୍ଣ୍ଣ	।	ଯେ ରୂପେ ମୋହେ ତ୍ରିଭୁବନ	।।
ପୀତବସନ କଟୀମାଝେ	।	ପ୍ରକାଶେ ରବି ରଶ୍ମି ତେଜେ	।।
ଅଳତ୍ଵା ଆବୃତ କପୋଳ	।	ବିରାଜେ ବଦନମଣ୍ଡଳ	।।
ଦେଖି ଆନନ୍ଦ କୋଟି ଗଞ୍ଜେ	।	ତତ୍ତୁଲ୍ୟ ନାହିଁ ରୂପଦୁଯେ	।।
ଅର୍ଜୁନସଖା ପାଦତଳେ	।	ମୋ ଚିତ୍ତ ରହୁ ସୁନିଶ୍ଚଳେ	।।
ସଂଗ୍ରାମେ ଅଶ୍ୱଧୁଳି କାୟେ	।	ଶିର ବଦନେ ଧୂମ୍ର ପ୍ରାଏ	।।
ବିରାଜେ ସ୍ୱେଦକଣା ଅଙ୍ଗେ	।	ବିବିଧ ଅଳଙ୍କାର ଭଙ୍ଗେ	।।
ମୋହର ବାଣ ତୀକ୍ଷ୍ଣପନ୍ତି	।	ବାର କବଚେ ଝଲକନ୍ତି	।।
ସେ ରୂପେ ପଶୁ ମୋର ପ୍ରାଣ	।	ସମରେ ଦେଖି ବନ୍ଧୁଗଣ	।।
ମୁଁ ଆତତାୟୀ ଦୁଷ୍ଟ ବୁଦ୍ଧି	।	ଅନେକ ତୀକ୍ଷ୍ଣ ଶସ୍ତ୍ର ବିନ୍ଧି	।।
ସେ ପାଦେ ପଶିଲି ଶରଣ	।	ଏ ଭବଜଳୁ ପରିତ୍ରାଣ	।।
ଏ ଯୁଦ୍ଧଭୂମିରେ ଅର୍ଜୁନ	।	ସମରଅର୍ଥେ କୋପମନ	।।
ଯେ ହରି ଅର୍ଜୁନବଚନେ	।	ରଥ ନିବେଶି ମଧ୍ୟ ଶୂନ୍ୟେ	।।
କଟାକ୍ଷ ଅରୁଣନୟନେ	।	ଆୟୁଷହରେ ଘୋର ସ୍ୱନେ	।।
ସେ ହରି ପାଦେ ମୋ ଶରଣ	।	ଏ ଭବୁଁ କର ପରିତ୍ରାଣ	।।
ତାର ଚରଣେ ଚିତ୍ତ ବୃତ୍ତି	।	ନିରତେ ଥାଉ ମୋର ମତି	।।
ଯେ ଯୁଦ୍ଧ ଭୂମିରେ ଅର୍ଜୁନ	।	ସମର ଅର୍ଥେ କୋପମନ	।।
ଦେଖିଲା ସର୍ବ ବନ୍ଧୁଜନ	।	ଦୟାରେ ନ ଯୁଝେ ଅର୍ଜୁନ	।।
ଦୟାରେ ତାର ମନ ମୋହି	।	ଅନେକ ଆତ୍ମ ଜ୍ଞାନ କହି	।।
ତାହାର କୁମତି ହରିଲା	।	ତା କରେ ସର୍ବ ସଂହାରିଲା	।।
ତାର ଚରଣେ ମୋର ମତି	।	ନିଶ୍ଚଳେ ହେଉ ଆତ୍ମାରତି	।।
ମୋହର ତୁଲେ ସତ୍ୟ କଲା	।	ଚକ୍ର ନ ଧରିବି ବୋଇଲା	।।
ମୋହର ତୀକ୍ଷ୍ଣବାଣେ କୋପି	।	ମୋର ବଚନେ ସତ୍ୟ ସ୍ଥାପି	।।
ରକ୍ଷଣେ ଚକ୍ର ଧରି ହସ୍ତେ	।	ରଥ ଉପେକ୍ଷ ଭୂମିଗତେ	।।
ଧାମନ୍ତେ ଅବନି କମ୍ପିଲା	।	ଉତ୍ତରୀ କନ୍ଧୁ ଉଡ଼ିଗଲା	।।
ଚକ୍ର ଉଞ୍ଚଇ ମହାକୋପେ	।	ମିଳିଲା ମୋହର ସମୀପେ	।।
ସ୍ୱଧର୍ମେ ସଂଗ୍ରାମେ ଉପେକ୍ଷି	।	ସିଂହ ଯେସନେ ଗଜ ଦେଖି	।।
ମୁଁ ଆତତାୟୀ ଜଣେ ଅନ୍ଧୀ	।	ଅସଂଖ୍ୟବାଣ ରୋଷେ ବିନ୍ଧି	।।
ବିଶ୍ରାନ୍ତକରି ସେନା ଅଙ୍ଗେ	।	ଦେଖି ଧାଇଁଲା ଅତି ବେଗେ	।।
ରୁଧିର ଭୂଷଣ ଶରୀରେ	।	ଭୂମି କମ୍ପଇ ପାଦଭରେ	।।
ହରିବାପାଇଁ ମୋର ପ୍ରାଣ	।	ମୁଁ ଏବେ ପଶିଲି ଶରଣ	।।
ବିଜୟୀରଥେ ଯେ ସାରଥି	।	ରଥଆରୋହି ଶୁଭ ଚିନ୍ତି	।।
ସଂଗ୍ରାମକରି ଯେତେ ମଲେ	।	ତା ଦେଖି ତାରଭାବେ ଗଲେ	।।
ଏବେ ହୋ ପ୍ରାଣତ୍ୟାଗକାଳେ	।	ମୋ ଚିତ୍ତ ରହୁ ତାର ମେଳେ	।।
ଗୋପନଗରେ ବୃନ୍ଦାବନେ	।	ରାସଉତ୍ସବେ ଗୋପୀଜନେ	।।
ଲଳିତଗତି ସୁବିଳାସ	।	ମନୋଜ୍ଞବୁଦ୍ଧି ମନ୍ଦହାସ	।।
ଯେ ହରି ସଙ୍ଗେ ଭାବ କରି	।	ଭବସାରୁ ଗଲେ ତରି	।।
ଧର୍ମ ନନ୍ଦନ ଯଜ୍ଞକାଳେ	।	ଯେ ହରି ବିପ୍ର ଋଷିମେଳେ	।।
ଯାହାର ପଦେ ଅର୍ଘ୍ୟ ଦେଇ	।	ସୁଖେ ସୁନ୍ଦର ମୁଖ ଚାହିଁ	।।
ସକଳ ଗଲେ ମୋକ୍ଷ ଭାଗେ	।	ସେ ହରି ଦିଶୁ ମୋର ଭାଗ୍ୟେ	।।
ନିର୍ମଳଜ୍ୟୋତି ରୂପ ହୋଇ	।	ଜ୍ଞାନିଙ୍କ ହୃଦେ ଯେ ବସଇ	।।
ସକଳଚକ୍ଷୁଦ୍ୱାରେ ଭବି	।	ଯେହ୍ନେ ପ୍ରକାଶେ ଏକାରବି	।।
ସେ ହରିପାଦ ଯୁଗ ଭଜି	।	ପଶିଲି ଭବଭୟ ତେଜି	।।
ସୁଭଦ୍ରା ପତି ସଖାପାଦେ	।	ମୋ ମନ ରହୁ ଅପ୍ରମାଦେ	।।
ଏମନ୍ତ ଗୋବିନ୍ଦ ବିଷୟେ	।	ମନ ବଚନ ଦୃଷ୍ଟି ଦେହେଁ	।।
ଆତ୍ମାରେ ଆତ୍ମା ସ୍ଥିର କରି	।	ଗଗନେ ପବନ ସଂହରି	।।
ଦେଖନ୍ତି ସୁର ନର ମୁନି	।	ଗଙ୍ଗାନନ୍ଦନ ହେଲେ ତୁନି	।।
ଶରୀର ଛାଡ଼ି ଭାବ ମୋହେ	।	ପଶିଲେ ଗୋବିନ୍ଦର ଦେହେଁ	।।
ପ୍ରଥମସ୍କନ୍ଦ ଏକାଦଶ	।	ଅଧ୍ୟାରେ ଯେ ସ୍ତବ ପ୍ରକାଶ	।।
କୁରୁ ନଗରୁ ଭଗବାନ	।	ମିଳିଲେ ଆପଣା ଭୁବନ	।।
ପ୍ରଜାଏ ଦେଖିଣ ହରଷ	।	ଏ ସ୍ତବେ ତୋଷି ପୀତବାସ	।।
ବାଳକେ ପିତା ସନ୍ନିଧାନେ	।	ଯେସନେ ମାନ ଅପମାନେ	।।
ତେସନେ କୃଷ୍ଣମୁଖ ଚାହିଁ	।	ବୋଲନ୍ତି ଶିରେ କରଦେଇ	।।
ଭୋ ନାଥ ପରମକାରଣ	।	ତୋହର ଅଭୟ ଚରଣ	।।
ଶିବ ବିରଞ୍ଚି ଆଦି ଦେବେ	।	ନିତ୍ୟେ ଭାବନ୍ତି ଆତ୍ମାଲାଭେ	।।
ଯେ ଚିନ୍ତେ ଆତ୍ମାର କାରଣ	।	ତୋ ପାଦ ତାଙ୍କ ପରାୟଣ	।।
ଯେ କାଳ ଜଗତ ସଂହରେ	।	ତୋର ସେବକ ସେ ନପାରେ	।।
ତୁ ଆମ୍ଭ ଆତ୍ମା ଗତି ପତି	।	ସର୍ବ ସମ୍ପଦ ମୋକ୍ଷ ଗତି	।।
ପରମଗୁରୁ ଦଇବତ	।	ସୁହୃଦବନ୍ଧୁ ଇଷ୍ଟ ମିତ୍ର	।।
ତୋ ବିନୁ ଆମ୍ଭେ ନୋହୁ କିଛି	।	ତୁ ନାଥ ସର୍ବ ଅନ୍ତଃସାକ୍ଷୀ	।।
ଅନାଥ ନାଥ ତୁ ଆମ୍ଭର	।	ଦେବମାନବେ ଅଗୋଚର	।।
ତୋରବଦନ ନାରାୟଣ	।	ସୁପ୍ରେମ ହାସ ନିରୀକ୍ଷଣ	।।
ସେ ସୁଖ ଘେନି ଯେତେବେଳେ	।	କୁରୁ ନଗରେ ବନ୍ଧୁମେଳେ	।।
ଇଚ୍ଛାରେ କଲୁ ତୁ ଗମନ	।	ତୋତେ ନ ଦେଖି ଆମ୍ଭ ମନ	।।
କ୍ଷଣକ କୋଟିଯୁଗ ମଣୁ	।	ରାତ୍ର ଦିବସ ନ ପ୍ରମାଣୁ	।।
କୋଟି ନୟନ ଜନ୍ତୁ ବହି	।	କିକରେ ରବି ଯେବେ ନାହିଁ	।।
ତୋହର ପ୍ରସନ୍ନ ବଦନ	।	ଅଖିଳ ତାପ ବିମୋଚନ	।।
ଚିର ପ୍ରବାସ ତୋର ଦେଖି	।	ଆମ୍ଭ ଜୀବନ ଅତି ଦୁଃଖୀ	।।
ଚାତକ ଚନ୍ଦ୍ର ଦେଖି ଯେହ୍ନେ	।	କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖି ତୋଷମନେ	।।
ଏମନ୍ତ ଜନ ମୁଖୁ ଶୁଣି	।	ଆନନ୍ଦମନେ ଚକ୍ରପାଣି	।।
ଅମୃତ ନୟନେ ଅନାଇଁ	।	ପୁରେ ପ୍ରବେଶ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ପ୍ରଥମସ୍କନ୍ଧ ଅଷ୍ଟାଦଶ	।	ଅଧ୍ୟାରେ ସ୍ତୁତି ଅଙ୍ଗିରସ	।।
ପରିଣୀତକୁ ତାର ପୁତ୍ର	।	ଶାପ ଦେବାରୁ କୋପଚିତ୍ତ	।।
ଯେମନ୍ତ କୃଷ୍ଣ ମନେ ଧ୍ୟାଇ	।	ବ୍ରାହ୍ମଣ ବୋଲେ ତ୍ରାହି ତ୍ରାହି	।।
ଭୋ ନାଥ କରୁଣାସାଗର	।	ବାଳକ ଦୋଷ କ୍ଷମାକର	।।
ତୋର ଭକତ ଯେତେଜନେ	।	କୋପ ନଥାଇ ତାଙ୍କ ମନେ	।।
ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ଅପରାଧ ସହେ	।	ତୋହର ଭାବ ହୃଦେ ବହେ	।।
ଅତି ଅନ୍ୟାୟ କର୍ମ ମୋର	।	ମୁଁ କର୍ମହୀନ ଦୁରାଚାର	।।
ନିରପରାଧେ ଦ୍ରୋହ ଚିନ୍ତି	।	ମୋହର ମନେ ଚରୁ ଭ୍ରାନ୍ତି	।।
ଦେବ ହେଳେଣ କର୍ମ ମୋର	।	ନିଶ୍ଚୟେ କଲି ଦାମୋଦର	।।
ଦୁଃଖ ମୁଁ ଲଭିବି ନିକଟେ	।	ଏ ଘୋରସଂସାର ସଂକଟେ	।।
ଏମନ୍ତ ପୁତ୍ର ଅପରାଧେ	।	ମହତଶାସ୍ତ୍ର ଅପ୍ରମାଦେ	।।
ଅନୁତାପିତ ବିପ୍ରବର	।	ବୋଲେ ଗୋବିନ୍ଦ ରକ୍ଷାକର	।।
ଭଣଇ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେଉ ସୁଜନେ କୃପାକର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତବାକ୍ୟଂ

ନାମ ଦ୍ୱିତୀୟୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ତୃତୀୟ ଅଧ୍ୟାୟ

ଦ୍ୱିତୀୟ ନବମ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ବ୍ରହ୍ମା ସ୍ତବ କୃଷ୍ଣ ଛାମୁରେ	।।
ତୁ ନାରାୟଣ ଭୁତେଶ୍ୱର	।	ପ୍ରାଣୀ ହୃଦୟେ ତୋର ଘର	।।
ହୃଦୟ ପଦ୍ମମଧ୍ୟେ ଥାଉ	।	ପ୍ରାଣୀଙ୍କି ଉପଦେଶ ଦେଉ	।।
ଏଣୁ ମୋହର ମନ ଜାଣି	।	ସେ ଜ୍ଞାନ ଦେଲୁ ଚକ୍ରପାଣି	।।
ଅନାଦି ନାଥ ତୋ ମହିମା	।	କେ ଜାଣିପାରେ ଗୁଣ ସୀମା	।।
ମୁଁ ତୋର ଚରଣେ କିଙ୍କର	।	ଏମନ୍ତ ଆଜ୍ଞା ମୋତେକର	।।
ରୂପ ଅରୂପ ତୋର ଯେତେ	।	ଏ ସୃଷ୍ଟିକରୁ ତୁ ଯେମନ୍ତେ	।।
ତୋ ମାୟା ଯୋଗେ ସୃଷ୍ଟିକରୁ	।	ତୋର ଶିକ୍ଷାରେ ତୁହି ଗୁରୁ	।।
ଯେ ସୃଷ୍ଟି ସ୍ଥିତି ସଂହାରଣ	।	ତୁ ନାଥ ପରମ କାରଣ	।।
ସୃଷ୍ଟି କରଣେ ମୋର ଇଚ୍ଛା	।	ଭୋ ନାଥ କହ ସୃଷ୍ଟି ଦୀକ୍ଷା	।।
ସୁତନ୍ତ୍ର ସୁତ୍ରେ ନୋହେ ଭାବି	।	ସୃଷ୍ଟି ସମ୍ଭବେ ଉର୍ଣ୍ଣନାଭି	।।
ଏମନ୍ତ ବୁଦ୍ଧି କହ ମୋତେ	।	ଏ ସୃଷ୍ଟି କରଇ ଯେମନ୍ତେ	।।
ତୁମ୍ଭର ଶିକ୍ଷା ଘେନି ଚିତ୍ତେ	।	ନିତ୍ୟେ କରିବି ଅନୁଭୂତେ	।।
ସୃଷ୍ଟିକାରଣେ ଭଗବାନ	।	କେବେହେଁ ନୋହେ ମୋରଜ୍ଞାନ	।।
ତୁ ନାଥ ବସ ମୋର ଚିତ୍ତେ	।	ମୁଁ ସୃଷ୍ଟି କରଇ ଯେମନ୍ତେ	।।
ଏମନ୍ତ ଶୁଣି କୃଷ୍ଣ ତୋଷ	।	ଦେଲେ ସୃଷ୍ଟିର ଉପଦେଶ	।।
ତୃତୀୟ ପଞ୍ଚମ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ଦେବଙ୍କ ସ୍ତବ ଚକ୍ରଧରେ	।।
ଭୋଦେବ ନମୁଁ ତୋ ପୟର	।	ଅଜ୍ଞାନଜନ ଦୁଃଖ ହର	।।
ସେ ପଦ୍ମପାଦେ ଆଶ୍ରେ କରି	।	ସଂସାରୁ ତରନ୍ତି ସଂସାରୀ	।।
ହେ ନାଥ ତୋର ମାୟାବଳେ	।	ଅଶେଷ ଜନ୍ମ ଏ ଶୟଳେ	।।
ହୁଅନ୍ତି ତାପ ତ୍ରୟ ଭ୍ରମ	।	କେବେହେଁ ନ ଲଭନ୍ତି ଶମ	।।
ତେଣୁ ଅଶେଷ କ୍ଳେଶ କର୍ମେ	।	ନିରତେ ଭ୍ରମେ ଦୁଃଖ ଶ୍ରମେ	।।
ତୋ ପାଦପଦ୍ମ ଛାୟାତଳେ	।	ଯେ ପ୍ରାଣୀ ରହନ୍ତି ନିଶ୍ଚଳେ	।।
ସେ ତାପ ତ୍ରୟ ପାର ହୋନ୍ତି	।	କେବେହେଁ ଭ୍ରମେ ନ ପଡ଼ନ୍ତି	।।
ଏଣୁ ତୋ ପାଦ ସେବା ଅର୍ଥେ	।	ଆମ୍ଭେ ରହିବୁ ଏ ଜଗତେ	।।
ତୋ ମୁଖ ପଦ୍ମ ଲିଟ ପ୍ରାୟେ	।	ଯେସନେ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ଆଶ୍ରୟେ	।।
ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ପ୍ରାୟେ ଘୋରବନେ	।	ଆଶ୍ରେ କରନ୍ତି ମୁନିଜନେ	।।
ସେ ପୁଣି ଅଘ ମରଷଣେ	।	ଭାବେ ଆରାଧି ନାରାୟଣେ	।।
ସେ ପାଦ ସେବା ତୀର୍ଥଜଳ	।	ସ୍ୱଭାବେ ହୁଅନ୍ତି ନିର୍ମଳ	।।
ସେ ଯେଣୁ ତୋହର ଚରଣେ	।	ଭାବେ ଆରାଧି ନାରାୟଣେ	।।
ଜ୍ଞାନ ବୈରାଗ୍ୟ ବଳେ ଚିନ୍ତି	।	ତୋ ପାଦ ହୃଦେ ଆରୋପନ୍ତି	।।
ସେ ପାଦେ ପଶିବ ଶରଣ	।	ପ୍ରସନ୍ନ ହୁଅ ନାରାୟଣ	।।
ସୃଷ୍ଟି ସ୍ଥିତି ସଂହାର ଅର୍ଥେ	।	ତୋ ଅବତାର ଏ ଜଗତେ	।।
ସେ ରୂପ ଗୁଣ ଯେ ତେଜନ୍ତି	।	ଏ ଘୋର ସଂସାରୁ ତରନ୍ତି	।।
ଭୋ ନାଥ ଗୃହ ଅନ୍ଧକୂପେ	।	ପ୍ରାଣୀ ଅଛନ୍ତି ମୋହ କଳ୍ପେ	।।
ମୁହିଁ ମୋହର ବୋଲି ଗ୍ରାସି	।	ହୃଦେ କାନ୍ଦଇ ମାୟାଘୋଷି	।।
ସେ ଦୃଢ଼ ବନ୍ଧନ ବିଷାଦ	।	ହେଳେ ତାରଇ ତୋର ପାଦ	।।
ଅଶାନ୍ତି ଇନ୍ଦ୍ରିଗଣ ବଳେ	।	ହୃଦୟ ନୟନ ଚଞ୍ଚଳେ	।।
ଅସାର ପଥ ନ ଦେଖନ୍ତି	।	ଯେ କଳ୍ପେ ସମ୍ପଦ ବିଭୂତି	।।
ତୋ କଥା ସୁଧାରସପାନ	।	ପ୍ରବୋଧଭକ୍ତି ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ	।।
ବୈରାଗ୍ୟସାର ସେ ଲଭନ୍ତି	।	ନିର୍ଭୟେ ବିଷ୍ଣୁଲୋକେ ଥାନ୍ତି	।।
ଅପରେ ଯେତେ ମୁନିକୁଳେ	।	ଆତ୍ମା ସମାଧି ଯୋଗବଳେ	।।
ଘୋର ପ୍ରକୃତି ମୁଖୁଁ ତରି	।	ତୋ ପାଦ କମଳ ଆବୋରି	।।
ତୋର ସେବାରେ ଶ୍ରମ ତୁଟେ	।	ଅଶେଷ ମାୟାବନ୍ଧ ଫିଟେ	।।
ଲୋକ ସର୍ଜିବା ଅର୍ଥେ ତୁହି	।	ଆତ୍ମାକୁ ଆପଣେ ଭିଅଇ	।।
ତୃତୀୟ ଆତ୍ମାବନ୍ଧେ ତୁହି	।	ଆତ୍ମାକୁ ସର୍ଜ୍ଜୁମାୟା ମୋହି	।।
ଆମ୍ଭେ ବିମୁକ୍ତ ବନ୍ଧେ ଥାନ୍ତେ	।	ତୋ ପାଦ ଛାଡ଼ିବୁ କେମନ୍ତେ	।।
ଏମନ୍ତେ ଯଥା କାଳେ ବଳି	।	ତୋ ପାଦେ ଦେଇ ବନମାଳି	।।
ତୋକାୟେ ପାଇ ତୋଷ ଚିତ୍ତେ	।	ତୋ ପାଦ ସେବୁଁ ଅବିରତେ	।।
ତୁ କୁଟ ଆଦି ସ୍ଥିତ ହରି	।	ମାୟା ପୁରୁଷ ରୂପ ଧରି	।।
ତୋ ଶକ୍ତି ଗୁଣ କର୍ମ ବଳେ	।	ଅବିଦ୍ୟା ଗର୍ଭକୁ ନିଶ୍ଚଳେ	।।
ଅମୋହ ବୀର୍ଯ୍ୟ ନାଥ ଭଜୁ	।	ତୋର କାରଣେ ସୃଷ୍ଟି ମଜ୍ଜୁ	।।
ତୋହର ଠାରୁ ଆମ୍ଭେ ଜାତ	।	ସତ୍ୟ ପ୍ରମୁଖ ଜଗନ୍ନାଥ	।।
ତୋ ଆଜ୍ଞା ଘେନି ଶିରୋଭାବେ	।	କହ କି କରିବୁଁ ସେ ଏବେ	।।
ଆତ୍ମାକୁ ଦିବ୍ୟ ଚକ୍ଷୁ ଦେଇ	।	ତୋର ବ୍ୟାପାରେ ରଖ ତୁହି	।।
ଏମନ୍ତେ ଦେବଙ୍କ ବଚନ	।	ଶୁଣି ସନ୍ତୋଷ ଭଗବାନ	।।
ଭଣଇ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣ ପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେଉ ସୁଜନେ ଆଜ୍ଞାକର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭଗବତବାକ୍ୟଂ ନାମ

ତୃତୀୟୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମ

ଚତୁର୍ଥ ଅଧ୍ୟାୟ

ତୃତୀୟ ନବମ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ବ୍ରହ୍ମା ସ୍ତବ ଅନନ୍ତଠାରେ	।।
ଭୋ ନାଥ ତୋର ଗତି ମୁହିଁ	।	ଜାଣିଲି ତୋର ଭାବ ବହି	।।
ଯେ ଜୀବ ତୋର ମାୟା ବୃତ୍ତି	।	କାହିଁ ଜାଣିବେ ତୋର ଗତି	।।
ଦୃଶ୍ୟ ଅଦୃଶ୍ୟ ତୋର ଭାବ	।	ଏ ଘେନି ତୋତେ କେ ପୂଜିବ	।।
ମାୟାର ପରେ ତୋର ବାସ	।	ନିତ୍ୟ ନିରଞ୍ଜନ ପ୍ରକାଶ	।।
ଶବଦ ଗ୍ରହେ ବନମାଳୀ	।	ତୁ ନାଥ ମାୟା ସଙ୍ଗେ ମିଳି	।।
ତୁ ଅବିସର୍ଗେ ନାରାୟଣ	।	ସତ୍ୟ ଅବତାର କାରଣ	।।
ତୋ ନାଭି ପଦ୍ମ ମୋର ଜାତ	।	ସ୍ୱଭାବେ ଅବିକାର ତତ୍ତ୍ୱ	।।
ତୋ ରୂପ ଦେଖିଲି ଲୋଚନେ	।	ଏ ଭାଗୁଁ ଲାଭ ନାହି ଭିନ୍ନେ	।।
ଆନନ୍ଦରୂପୀ ଅବିକାର	।	ଅବିଧି ଜୀବରୂପ ତୋର	।।
ତୁ ବିଶ୍ୱ ସୃଷ୍ଟି ମୂଳଏକ	।	ତୋ ଦେହୁଁ ପ୍ରକାଶ ଅନେକ	।।
ଭୁତ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଆତ୍ମା ତୁହି	।	ତୋ ପାଦେ ଆଶ୍ରେ କଲି ମୁହିଁ	।।
ତୁ ଯେ ସଂସାର ଆଦିମୂଳ	।	ତୋ ରୂପ ଭୁବନ ମଙ୍ଗଳ	।।
ଧାରଣା ଧ୍ୟାନେ ମନ ଦେଇ	।	ପ୍ରାଣୀ ତରନ୍ତି ଯାହା ଧ୍ୟାଇ	।।
ତୋ ଅନୁଭାବେ ଭାବୋତ୍ତମ	।	ତୁ ନାଥ ଶ୍ରୀପୁରୁଷୋତ୍ତମ	।।
ଶ୍ରୀ ବାସୁଦେବ ନମସ୍ତୁତେ	।	ମନ ବନନ ଜ୍ଞାନ ମତେ	।।
ଯେ ତୋତେ ଅନାଦର କରେ	।	ନରକମାର୍ଗେ ସେ ସଞ୍ଚରେ	।।
ଅନିତ୍ୟ ସଙ୍ଗେ ତାର ବାସ	।	ତୋ ଭାବେ ହନ୍ତି ସେ ନିରାଶ	।।
ତୋ ପାଦପଦ୍ମ ଗନ୍ଧ ଯାର	।	ଆଘ୍ରାଣ କରେ ନାସାଦ୍ୱାର	।।
ଶ୍ରୁତି ଯୁଗଳେ ନାମ ଶୁଣେ	।	ଯେ ଅବା ଜିହ୍ୱା ଅଗ୍ରେ ଗୁଣେ	।।
ପରମଭକ୍ତି ଯୋଗ ବଳେ	।	ଯେ ନମେ ତୋ ପାଦକମଳେ	।।
ତା ହୃଦପଦ୍ମ ମଧ୍ୟେ ଥାଉ	।	କେବେହେଁ କେଣିକି ନ ଯାଉ	।।
ଏ ଭବ ଭୟ ଧନ ମୋହ	।	ସୁହୃଦ ଶୋକ ବନ୍ଧୁସ୍ନେହ	।।
ଯାବତ ତୋ ପାଦ କମଳେ	।	ଯେ ପ୍ରାଣୀ ନ ରହେ ନିଶ୍ଚଳେ	।।
ସେ କାହିଁ ଏ ଭବୁ ତରିବ	।	ଯେବେ ନ ଜାଣେ ତୋରଭାବ	।।
ଏ ଭବଭୟ ଯହିଁ ନାଶେ	।	ତୋ ସଙ୍ଗୀସଙ୍ଗେ ଯେବେମିଶେ	।।
ତା ଛାଡ଼ି ଇନ୍ଦ୍ରୟ ଲାଳସେ	।	ଲକ୍ଷକ ସୁଖଲେଶ ଆଶେ	।।
ଯତ୍ନ କରନ୍ତି ଅବିରତେ	।	ତୋ ମାୟା ତରିବେ କେମନ୍ତେ	।।
କ୍ଷୁଧା ପିପାସା ମାର୍ଗେ ଭୂମି	।	ଆତ୍ମା ବନ୍ଧନେ ପଥଶ୍ରମୀ	।।
ଶୀତ ନିଦାଘ ବାତ ବୃଷ୍ଟି	।	ଏଣେ ଭ୍ରମନ୍ତି ପ୍ରାଣୀ ଫୁଟି	।।
ଦୁର୍ଜୟ କାଳାନଳ ଦେହେଁ	।	କେବେହେଁ ତୋପାଦେନରହେ	।।
ଏ ଦୁଃଖ ଦେଖି ମୋର ମନ	।	ଭୟେ କମ୍ପଇ ଭଗବାନ	।।
ଯାବତ ଏ ମାୟା ହେନେ	।	ମନ କଳ୍ପଇ ଭିନ୍ନେ ଭିନ୍ନେ	।।
ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ରସେ ଚିତ୍ତବଢ଼େ	।	ଘୋର ସଂଙ୍କଟ ଦୁଃଖ ପଡ଼େ	।।
ଯାବତ ସଂସାର ନ ତୁଟେ	।	ସଂଞ୍ଚରି ପୁଣ ପୁଣ ଉଠେ	।।
ଏ ବେନି କ୍ରିୟା ଲୋକଅର୍ଥେ	।	ପୁଣି ଭ୍ରମନ୍ତି ଶ୍ରୁତିପଥେ	।।
ଭୂତ ଭବିଷ୍ୟ ଆତ୍ମାକରି	।	ସର୍ବ ବିଷୟେ ଚିତ୍ତ ଭରି	।।
ରାତ୍ରେ ନିହତ ହୋଇ ଯେବେ	।	ସ୍ୱପ୍ନେ ସଂକଳ୍ପେ ନାନାଭାବେ	।।
ଭ୍ରମଇଁ ମୁନିଙ୍କର ମନ	।	ତୋ ମାୟା ବଳେ ଭଗବାନ	।।
ଏଣୁ ତୋ ସଙ୍ଗେ ଯେ ବିମୁଖୀ	।	ଇହ ସଂସାରେ ହ୍ୱନ୍ତି ଦୁଃଖୀ	।।
ତୋ ଭକ୍ତି ଭାବେ ଯେ ଭାବିତ	।	ହୃଦୟ ପଦ୍ମେ ତୁ ଉଦିତ	।।
ସର୍ବ ଜୀବନେ ତୋ ବିହାର	।	ତୁ ପୁଣି ତୋତେ ଅଗୋଚର	।।
ଯେତୋତେ ଯେତେଭାବେଭାବେ	।	ତୋ ଅନୁଗ୍ରହେ ସୁଖ ଲଭେ	।।
ନାନା ପ୍ରକାର ଉପହାରେ	।	ତୋତେ ଆରାଧନା ଯେ କରେ	।।
ତୁ ପୁଣି ତେଣେ ବଶ ନୋହୁ	।	ଯେଣୁ ତ୍ରିଦଶ ହୃଦେ ରହୁ	।।
ଯେ ତୋତେ ଶୁଦ୍ଧଭାବେ ଚିନ୍ତି	।	ନିଶ୍ଚନ୍ତେ ତ୍ରିଦଶେ ବସନ୍ତି	।।
ତୁ ପୁଣି ସର୍ବଜନ୍ତୁ ଦେହେଁ	।	ପ୍ରକାଶୁ ଆଦିତ୍ୟର ପ୍ରାୟେ	।।
ଏକେ ଅନେକ ତୋ ପ୍ରକାଶେ	।	ପ୍ରସନ୍ନେ ଯେସନେ ଆକାଶେ	।।
ସର୍ବ ସୁହୃଦ ଅନ୍ତରାତ୍ମା	।	କେ ଲେଖିପାରେ ତୋରସୀମା	।।
ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ମନ କର୍ମବଳେ	।	ଦଣ୍ଡେହେଁ ନ ରହେ ନିଶ୍ଚଳେ	।।
ଆରାଧି ନାନା ତପବ୍ରତେ	।	ସ୍ୱକ୍ରିୟା ବଳ ଦେଇ ତୋତେ	।।
ତୋର ସ୍ୱରୂପ ନିତ୍ୟେ ଚିନ୍ତି	।	ଏ ମୋହ ଭେଦୁ ନିସ୍ତରନ୍ତି	।।
ଏମନ୍ତ ମହିମା ତୋହର	।	ଭୋଦେବ ତୋତେ ନମସ୍କାର	।।
ବିଶ୍ୱ ଉତ୍ପତ୍ତି ସ୍ଥିତି ନାଶେ	।	ତୋ ଲୀଳା ସ୍ୱରୂପ ପ୍ରକାଶେ	।।
ତୋ ଅବତାର ଗୁଣ କର୍ମ	।	ନାମ ଉପରେ ଯେବା ଧର୍ମ	।।
ନିରତେ ଗୁଣନ୍ତି ଯେ ମୁଖେ	।	ବେଗେ ତରନ୍ତି ମହାଦୁଃଖେ	।।
ଅନେକ ଜନ୍ମ ପାପଭ୍ରାନ୍ତି	।	ନିର୍ଭୟେ ବେଗେ ସେ ତରନ୍ତି	।।
ଅମୃତ ଲଭି ଅପ୍ରମାଦେ	।	ସୁଖେ ତରନ୍ତି ନିରାପଦେ	।।
ଏମନ୍ତ ପ୍ରଭୁ ପାଦତଳେ	।	ଶରଣ ପଶିଲି ନିଶ୍ଚଳେ	।।
ତୁ ନାଥ ପରମ ମଙ୍ଗଳ	।	ସ୍ଥିତି ଉଦ୍ଭବ ଆଦିମୂଳ	।।
ଭୁବନ ଦ୍ରୁମ ତୋ ମହିଁମା	।	କେ ଜାଣିପାରେ ତୋର ସୀମା	।।
ଯେ ଜୀବ ଲୋକେ ଅବିରତ	।	ବିକର୍ମ ମାର୍ଗେ ସୁଯନ୍ତ୍ରିତ	।।
ଭାବଇ ଅନୁକ୍ଷଣ କର୍ମ	।	ନିତ୍ୟେ କଳ୍ପଇ ନିଜଧାମ	।।
ପବିତ୍ର ନାନା ଫଳ ଲାଭେ	।	ତୋହର ଭବନ ପ୍ରସ୍ତାବେ	।।
ତାର ଜୀବନ ଆତ୍ମା ତୁହି	।	କ୍ଷଣକେ ଛେଦୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ଏମନ୍ତ ପ୍ରଭୁ ପାଦଗତେ	।	ମୋ ନମସ୍କାର ଅବିରତେ	।।
ଭୋ ନାଥ ଜୀବନ ମୋହର	।	ବେନି ପରାର୍ଦ୍ଧ ଅଧିକାର	।।
ସକଳ ଲୋକ ନାମ ସ୍ଥିତ	।	ସତ୍ୟ ମଣ୍ଡଳେ ମୋର ସ୍ଥିତ	।।
ଅନେକ ରୂପେ ଅଧିକାରୀ	।	ତୋ ମାୟାବଳେ ରୂପଧରି	।।
ତୁ ଅଧିଯଜ୍ଞ ଦାମୋଦର	।	ତୋ ପାଦେ ମୋର ନମସ୍କାର	।।
ପଶୁ ମନୁଷ୍ୟ ଦେବ ଦେହେଁ	।	ଜୀବନ ରୂପେ ଯେବା ଶୋହେ	।।
ଇଚ୍ଛାଏ ରସେ ନାନାକର୍ମ	।	ଏଣୁ ତୁ ପୁରୁଷ ଉତ୍ତମ	।।
ଯେ ନିଦ୍ରାବୃତ ପଞ୍ଚବୃତ୍ତି	।	ତ୍ୱରିତ ସ୍ୱପ୍ନ ଜାଗ୍ରତ୍‌ସୁପ୍ତି	।।
ତାହାର ବଳେ ଜ୍ଞାନହାରୀ	।	ଲୋକ ସଂସାର ପେଟେ ଭରି	।।
ପ୍ରଳୟ ଜଳେ ତୋ ଶୟନ	।	ଜୀବ ସଞ୍ଚୟ ସୁଖ ସ୍ଥାନ	।।
ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟ ଉପକାର ପଦେ	।	ମୋ ଜନ୍ମ ତୋର ନାଭି ପଦ୍ମେ	।।
ଏ ଯୋଗମାୟା ଅବସାନ	।	ନମସ୍ତେ ନଳିନ ନୟନ	।।
ଯେ ଏକ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ	।	ଅଶେଷ ଜନ୍ତୁଙ୍କ ଜୀବନ	।।
ତୋର ଆଦେଶ ଶିରେ ଧରି	।	ମୁଁ ଯେ ସଂସାରେ ଅଧିକାରୀ	।।
ଯେ ସତ୍ୟଗୁଣେ ଏ ସଂସାର	।	ସର୍ଜଇ ଅଶେଷ ପ୍ରକାର	।।
ତୋ ଅନୁଗ୍ରହେ ମୁଁ ଏ ଦେହେଁ	।	ସୃଷ୍ଟି କରିବି ପୂର୍ବ ପ୍ରାୟେ	।।
ଭୋ ନାଥ ପରମ ପୁରୁଷ	।	ଆତ୍ମା ଶକ୍ତିରେ ତୋ ବିଶ୍ୱାସ	।।
ଗୁଣ ଗୃହୀତ ଅବତାରେ	।	ଯେ ଅବା କରିବ ସଂସାରେ	।।
ସେ ଗୁଣ ଘେନି ସୃଷ୍ଟି ଅର୍ଥେ	।	ଯେ ଅବା ହୋଇବ ଯେମନ୍ତେ	।।
ସର୍ଜିବି ଆତ୍ମା ଯୋଗବଳେ	।	ଯେମନ୍ତେ ମୋ ଚିତ୍ତ ନିଶ୍ଚଳେ	।।
ତୋର ଚରଣେ ଦୃଢ଼ ହୋଏ	।	ଭୋ ନାଥ କର ଏ ଉପାୟେ	।।
ଦୁର୍ଗମ ଏ ପ୍ରଳୟ ଜଳେ	।	ମୁଁ ଜାତ ତୋ ନାଭି କମଳେ	।।
ବିଜ୍ଞାନ ଶକ୍ତି ଯହୁଁ ବହୁ	।	ଏଣୁ ଅନନ୍ତ ତୁ ବୋଲାଉ	।।
ଦେଖିଲି ତୋ ପବିତ୍ର ରୂପ	।	ସେ ରୂପ ନିଗମ ସଂକଳ୍ପ	।।
ଅଶେଷ କରୁଣା ସାଗର	।	ଭୋ ନାଥ ମହିଁମା ତୋହର	।।
ପ୍ରେମ ବିବିଧ ମନ୍ଦହାସ	।	ଦେଖି ମୋହର ମନତୋଷ	।।
ଏ ବିଶ୍ୱ ସଂସାର କମଳେ	।	ମୁଁ ଯେ ଉଠିଲି ମହାଜଳେ	।।
ସଭ୍ରମେ ପଦ୍ମନାଳେ ମୁହିଁ	।	ଭୂମନ୍ତେ ତୋର ମାୟା ବହି	।।
ସୃଷ୍ଟି କରୁଣା ଚିନ୍ତା ଅର୍ଥେ	।	ମୁହିଁ ଭାଳଇଁ ଅନୁବ୍ରତେ	।।
ତୁ ନାଥ ମଧୁର ବଚନେ	।	ଚିନ୍ତା ହରିଲୁ ମୋର ମନେ	।।
ବ୍ରହ୍ମାର ସ୍ତବେ ତୋଷ ହେଲେ	।	ମନ ବାଞ୍ଛିତ ତାଙ୍କୁ ଦେଲେ	।।
ତ୍ରୟୋଦଶ ଅଧ୍ୟା ତୃତୀୟ	।	ସ୍ତୁତି ସକଳ ମହଷୟ	।।
ଯାହାର ଗୁଣ ଅନୁବାଦେ	।	କ୍ଷେମ ନୁହନ୍ତି ଚାରି ବେଦେ	।।
ଯା ରୂପ ମନ ଜ୍ଞାନେ ଚିନ୍ତି	।	ଅଶେଷ ଶାସ୍ତ୍ରେ ନ ଜାଣନ୍ତି	।।
ମୁନିଙ୍କ ସ୍ତୁତିବାକ୍ୟ ଶୁଣି	।	ତକ୍ଷଣେ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରପାଣି	।।
ସାନନ୍ଦଚିତ୍ତ ଯେ ହୋଇଲେ	।	ତାହାଙ୍କ ହିତ ବିଚାରିଲେ	।।
ଏହି ଅଧ୍ୟାରେ ଯେ ସମୁଦ୍ର	।	ବରାହରୂପ ଦେଖି ମୋଦ	।।
ଉଲ୍ଲୋଳ କର ଊର୍ଦ୍ଧେ ତୋଳି	।	ଡାକଇ ରଖ ବନମାଳି	।।
ହେ ଯଜ୍ଞେଶ୍ୱର ତ୍ରାହି କର	।	ମୁଁ ତୁମ୍ଭ ଚରଣେ କିଙ୍କର	।।
ସମୁଦ୍ର ସ୍ତୁତି କର୍ଣ୍ଣେ ଶୁଣି	।	ସନ୍ତୋଷ ହେଲେ ଚକ୍ରପାଣି	।।
ଭଣଇ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣ ପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେଉ ସୁଜନେ କୃପାକର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତବାକ୍ୟଂ

ନାମଚତୁର୍ଥୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ପଞ୍ଚମ ଅଧ୍ୟାୟ

ତୃତୀୟ ତ୍ରୟୋଦଶାଧ୍ୟାରେ	।	ବରାହପଦ୍ମ ଚରଣରେ	।।
ସଙ୍ଗତେ ମୁନିଗଣ ଘେନି	।	ସ୍ତୁତି କରନ୍ତି ପଦ୍ମଯୋନି	।।
ହେ ଯଜ୍ଞ ଋଷି ଜନାର୍ଦ୍ଦନ	।	ତୋର ବିହାର ତ୍ରିଭୁବନ	।।
ଯଜ୍ଞ ମୂରତି ନିଜ ପିଣ୍ଡେ	।	ଯେ ଯଜ୍ଞ ଧର୍ମ କର୍ମକାଣ୍ଡେ	।।
ତୋର ଶରୀର ରୋମ କୂପେ	।	ସମୁଦ୍ର ଲୁଚିଲା ସ୍ୱରୂପେ	।।
ନମୋ ଗୋବିନ୍ଦ ମହୀଧର	।	ଅଶେଷ ମହିଁମା ସାଗର	।।
ହେ କାଳରୂପି ତୋ ଚରଣେ	।	ନିର୍ଭୟେ ପଶିଲୁ ଶରଣେ	।।
ଯଜ୍ଞାଦି ଆତ୍ମା ତୋ ଶରୀର	।	ଦୁଷ୍କୃତଜନେ ଅଗୋଚର	।।
ତୋହର ଚର୍ମେ ବେଦ ବସେ	।	ଅନଳ ଲୋମକୂପ ଦେଶେ	।।
ଘୃତ ଆହୁତି ନେତ୍ର ଯୋଗେ	।	ଚତୁର ହୋତ୍ର ପଦ ଭୋଗେ	।।
ସ୍ତୁବ ପ୍ରୋକ୍ଷଣୀ ଦନ୍ତ ତୁଣ୍ଡେ	।	ସ୍ରୂତ ନିର୍ମିତ ନାସା ଖଣ୍ଡେ	।।
ଓଁକାର ଉଦରାନୁ ବନ୍ଧେ	।	ଚର୍ମସ ରହେ କର୍ଣ୍ଣ ରନ୍ଧ୍ରେ	।।
ପ୍ରାଣୀ ତ ରସେ ତା ଆୟସେ	।	ଗ୍ରହ ବସନ୍ତି ତାରା ଗ୍ରାସେ	।।
ଶ୍ରବଣେ ଅଗ୍ନିହୋତ୍ର ରହେ	।	ଦୟାରେ ବେନି ପାଟି ବହେ	।।
ଦନ୍ତେ ବସଇ ଉଦୟିନୀ	।	ମସ୍ତକେ ଯଜ୍ଞଭାଗ ଘେନି	।।
ପ୍ରାଣେ ବସନ୍ତି ଚିତା ଗଣ	।	ସୋମ ତୋ ରେତେ ଆବରଣ	।।
ପବନ ବସେ ପଞ୍ଚଭୂତେ	।	ସତ୍ୟକାରୀର ବନ୍ଦୀଗତେ	।।
ଚନ୍ଦ୍ର ଦେବତା ରୂପ ତୁହି	।	ଯେ ଦ୍ରବ୍ୟ କ୍ରିୟା ଆତ୍ମାଦେହୀ	।।
ବୈରାଗ୍ୟ ଆତ୍ମା ଭକ୍ତିଜାତ	।	ତୁ ନାଥ ଯୋଗେଶ୍ୱର ବିତ୍ତ	।।
ତୁ ବିଦ୍ୟାଗୁରୁ ଜୀବଦାତା	।	ଜୀବ ଧାରଣେ ପିତା ମାତା	।।
ତୋ ଦନ୍ତ ଅଗ୍ରେ ବସୁନ୍ଧରୀ	।	ବିରାଜେ ନିଜ ରୂପଧରି	।।
କି ଅବା ଦେବା ପଟାନ୍ତର	।	ଜଳେ ଯେସନେ କରୀବର	।।
ପଦ୍ମ ବନସ୍ତେ ଅବଗାହେ	।	ତୋ ଦନ୍ତ ଅଗ୍ରେତେହ୍ନେ ଶୋହେ	।।
ତେସନେ ତୋର ଦନ୍ତେ ମହୀ	।	ବିରାଯେ ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହି	।।
ଏ ଯେ ଶୁକର ତୋର ଦେହ	।	ଅଶେଷ ବେଦ ଯଜ୍ଞମୟ	।।
ଦନ୍ତେ ଧରଣୀ କରେ ଶୋଭା	।	କି ପଟାନ୍ତର ଅନ୍ୟେ ଦେବା	।।
ପର୍ବତ ଶୃଙ୍ଗେ ଜଳଧର	।	ଯେମନ୍ତେ ଦିଶଇ ସୁନ୍ଦର	।।
ତେମନ୍ତ ଦିଶଇ ଧରଣୀ	।	ତୋ ଉଗ୍ର ଦନ୍ତେ ଚକ୍ରପାଣି	।।
ଏବେ ଧରଣୀ ସ୍ଥାପ ଜଳେ	।	ଭୋ ନାଥ ତୋର ମୟାବଳେ	।।
ଏ ମହୀ ନିବେଶୁ ନିଶ୍ଚଳେ	।	ନାନାଦି ଗ୍ରହ ଏ ଶୟଳେ	।।
ଏ ଭୂମି ଜୀବ ଲୋକ ମାତା	।	ତୁ ନାଥ ଜୀବ ଲୋକପିତା	।।
ତୋ ବିନୁ ଅନ୍ୟ କେବାବଳେ	।	ମହୀ ଉଦ୍ଧରେ ମହାଜଳେ	।।
ଏଣୁ ବିସ୍ମୟ ଆମ୍ଭ ନାହିଁ	।	ତୁ ଯେ ଈଶ୍ୱର ବିଶ୍ୱଦେହୀ	।।
ଜଳେ ପଶନ୍ତେ ତୋ ଶରୀର	।	ଜଳଧି ଦିଶେ ଭୟଙ୍କର	।।
ତୋ ଲୋମମୂଳେ ଜଳରାଶି	।	ଶିଶିର କଣା ପ୍ରାୟେ ଦିଶି	।।
ଧ୍ଵନି ତୋ ଗଗନେ ପ୍ରକାଶେ	।	ଭୟେ ତ୍ରିଦଶ ଲୋକ ତ୍ରାସେ	।।
ଜନ ତପ ସତ୍ୟ ଭୁବନେ	।	ଆମ୍ଭେ ଯେ ରହି ତୋଷମନେ	।।
ତୋ ଲୋମ ଜଳେ କରି ସାନ	।	ଆନନ୍ଦ କଲୁଁ ତୋଷମନ	।।
ପବିତ୍ର କଲୁ ପିଣ୍ଡ ପ୍ରାଣ	।	ତୋର ଶରଣେ ନାରାୟଣ	।।
ତୋ ମାୟା ଗୁଣ ଯୋଗବଳେ	।	ଆମ୍ଭେ ମୋହିତ ଏ ଶୟଳେ	।।
ସ୍ଥାନ ନ ପାଇ ଆମ୍ଭେ ରହି	।	ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ରଖ ନାଥ ତୁହି	।।
ବ୍ରହ୍ମାଦି ମୁନିଙ୍କ ବଚନ	।	ବରାହ ଋଷି ତୋଷମନ	।।
ତୃତୀୟ ଷୋଳ ଯେ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ସନକାଦି କୃଷ୍ଣ ଛାମୁରେ	।।
ତକ୍ଷଣେ ଶିରେ କରଦେଇ	।	ବୋଲନ୍ତି କୃଷ୍ଣ ମୁଖ ଚାହିଁ	।।
ଯେ ହରି ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ଗୋଚରେ	।	ଅନ୍ତରେ ହୃଦରେ ବିହରେ	।।
ସାଧୁ ଅସାଧୁ ଯାର ନାହିଁ	।	ତାର ମହିଁମା କେବା କହି	।।
ସେ ହରି ଆମ୍ଭ ଦୃଷ୍ଟିଗତେ	।	ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ମିଳିଲେ ଅଗ୍ରତେ	।।
ତାହାର ଗୁଣ କର୍ମ କଥା	।	ଏକାନ୍ତେ ବସି ଆମ୍ଭ ପିତା	।।
କହିଲେ ପରମ ଆନନ୍ଦେ	।	ବ୍ରହ୍ମ ବିଗ୍ରହ ଅନୁବାଦେ	।।
ସେ ଆମ୍ଭ ପୁଣି କର୍ଣ୍ଣଦ୍ୱାରେ	।	ରହିଲା ହୃଦୟ ବିମ୍ବରେ	।।
ତୁ ନାଥ ତତ୍ତ୍ୱ ପରମାର୍ଥ	।	ଯୋଗ ସାଧନ୍ତି ମୁନି ସନ୍ଥ	।।
ତୋ ଧ୍ୟାନ ରଚି ସତ୍ୱଗୁଣେ	।	ଯେବା ଚିନ୍ତନ୍ତି ଅନୁକ୍ଷଣେ	।।
ସଂସାର ଅନୁତାପେ ଯନ୍ତ୍ରି	।	ସୁହୃଦ ଭକ୍ତି ମାର୍ଗେ ଚିନ୍ତି	।।
ହୃଦରେ ସ୍ଥାପି ଯାର ରୂପ	।	ବେଗେ ଛାଡ଼ନ୍ତି ତ୍ରୟ ତାପ	।।
ଯାର ପ୍ରସାଦ ଅତ୍ୟାନ୍ତିକେ	।	ଧ୍ୟାନେ ଚିନ୍ତନ୍ତି ଅତିରେକେ	।।
ଭୋ ଦେବ ତୋହର ଚରଣେ	।	ଯେ ପ୍ରାଣୀ ପଶନ୍ତି ଶରଣେ	।।
ତୋର କଥାରେ ଯାର ରତି	।	ଘୋର ସଂସାରୁ ତରିଯାନ୍ତି	।।
ତୋ ଯଶ ଗୁଣ ଧର୍ମ ମାର୍ଗେ	।	ତୋ ନାମ ଗୁଣି ଜିହ୍ୱାଅଗ୍ରେ	।।
ତୋର ଚରଣେ ହେଉ ରତି	।	ଆମ୍ଭର ଜଡ଼ ବୁଦ୍ଧିମତି	।।
ଭୋ ନାଥ କମଳା ରମଣ	।	ଅନାଦି ପରମକାରଣ	।।
ଏମନ୍ତ ମୁନିଙ୍କ ବଚନ	।	ଶୁଣି ସନ୍ତୋଷ ଭଗବାନ	।।
ବିଷ୍ଣୁର ଭକ୍ତି ହୃଦେ ବହି	।	ପୁଣି ବୋଲନ୍ତି ସପ୍ତଭାଇ	।।
ଭୋ ଦେବ ଦେବ ଲକ୍ଷ୍ମୀପତି	।	ଆମ୍ଭେ ନ ଜାଣୁ ତୋର ଗତି	।।
ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଅନୁଗ୍ରହ କରି	।	ଯାହା କହିଲୁ ନରହରି	।।
ବ୍ରହ୍ମ ନିବେଦ ତୋ ମହିଁମା	।	ତୋ ଗତି ନ ଜାଣନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମା	।।
ତୁ ପୁଣି ଦେବ ବିପ୍ରବର	।	ଆତ୍ମା ସୁହୃଦ ଶକ୍ତିଧର	।।
ଧର୍ମ ତୋ ଶରୀରୁ ପ୍ରକାଶେ	।	ଯେ ଧର୍ମସୃଷ୍ଟି ଧର୍ମନାଶେ	।।
ତୁ ନାଥ ନିର୍ବିକାର ଧର୍ମ	।	ଯେ ବେଦବିଧି ନିତ୍ୟକର୍ମ	।।
ଯାହାର ଅନୁଗ୍ରହେ ଜନେ	।	ଧର୍ମ ସଞ୍ଚୟ ଦ୍ୟନ୍ତି ମନେ	।।
ତୋ ପାଦପଦ୍ମ ସେବାବଳେ	।	ମୃତ୍ୟୁ ଜିଣନ୍ତି ଅବହେଳେ	।।
ଏମନ୍ତ ମୁନିଙ୍କର ବାଣୀ	।	ଶୁଣି ସନ୍ତୋଷ ଚକ୍ରପାଣି	।।
ତୃତୀୟ ଅଧ୍ୟା ଅଷ୍ଟାଦଶେ	।	ଦେବେ ମିଳି ବରାହପାଶେ	।।
ବିଧାତା ମିଳେ ଶୂନ୍ୟେ ଯାଇଁ	।	ସ୍ତୁତି କରନ୍ତି ବିଷ୍ଣୁ ଚାହିଁ	।।
ହେ ଦେବଦେବ ତୋ ଚରଣେ	।	ଆମ୍ଭେ ଯେ ପଶିଲୁ ଶରଣେ	।।
ଗୋରୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଦେବଙ୍କର	।	ନିଶ୍ଚୟେଁ ରିପୁ ଏ ଅସୁର	।।
ନିର୍ଭୟେ ଗଦା ଘେନି କରେ	।	ଯୁଦ୍ଧର ଅର୍ଥେ ତିନିପୁରେ	।।
ଭ୍ରମଇଁ ଅତି ମହାରୋଷେ	।	ବାରଣ ଯେହ୍ନେ ନିରଙ୍କୁଶେ	।।
ବାଳକ୍ରୀଡ଼ା ଏ ଦିତି ବଳା	।	ତିନିଭୁବନେ କରେ ଖେଳା	।।
ଦିନକୁ ଦିନ ଏ ବଢ଼ନ୍ତେ	।	କେ ସୁଖେ ଥିବ ଏ ଜଗତେ	।।
ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ସଙ୍କଟୁ ଉଦ୍ଧର	।	ଏହାର ପ୍ରାଣ ବେଗେ ହର	।।
ଦେଖ ଏ ସନ୍ଧ୍ୟା ବିଭାବରୀ	।	ଏ ଭୂମିଲୋକେ ଛନ୍ନକାରୀ	।।
ଆସଇ ମହା ଘୋର ରୂପେ	।	ଭୋ ଦେବ ଦେଖ ତୋ ସମୀପେ	।।
ଆମ୍ଭର ଜୟ ରାତ୍ରବେଳା	।	ଦେଖ ତୋହର ବିଷ୍ଣୁଲୀଳା	।।
ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଅଭିଜିତ ନାମ	।	ସର୍ବମଙ୍ଗଳ ଶୁଭ ଧାମ	।।
ଏ ଶୁଭବେଳେ ଚକ୍ରଧର	।	ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ସଙ୍କଟୁ ଉଦ୍ଧର	।।
ଏହାର ମୃତ୍ୟୁ ତୁ ସାକ୍ଷାତେ	।	ଭାଗ୍ୟେ ମିଳିଲା ତୋ ଅଗ୍ରତେ	।।
ଏମନ୍ତେ ଅସୁରର ଲକ୍ଷେ	।	ଋଷି ଦେବତା ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ	।।
ଅତି ବିକଳେ ସ୍ତୁତି କଲେ	।	ବରାହ ରୂପ ପାଦତଳେ	।।
ଏମନ୍ତେ ବ୍ରହ୍ମାର ବଚନ	।	ଶୁଣି ସନ୍ତୋଷ ଭଗବାନ	।।
ଉନ୍ନବିଂଶ ଅଧ୍ୟା ସ୍ତୁତିଏ	।	ବିଧାତା ଆଦି ଦେବତାଏ	।।
ହିରଣାକ୍ଷର ଦେଖି ବଧ	।	ବିଷ୍ଣୁର ଦର୍ଶନେ ଆନନ୍ଦ	।।
ବ୍ରହ୍ମାଦି ଦେବେ କରଯୋଡ଼ି	।	ସ୍ତୁତି କରନ୍ତି ପାଦେ ପଡ଼ି	।।
ନମସ୍ତେ ଯଜ୍ଞ ଖିଳଜନ୍ତୁ	।	ତୋ ଅବତାର ଶିବ ହେତୁ	।।
ଆମ୍ଭର ଭାଗ୍ୟେ ଭଗବାନ	।	ଏ ଦୁଷ୍ଟ ହେଲା ନିଶୋଧନ	।।
ତୋର ପ୍ରସନ୍ନେ ଜଗନ୍ନାଥ	।	ଆମ୍ଭେ ଯେ ହୋଇଲୁ ଅନାଥ	।।
ତୋର ସଂସାର ପାଳ ଏବେ	।	ଏମନ୍ତ କହି ସର୍ବ ଦେବେ	।।
ଏମନ୍ତେ ସ୍ତୁତି କରି ତୋଷେ	।	ନିଜପୁରେ ଗଲେ ହରଷେ	।।
ତୃତୀୟ ବିଂଶ ଯେ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ଯକ୍ଷଙ୍କ ଭୟେ ବେଦବରେ	।।
ଶୂନ୍ୟେ ଗୋବିନ୍ଦପାଦ ଧ୍ୟାୟି	।	ବୋଲଇ ଶିରେ କର ଦେଇ	।।
ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ଅନୁଗ୍ରହ ଅର୍ଥେ	।	ତୁ ନାଥ ଆଜ୍ଞାଦେଲୁ ମୋତେ	।।
ସୃଷ୍ଟି କରଇଁ ତୋର ବୋଲେ	।	ଯେ ଅନୁରୂପ ଏ ଶୟଳେ	।।
ତୁ ଏବେ ରଖ ଚକ୍ରଧର	।	ଏ ଗଣେ ମହାଭୟଙ୍କର	।।
ଏ ଯେବେ ଭକ୍ଷିବେଟି ମୋତେ	।	କି ରୂପେ ସର୍ଜିବି ଜଗତେ	।।
ବ୍ରହ୍ମା ବିକଳ କର୍ଣ୍ଣେ ଶୁଣି	।	ଦୟା ଯେ କଲେ ଚକ୍ରପାଣି	।।
ଭଣଇ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣ ପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେଉ ସୁଜନେ କୃପାକର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତବାକ୍ୟଂ

ନାମ ପଞ୍ଚମୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ଷଷ୍ଠ ଅଧ୍ୟାୟ

ତୃତୀୟ ଅଧ୍ୟ ଏକ ବିଂଶେ	।	କର୍ଦ୍ଦମସ୍ତୁତି ବିଷ୍ଣୁ ପାଶେ	।।
ଭୋ ନାଥ ତୋର ଦରଶନ	।	ନିର୍ମଳ କଲା ମୋ ଲୋଚନ	।।
ଯେ ରୂପ ଦେଖିବାର ଅର୍ଥେ	।	ଯୋଗ ସାଧନ୍ତି ମୁନି ସନ୍ଥେ	।।
ଭୋ ନାଥ ତୁମ୍ଭର ଚରଣ	।	ଜୀବର ପରମକାରଣ	।।
ତୋ ପାଦପଦ୍ମ ଆଶ୍ରେ କରି	।	ଭବସାଗରୁ ଯାନ୍ତି ତରି	।।
ଏ ଭାବ ଛାଡ଼ିବେ ସଂସାରେ	।	ବିଷୟ ସୁଖ ଆଶ୍ରେ କରେ	।।
ନରକେ ଯାନ୍ତି ସେହିମତେ	।	ସେ ତୋତେ ପାଇବେ କେମନ୍ତେ	।।
ସେହିପ୍ରକାରେ ମନ ମୋର	।	କଳ୍ପଇ ବିଷୟ ଗୋଚର	।।
ତୋର ଆଦେଶେ ସୃଷ୍ଟିଧର୍ମେ	।	କଳ୍ପଇ ଗୃହସ୍ଥ ଆଶ୍ରମେ	।।
ସେ ଗୃହ କାମ ଧେନୁପ୍ରାଏ	।	କୁଟୁମ୍ବ ଜନମନ ମୋହେ	।।
ତୋର ଚରଣ କଳ୍ପଦ୍ରୁମ	।	ଆଶ୍ରୟେ ଲଭେ ସର୍ବ କର୍ମ	।।
ତୋ ଅନୁଗ୍ରହେ ମନୁରାଜା	।	କଳ୍ପିବ ତାହାର ତନୁଜା	।।
ମୁଁ ପୁଣି ସର୍ବପ୍ରାଣି ହିତେ	।	ଯେମନ୍ତେ ତୋଚରଣାଗ୍ରତେ	।।
ବଳି ନିବେଦି ଗୃହ ଧର୍ମେ	।	ଯେମନ୍ତେ ରହଇ ଆଶ୍ରମେ	।।
ତୋ କଥା ତାପତ୍ରୟ କ୍ଷତ	।	ଏ କଥା ଜଗତେ ବିଖ୍ୟାତ	।।
ତୋ ରୂପ ଗୁଣ ଅବତାର	।	ନିର୍ମଳ ବହେ ସୁଧାଧାର	।।
ତେଣୁ ଲୋଭିତ ଯାର ଚିତ୍ତ	।	ସେ ନୋହେ କାଳଫାଶେଗ୍ରସ୍ତ	।।
ତୁ ଏକରୂପୀଜନ ଦେହା	।	ଜଗମୋହିନୀ ତୋର ମାୟା	।।
କରଇ ସୃଷ୍ଟି ସ୍ଥିତି ଅନ୍ତ	।	ଯେସନେ ଊର୍ଣ୍ଣନାଭି ମତ	।।
ଭୋ ନାଥ ତୋହର ମହିଁମା	।	କେ କହିପାରେ ଗୁଣ ସୀମା	।।
ଏମନ୍ତ ଶୁଣିଣ ବଚନେ	।	ବାଞ୍ଛିତ ଦେଲେ ଭଗବାନେ	।।
ତୃତୀୟ ଚତୁର୍ବିଂଶ ଅଧ୍ୟା	।	କର୍ଦ୍ଦମଋଷି ତପ ସିଦ୍ଧା	।।
ଏକାନ୍ତେ ପୁତ୍ର ପାଶେ ଯାଇ	।	ବୋଲେ କପୋଳେ ହସ୍ତ ଦେଇ	।।
ଦେଖ ମୋହର ଦୁଷ୍ଟପଣ	।	ନିବେଶି ଦୁମ୍ଭର ଚରଣ	।।
ଏ ଗୃହ ଦ୍ୱନ୍ଦ ନୀରପଥେ	।	ପଡ଼ିଲି ଅମଙ୍ଗଳ ଯନ୍ତ୍ରେ	।।
ଯେ ପ୍ରାଣୀ ଗୃହ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ତେଜେ	।	ନିରତେ ତୋ ଚରଣ ଭଜେ	।।
ଅନେକ କାଳେ ଯୋଗ ସାଧେ	।	ଯୋଗ ସମାଧି ଅନୁବାଦେ	।।
ପୂର୍ଣ୍ଣ କୁଟୀର ମଧ୍ୟେଁ ଥାଇ	।	ବର୍ତ୍ତଇ ତୋ ଚରଣ ଧ୍ୟାଇ	।।
ତୋ ପାଦ ଦେଖିବାର ଆଶେ	।	ସାଧନ୍ତି ଅନେକ ବରଷେ	।।
ଏମନ୍ତ ପ୍ରଭୁ ତୁଯେ ହରି	।	ମୋର ଭୁବନେ ଅବତରି	।।
ତୋର ଭକତ ରକ୍ଷା ଅର୍ଥେ	।	ତୋ ଅବତାର ଏ ଜଗତେ	।।
ନିଜ ବଚନ ସତ୍ୟ କରି	।	ପ୍ରକାଶୁ ଜ୍ୟୋତି ରୂପ ଧରି	।।
ସେ ରୂପେ ମୋର ନମସ୍କାର	।	ଭୋ ନାଥ ଦୋଷ ମୋ ନ ଧର	।।
ତୁ ନାଥ ପରମ ପୁରୁଷ	।	ପ୍ରକୃତି ପରେ ତୋ ପ୍ରକାଶ	।।
ମହତ ଆଦି ରୂପ ତୋର	।	ଭୃତ୍ୟଙ୍କ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଅଧିକାର	।।
ତ୍ରିଗୁଣମୟୀ କାକରୂପୀ	।	ତୁ ଏକେ ସର୍ବ ଭୂତେ ବ୍ୟାପି	।।
ତୋ ରୂପ ଆତ୍ମା ଜ୍ଞାନ ଅର୍ଥେ	।	ଜ୍ଞାନ ପ୍ରକାଶୁ ଏ ଜଗତେ	।।
ତୁ ପ୍ରଜାପତିଙ୍କର ନାଥ	।	ତୁ ଯେବେ ହୋଇଲୁ ମୋ ସୁତ	।।
ତୋତେ ମାଗଇ ପିତା ଅର୍ଥେ	।	ତୋ ପାଦ ଧ୍ୟାନ ଏ ଜଗତେ	।।
ଯେମନ୍ତେ ବଞ୍ଚଇ ବନସ୍ତେ	।	ଏମନ୍ତ ଆଜ୍ଞା ଦିଅ ମୋତେ	।।
ତାର ବଚନେ ହୃଷୀକେଶ	।	ବର ଯେ ଦେଲେ ହୋଇତୋଷ	।।
ତୃତୀୟ ଅଧ୍ୟା ପଞ୍ଚବିଂଶ	।	ଦେବହୁତୀ ସ୍ତବ ପ୍ରକାଶ	।।
ତୁ ଅଜ ନିର୍ଗୁଣ ନିର୍ଦକ୍ଷ	।	ତୋ ଭକ୍ତ ଜନେ ତୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ	।।
ଜୀବର ପରିତ୍ରାଣ ଅର୍ଥେ	।	ତୋ ଅବତାର ଏ ଜଗତେ	।।
ସ୍ତିରୀ ସ୍ୱଭାବେ ମୁହିଁ ମନ୍ଦ	।	ନ ଜାଣେ ଆତ୍ମା ଭଲ ମନ୍ଦ	।।
କିରୂପେ ସଂସାର ତୁଟଇ	।	ସଂସାର ବନ୍ଧନ ଫିଟଇ	।।
ମୁଁ ଯେ ଅଜ୍ଞାନ ମନ୍ଦମତି	।	ସ୍ୱଭାବେ ଜନ୍ମ ମୋ ଯୁବତୀ	।।
ତୁ ମୋତେ ଜ୍ଞାନ ଚକ୍ଷୁ ଦେଇ	।	ଉଦ୍ଧର ଦୁର୍ଗତି ଖଣ୍ଡାଇ	।।
ତୁ ନାଥ ମୋତେ ଦୟା କର	।	ଏ ଘୋର ସଂସାରୁ ଉଦ୍ଧର	।।
ମାତୃ ସ୍ୱଭାବେ କର ଦୟା	।	ଯେମନ୍ତେ ତୁଟେ ମୋହମାୟା	।।
ମାତା ବଚନେ ହୃଷୀକେଶ	।	ତକ୍ଷଣେ ଧରି ମୁନିବେଶ	।।
ମାତାଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ସେ କହିଲେ	।	ସଂସାର ବନ୍ଧନୁ ତାରିଲେ	।।
ଊନତ୍ରିଂଶ ଅଧ୍ୟା କୃତୀୟ	।	ଗର୍ଭିଜ ବର ଜ୍ଞାନୋଦୟ	।।
ଏମନ୍ତ ଗର୍ଭ ମଧ୍ୟେ ଥାଇ	।	ସ୍ତୁତି କରଇ ବିଷ୍ଣୁ ଚାହିଁ	।।
ତୁ ନାଥ ଜ୍ଞାନ ପୂର୍ଣ୍ଣମୟେ	।	ଆତ୍ମା ରୂପେ ଅଶେଷ ଦେହେଁ	।।
ସକଳ ହୃଦୟେ ପ୍ରକାଶ	।	ଗଗନେ ଯେହ୍ନେ ରବିତ୍ରାସ	।।
ଏବେ ପ୍ରଣମୁ ତୋର ପାୟେ	।	ଭୋ ନାଥ କର ତୁ ସୁଦୟେ	।।
ଏ ଗର୍ଭବାସ ଦୁଃଖ ଯେତେ	।	ଯେମନ୍ତେ ନ ଲାଗଇ ମୋତେ	।।
ନିର୍ଲେପ ନିରଞ୍ଜନ ତୁହି	।	ତୋ ରୂପ ନ ଜାଣନ୍ତି କେହି	।।
ତୋ ପାଦେ ନ ଭଜିଲି ମୁହିଁ	।	ଅଶେଷ ଗର୍ଭେ ଦେହ ବହି	।।
ଏଣୁ ସକଳ ଦେହେଁ ବାସ	।	ଜନ୍ମିଣ ପୁଣ ଯାଇ ନାଶ	।।
ତୁ ଏବେ ମୋତେ ଦୟାକର	।	ଏ ଗର୍ଭ ସଂକଟୁ ଉଦ୍ଧର	।।
ଏମନ୍ତ ଗର୍ଭ ଆକର୍ଷଣ	।	ଏଥୁ ଉଦ୍ଧର ନାରାୟଣ	।।
ଏ ଗର୍ଭୁ ହୋଇଲେ ନିସ୍ତାର	।	ତୋର ଚରଣେ ଚକ୍ରଧର	।।
ମୁଁ ପାପୀ ଭଜିବି ନିରତେ	।	ଏ ଦୁଃଖ ନ ଲଭୁଁ ଯେମନ୍ତେ	।।
ଏମନ୍ତେ ମନ ନିରନ୍ତରେ	।	ନିବେଶି କୃଷ୍ଣର ପୟରେ	।।
ଭକତି ଭାବେ ସ୍ତୁତି କରେ	।	ଦୁଃଖେ ଜୀବନକୁ ନସ୍ମରେ	।।
ଏ ଏକତ୍ରିଂଶ ଅଧ୍ୟା ପୁଣ	।	ଗର୍ଭ ଜୀବର ସ୍ତୁତିମାନ	।।
ସେ କୃଷ୍ଣ ପାଦେ କରି ଧ୍ୟାନ	।	ଅତି ଆନନ୍ଦେ ସୁଖେ ମଗ୍ନ	।।
ସପ୍ତ ଧାତୁରେ ବନ୍ଦୀ ହୋଇ	।	ଅଞ୍ଜଳି ପାଣିରେ ପ୍ରାର୍ଥଇଁ	।।
ବୋଲଇ ଶୋକଭର ଚିତ୍ତେ	।	ଭୋ ନାଥ ମୁଁ ଯେ ଗର୍ଭଗତେ	।।
ବେଦନା ପାଉଅଛି ଯେତେ	।	ଏଥୁ ଉଦ୍ଧର ପ୍ରଭୁ ମୋତେ	।।
ଏ ଦୁଃଖ ଯେମନ୍ତେ ନୋହିବ	।	ଏମନ୍ତ କୃପା ମୋତେ ହେବ	।।
ଯେମନ୍ତେ ଆଉ ପୁନର୍ବାର	।	ଏ ଗର୍ଭ ଦୁଃଖ ନୁହେ ମୋର	।।
ଏମନ୍ତ ଦୁଃସହ କଷଣେ	।	ସ୍ତୁତି କରଇ ପ୍ରତିକ୍ଷଣେ	।।
ବୋଲଇ ଅତି ଶୋକ ଚିତ୍ତେ	।	ଗର୍ଭକୁ ଆଣିଲା ଯେ ମୋତେ	।।
ତା ପାଦେ ପଶିଲି ଶରଣ	।	ସେ ମୋତେ କରୁ ପରିତ୍ରାଣ	।।
ସେବଇଁ ତାର ପାଦ ନିତ୍ୟେ	।	ଅଶେଷ କର୍ତ୍ତା ଏ ଜଗତେ	।।
ଜଗତ ସୁରକ୍ଷଣ ପାଇଁ	।	ଇଚ୍ଛାରେ ରୂପ ଯେ ଧରଇ	।।
ଯେ କଲା ଏତାଦୃଶୀ ଗତି	।	ଯେ ପାପୀ ଦୁଷ୍ଟ ଯେ ଦୁର୍ମତି	।।
ସେ ପ୍ରଭୁ ଏ କଷ୍ଟୁ ରଖିବେ	।	ତା ବିନୁ ଆଶ୍ରେ କାହିଁ ଜୀବେ	।।
ତାହାଙ୍କ କମଳ ଚରଣେ	।	ଶରଣ ଗଲି ଏ କଷଣେ	।।
ସେ ପାଦେ ଯେ ପ୍ରାଣୀ ପ୍ରସନ୍ନ	।	ନ ଲାଗେ ଏ ଦୁଃଖ ବୃଜିନ	।।
ମୁଁ କଷ୍ଟେ ଜନନୀ ଗର୍ଭରେ	।	ଅଛଇ ମାୟା କଳେବରେ	।।
ଜୀବସ୍ୱରୂପେ ଅଛି ମୁହିଁ	।	ସ୍ୱ ନିଜ କର୍ମେ ବଦ୍ଧ ହୋଇ	।।
ଅଛଇ ବନ୍ଧନ ପରାୟେ	।	ଗର୍ଭ ପୀଡ଼ାର ବଡ଼ ଭୟେ	।।
ନମଇଁ ତାହାଙ୍କର ପାଏ	।	ଯେ ଦେବ ଛନ୍ତି ମୋ ହୃଦୟେ	।।
ବିବିଧ ବିକାରବିହୀନ	।	ଅସଂଖ୍ୟ ବୋଧ ଅନୁଦିନ	।।
ତ୍ରିବିଧ ସନ୍ତାପେ ତାପିତ	।	ହୃଦୟେ ହୁଅଇ ପ୍ରତୀତ	।।
ନମଇଁ ତାହାଙ୍କ ଚରଣେ	।	ସେ ନାଥ ରଖୁ ଏ କଷଣେ	।।
ଏ ପାପ ଭୂତେ ଏ ରଚିତ	।	ଏମନ୍ତ ଦେହେଁ ମୋର ସ୍ଥିତ	।।
ମିଥ୍ୟାରେ ଆଛନ୍ନ ହୋଇଛି	।	ବୁଝିଲେ ସତ୍ୟ ନୁହେ କିଛି	।।
ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଅର୍ଥେ ପୁଣ ଚିତ୍ତ	।	ଏଥେ ମୁଁ ବନ୍ଦୀ ଅବିରତ	।।
ବନ୍ଦଇଁ ସେ ପ୍ରଭୁ ଚରଣ	।	ଏ କଷ୍ଟୁ କର ପରିତ୍ରାଣ	।।
ସେ ପ୍ରଭୁ ଆଦି ନିରଞ୍ଜନ	।	ପ୍ରକୃତି ପୁରୁଷହିଁ ଭିନ୍ନ	।।
ଏ ଦେହ ମହିଁମା ଯାହାର	।	କେବେହେଁ ନ ପାଇ ବିକାର	।।
ସେ ପ୍ରଭୁ ପରମ ଗୁମାନ	।	ଦିଅନ୍ତୁ ମୋତେ ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ	।।
ଯା ମାୟା ଆବୋରି ରହିଛି	।	ଏଣୁ ଏ ସବୁ ପାଶୋରୁଛି	।।
ତେଣୁଁ ଭ୍ରମଇଁ ଏ ସଂସାରେ	।	ଶ୍ରମେ କାତର ନିରନ୍ତରେ	।।
ତାହାଙ୍କୁ ଭଜିବଇଁ ଯେବେ	।	ଏ ଦୁଃଖ ବିନାଶିବେ ତେବେ	।।
ଭଜିଲେ ନିଜରୂପ ପାଇ	।	ନ ଭଜି ପାଇବାର କାହିଁ	।।
ତାହାଙ୍କ ବିନୁ ଏହୁ ଜ୍ଞାନ	।	କେ ଦେଇପାରେ ମୋତେ ଆନ	।।
ତ୍ରିକାଳ ଯହୁଁ ମୁଁ ଦେଖୁଛି	।	ତହୁଁ ମୁଁ ଜ୍ଞାନ ପାଉଅଛି	।।
ଏଣୁ ଏ ସର୍ବଦୁଃଖ ଘୋର	।	ନ ଜାଣେ ମୋହର ଶରୀର	।।
ଏଣୁ ଏ ତାହାଙ୍କୁ ଭଜିବା	।	ତେଣୁ ଏ କର୍ମକୁ ତେଜିବା	।।
ଯାହାର ଅଂଶେ ସ୍ଥିର ଚରେ	।	ବ୍ୟାପିଛି ଭୁବନ ନାଭିରେ	।।
ବନ୍ଦଇଁ ତାହାଙ୍କ ଚରଣ	।	ଭୋନାଥ ଦେବା ଜ୍ଞାନ ଦାନ	।।
ଜନନୀ ଉଦର ଗୁହାରେ	।	ମୂତ୍ରାଦି ପୁରୀଷକୂପରେ	।।
ଅବଶେ ତହିଁ ପଡ଼ିଅଛି	।	ଅନ୍ତରେ ଅଗ୍ନି ଦହୁଅଛି	।।
ତହୁଁ ନିପାତ ହେବାପାଇଁ	।	ସେ ଭାବେ ଜଣାଉଛି ମୁହିଁ	।।
କେବେ ସେ କରିବେ ବାହାର	।	ସେ ପ୍ରଭୁ କୃପା ପାରାବାର	।।
ଯେ କଲା ଏତାଦୃଶ ଗତି	।	ଲଭିଲି ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନମତି	।।
ସେ ବଡ଼ କୃପାର ସାଗର	।	ଯେ ମୋତେ ଦେଲେ ଜ୍ଞାନସାର	।।
ମୁଁ ତାଙ୍କୁ କି ସେବା କରିବି	।	କି ଦିବ୍ୟଦ୍ରବ୍ୟେ ପ୍ରତୋଷିବି	।।
ସେ ନାଥ ଦୀନବନ୍ଧୁ ଯେବେ	।	ସ୍ୱଗୁଣେ ତୁଷ୍ଟହେବେ ତେବେ	।।
ଅଞ୍ଜଳି ବିନା ଭଗବାନ	।	ମୋହର ଦ୍ରବ୍ୟ ନାହିଁ ଆନ	।।
ଏ ଯେତେ ଜୀବ ପଶୁ ଆଦି	।	ଅଜ୍ଞାନ ଦେହେଁ ନିରବଧି	।।
ଦେଖନ୍ତି ଦୁଃଖ ସୁଖ ମାତ୍ର	।	ଏଣୁ ଲଭନ୍ତି କ୍ଳେଶଗାତ୍ର	।।
ଯେ ଦେଲେ ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ ମୋତେ	।	ଏ ବୁଦ୍ଧି ଘେନି ଅବିରତେ	।।
ଏ ଦେହ ଭିତର ବାହାରେ	।	ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ଦେଖୁଅଛି ତାରେ	।।
ଏ ଘେନି ସୁଖେ ଆଶାନାହିଁ	।	ଦୁଃଖକୁ ଭୟ ଅବା କାହିଁ	।।
ଯେ ମୋତେ ଦେଲେ ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ	।	ସେ ପାଦେ ମୋହର ବନ୍ଦନ	।।
ସେ ପ୍ରଭୁ ରୂପ ମନୋହର	।	ଦୃଶେ ଲୋଭିତ ଚିତ୍ତ ମୋର	।।
ସେ ରୂପ ସୁଧା ଅପ୍ୟାୟନେ	।	ତୃଷିତ ଲୋଚନ ସ୍ୱପନେ	।।
କେବେହେଁ ନ ପାରଇ ଛାଡ଼ି	।	ଆନନ୍ଦ ସୁଧାର୍ଣ୍ଣବେ ବୁଡ଼ି	।।
ମୁଁ ସୁଖେ ବଞ୍ଚିବି ଗର୍ଭର	।	କେବେହେଁ ନୋହିବି ବାହାର	।।
ସଂସାର ଅନ୍ଧକୂପ ଅତି	।	ତହିଁକି ଯେ ପ୍ରାଣୀ ଗମନ୍ତି	।।
ତୋ ମାୟା ଘୋଟଇ ତାହାକୁ	।	ସେ ସତ୍ୟ ମଣଇଁ ମିଥ୍ୟାକୁ	।।
ପଡ଼ଇ ସଂସାର ଚକ୍ରରେ	।	ପୁତ୍ର କଳତ୍ର ମାୟା ଘୋରେ	।।
ଏଣୁ ବାହାରେ ମୁଁ ନ ଯାଇଁ	।	ଗର୍ଭରେ ମୋକ୍ଷ ସାଧିବଇଁ	।।
ବ୍ୟାକୁଳ ନୋହି ଏ ଗର୍ଭର	।	ସହିବି ଦୁଃଖ ମହାଘୋର	।।
ଆତ୍ମାକୁ ତାରିବି ଏଠାରେ	।	ମନନିବେଶି ଆତ୍ମାଠାରେ	।।
ସାରଥି ବୁଦ୍ଧି ବିବେକକୁ	।	କରିଣ ତାରିବି ଆତ୍ମାକୁ	।।
ଗର୍ଭ ନିବାସ ଦୁଃଖ ଘୋର	।	କେବେହେଁ ନୋହିବ ମୋହର	।।
ବିଷ୍ଣୁର ଚରଣେ ପଶିବି	।	ଅଶେଷ ଗର୍ଭକୁ ନ ଯିବି	।।
ଏମନ୍ତେ ନାନା ସ୍ତୁତି କରି	।	ଗର୍ଭଯାତନା କଷ୍ଟେ ଧରି	।।
ତୃତୀୟ ତେତିଶ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ଦେବହୁତି କପିଳଠାରେ	।।
ବିନୟେ ଯୋଡ଼ି ବେନିହସ୍ତ	।	ପୁତ୍ରଙ୍କୁ କଲେ ପ୍ରଣମିତ	।।
ଚରଣେ ପୁଣ ପୁଣ ପଡ଼ି	।	କପୋଳେ ବେନିକର ଯୋଡ଼ି	।।
ଭୋ ନାଥ କର ମୋତେ ତ୍ରାହି	।	ବୋଲଇ ବିଷ୍ଣୁମୁଖ ଚାହିଁ	।।
ଚାହିଁଣ କପିଳ ବଦନ	।	ଆନନ୍ଦେ କରନ୍ତି ସ୍ତବନ	।।
ତୁ ନାଥ ସଲିଳ ଭିତରେ	।	ଶୟନ ବିରାଟ ଦେହରେ	।।
ତୁତ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ମନୋମୟ	।	ଯହିଁରେ ଗୁଣଙ୍କ ସମ୍ମୋହ	।।
ଅଶେଷ ମହିଁମା କାରଣ	।	ତୋ କଳେବର ନାରାୟଣ	।।
ଜଠର ପଦ୍ମରୁ ବାହାର	।	ତହୁଁ ଉଦ୍ଭବ ବେଦବର	।।
ତୋ ରୂପ ଦେଖିବା ନିମିତ୍ତେ	।	ସେ ଅବା ବିଚାରିଲା ଚିତ୍ତେ	।।
ଅନେକ ମତେ ବିଚାରିଲା	।	କେବେହେଁ ଭେଦ ନ ପାଇଲା	।।
କେବଳ ଧ୍ୟାନେ ସେ ଦେଖିଲା	।	ଏ ବିଶ୍ୱସୃଷ୍ଟି ତହୁଁ କଲା	।।
ତୁ ପ୍ରଭୁ ବ୍ରହ୍ମରୂପ ଧରି	।	ନିଜ ଶକ୍ତିରେ ମାୟା କରି	।।
କଲ ଏ ବିଶ୍ୱର ସର୍ଜନ	।	ସ୍ୱଭାବେ ତୁମ୍ଭେ କର୍ମୁ ଭିନ୍ନ	।।
ସତ୍ୟସଂକଳ୍ପ ତୁମ୍ଭେ ହରି	।	ଜୀବଙ୍କ ଭୋଗ ଅନୁସରି	।।
ସୃଷ୍ଟ୍ୟାଦି କରିଛ ବିଧାନ	।	ଏ ତୁମ୍ଭ ମାୟାର ଭିଆଣ	।।
ଅନନ୍ତ ଶକ୍ତି ଏ ତୁମ୍ଭର	।	ତୋମାୟା କାହାରେ ଗୋଚର	।।
ପ୍ରଳୟ କାଳେ ତୁମ୍ଭେ ହରି	।	ଏ ବିଶ୍ୱ ଉଦରେ ସଂହରି	।।
ଶୟନ ବଟପୁଟେ ତୋର	।	ବାଳମୁକୁନ୍ଦ ରୂପ ଧର	।।
ଚରଣ ଅଙ୍ଗୁଷ୍ଠି ବଦନେ	।	ଭରି ଶୟନେ ଶିଶୁ ଯେହ୍ନେ	।।
ଏ ବିଶ୍ୱ ବାହାର ଉଦରେ	।	ମୁଁ ତାଙ୍କୁ କେମନ୍ତେ ଜଠରେ	।।
ଧରି ମୁଁ ବୁଝି ନ ପାରଇଁ	।	କେବଳମାୟା ତୋ ଗୋସାଇଁ	।।
କୃତାର୍ଥ ତୁମ୍ଭେ ମୋତେ କଲ	।	ଏ ଭବସଂସାରୁ ତାରିଲ	।।
ଯା ନାମ କରିଣ ଶ୍ରବଣ	।	ଅଥବା କରି ସଂକୀର୍ତ୍ତନ	।।
ଯାହାକୁ କରି ନମସ୍କାର	।	ସ୍ମରଣ କରି ନାମ ଯାର	।।
ପାପାତ୍ମା ଯୋଗ୍ୟ କ୍ଷମ ହୋଏ	।	ଜାତି ବିଚାରେ ଭ୍ରାନ୍ତି ରହେ	।।
ଯେ ପ୍ରାଣୀ ନୟନେ ଦେଖିଲା	।	ସେ କିପାଁ କୃତାର୍ଥ ନୋହିଲା	।।
ଏଣୁ ସୁଗତି ମୁଁ ଲଭିଲି	।	ତୋ ରୂପ ନୟନେ ଦେଖିଲି	।।
ଚାଣ୍ଡାଳ ଏଣୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେଲା	।	ଜିହ୍ୱାରେ ତୋ ନାମ ଧରିଲା	।।
ଯେ ତୁମ୍ଭ ନାମ ଉଚ୍ଚାରିଲା	।	ସକଳ ତପସ୍ୟା ସେ କଲା	।।
ହୋମାଦି କଲା ବିଧି ଯେତେ	।	ବ୍ରତାଦି ତୀର୍ଥ ସ୍ନାନ ନିତ୍ୟେ	।।
ଅପରେ ନାହିଁ ସଦାଚାର	।	ତୋ ନାମ ଜିହ୍ୱାରେ ଯାହାର	।।
ସହସ୍ରେ ବେଦ ସେ ପଢ଼ିଲା	।	କେ ତୁମ୍ଭ ନାମ ଉଚ୍ଚାରିଲା	।।
ତୁମ୍ଭେ ଯେ ପରମ ପୁମାନ	।	ତୁ ବ୍ରହ୍ମ ଜଗତ ନିଧାନ	।।
ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚଳ ମନରେ	।	ଯୋଗୀ ଭାବନ୍ତି ନିରନ୍ତରେ	।।
ଗୁଣମାନଙ୍କୁ ନିଜେ ତେଜେ	।	ବିନାଶ କରନ୍ତି ସହଜେ	।।
ତୁମ୍ଭେ କପିଳ ଦେବଗର୍ଭ	।	ତୁ ବିଶ୍ୱବ୍ୟାପୀ ଅଛୁ ସର୍ବ	।।
ବନ୍ଦଇଁ ତୁମ୍ଭର ଚରଣ	।	ତୋ ବିନୁ ନ ଜାଣଇଁ ଆନ	।।
ଏମନ୍ତ ଦିବ୍ୟ ସ୍ତୁତି କରି	।	ଆନନ୍ଦ ମନେ ମୋଦ ଭରି	।।
ଭଣଇ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେଉ ସୁଜନେ କୃପାକର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବଦ୍‌ବାକ୍ୟଂ

ନାମ ଷଷ୍ଠୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ସପ୍ତମ ଅଧ୍ୟାୟ

ଚତୁର୍ଥ ସପ୍ତମ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ବିଷ୍ଣୁ ଦେଖି ଅଗ୍ନିକୁଣ୍ଡରେ	।।
ଦକ୍ଷ ଯେ ବେନି କରଯୋଡ଼ି	।	ବୋଲଇ ବିଷ୍ଣୁ ପାଦେ ପଡ଼ି	।।
ତୁ ନାଥ ଶୁଦ୍ଧ ଚଇତନ	।	ନିର୍ମଳ ନିତ୍ୟ ନିରଞ୍ଜନ	।।
ତୁ ନାଥ ସର୍ବ ଯୋଗ ଲୟେ	।	ତୁ ନାଥ ଏକେତ ନିର୍ଭୟେ	।।
ସ୍ତୁତି କରିଣ ଯେହୁ କହେ	।	ଏ ବିଶ୍ୱ ପୂର୍ଣ୍ଣ ତୋର ଦେହେ	।।
କେ ତୋତେ ଜାଣିବ ସଂସାରେ	।	ମାୟାକୁ ଥାଉ ଅତି ଦୂରେ	।।
ଋଷିରୁବାଚ
ଭୋ ନାଥ ରୁଦ୍ର ଶାପେ ଆମ୍ଭେ	।	ପଡ଼ିଲୁ ମାୟା ଗର୍ବ ଦମ୍ଭେ	।।
ନିରତେ କର୍ମ ବଶ ହୋଇ	।	ତୋ ଭାବେ ଆମ୍ଭ ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ	।।
ଏ ଯଜ୍ଞ ଧର୍ମର ଲକ୍ଷଣ	।	ଅଶେଷ ପରମ କାରଣ	।।
ଏ ତୋର ମାୟାରୂପ ବହୁ	।	ଆମ୍ଭେ ଜାଣିବୁ ତାହା କାହୁଁ	।।
ତକ୍ଷଣେ ସଭାଲୋକେ ଉଠି	।	ବିଷ୍ଣୁରେ ଦେଇ ତୁଲ୍ୟ ଦୃଷ୍ଟି	।।
ସଭାଜନ ଉବାଚ
ଭୋ ନାଥ ତୋର ମାୟାବଳେ	।	ଏ ଜୀବଆତ୍ମା ଏ ଶୟଳେ	।।
ନିରତେ ଚିନ୍ତି ଆତ୍ମା ସୁଖ	।	ଏଣୁ ଲଭନ୍ତି ଆତ୍ମା ଦୁଃଖ	।।

ଋଦ୍ର ଉବାଚ
ତୋର ଚରଣେ ଭଗବାନ	।	ଆଶିଷ ଆଶେ ମୁନିଗଣ	।।
ଆଦରେ କରି ଆରୋହଣେ	।	ପୂଜନ୍ତି ମନ୍ତ୍ର ଉଚ୍ଚାରଣେ	।।
ସେ ପାଦ ପଦ୍ମ ଶିରେ ଧରି	।	ତମେଣ ଜଗତ ସଂହରି	।।
ବର୍ତ୍ତଇ ତୋ ଚରଣ ଆଶେ	।	ନିରତେ ଉମା ଘେନି ପାଶେ	।।
ଭୃଗୁରୁବାଚ
ଭୋ ନାଥ ତୋ ମାୟା ଗହନେ	।	ବ୍ରହ୍ମଦର୍ଶୀୟ ମୁନି ଜନେ	।।
ନିବର୍ତ୍ତ ପ୍ରାୟେ ତପେ ଥାନ୍ତି	।	ତୋର ମହିମା ନ ଜାଣନ୍ତି	।।
ତୁ ଏବେ ରଖ ଆମ୍ଭ ମନ	।	ତୋର ଚରଣେ କରି ଲୀନ	।।
ବ୍ରାହ୍ମଣ ଉବାଚ
ଯେ ତୋତେ ନାନାରୂପେ ଦେଖି	।	ପଦାର୍ଥ ଭେଦେ ଭେଦ ଚିନ୍ତି	।।
ଜ୍ଞାନ ସଂଯୋଗେ ଆତ୍ମା ତୋତେ	।	ଆଶ୍ରୟେ କରି ଏ ଜଗତେ	।।
ମାୟାର ବଳେ ଜ୍ଞାନ ଥୋଇ	।	ତୋତେ ଜାଣିବେ ଅବା କାହିଁ	।।
ଇନ୍ଦ୍ର ଉବାଚ
ହେ ବିଶ୍ୱ ଭୁବନ ମୁରାରି	।	ତୁ ଯେ ଆନନ୍ଦ ବପୁଧାରୀ	।।
ସକଳ ପ୍ରାଣି ମନୋହର	।	ଭୋ ନାଥ ତୋହର ଶରୀର	।।
ଏ ଯେ ତୋହର ଅଷ୍ଟକର	।	ଏ ଦିଗପାଳଙ୍କ ଶରୀର	।।
ଦକ୍ଷପତ୍ନ୍ୟୁବାଚ
ଏ ଯଜ୍ଞ ତୋର ପୂଜା ଅର୍ଥେ	।	ଏ ପ୍ରଜାପତିଏ ଜଗତେ	।।
କେବଳ ବୁଦ୍ଧି ଅବହେଳେ	।	ତୁ ନାଥ ପଶୁ ଯଜ୍ଞ କାଳେ	।।
ଯଜ୍ଞ କୀରତି ତୋର ସାଥେ	।	ଏରୂପେ ପ୍ରଜା ବିଧି ଯେତେ	।।
ଦକ୍ଷକୁ ଦେଲୁ କର୍ମଫଳ	।	ତୁ ନାଥ ପରମ ମଙ୍ଗଳ	।।
ଏବେ ପବିତ୍ର ମୋ ଭୁବନ	।	କଳ୍ପିଲା ତୋର ଦରଶନ	।।
ଋଷିରୁବାଚ
ଭୋ ନାଥ ତୋର ବିଚେଷ୍ଟିତ	।	ବିଶ୍ୱସଂସାରେ ବିପରୀତ	।।
ଈଶ୍ୱର ମାୟାର ବିଭୂତି	।	ଯାବଳେ ଦେବେ ଭ୍ରମ ଯାନ୍ତି	।।
ଶିବ ଉବାଚ
ତୋ କଥା ସୁଧା ତରଙ୍ଗିଣୀ	।	ତୃଷିତ ଜଳ ପ୍ରାୟେ ମଣି	।।
ମନ ବାରଣ ତୃଷାକୁଳେ	।	ପ୍ରବେଶ ହୋଇ ଶୀତ ଜଳେ	।।
ଭକ୍ଷି ନ ପାରେ ଦାବାନଳ	।	ତୋର ପ୍ରପଞ୍ଚେ ଆଦିମୂଳ	।।
ଭୋ ନାଥ ତୋର ଆଗମନ	।	ଆନନ୍ଦ କଲା ମୋର ମନ	।।
ତୁ ଲକ୍ଷ୍ମୀକାନ୍ତ ସୁଧାନିଧି	।	ସକଳ ସମ୍ପଦ ପ୍ରସିଦ୍ଧି	।।
ତୋ ବିନୁ ଏ ଯେ ଯଜ୍ଞ ପର	।	ଭୋ ନାଥ ନ ଦିଶେ ସୁନ୍ଦର	।।
କି ଅବା ଦେବା ପଟାନ୍ତର	।	କବନ୍ଧି ପ୍ରାୟେ ଛିନ୍ନ ଶିର	।।
ଲୋକପାଳ ଉବାଚ
ଆମ୍ଭର ଦୃଷ୍ଟି ଗ୍ରହ ଦୋଷେ	।	ତୋତେ ଦେଖିବୁଁ କାହୁଁ ଦୃଶେ	।।
ତୁ ମନ ପଞ୍ଚଭୂତେ ମିଶୁ	।	ସ୍ୱ ମାୟା ଶରୀର ପ୍ରକାଶୁ	।।
ଯୋଗେଶ୍ୱର ଉବାଚ
ଭୋ ନାଥ ତୋର ଦରଶନ	।	ଆମ୍ଭର ତୁଷ୍ଟ କଲା ମନ	।।
ଅଷ୍ଟାଙ୍ଗମତେ ଯୋଗ ସାଧି	।	ଲଭିବା ପାଇଁ ଅଷ୍ଟନିଧି	।।
ସେ ପୁଣ ତୋର ମାୟାବଳେ	।	କେମନ୍ତେ ଧରିବୁଁ ନିଶ୍ଚଳେ	।।
ତୁ ନାଥ ଯେବେ କରୁ ଦୟା	।	ତେବେ ବୁଝିବୁଁ ତୋର ମାୟା	।।
ଜଗତ ସ୍ଥିତି ପୁଣ ଅନ୍ତ	।	ତ୍ରିଗୁଣେ କରୁ ଆତଯାତ	।।
ନିର୍ଲେପ ପଣେ ସର୍ବ ବ୍ୟାପି	।	ତୁ ନାଥ ନିରଞ୍ଜନରୂପୀ	।।
ବ୍ରାହ୍ମଣ ଉବାଚ
ଯାହାର ତେଜ ବଳେ ମୁହିଁ	।	ତୋ ଆଗେ ସ୍ୱରୂପ କହଇଁ	।।
ଏ ଯେ ତୋହର ଦିବ୍ୟ ଦେହ	।	ଅନଳ ରୂପେ ପ୍ରଜ୍ଞା ବହ	।।
ଘୃତ ଆହୁତି ପଞ୍ଚବିଧେ	।	ମନ୍ତ୍ରେ ନିବେଦିତ ସମିଧେ	।।
ତୁ ଯଜ୍ଞରୂପୀ ଦାମୋଦର	।	ନିରତେ ମୋର ନମସ୍କାର	।।
ଦେବ ଉବାଚ
ତୁ ନାଥ ପୂର୍ବ କଳ୍ପୋଦର	।	ପ୍ରଳୟାନଳ ରୂପ ତୋର	।।
ସର୍ବସ୍ୱ ହରୁ ବିଶ୍ୱରୂପେ	।	ଶୟନ ଜଳେ ଆଦିତଳ୍ପେ	।।
ଆମ୍ଭେ ଯେ ତୋର ନିଜ ଭୃତ୍ୟ	।	ଏ କଥା ଜଗତେ ବିଖ୍ୟାତ	।।
ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ସଙ୍କଟ ପଡ଼ିଲେ	।	ତୁ ନାଥ ରଖୁ ସର୍ବ କାଳେ	।।
ଗନ୍ଧର୍ବ ଉବାଚ
ତୁମ୍ଭର ମାୟାବଳେ ପ୍ରାଣୀ	।	ଶମନ ଇତି ପ୍ରାୟେ ମଣି	।।
ତୋର ମାୟାରୁ କେବା ତରେ	।	ଦେଖିଲା ନାହିଁ ତିନିପୁରେ	।।
ଉତ୍ପଥଗାମୀ ଇନ୍ଦ୍ରିଗଣେ	।	ଏ ନିତ୍ୟେ ଭୁଞ୍ଜେ କରଷଣେ	।।
ଏଣୁ ଲାଳସ ଇନ୍ଦ୍ରି ମୋହେ	।	ତୋ ପାଦେ କେବେହେଁ ନରହେ	।।
ତୋ କଥା ଅମୃତ ନ ସେବେ	।	ତେଣୁ ପଡ଼ଇ ଭବାର୍ଣ୍ଣବେ	।।
ବ୍ରାହ୍ମଣ ଉବାଚ
ତୁ ନିତ୍ୟାଚାର ବିଧି କର୍ମ	।	ତୁ ନାଥ ଯଜ୍ଞ ଅଗ୍ନି ସୋମ	।।
ସମିଧ ପାତ୍ର ତୁ ଋତ୍ୱିଜ	।	ଯଜ୍ଞାଦି ଯଜ୍ଞ ଜନ ଦ୍ୱିଜ	।।
ତୁ ସ୍ୱାହା ସ୍ୱଧା ଯଜ୍ଞ ପଶୁ	।	ଭକ୍ଷଜ୍ଞ ପୁରୁଷ ପ୍ରକାଶୁ	।।
ଦନ୍ତ ଉଦ୍ଧରି ଏ ଧରଣୀ	।	ସଂଗ୍ରାମେ ହିରଣ୍ୟାକ୍ଷ ଜିଣି	।।
ଧରଣୀ ସ୍ଥାପି ମହାଜଳେ	।	ଏଣୁ ଏ ରହିଲା ନିଶ୍ଚଳେ	।।
ଏହା ଉପରେ ଲୋକ ସର୍ଗ	।	ଏଣୁ ତୋ ରୂପ ଅପବର୍ଗ	।।
ସକଳ କର୍ମେ ସାକ୍ଷୀ ତୁହି	।	ତୋର ସଞ୍ଚିତ ସର୍ବ ହୋଇ	।।
ଆମ୍ଭର ଯଜ୍ଞ କର୍ତ୍ତା ତୁହି	।	ଭୋ ନାଥ ରଖ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ଯାହାର ନାମ ଉଚ୍ଚାରଣ	।	କରଇ ବିଘ୍ନ କରଷଣ	।।
ଏମନ୍ତ ଦେବଗଣ ସ୍ତୁତି	।	ଶୁଣି ସନ୍ତୋଷ ଯଜ୍ଞପତି	।।
ଚତୁର୍ଥ ନବମ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ଧ୍ରୁବ ସ୍ତୁତି ବିଷ୍ଣୁ ଛାମୁରେ	।।
ଦ୍ୱାଦଶ ଆଦିତ୍ୟ କି ଜାଣି	।	ଦ୍ୱାଦଶ ଶ୍ଳୋକେ ସ୍ତୁତି ଭଣି	।।
ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ	।	ବ୍ରହ୍ମ ପୁରୁଷ ତୋର ନାମ	।।
ମୋର ଅଜ୍ଞାନ ହୃଦେ ପଶି	।	ଚେତନା ଦେଲୁ ହୃଷୀକେଶି	।।
ହେ ପ୍ରଭୁ ନିଜ ତେଜ ତୋର	।	ଅନନ୍ତ ଶକ୍ତି ଅଗୋଚର	।।
ଯେ କର୍ମ ଜ୍ଞାନ ଇନ୍ଦ୍ରି, ଦଶ	।	ତୋ ଶକ୍ତି ବଳେ ପରକାଶ	।।
ତୁ ଏକ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ	।	ତୋ ଶକ୍ତି ଅନେକ ବିଧାନ	।।
ତୋର ମାୟାରୁ ମହତତ୍ତ୍ୱ	।	ମୋହୁ ତୁ ଅଶେଷ ଜଗତ	।।
ଏମନ୍ତ ପ୍ରକାଶ କରାଉ	।	ଅଂଶେ ପ୍ରବେଶ ତହୁଁ ହେଉ	।।
ସେ ଗୁଣ ପ୍ରାଏ ତୁ ପ୍ରକାଶୁ	।	ଯେସନେ କାଷ୍ଠେ ବିଭାବସୁ	।।
ବ୍ରହ୍ମା ଯେ ଜଡ଼ ରୂପେ ଥିଲା	।	ତୋ ପାଦେ ଶରଣ ପଶିଲା	।।
ତୋଠାରୁ ଲଭି ଉପଦେଶ	।	ଦେଖିଲା ତୋରୂପ ଅଶେଷ	।।
ଧର୍ମାର୍ଥ କାମ ମୋକ୍ଷ ଫଳ	।	ତୋହର ଚରଣକମଳ	।।
ହେ ଆର୍ତ୍ତବନ୍ଧୁ ତୋତେ ପୂଜି	।	ସକଳ କର୍ମେ ରହି ମଜ୍ଜି	।।
ତୋର ମହିଁମା ସେ ପାଶୋରେ	।	ସ୍ୱଭୋଗ ଅର୍ଥେ କର୍ମ କରେ	।।
ଛାଡ଼ଇ ଅଭୟ ଚରଣ	।	ଯେ ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁ ନିବାରଣ	।।
କଳ୍ପ ପାଦପ ମୂଳେ ବସେ	।	ଅନିତ୍ୟ ଦେହ ସୁଖ ଇଚ୍ଛେ	।।
ବିଷୟ ଭୋଗେ ମଗ୍ନ ହୋଇ	।	ଅନ୍ତେ ନରକ ଲଭେ ସେହି	।।
ଯେ ସାଧୁ ସଙ୍ଗେ ଅନୁସରେ	।	ତୋ କଥାମୃତ ପାନ କରେ	।।
ତୋହର ଅଭୟ ଚରଣ	।	ହୃଦେ କରିବ ନିତ୍ୟେ ଧ୍ୟାନ	।।
ସେ ସୁଖ ବ୍ରହ୍ମ ପଦେ ନାହିଁ	।	ସ୍ୱର୍ଗର ଭୋଗକୁ ବାଞ୍ଛଇ	।।
ଯମର ହସ୍ତୁ ଯେବେ ବଳେ	।	ବିମାନୁ ଖସି ପଡ଼େ ତଳେ	।।
ଏଣୁ ତୋ ଅଭୟ ଚରଣ	।	ଆଶ୍ରିତେ ତେଜେ ସାଧୁଗଣ	।।
ତାଙ୍କ ଚରଣ ସେବା ମୋତେ	।	ଦିଅ ଅନନ୍ତ ଅବିରତେ	।।
ଭକ୍ତଙ୍କ ମୁଖ ପଦ୍ମ ପ୍ରାୟେ	।	ତୋ କଥାମୃତ ଧାରା ବହେ	।।
ଭାବେ ମୁଁ ହେବି ମଧୁକର	।	ଇଷିତେ ତରିବି ସଂସାର	।।
ତୋହର ପାଦ ଅରବିନ୍ଦ	।	ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ପୂରିଛି ସୁଗନ୍ଧ	।।
ତହିଁରେ ମଧୁଲିଟ ପନ୍ତି	।	ପ୍ରାୟେ ସାଧବେ ତେଜେ ଛନ୍ତି	।।
ତାହାଙ୍କ ସେବା ଯେହୁ ପାଇ	।	ସୁତ ଦାରାଦି ପାଶୋରଇ	।।
ନ କରେ ନିଜ ଦେହେଁ ଭାବ	।	ଧନ୍ୟ ମହିଁମା ପଦ୍ମଲାଭ	।।
ତ୍ରିଗୁଣ ମହଦହଂକାରେ	।	ଯେ ସ୍ଥୂଳ ସୂକ୍ଷ୍ମାଦି ଭେଦରେ	।।
ବିରାଟ ସ୍ଥୂଳ ରୂପ ତୋର	।	ଜାଣନ୍ତି ଶାସ୍ତ୍ରବଳେ ନର	।।
ତୋ ନିଜ ବ୍ରହ୍ମରୂପ ଜାଣେ	।	ବେଦାନ୍ତେ ନୁହଇ ପ୍ରମାଣେ	।।
ତାହା ନ ଜାଣେ ଯେଣୁ ଜନ	।	ନିର୍ବିତ୍ତି ନୋହେ ଅଭିମାନ	।।
ତୋ କୃପା ବଳେ ମହାବାହୁ	।	ଏ ବେନି ରୂପ ଜାଣେ ସେହୁ	।।
କଳ୍ପାନ୍ତେ ଅଖିଳ ଭୁବନ	।	ତୁ ଗର୍ଭେ ରଖ ଭଗବାନ	।।
ଅନନ୍ତ ଶଯ୍ୟାରେ ନିଦ୍ରିତ	।	ନାଭିରୁ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ପଦ୍ମ ଜାତ	।।
ସେ ପଦ୍ମେ ବ୍ରହ୍ମାର ସଭବ	।	ନମସ୍ତେ ନାରାୟଣ ଦେବ	।।
ହେ ନିତ୍ୟ ମୁକ୍ତ ଶୁଦ୍ଧ ରୂପି	।	ଆତ୍ମା ପୁରୁଷ ସର୍ବବ୍ୟାପି	।।
ତୁ ତିନି ଗୁଣ ଅଧୀଶ୍ୱର	।	ଆଦି ପୁରୁଷ ନିର୍ବିକାର	।।
ତୁ ବୁଦ୍ଧି ସାକ୍ଷୀ ନିରଞ୍ଜନ	।	ସକଳ ଯଜ୍ଞ ଅଧିଷ୍ଠାନ	।।
ସୃଷ୍ଟି ପାଳନ ସଂହାରଣ	।	ତୁ ଦେବ ଅଖିଳ କାରଣ	।।
ବେଦ ପୁରାଣ ଇତିହାସ	।	ଅନ୍ତେ ତୋ ଦେହେଁ ପରବେଶ	।।
ଅଖିଳ ଶକ୍ତି ବିଶ୍ୱରୂପୀ	।	ଉଦ୍ଭବ ତୋଠାରୁ ହୁଅନ୍ତି	।।
ଯେ ତୋର ପାଦପଦ୍ମେ ଭଜେ	।	ସଂସାର ଭୋଗେ ପୁଣ ମଜ୍ଜେ	।।
ତୋ ଅନୁଗ୍ରହେ ତାକୁ ତାରୁ	।	ବାଳକ ପ୍ରାୟେ ରକ୍ଷା କରୁ	।।
ଏମନ୍ତ ବହୁବିଧ ସ୍ତୁତି	।	ସଂକଳ୍ପ ଭାବେ ଧ୍ରୁବ ଚିନ୍ତି	।।
ଭଣଇଁ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେଉ ସୁଜନେ କୃପାକର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତ୍‌ ବାକ୍ୟଂ

ନାମ ସପ୍ତମୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ଅଷ୍ଟମ ଅଧ୍ୟାୟ

ଚତୁର୍ଥ ସତର ଅଧ୍ୟାରେ	।	ପୃଥିବୀ ସ୍ତବ ପୃଥୁଠାରେ	।।
ନମସ୍ତେ ପରମ ପୁରୁଷ	।	ଗୁଣ ପ୍ରସନ୍ନେ ତୋର ଦୃଶ୍ୟ	।।
ନିଜ ମାୟାରେ ଛନ୍ନ ହୋଇ	।	ସଂସାର ହିତେ ବହୁ ଦେହୀ	।।
ଶରୀର ଦାରା ଆଦିବୃତ୍ତି	।	ଦ୍ରବ୍ୟ କାରଣେ କ୍ରିୟାମତି	।।
ସକଳ କରୁ ମାୟା ଭ୍ରମେ	।	ଭ୍ରମେ ଯେସନେ ଜଳଗ୍ରାମେ	।।
ଆତ୍ମା ରଚନା ଯେତେ କରି	।	ବିହରି ଆତ୍ମାରୂପ ଧରି	।।
ସର୍ଜି ପାଳିଣ କରୁ ଅନ୍ତ	।	ଯେ ସ୍ୱୟଂ ପ୍ରକାଶ ଜଗତ	।।
ସେ ମୋତେ ମାରିବାର ସାଧେ	।	ଧାମଇଁ ଊର୍ଦ୍ଧ୍ୱକ ଆୟୁଧେ	।।
କେବା ରକ୍ଷଣେ ଅଛି ମୋର	।	ତୁ ନାଥ ବିଚାର ନ କର	।।
ତୁ ନିଜ ମାୟା ତର୍କବଳେ	।	ଜନ୍ତୁଙ୍କ ସର୍ଜୁ ଏ ଶୟଳେ	।।
ତୁ ନାଥ ଧର୍ମଙ୍କର ଗୁରୁ	।	କିପାଁ ନ ବୁଝି ମୋତେ ମାରୁ	।।
ଅନ୍ନ ନ ପାଇ ପ୍ରଜା ଯେବେ	।	ତୋତେ କହିଲେ ଅନ୍ନଭାବେ	।।
ତୁ ନାଥ ସଂସାର ଈଶ୍ୱର	।	ଏ ତୋତେ ନୁହେ ଅଗୋଚର	।।
ତୁ ନାଥ ପଦ୍ମକଳ୍ପ ଅନ୍ତେ	।	ଶୂକର ରୂପେ ତୋଳି ଦନ୍ତେ
ମୋତେ ସ୍ଥାପିଲୁ ଜନହିତେ	।	ପୁଣି ସଂହାରିବୁ କେମନ୍ତେ	।।
କହିଲି ଯେବା ତୋର ଇଚ୍ଛା	।	ଭୋ ନାଥ କର ପ୍ରାଣରକ୍ଷା	।।
ଚତୁର୍ଥ ବିଂଶ ଯେ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ପୃଥୁ ପୂଜା କଲେ ପୃଥ୍ୱୀରେ	।।
ଭକ୍ତିରେ ପୃଥୁ ନରପତି	।	ପଡ଼ିଲେ ଶ୍ରୀ ପୟରେ ଧାତି	।।
ନୟନୁ ବହେ ଅଶ୍ରୁଧାର	।	ଆକୁଳେ ବିହ୍ୱଳେ କାତର	।।
ଚରଣ ପଦ୍ମକୁ ଚିନ୍ତିଲେ	।	କାତରେ ବାକ୍ୟ ନ କହିଲେ	।।
ପୁଣ କ୍ଷଣକେ ଜ୍ଞାନ ପାଇ	।	ଆନନ୍ଦେ ଶିରେ କରଦେଇ	।।
ଭୋ ନାଥ କୃପା ପାରାବାର	।	ମୁଁ ହୀନ ସେବକ ତୁମ୍ଭର	।।
ତୋ ପାଦ ସରୋଜରୁହରେ	।	ମୋ ଚିତ୍ତ ଅଳି ସେବାକରେ	।।
ତୋ ପାଦପଦ ନ ତେଜିବି	।	ଏକାନ୍ତ ଭାବେ ମୁଁ ଭଜିବି	।।
ତୁମ୍ଭେ ନ ତେଜି ମୋତେ ଯିବ	।	ମୋ ଦୃଷ୍ଟି ଅଗ୍ରେ ନିତ୍ୟେ ଥିବ	।।
ପୃଥୁଙ୍କ ଦେଖି ଭକ୍ତି ଭାବ	।	ସୁସ୍ଥିରେ ରହିଲେ ମାଧବ	।।
ଗମନେ ଶୀଘ୍ର ହୋଇଥିଲେ	।	ପୃଥୁଙ୍କ ଭାବେ ସେ ରହିଲେ	।।
ସାଧୁଙ୍କ ମିତ୍ର ଭଗବାନ	।	ଚାହିଁଲେ ପୃଥୁଙ୍କ ବଦନ	।।
ସେ ଆଦି ରାଜ ପ୍ରମୋଦିତେ	।	ରହିଲେ ହରିଙ୍କ ଅଗ୍ରତେ	।।
ହରଷେ ହରିଙ୍କ ଚାହିଁଲେ	।	ଆନନ୍ଦ ସାଗରେ ବୁଡ଼ିଲେ	।।
ଆନନ୍ଦେ ଉଦକ ନୟନ	।	କହିତ ନ ପାରେ ବଚନ	।।
ସେ ଧ୍ୟାନେ ହରିଙ୍କି ଧ୍ୟାଇଲେ	।	ଚିତ୍ତରୁ କେବେ ନ ଛାଡ଼ିଲେ	।।
ତକ୍ଷଣେ ସମ୍ମାର୍ଜି ନୟନ	।	ବୋଲନ୍ତି କାର୍ପୁଣ୍ୟ ବଚନ	।।
ଖଗେନ୍ଦ୍ର ହସ୍ତେ ଦେଇ ହସ୍ତ	।	ଅଛନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ଗୋପୀନାଥ	।।
ନୟନ ଯୁଗ ନିରେଖିଲେ	।	ଦର୍ଶନେ ତୃପତି ନୋହିଲେ	।।
ବିନୟେ ବୋଲନ୍ତି ବଚନ	।	ଶୁଣ ହେ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ	।।
ଆଜ୍ଞା ଯେ ଦେଲେ ବର ଘେନ	।	ମୋ ବରେ ନାହିଁ ପ୍ରୟୋଜନ	।।
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ଯେତେ ବରଦାତା	।	ତୁମ୍ଭେ ଯେ ତାଙ୍କ ଇଷ୍ଟକର୍ତ୍ତା	।।
ଏମନ୍ତ ପ୍ରଭୁ ଦୃଷ୍ଟିପରେ	।	ଯେ ନରବର ଇଚ୍ଛାକରେ	।।
ବର ଘେନନ୍ତି ବର ପାଇଁ	।	ସେ ବର ନରକେ କି ନାହିଁ	।।
ଯେ ପ୍ରାଣୀ ନାରକି ଅଟନ୍ତି	।	ସେମାନେ ବରେ ଭୋଗ ଚିନ୍ତି	।।
କୈବଲ୍ୟ ନାଥ ତୋତେ ପାଇ	।	କେ ଭୋଗ ଇଚ୍ଛେ ଜ୍ଞାନୀ ହୋଇ	।।
ମୋହର ବରେ କାର୍ଯ୍ୟ ନାହିଁ	।	ବନ୍ଧନେ ପଡ଼ିବି କିପାଇଁ	।।
ଅପରେ ମୋକ୍ଷ ଧର୍ମସାର	।	ତହିଁ ମୋ ନାହିଁ ଅଧିକାର	।।
ଶ୍ରବଣ ସୁଖ ନାହିଁ ଯହିଁ	।	କୈବଲ୍ୟ ଏଣୁ ନ ବାଞ୍ଛଇ	।।
ସାଧୁଙ୍କ ହୃଦୟ ବିମ୍ୱରୁ	।	ବଦନ ସରୋଜରୁ ହରୁ	।।
ତୁମ୍ଭର ଯଶ ମଧୁ ବହେ	।	ତହୁଁ ଯେ ସୁଖ ଜାତ ହୁଏ	।।
ସେ ଯଶ ଶ୍ରବଣେ ମୋ ଇଚ୍ଛା	।	ଆୟତ୍ତେ କର୍ଣ୍ଣଦିଅ ବାଞ୍ଛା	।।
ମୋହର ବର ପ୍ରଭୁ ଏହି	।	ଏ ଆଜ୍ଞା ହେଉ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ଯେ ପ୍ରାଣୀ କୁଯୋଗୀ ଅଟନ୍ତି	।	ଏ ତତ୍ତ୍ୱ ମାର୍ଗ ନ ଜାଣନ୍ତି	।।
ତାହାଙ୍କୁ ଦିଅ ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ	।	ତୁମ୍ଭେ ଯେ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ	।।
ଯେ ଜ୍ଞାନ ସର୍ବ ଧର୍ମପର	।	ତୋ ଭାବ ହୀନେ ସେ କଠୋର	।।
ଭଜନ ସୁଖ ନାହିଁ ତହିଁ	।	ସେ ଜ୍ଞାନ ସାଧେ କାର୍ଯ୍ୟନାହିଁ	।।
ଯେ ବା ମହତ ସାଧୁଜନେ	।	ଆନନ୍ଦେ ବସି ଯେଝ ସ୍ଥାନେ	।।
ନିରତେ ଘୋଷନ୍ତି ତୋ ଯଶ	।	ସେ ଯଶେ କଳୁଷ ବିନାଶ	।।
ଅମୃତ ନିନ୍ଦେ ସ୍ୱାଦୁପଣେ	।	ଅଜ୍ଞାନ ଶୁଭ୍ର ମୁନିଗଣେ	।।
ସେ ଯଶ ସୁଧାର୍ଣ୍ଣବ ଚାହିଁ	।	ପବନେ ଆସୁଥିବ ବହି	।।
ସେ ଯଶ ବାୟୁ ମୋ ସେବନ	।	ଏ ଆଜ୍ଞା ହେଉ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ	।।
ପରମ ଶିବ ତୁମ୍ଭ ଯଶ	।	ଅତି ମଧୁର ସୁଧାରସ	।।
ସେ ସାଧୁ ସଙ୍ଗତୁ ସ୍ରବଇ	।	ଯେ ଶ୍ରୁତିଦ୍ୱାରେ ଆସ୍ୱାଦଇ	।।
ଯେ ରସ ଯେ ପ୍ରାଣୀ ଜାଣଇଁ	।	ସେ ସୁଖ କେବେ ନ ଛାଡ଼ଇ	।।
ଯେବା ଅଜ୍ଞାନ ପଶୁହୀନ	।	ସେ ରସ ନ କରେ ଆପ୍ୟାନ	।।
ସେ ରସ ପାନେ ଜଗନ୍ମାତ	।	ତପ ଆରାଧି ଅବିରତ	।।
ବିବିଧ ସୁଗୁଣ ଲାଳସେ	।	କମଳା ଦେବୀ ଦିବା ନିଶେ	।।
ସେ ଯଶ କରନ୍ତି ଶ୍ରବଣ	।	ତାକୁ ପ୍ରତେ ଯେ ସାଧୁଜନ	।।
ସେ ପାଦପଦ୍ମେ ଯେ ମୋ ମନ	।	ବାଞ୍ଛିତ ଅନୁକ୍ଷଣେ ଧ୍ୟାନ	।।
କମଳା ସେବା ଅନୁସାରେ	।	ସେବିବି ମୁହିଁ ସେ ପ୍ରକାରେ	।।
ତେବେ ତାହାଙ୍କ ତୁଲେ ମୋର	।	ବିବାଦ ହେବ ନିରନ୍ତର	।।
ଏକସ୍ୱପତ୍ନୀ ପ୍ରାୟେ ଆମ୍ଭେ	।	କନ୍ଦଳ କରି ରିପୁ ଭାବେ	।।
ତୁମ୍ଭ ଚରଣ ଯୁଗ ଚିନ୍ତି	।	ଥିବ ଯେ ଆମ୍ଭ ବେନିମତି	।।
ଏ ଘେନି ଉପାଧି ବର୍ଜିବ	।	ଅବଶ୍ୟ କଳ୍ପ ପ୍ରବର୍ତ୍ତିବ	।।
ଜଗତ ଜନନୀ ସଙ୍ଗତେ	।	ବିବାଦ ହେବ ଅବିରତେ	।।
ତଥାପି ସେବା ନ ତେଜିବି	।	ଅବଶ୍ୟ ଏ ପାଦ ପୂଜିବି	।।
ସେ ଯେବେ ନିରୋଧିବେ ଚିତ୍ତେ	।	ଦୂରତ୍ୱେ ନ ପାରିବେ ମୋତେ	।।
ତୁମ୍ଭେ ଯେ ଭକତବତ୍ସଳ	।	ଅନାଥ ଦୀନେ ଦିଅ ସ୍ଥଳ	।।
ଅଳ୍ପହିଁ ବର ଯେ ବହୁତ	।	ଅଗ୍ରେ ଭକତ ସେବାହିତ	।।
ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କି ତେଡ଼େ ନ ଆଦର	।	ଭକତେ ଯେତେ ଦୟାକର	।।
ନିଜ ସ୍ୱଭାବେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଯେହି	।	ତେଣୁ ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କି ନ ଭାବଇ	।।
ଭକତପକ୍ଷ ଧର ଯେଣୁ	।	ସାଧବେ ଭଜୁଥାନ୍ତି ତେଣୁ	।।
ନିଷ୍କାମ ଭାବେଣ ସାଧବେ	।	ତୋତେ ଭଜନ୍ତି ଏକ ଭାବେ	।।
ତାଙ୍କ ଭଜନେ ଯେବା ଫଳ	।	କେବଳ ତୋ ପାଦ କମଳ	।।
ଅନ୍ୟତ୍ର ଫଳ ନ ବାଞ୍ଛନ୍ତି	।	ଆନନ୍ଦେ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଭାବନ୍ତି	।।
ସେ କାମଭୋଗେ ତୋ ଭାବନ	।	ତାହାକୁ କହି ବର ଘେନ	।।
ଭଜିଲି ତୋ ବାକ୍ୟ ଜୀବନୀ	।	ଜଗତ ଜନ ବିମୋହିନୀ	।।
ତୋ ବାକ୍ୟ ନିଗମରଜ୍ଜୁରେ	।	ଏ ଲୋକ ବନ୍ଧନ ନିର୍ଭରେ	।।
ପୁଣ ସେ ଫଳ ଲୋଭ ପାଇ	।	ତୋ କର୍ମ କରିବି କିପାଇଁ	।।
ତୁମ୍ଭ ମାୟାରେ ଯେହି ଜନ	।	ହୋଇଛି ଅତି ଜ୍ଞାନ ହୀନ	।।
ଏ ଘେନି ସୁଖ ନିମିତ୍ତରେ	।	ବର ମାଗନ୍ତି ପ୍ରଭୁଠାରେ	।।
ତାଙ୍କୁ ନ ଦେବ ଭୋଗ କିଛି	।	ଯେବେ ଭକତେ ଦୟା ଅଛି	।।
ପିତା ଯେସନେ ପୁତ୍ରହିତେ	।	କରଇ ସ୍ନେହ ଅବିରତେ	।।
ତୁମ୍ଭେ ସେ ରୂପେ ଆଚରିବ	।	ତେବେ ଭକତ ନିସ୍ତରିବ	।।
ସ୍ତବନେ ହରି ତୁଷ୍ଟ ହେଲେ	।	ପୃଥୁଙ୍କୁ ଚାହିଁ ଆଜ୍ଞାଦେଲେ	।।
ଭଣଇଁ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେଉ ସୁଜନେ କୃପାକର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବଦ୍‌ବାକ୍ୟଂ

ନାମ ଅଷ୍ଟମୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମ

ନବମ ଅଧ୍ୟାୟ

ଚତୁର୍ଥ ତିରିଶ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ପ୍ରଚେତା ଦାସ ଏକଠାରେ	।।
ସ୍ତୁତି କରନ୍ତି ଏକେ ଏକେ	।	ବାକ୍ୟ ନ ସ୍ଫୁରେ ଅଶ୍ରୁ ଥୋକେ	।।
ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ନାରାୟଣ	।	ଅଶେଷ ଦୁଃଖ ନିବାରଣ	।।
ଉଦାର ଗୁଣ ଯେ ତୁମ୍ଭର	।	ଯେ ନାମ ଦେବେ ଅଗୋଚର	।।
ସେ ରସ ଆପ୍ୟାୟନେ ଯେହୁ	।	ତା ଭାବ ମୁଖେ କେବା କହୁ	।।
ଏ ତୁମ୍ଭ ବେଗ ବଳବନ୍ତ	।	ମନ ବଚନେ ନୋହେ ଅନ୍ତ	।।
ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଗଣେ ନ ଜାଣନ୍ତି	।	ଏରୂପେ ଗତି ସେ କରନ୍ତି	।।
ଏମନ୍ତ ପ୍ରଭୁ ଯେ ଈଶ୍ୱର	।	ସେ ପାଦେ ଆମ୍ଭ ନମସ୍କାର	।।
ତୁମ୍ଭେ ବିଶୁଦ୍ଧ ଶାନ୍ତି ରୂପେ	।	ବସ ନିର୍ମଳ ମନ ସୁଖେ	।।
ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ	।	ଏ ଭାବ କର ବିମୋଚନ	।।
ଜଗତ ଉଦେ ସ୍ଥିତି ଲୟେ	।	ହୋଇ ଯେ ଅଛି ଗୁଣମୟେ	।।
ମାୟାଗୁଣରୁ ରୂପଧରି	।	ସୃଷ୍ଟି ସର୍ଜନେ ଅଧିକାରୀ	।।
ନୋହିଲି ଶୁଦ୍ଧ ଆତ୍ମା ସତ୍ତ୍ୱ	।	କେହି ନ ପାନ୍ତି ତୁମ୍ଭ ତତ୍ତ୍ୱ	।।
ତୁମ୍ଭେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବାସୁଦେବ	।	ସକଳ ସାତ୍ୱିକ୍ୟେ ପ୍ରାଭବ	।।
ଫଙ୍କଜନାଭଟି ଯାହାର	।	ନିମିତ୍ତ ସେ ପାଦେ ମୋହର	।।
ନମଇଁ କମଳ ମାଳିନେ	।	ପଙ୍କଜ ଚରଣ ଲୋଚନେ	।।
କମଳ କିଂଜଳ୍ଵ ଯେସନ	।	ନିର୍ମଳ ଦଶନ ତେସନ	।।
ସେ ପୀତବାସଙ୍କୁ ନମଇଁ	।	ଚରଣେ ପରିମୁଣ୍ଡା ଯାଇଁ	।।
ସକଳ ଭୂତେ ଯା ନିବାସ	।	ସେ ସାକ୍ଷ ରୂପେ ଯା ପ୍ରକାଶ	।।
ସେ ରୂପ ଭାବି ପ୍ରଣମିଲୁ	।	ଯେଣୁଟି ଦର୍ଶନ ଲଭିଲୁ	।।
ଭୋ ପ୍ରଭୁ ତୁମ୍ଭେ ଭଗବାନ	।	ଏ ଦୟା କରିବ କେ ଆନ	।।
ଭୋ ନାଥ ଏ ରୂପ ଦେଖାଇ	।	ଦୁରିତ ଖଣ୍ଡିଲ ଗୋସାଇଁ	।।
ଏ ରୂପ ଯେ କରେ ଦର୍ଶନ	।	ସେ ଦୁଃଖେ ନୁହନ୍ତି ଭାଜନ	।।
ଭୋ ନାଥ ମହିଁମା ତୋ ଯେଡ଼େ	।	ଦେଖିଲୁ ପ୍ରଭୁପଣ ତେଡ଼େ	।।
ବୁଝିଲୁ ତୁମ୍ଭେ ଦୟାସିନ୍ଧୁ	।	ଯେ ଦୀନ ହୀନଜନ ବନ୍ଧୁ	।।
ଆମ୍ଭେ ଯେ ଅତି ଦୀନ ହୀନ	।	ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ହେଲେ ସୁପ୍ରସନ୍ନ	।।
ଯେ ଉଷ୍ମାରସୁ ଆମ୍ଭ ଚିତ୍ତ	।	ସୁଶାନ୍ତି ଲଭି ସୁଖ ଜାତ	।।
ବୁଝିଲୁ ତୁମ୍ଭେ ଦୂର ନୁହଁ	।	ହୃଦୟ ପଦ୍ମେ ଗୁପ୍ତେ ଥାଅ	।।
ଏଣୁ ଭକତ ଚିତ୍ତ କଥା	।	ବୁଝିଣ ଯାଅ ତୁମ୍ଭେ ବ୍ୟଥା	।।
ଯେଣୁ ତୁ ସର୍ବଘଟେ ବାସ	।	ଭକ୍ତ ଡାକିଲେ ଶୀଘ୍ରେ ଆସ	।।
ଭୋ ନାଥ ଜଗତ ଗୋସାଇଁ	।	ଏଥୁ ଅପରେ ବର ନାହିଁ	।।
ତୁମ୍ଭେ ଜଗତ ଗୁରୁ ପତି	।	ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଲ ତଡ଼ତି	।।
ଏ ବର ହେବକି ଆମ୍ଭର	।	ଭୋ ନାଥ ତୁମ୍ଭେ କୃପାକର	।।
ତୁମ୍ଭ ବିଭୂତି ଅନ୍ତନାହିଁ	।	ଏଣୁ ଅନନ୍ତ ନାମ ବହି	।।
ପାରିଜାତକ ପୁଷ୍ପ ପାଇଁ	।	ସାରଙ୍ଗ ଅନ୍ୟ କି ଲୋଡ଼ଇ	।।
ଲଭିଲେ ତୋ ପାଦକମଳ	।	ଅନ୍ୟତ୍ର ବରେ କିବା ଫଳ	।।
ଭୋ ନାଥ ନିବେଦୁଁ ଛାମୁରେ	।	ଏ ଆଜ୍ଞା ଦେବ କି ଆମ୍ଭରେ	।।
ଯାବତ ତୁମ୍ଭ ମାୟା ଘେନି	।	ଜନ୍ମ ଲଭିବୁ ଯେତେ ଯୋନି	।।
ଏ କର୍ମ ବଶେ ଯେତେ ଦେହୀ	।	ଭୋଗ ନ କଲେ ନାଶ ନୋହି	।।
ନିଜସ୍ୱ କର୍ମେ ଭୁଞ୍ଜୁଥିବୁ	।	ତୋ ସଙ୍ଗ ସଙ୍ଗତ ଲଭିବୁଁ	।।
ତୋ ଭକ୍ତ ସଙ୍ଗର ମହିମା	।	କେ ଜାଣିପାରେ ଗୁଣ ସୀମା	।।
ସେ ସଙ୍ଗୁ ଯେବା ସୁଖ ହୋଇ	।	ସେ ସୁଖ ସ୍ୱର୍ଗେ ଅଛି କାହିଁ	।।
ତହିଁ ମୁକତି ତୁଲ୍ୟ ନୁହେ	।	ମନୁଷ୍ୟ ଜନ୍ମ ତୁଚ୍ଛେ ରହେ	।।
ଆମ୍ଭେ ବୁଝିଲୁ ଅନୁଭବେ	।	ସାଧୁସଙ୍ଗତେ ସୁଖ ଲଭେ	।।
ତତ୍ତୁଲ୍ୟ ନୋହେ ସ୍ୱର୍ଗ ମୋକ୍ଷ	।	ଏ ସ୍ୱର୍ଗ ମୋକ୍ଷ ମଣେ ତୁଚ୍ଛ	।।
ଯେଠାରେ ସାଧୁଙ୍କ ବସତି	।	ସେଠାରେ ହରିଙ୍କର ସ୍ଥିତି	।।
ତୋ ଅବତାର ଗୁଣଯଶ	।	ତୋ ଯଶ କଳୁଷ ବିନାଶ	।।
ସେ ସାଧୁ ମୁଖୁ ଚ୍ୟୁତହୋଇ	।	ପଡ଼ିଣ ଦଶଦିଗେ ଚାହିଁ	।।
ଯେ ତାହା ଯିବେ ଶ୍ରୁତି ଦ୍ୱାରେ	।	ଜ୍ଞାନ ଅଜ୍ଞାନ ପାପ ହରେ	।।
ତେବେ ବିଷୟ ଶାନ୍ତ ହୋଏ	।	ଜୀବେ ଅଇରି ଭାବ ନୋହେ	।।
ଅହିଁସା ଭାବ ହେଲେ ଜାତ	।	ତେଣୁ ଉବ୍ଦେଗ ନୋହେ ଚିତ୍ତ	।।
ଯେ ହରି ଦାସଙ୍କର ଗତି	।	ସେ ପାଦେ ଭକତ ସେବନ୍ତି	।।
କୁସଙ୍ଗ ତେଜି ସାଧୁଜନେ	।	ଏକାନ୍ତେ ଥାନ୍ତି ତୁମ୍ଭ ଧ୍ୟାନେ	।।
ସେ ଯେବେ ମହୀ ପର୍ଯ୍ୟଟନ୍ତି	।	ଭ୍ରମିଣ ଲୋକ ନିସ୍ତାରନ୍ତି	।।
ତୀର୍ଥାଦି କରନ୍ତି ପବିତ୍ର	।	ଏମନ୍ତ ସାଧୁଙ୍କ ଚରିତ୍ର	।।
ତାହାଙ୍କ ପ୍ରସନ୍ନ ଯାହାଙ୍କୁ	।	ବିସ୍ତାରି କହିଲେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ	।।
ତୁମ୍ଭର ପ୍ରିୟ ସଖା ରୁଦ୍ର	।	ସେ ପ୍ରଭୁ ଦୟାର ସମୁଦ୍ର	।।
ପାଇଲୁଁ ତାଙ୍କ ସଙ୍ଗ ଯେଣୁ	।	ତେଣୁ ତରିଲୁଁ ଘୋରବନୁ	।।
ଏ ଭବ ବ୍ୟାଧି ମହାଘୋର	।	ଚିକିତ୍ସା ନାହିଁ ଯେ ଏହାର	।।
ଏଥକୁ ବୈଦ୍ୟ ଅଟ ତୁମ୍ଭେ	।	ଏଣୁ ଆଶ୍ରିତ କଲୁ ଆମ୍ଭେ	।।
ଯେଣୁ ତୋ ନାମ ଦୀନବନ୍ଧୁ	।	କରୁଣା କର କୃପାସିନ୍ଧୁ	।।
ଆମ୍ଭେ ଯେ ଦୀନ ଅଜ୍ଞଜନ	।	ତୋ ପାଦେ ପଶିଲୁ ଶରଣ	।।
ଭୋ ନାଥ ଆମ୍ଭେ ଦଶଭାଇ	।	ବେଦ ପଢ଼ିଲୁ ଯେତେଠାଇଁ	।।
ବେଦବେଦାନ୍ତ ଶାସ୍ତ୍ର ଯେତେ	।	ଶିଖିଲୁଁ ସାଙ୍ଗୋପାଙ୍ଗେ ନିତ୍ୟେ	।।
ଗୁରୁଙ୍କ ଚରଣେ ପୂଜିଲୁ	।	ବୃଦ୍ଧ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କୁ ସେବିଲୁଁ	।।
ଅହିଁସା ଧର୍ମ ବ୍ୟବହାରେ	।	ବୃଦ୍ଧଙ୍କୁ ପୂଜିଲୁ ସଂସାରେ	।।
ତଦନ୍ତେ ପଶି ସିନ୍ଧୁନୀରେ	।	ତପସ୍ୟା କଲୁଁ ନିରାହାରେ	।।
ଯେତେକ କଷ୍ଟେ ତପକଲୁ	।	ଏ ସର୍ବ ତୁମ୍ଭରେ ଅର୍ପିଲୁଁ	।।
ଗୁରୁ ସେବାରେ ଆଦି ଯେତେ	।	ତୁମ୍ଭେ ସନ୍ତୋଷ ହୁଅ ନିତ୍ୟେ	।।
ଆମ୍ଭର ବର ପ୍ରଭୁ ତୁହି	।	ଆବର ବର ଇଚ୍ଛା ନାହିଁ	।।
ମନୁ ବିଧାତା ରୁଦ୍ର ଆଦି	।	ସେମାନେ ଜ୍ଞାନ ଶୁଦ୍ଧବୁଦ୍ଧି	।।
ତୁମ୍ଭ ମହିଁମା ଅନ୍ତ ନାହିଁ	।	ଏ ଦେଖି ନ ପାରିଲେ କେହି	।।
ସେ ତୁମ୍ଭ ରୂପ ଧ୍ୟାଉଥାନ୍ତି	।	ହୃଦୟ କମଳେ ଭାବନ୍ତି	।।
ସେମାନେ ଜ୍ଞାନର ସାଗର	।	ସ୍ତବ ନ କରନ୍ତି ତୁମ୍ଭର	।।
ଆମ୍ଭେ ଯେ ଅତି ଜ୍ଞାନହୀନ	।	ବିଦ୍ୟାରେ ନୋହିଛୁଁ ପ୍ରବୀଣ	।।
ତଥାପି ଜ୍ଞାନ ଅନୁସାରେ	।	ମନ କଳ୍ପଇ ସ୍ତୁତିଠାରେ	।।
ସେ ଦୋଷ କ୍ଷମ କୃପାଦେଇ	।	ତୁମ୍ଭେ କେବଳ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ନମସ୍ତେ ଶିବ ତୁମ୍ଭ ନାମ	।	ପରମ ପୁରୁଷ ସୁଧାମ	।।
ତୁମ୍ଭେ ସେ ସତ୍ୟ ବାସୁଦେବ	।	ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଅନୁଗ୍ରହ ଥିବ	।।
ତୁମ୍ଭ ଚରଣେ ପ୍ରଣମିତ	।	ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ରଖିବା ଅନନ୍ତ	।।
ସ୍ତୁତି ପଠନେ ଦଶଭାଇ	।	ଶୁଣି ସନ୍ତୋଷ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ଭଣଇ ବଳଭ୍ରଦ ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେଉ ସୁଜନେ କୃପା କର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭଗବତ୍‌ବାକ୍ୟଂ

ନାମ ନବମୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ଦଶମ ଅଧ୍ୟାୟ

ପଞ୍ଚମ ତୃତୀୟ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ନାଭ ରାଜା ପୁତ୍ର କାମରେ	।।
ଯଜ୍ଞେ ପ୍ରକାଶ ଭଗବାନ	।	ଦେଖି ସକଳ ଦେବଗଣ	।।
ପରମ ହରଷକୁ ପାଇ	।	ନମିଲେ ନମ୍ର ଶିର ହୋଇ	।।
ଭୋ ନାଥ ପରମ କାରଣ	।	ତୁମ୍ଭର ଆମ୍ଭେ ଭୃତ୍ୟଗଣ	।।
ତୁ ସର୍ବ ପୂଜିତ ଠାକୁର	।	ଭକତି ଘେନ ତୁ ଆମ୍ଭର	।।
ତୋହର ଚରଣାରବିନ୍ଦେ	।	ନମିଲୁଁ ପରମ ଆନନ୍ଦେ	।।
ତୋର ଭିଆଣ ଏ ଜଗତ	।	ପ୍ରକୃତି ପୁରୁଷ ବନ୍ଦିତ	।।
ତ୍ରିଗୁଣ କରେ ବନ୍ଦୀ ହୋଇ	।	ପ୍ରାଣୀ ଏ ସଂସାରେ ଭ୍ରମଇଁ	।।
ସୃଷ୍ଟିରେ ଯେତେ କର୍ମମାନ	।	ସେ ସର୍ବ ତୋହର ଅଧୀନ	।।
ଭୋ ନାଥ ତୋହର ମହିଁମା	।	ସଂଖ୍ୟାରେ କେ କରିବ ସୀମା	।।
ତୋହର ଜନ୍ମାନ୍ତର ନାମ	।	ଧ୍ୟାନ କରନ୍ତି ନିରୋପିଣ	।।
ସାକ୍ଷାତେ ନୁହଇ ଗୋଚର	।	ଭୋ ପ୍ରଭୁ ରୂପଗୁଣ ତୋର	।।
ତୋହର ନାମ ଉଚ୍ଚାରଣ	।	ସକଳ ପାପ ବିଧ୍ୱଂସନ	।।
ଅଖିଳ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଠାକୁର	।	ତୁ ନାଥ କରୁଣା ସାଗର	।।
ତୋହର ଯେତେ ଜନମାନେ	।	ଆନନ୍ଦ ମନର ପ୍ରସନ୍ନେ	।।
ସଲିଳ ଦର୍ଭ ତୁଳସୀରେ	।	ପୂଜନ୍ତି ତୋହର ପୟରେ	।।
ତେଣୁ ତୁ ପରମ ପୁରୁଷ	।	ପ୍ରସନ୍ନ ହୁଅ ହୃଷୀକେଶ	।।
ଏ ଯଜ୍ଞ ହୋଇଲା ସୁଫଳ	।	ଯେଣୁ ପ୍ରସନ୍ନ ଆଦିମୂଳ	।।
ସୁଫଳ କିଅବା ଅପରେ	।	ହୋଇବ ତୋର ସନ୍ତୋଷରେ	।।
ବାଳକ ବୁଦ୍ଧି ସେ ଯେସନେ	।	ତେମନ୍ତ ପ୍ରାୟେ ଆମ୍ଭେମାନେ	।।
ପଣ୍ଡିତ ପରମ ପୁରୁଷେ	।	ସ୍ତୁତି କରନ୍ତି ସେ ବିଶେଷେ	।।
ପରମ ଦୟାଳୁ ସାଗର	।	ରାଜାକୁ ପ୍ରଭୁ କୃପାକର	।।
ଏମନ୍ତ ସ୍ତୁତି ଅନୁସାରେ	।	ଜଗତ ପ୍ରଭୁ ସେ ଅଗ୍ନିରେ	।।
ରାଜାର ଚକ୍ଷୁର ଗୋଚରେ	।	ହୋଇଲେ ଅତି ମନୋହରେ	।।
ଯେ ଅସତ୍ସଙ୍ଗୁ ପାପ ଥିଲା	।	ତକ୍ଷଣେ ସର୍ବନାଶ ଗଲା	।।
ପୁଣି ବୋଲନ୍ତି ଦ୍ୱିଜଗଣ	।	ଭୋ ନାଥ ସାବଧାନେ ଶୁଣ	।।
ଜ୍ଞାନ ଅନଳେ ପାପ ଦହି	।	ତୋ ପାଦପଦ୍ମ ଯୁଗ ଧ୍ୟାୟି	।।
ଯେବା ଆଶ୍ରମେ ମୁନିଗଣେ	।	ସେବନ୍ତି ତୋହର ଚରଣେ	।।
ତୋହର ଗୁଣ ଗୁଣି ମନେ	।	ସେବନ୍ତି ଅବିରତେ ଧ୍ୟାନେ	।।
ତୁ ନାଥ ଅଖିଳ ଠାକୁର	।	ପରମ ମଙ୍ଗଳର ପର	।।
ଆମ୍ଭେ ଅକର୍ମି ହୀନଜନ	।	କାହିଁ କରିବୁ ସୁମରଣ	।।
ସକଳ କଳୁଷ ନାଶନ	।	ନିର୍ମଳ ତୋର ଗୁଣମାନ	।।
ଆମ୍ଭର ମରଣ ଦଶାରେ	।	ତୋ ନାମ ଥିବ ବଚନରେ	।।
ଏମନ୍ତ ଆଜ୍ଞା ପ୍ରଭୁଙ୍କର	।	ଅଖିଳ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡଠାକୁର	।।
ଏବେ ତୁ ଶୁଣ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।	ଏ ରାଜା ପୁତ୍ରକାମୀ ହୋଇ	।।
ତୋର ପ୍ରସାଦୁଁ ଏ କୁମର	।	ମାଗଇ ତୋର ସାଦୃଶର	।।
ସେ ସ୍ୱର୍ଗ ଭୋଗ ମୋକ୍ଷପଦ	।	ସକଳ ଦାତା ତୁ ଗୋବିନ୍ଦ	।।
ନିର୍ଦ୍ଧନ ପ୍ରାଣୀଏ ଯେସନେ	।	ମାଗନ୍ତି ଧନବନ୍ତ ଜନେ	।।
ଏ ଅନନ୍ତରେ ସେ ରାଜନ	।	ନିଶ୍ଚଳ ହୋଇ ଏକମନ	।।
ବିଷ୍ଣୁର ମୁଖକୁ ସେ ଚାହିଁ	।	ପଙ୍କଜ ବଦନେ ସେ କହି	।।
ଭୋ ନାଥ ପରମ ମଙ୍ଗଳ	।	ପ୍ରସନ୍ନ ହୁଅ ଆଦିମୂଳ	।।
ତୋହର ଚରଣାରବିନ୍ଦ	।	ଆଶ୍ରୟ ନ କରି ଗୋବିନ୍ଦ	।।
ଏ ଭବ ସାଗରେ ଯେ ଜନ	।	ମାୟାରେ ହୁଅନ୍ତି ଅଧୀନ	।।
ସେ ମୂଢ଼ ପ୍ରାଣୀମାନଙ୍କର	।	ଭୋ ନାଥ ଏମନ୍ତ ବେଭାର	।।
ତୋର ଚରଣେ ନ ସେବନ୍ତି	।	ଅଜ୍ଞାନେ ସଂସାରେ ଭ୍ରମନ୍ତି	।।
ସକଳ କର୍ତ୍ତା ତୁ ଈଶ୍ୱର	।	ତୋର ଭିଆଣ ଏ ସଂସାର	।।
ଏମନ୍ତ ନାଭ ସ୍ତୁତି ଶୁଣି	।	ଦେବାଧି ଦେବ ଶିରୋମଣି	।।
ଅଖିଳ ବୃନ୍ଦାରକଗଣ	।	ସେବନ୍ତି ଯାହାର ଚରଣ	।।
ସେ ଦୟା ଚିତ୍ତେ ଭଗବାନ	।	କହନ୍ତି କୋମଳ ବଚନ	।।
ପଞ୍ଚମ ସପ୍ତଦଶାଧ୍ୟାରେ	।	ନବର୍ଷେ ସ୍ତୁତି ଦେବତାରେ	।।
ନମସ୍ତେ ପରମ ପୁରୁଷ	।	ଅଶେଷ ଗୁଣ ଯହିଁ ବାସ	।।
ଅବ୍ୟକ୍ତ ଅନନ୍ତ କାରଣ	।	ଭଜନ୍ତି ତୋହର ଚରଣ	।।
ବ୍ରହ୍ମା ଶିବର ପରେ ତୁହି	।	ପ୍ରକୃତି ଥାଇ ତୋର ତହିଁ	।।
ଭୂତ ଭାବନ ତୋର ନାମ	।	ନାମରେ ଏ ଭବ ଖଣ୍ଡନ	।।
ତୋହର ନାମ ଗୁଣ କର୍ମ	।	ମନ ବଚନେ ନୋହେ ଗମ୍ୟ	।।
ଆପଣା ମାୟା ଗୁଣେ ଛନ୍ଦି	।	ସଂସାରେ କରୁ ଅଛୁ ବନ୍ଦି	।।
ଯାହାର ସଦୃଶ ଅପରେ	।	ନାହିଁ ଏ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଭିତରେ	।।
ଉନ୍ନତି ପ୍ରଳୟ ପାଳନ	।	ଏ ସର୍ବ ଯାହାର ଭିଆଣ	।।
ଯାହାର ଆଦି ଅନ୍ତନାହିଁ	।	ଅନନ୍ତ ନାମ ସେ ବୋଲାଇ	।।
ଯାର ଅସଂଖ୍ୟ ଶିରୀ ପ୍ରାଣ	।	ନମସ୍ତେ ପୁରୁଷ ପୁରାଣ	।।
ଯାହାର ତହୁଁ ଜନ୍ମ ହୋଇ	।	ଦୁର୍ଜୟ ସଂସାର କରଇ	।।
ବ୍ରହ୍ମା ରୁଦ୍ରାଦି ଏ ସକଳେ	।	ସେବନ୍ତି ଯାର ପାଦତଳେ	।।
ରଜ୍ଜୁ ବନ୍ଧନ ପ୍ରାୟେ ହୋଇ	।	ଜନ୍ମିତ ହୋଇଛନ୍ତି ତହିଁ	।।
ଅନୁଗ୍ରହରୁଟି ଯାହାର	।	ଭିଆଣ କରେ ଏ ସଂସାର	।।
ତ୍ରିଗୁଣ ସଙ୍ଗତେ ବନ୍ଧନ	।	ଯାର ମାୟାରେ ପ୍ରାଣୀମାନ	।।
ତ୍ରିଗୁଣ ମତେ ହୋଇ ମୋହୀ	।	ଜନ୍ମିଣ ତତ୍ତ୍ୱ ନ ଜାଣଇ	।।
ଏସନ ମାୟାକୁ ବିସ୍ତାରି	।	ଯେ ପ୍ରଭୁ ଜଗତେ ବିହରି	।।
ତାହାକୁ ମୋର ନମସ୍କାର	।	ଯେ ପ୍ରଭୁ ଜଗତ ଠାକୁର	।।
ପଞ୍ଚମ ଅଷ୍ଟାଦଶାଧ୍ୟାୟେ	।	ଭଦ୍ର ସ୍ତବରେ ସ୍ତୁତି ହୋଏ	।।
ନମଇଁ ଧର୍ମ ଅବତାର	।	ଆତ୍ମା ଅଶେଷ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର	।।
ଏ ହୃଦେ ଆଚାର୍ଯ୍ୟ ମହତ୍ତ୍ୱ	।	ପ୍ରଭୁର ଯେତେ ବିଚେଷ୍ଟତ	।।
ଶରୀର ମାତ୍ର ସେ ହୁଅଇ	।	ତଥାପି ପ୍ରାଣୀ ନ ଜାଣଇ	।।
ମିଥ୍ୟା ସଂସାରେ ମୂର୍ଖ ଜନେ	।	ସତ୍ୟ କରନ୍ତି ଅନୁକ୍ଷଣେ	।।
ପଣ୍ଡିତ ଜନେ ଏହା ଜାଣି	।	ମିଥ୍ୟା ଏ ମନେ ପରିମାଣି	।।
ତଥାପି ଯାହାର ମାୟାରେ	।	ପଣ୍ଡିତ ଭ୍ରମନ୍ତି ସଂସାରେ	।।
ଯେ ଅଜ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଠାକୁର	।	ତାହାକୁ କରୁଁ ନମସ୍କାର	।।
ସକଳ ଆବୃତ ଯେ ହୋଇ	।	ତାହାର ଆଚରଣ ମହୀ	।।
ଏ କଥା ଉଚିତ ତୋହର	।	କାର୍ଯ୍ୟ କାରଣ ତୁ ଠାକୁର	।।
ନାନା ଶରୀରବନ୍ତ ହୋଇ	।	ସର୍ବ ଭୋଗକୁ ଭୁଞ୍ଜୁ ତୁହି	।।
ତୋତେ ଆମ୍ଭର ନମସ୍କାର	।	ଭୋ ନାଥ ସକଳ ଈଶ୍ୱର	।।
ଏମନ୍ତେ ନାନାସ୍ତୁତି ଯେତେ	।	ସେବନ୍ତି ତାଙ୍କ ପାଦଗତେ	।।
ପ୍ରହଲାଦ ସଙ୍ଗତେ ପୁଣ	।	ସ୍ତବନ୍ତି ନୃସିଂହ ଚରଣ	।।
ଏହି ଅଷ୍ଟାଦଶ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ହରି ବରଷ ଲୋକ ଧୀରେ	।।
ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଦଇତ୍ୟାରି	।	ଯାହାର ତେଜେ ଦିଗ ପୂରି	।।
ନଖଙ୍କ ତେଜର ପ୍ରକାଶ	।	ରବି କିରଣ କରେ ନାଶ	।।
କରାଳ ଦଂଷ୍ଟ୍ର ସେ ବଦନ	।	ଅଗ୍ନିର ପ୍ରାୟେକ ଲୋଚନ	।।
ଯାହାର ନାମେ ଦୁଷ୍ଟ ଡରେ	।	ନମଇଁ ତାହାଙ୍କ ପୟରେ	।।
ଭୋ ନାଥ ତୋହର ପ୍ରସାଦେ	।	ପ୍ରାଣୀ ତରନ୍ତି ଅପ୍ରମାଦେ	।।
ତୁମ୍ଭର ଅଭୟ ଚରଣ	।	ମନ ମୋ ରହୁ ଅନୁକ୍ଷଣ	।।
ଏ ଯେ ତନୟ ଗୃହ ମୋର	।	ଏଣେ ମୋ ମନ ବିଘ୍ନ କର	।।
ତୁମ୍ଭର ଭକ୍ତ ଜନ ସଙ୍ଗେ	।	ସୁଖେ ବଞ୍ଚିବି ନାନାରଙ୍ଗେ	।।
ଆତ୍ମାକୁ ପ୍ରିୟ ଯେ ଅପରେ	।	ନାହିଁ ଏ ଅଖିଳ ସଂସାରେ	।।
ସକଳ ଆତ୍ମା ତୋ ଠାକୁର	।	ଏଣୁ ତୁ ପ୍ରିୟ ପ୍ରାଣିଙ୍କର	।।
ତୁମ୍ଭର ନାମ ଯେ ସ୍ମରଣ	।	ଅଶେଷ ପରମ କାରଣ	।।
ଏମନ୍ତ ଯାହାର ପ୍ରଭାବ	।	ତାହାଙ୍କୁ କେବା ନ ସେବିବ	।।
ତୋହର ତହିଁ ଭକ୍ତି ଯାର	।	ପୁଣ୍ୟ ସେ ହେବ ମାନବର	।।
ସକଳ ପୁଣ୍ୟ ତାଙ୍କ ଠାରେ	।	ଆଶ୍ରୟ କରନ୍ତି ନିର୍ଭରେ	।।
ତୋର ଅଭକ୍ତି ପ୍ରାଣିମାନେ	।	ସଂସାରେ ବନ୍ଧନ କାରଣେ	।।
ଏହା ଜାଣିଣ ଯେଉଁ ନର	।	ଭଜନ୍ତି ନୃସିଂହ ପୟର	।।
ଅଶେଷ ଭୟରୁ ତରଇ	।	କର୍ମ ବନ୍ଧନ କ୍ଷୟ ଯାଇଁ	।।
ଏହି ଅଧ୍ୟାରେ ସ୍ତବ ପୁଣ	।	କେତୁବରଷଇ ଯେ ଜନ	।।
ଲକ୍ଷ୍ମୀ କାମଦେବ ପୟରେ	।	ସ୍ତବନ୍ତି ଏହି ଯେ ସ୍ତବରେ	।।
ନମଇଁ ପ୍ରଭୁ ହୃଷୀକେଶ	।	ସକଳ ଗୁଣେ ତୁ ପ୍ରକାଶ	।।
ଷୋଡ଼ଶ କଳାବନ୍ତ ତୁହି	।	ବେଦ ତୋହର ନିଜ ଦେହୀ	।।
ସକଳ ଆତ୍ମା ତୁ ଈଶ୍ୱର	।	ଅମୃତମୟ ତୋ ଶରୀର	।।
ତୁମ୍ଭେ ପରମ ଶୁଭ କର	।	ତୁ ନାଥ ଶୁଭଙ୍କ ଈଶ୍ୱର	।।
ଅତି ସୁଶୀଳ ଶାନ୍ତତୁହି	।	ତୋ ତହୁଁ ଆନ ଦେବ ନାହିଁ	।।
ଭୋ ନାଥ ତୋ ପାଦ କମଳ	।	ସେବି ଲଭନ୍ତି ନାନା ଫଳ	।।
ତୋହର ଜନ ହେବା ପାଇଁ	।	ତାଙ୍କୁ ସଙ୍କଟୁ ତାରୁ ତୁହି	।।
ତୋ ପାଦ ସରୋରୁହ ଦୁଇ	।	ନିରତେ ଯେ ମନେ ସେବଇ	।।
ଏମନ୍ତ ଆଜ୍ଞା ମୋତେ କର	।	ତୁ ନାଥ କରୁଣା ସାଗର	।।
ତୋତେ ଯେ ଭାବେ ଆରାଧଇ	।	ତୋହରେ ମନୋରଥ ଦେଇ	।।
ତୋହର ପରସନ୍ନୁ ତାର	।	ସକଳ ହୁଅଇ ସଫଳ	।।
ଏଣୁ ତୁ ସକଳ ଈଶ୍ୱର	।	ଦ୍ୱିତୀୟ ନାହିଁ ପଟାନ୍ତର	।।
ଭୋ ନାଥ ତୁମ୍ଭେ ନାନା ଦେହ	।	ସାଧୁଙ୍କ ନିସ୍ତାରଣେ ବହ	।।
ତୁମ୍ଭର ଚେଷ୍ଟା ଏ ସଂସାରେ	।	ବ୍ରହ୍ମାଦି କେବା ଜାଣିପାରେ	।।
ଏହି ଅଧ୍ୟାରେ ବିଶ୍ୱ ବର୍ଷେ	।	ଲୋକେ ସ୍ତବନ୍ତି ମତ୍ସ୍ୟ ପାଶେ	।।
ନମଇଁ ପରମ ଈଶ୍ୱର	।	ଯାହାର ଯଶ ଅଗୋଚର	।।
ବିସ୍ତାର ମତ୍ସ୍ୟ ତୋ ଶରୀର	।	ତୁ ପ୍ରଭୁ ସର୍ବ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର	।।
ଥାଉ ତୁ ଅନ୍ତର ବାହାରେ	।	ସେ ମାୟା କେବା ଜାଣିପାରେ	।।
ଏ ତୋର ମୀନ ମାୟା ଦେହୀ	।	ଦେବ ମାନବେ ଦେଖାନାହିଁ	।।
ସଂସାର ସାଗରେ ଯେ ଜନ୍ମ	।	ମାୟା ତରଙ୍ଗେ ଯହିଁ ଭ୍ରମ	।।
ପରମ ମହାବଳ ହେଉ	।	ସଂସାରେ ନାନା ଦେହ ବହୁ	।।
ଜଗତ ପ୍ରାଣ ତୁ ଠାକୁର	।	ତୋ ପାଦେ ପ୍ରଣାମ ମୋହର	।।
ଏହି ଅଧ୍ୟାରେ ପିତୃପତି	।	କୂର୍ମଙ୍କ ଚରଣେ ସ୍ତବନ୍ତି	।।
ନମଇ ସର୍ବ ସତ୍ୱଗୁଣ	।	ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଲଭଇ ଯାର ସ୍ଥାନ	।।
ଅଶେଷ ସ୍ଥାନର ତୁ ସ୍ଥାନ	।	ନମଇଁ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ	।।
ଜୀବ ମାୟାରେ ଦେହ ଧରି	।	ଅଶେଷ ଦେହକୁ ଆବୋରି	।।
ନାନା ଜନ୍ମରୁ ଯେ ପ୍ରସିଦ୍ଧି	।	ତା ପାଦପଦ୍ମେ ମୋର ବୁଦ୍ଧି	।।
ଚର ଅଚର ପିତୃ ଭୂତ	।	ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଆଦି ଯେ ସମସ୍ତ	।।
ଆକାଶ ଆଦି ମହୀସ୍ଥଳ	।	ଗିରି କାନନ ନାନା ଜଳ	।।
ଦ୍ୱୀପ ବରଷ ଯେ ସାଗର	।	ଏ ସର୍ବ ନାମଟି ତୋହର	।।
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ଯେତେକ ଅଛନ୍ତି	।	କବିଏ ଯେତେ ବିଚାରନ୍ତି	।।
ଏ ସର୍ବ ରୂପେ ତୁ ଠାକୁର	।	ନମଇଁ ତୋହର ପୟର	।।
ଏହି ଅଷ୍ଟାଦଶ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ଉତ୍ତର ବରଷ ଯେ ନରେ	।।
ବରାହ ରୂପକୁ ସେବନ୍ତି	।	ଏହି ସ୍ତବେ ସ୍ତୁତି କରନ୍ତି	।।
ନମଇଁ ଅନାଦି ଅବ୍ୟୟ	।	ସକଳ ଯଜ୍ଞ ତୋର ଦେହ	।।
ସକଳ ଯଜ୍ଞ ରୂପଧର	।	ନମଇଁ ତୋହର ପୟର	।।
ନିବୃତ୍ତି ତୃଷ୍ଣା ଜ୍ଞାନ ଜନ	।	ମାୟା ଯାହାରେଟି ଖଣ୍ଡନ	।।
ସୃଷ୍ଟି ଉଦୟ ସ୍ଥିତି ଲୟ	।	ଯେ ଧରେ ଗୁଣ ତିନିଦେହ	।।
ସେ ତୋର ମାୟାରେ ଭ୍ରମନ୍ତି	।	ତୋ ମାୟା କେହି ନ ଜାଣନ୍ତି	।।
ସର୍ବ କର୍ମରେ ତୁ ଈଶ୍ୱର	।	ଭୋ ନାଥ ତୋତେ ନମସ୍କାର	।।
ସଂଗ୍ରାମେ ନାଶି ଦୁଷ୍ଟଗଣ	।	ମାୟାଚକ୍ରରେ ତୋର ଜନ୍ମ	।।
ଉଗ୍ର ଦନ୍ତରେ ମୋର ତ୍ରାଣ	।	ଭୋ ନାଥ ପ୍ରଭୁ ନାରାୟଣ	।।
ତୁମ୍ଭର ପଦ୍ମ ପାଦ ଦୁଇ	।	ଆନନ୍ଦେ ମୁହିଁ ଯେ ନମଇଁ	।।
ଭଣଇଁ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେଉ ସୁଜନେ କୃପାକର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତ୍‌ବାକ୍ୟଂ ନାମ

ଦଶମୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ଏକାଦଶ ଅଧ୍ୟାୟ

ପଞ୍ଚମ ଅଧ୍ୟା ଊନବିଂଶେ	।	ପରମ ପୁରୁଷ ବରଷେ	।।
ତହିଁ ଅଛନ୍ତି ସୀତାରାମ	।	ଲକ୍ଷ୍ମଣ ଆଦି ହନୁମାନ	।।
ଅଶ୍ୱସେନ ଗନ୍ଧର୍ବଗଣ	।	ଏ ସ୍ତୁତି କରନ୍ତି ଗାୟନ	।।
ଉତ୍ତମ ଶ୍ଳୋକ ତୁ ଠାକୁର	।	ତୋତେ ମୋହର ନମସ୍କାର	।।
ସର୍ବ ଲକ୍ଷଣେ ତୋର ଦେହୀ	।	ସୁଶୀଳ ତହିଁ ତୁ ଗୋସାଇଁ	।।
ସର୍ବ ବନ୍ଧନ ତୁ ଠାକୁର	।	ତୋତେ ମୋହର ନମସ୍କାର	।।
ନମଇଁ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଈଶ୍ୱର	।	ସକଳ ଦେବଙ୍କର ପର	।।
ମହା ପୁରୁଷ ମହାରାଜ	।	ନମଇଁ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ବୀଜ	।।
ସତେଜେ କରି ତିନି ଗୁଣ	।	ବିନାଶ କରୁ ନାରାୟଣ	।।
ପ୍ରଶାନ୍ତ ସାଧୁ ତୁ ଠାକୁର	।	ଜ୍ଞାନୀଙ୍କ ଜ୍ଞାନ ଯେ ଗୋଚର	।।
ତୋହର ନାମ ଗୁଣ ଯେତେ	।	କେହି ନ ଜାଣନ୍ତି ଜଗତେ	।।
ସଂସାରେ ତୋର ମାୟା ଜନ୍ମ	।	ରାକ୍ଷସ ସଂହାର କାରଣ	।।
ଅନ୍ୟଥା ନାହିଁ ଭଗବାନ	।	ସୀତା ହରଣେ ଯେ ବ୍ୟସନ	।।
ଅଖିଳ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଠାକୁର	।	ତୁମ୍ଭେ ବା କି କରି ନ ପାର	।।
ତେବେ ଯେ ପତ୍ନୀ ନିମିତ୍ତରେ	।	କ୍ଳେଶ ମାନବ ଅବତାରେ	।।
ଏହି ତୋହରେ ସମ୍ଭବଇ	।	ଭୋ ନାଥ ତୋର ମାୟାଏହି	।।
ଜନ୍ମ ମରଣ ଯାର ନାହିଁ	।	ଅଖିଳ ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ସୁର ଅସୁର ଆଦି କରି	।	ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ଯେତେ ଦେହଧାରୀ	।।
ଏମନ୍ତ ଆତ୍ମା ଯେ ଈଶ୍ୱର	।	କି ଅବା ଅକର୍ତ୍ତବ୍ୟ ତାର	।।
ଉତ୍ତର କୋଶଳରେ ଜାତ	।	ଯେ ପ୍ରଭୁ ନର ଦେହବନ୍ତ	।।
ସେ ରାମ ପାଦତଳେ ମୁହିଁ	।	ସହସ୍ର ପ୍ରଣାମ କରଇ	।।
ଏହି ଅଧ୍ୟାରେ ଯେ ଭାରତ	।	ବରଷେ ନାରାୟଣ ଚିତ୍ତ	।।
ତାଙ୍କୁ ନାରଦ ଭକ୍ତ ମେଳେ	।	ସ୍ତୁତି କରନ୍ତି ସେ ନିଶ୍ଚଳେ	।।
ନମସ୍ତେ ସ୍ୱଭାବ ସୁଶୀଳ	।	ତୋ ରୂପ ଅକିଞ୍ଚନ ମୂଳ	।।
ଋଷିଙ୍କ ବର ତୁ ଠାକୁର	।	ତୋତେ ମୋହର ନମସ୍କାର	।।
ନର ନାରାୟଣ ଶରୀର	।	ପରମହଂସ ତୁ ଠାକୁର	।।
ସକଳ ଆତ୍ମାଭୂତ ତୁହି	।	ତୋ ପାଦ ପଦ୍ମେ ମୁଁ ନମଇଁ	।।
ସକଳ କର୍ତ୍ତା ତୁ ଈଶ୍ୱର	।	ହିଂସ୍ରକ ନାହିଁ ଯେ ତୁମ୍ଭର	।।
ତୁ ଯେ ମାନବଙ୍କ ଶରୀର	।	ଶରୀର ଭୋଗ ନାହିଁ ତୋର	।।
ସକଳ ଦେଖନ୍ତି ଠାକୁର	।	ଗୁଣରେ ତୋଷ ନାହିଁ ତୋର	।।
ସକଳ ଗୁଣେ ତୋ ବିହାର	।	ସର୍ବ ବିଷୟ ନିର୍ବିକାର	।।
ତୋହର ତହିଁ ଯଇ ମନ	।	ତାହାର ସଂସାର ଖଣ୍ଡନ	।।
ଦାରା ତନୟ ଧନ ଘର	।	ଏଣେ ତୃଷିତ ମନ ଯାର	।।
ସେ ତୋତେ ପାଇବେଟି କାହିଁ	।	ଶ୍ରମ କେବଳ ତାର ଦେହୀ	।।
ମୋହର ମୂଢ଼ମତି ତୁହି	।	ବିନାଶ କର ଭାବଗ୍ରାହି	।।
ତୁମ୍ଭର ଠାରେ ମୋର ମନ	।	ନିଶ୍ଚଳେ ରହୁ ଭଗବାନ	।।
ପଞ୍ଚମ ବିଂଶତି ଅଧ୍ୟାରେ	।	ପକ୍ଷଦ୍ୱୀପରେ ଯେତେ ନରେ	।।
ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କୁ ପୂଜନ୍ତି ବିଧାନେ	।	ସ୍ତବ କରନ୍ତି ଏ ବଚନେ	।।
ବିଷ୍ଣୁର ରୂପକୁ ସେ ଧରି	।	ଅଖିଳ ପ୍ରକାଶକୁ କରି	।।
ତୁ ସତ୍ୟ ବ୍ରତ ଯେ ପୁରୁଷ	।	ସକଳ ଭୂତେ ତୋର ବାସ	।।
ତୁ ଯେ ଅଶେଷ ବହୁ ନାମ	।	ତୋ ପାଦେ ଆମ୍ଭର ପ୍ରଣାମ	।।
ଏହି ଅଧ୍ୟାରେ ଶାକଲ୍ୟରେ	।	ସ୍ତବ କରନ୍ତି ସେ ଭୂପରେ	।।
ଭୋ ନାଥ ତୋର ସୁଧାରସ	।	ପିତୃ ଦେବତାଙ୍କ ସନ୍ତୋଷ	।।
ଏହି ଅଧ୍ୟାରେ କୁଶଦ୍ୱୀପ	।	ଲୋକେ ପୂଜନ୍ତି ଅଗ୍ନିରୂପ	।।
ପରମ ବ୍ରହ୍ମର ମୂରତି	।	ଯେ ରୂପ ଯୋଗିଜନେ ଚିନ୍ତି	।।
ସଂସାରେ ଯେତେ ସାଧୁଜନେ	।	ଯଜ୍ଞ କରନ୍ତି ତୋଷ ମନେ	।।
ଏହି ଅଧ୍ୟାରେ କ୍ରୌଞ୍ଚଦ୍ୱୀପ	।	ଲୋକେ ସ୍ତବନ୍ତି ଆପଦ୍ୱୀପ	।।
ଯେ ଆପମୟ ତୁ ଈଶ୍ୱର	।	ଭୁବନ ପବିତ୍ର ତୁ କର	।।
ତୁମ୍ଭର ପାଦରେ ବନ୍ଦନ	।	ଆମ୍ଭର ଏଣୁ କରି ମନ	।।
ଏହି ଅଧ୍ୟାରେ ଶାକଲ୍ୟରେ	।	ଲୋକେ ସ୍ତୁତି ପବନଠାରେ	।।
ଭୋ ଦେବ ପବନ ଆକାର	।	ତୋତେ ଆମ୍ଭର ନମସ୍କାର	।।
ପ୍ରାଣିଙ୍କ ଅନ୍ତର ବାହାରେ	।	ତୁ ନାଥ ଥାଉ ନିରନ୍ତରେ	।।
ଏହି ଅଧ୍ୟାରେ ପୁଷ୍କରରେ	।	ଜନେ ସ୍ତୁତି ବ୍ରହ୍ମା ରୂପରେ	।।
ସେ ବ୍ରହ୍ମ ବିଶ୍ୱରୂପ ହୋଇ	।	ଅଖିଳ ସୃଷ୍ଟିକି ଭିଆଇ	।।
ସେ ବ୍ରହ୍ମରୂପ ଯେ ଠାକୁର	।	ନମଇଁ ତାହାଙ୍କ ପୟର	।।
ପଞ୍ଚମ ତେଇଶ ଅଧ୍ୟାରେ	।	କୁଣ୍ଡଳ ନକ୍ଷତ୍ର ଉପରେ	।।
ସେ ଭଗବାନଙ୍କ ମୂରବି	।	ତାଠାରେ ଏହି ବାକ୍ୟେ ସ୍ତୁତି	।।
ନମଇଁ ଜ୍ୟୋତି ଲୋକମୟ	।	କାଳ ଅଦ୍ଭୁତ ଯାର ଦେହ	।।
ସକଳ ଦେବ ସ୍ୱାମୀ ତୁହି	।	ତୋ ପାଦେ ଆନନ୍ଦେ ନମଇଁ	।।
ଗ୍ରହ ଋକ୍ଷ ଯେ ତାରାଗଣ	।	ସର୍ବାଧି ନାମ ନାରାୟଣ	।।
ଯେ ତିନି ସନ୍ଧ୍ୟାବେଳେ ନର	।	ସ୍ମରଣ କରି ନମସ୍କାର	।।
ଅହୋରାତ୍ରର ପାପ ତାର	।	ଦହନ ହୋଏ ତତପର	।।
ଭଣଇଁ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେଉଁ ସୁଜନେ କୃପା କର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତବାକ୍ୟଂ

ନାମ ଏକାଦଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ଦ୍ୱାଦଶ ଅଧ୍ୟାୟ

ଷଷ୍ଠସ୍କନ୍ଦ ଚତୁର୍ଥାଧ୍ୟାୟେ	।	ଦକ୍ଷ ପ୍ରଭୁ ଚରଣେ ଧ୍ୟାୟେ	।।
ଏହି ସ୍ତବରେ କଲେ ସ୍ତୁତି	।	ଯେଣେ ପ୍ରସନ୍ନ ଶିରୀପତି	।।
ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଅଧିଭୂତ	।	ତ୍ରିଭୁବନେ ଯାହାର ବ୍ୟକ୍ତ	।।
ଅଦୃଷ୍ଟି ଯାହାର ମହିମା	।	ଗୁଣ ବୁଦ୍ଧିରେ ନୋହେ ସୀମା	।।
ଯାହାର ଆଜ୍ଞାରୁ ସମ୍ଭବ	।	ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଅସମ୍ଭବ	।।
ସଂସାରେ ଅଛୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ	।	ଯାହାର ଶତ୍ରୁ ମିତ୍ର ନାହିଁ	।।
ସେ ମହେଶ୍ୱରଙ୍କୁ ରମଇଁ	।	ଗୁଣର ଗୁଣ ପ୍ରାଏ ହୋଇ	।।
ଯାହାର ଗୁଣ ଏ ସଂସାରେ	।	ସୃଷ୍ଟି ସୁମୂର୍ତ୍ତି ଅଗୋଚରେ	।।
ସକଳ ଭୂତରେ ଯେ ଥାଇ	।	ତାହାକୁ କେହି ନ ଜାଣଇଁ	।।
ସର୍ବଜ୍ଞ ଅନନ୍ତ ଅଟଇ	।	ତାହାକୁ ନମସ୍କାର ହୋଇ	।।
ଯାହାର ରୂପ ଦୃଷ୍ଟିସ୍ମୃତ	।	କରଇ ପ୍ରାଣୀର ଅତୀତ	।।
ଯେ ପ୍ରଭୁ ସମଜ୍ଞରେ କରି	।	ଅଶେଷ ଘଟେ ଛନ୍ତି ପୂରି	।।
ହଂସ ଶିଖରେ ଶୁକ୍ଳ ଘର	।	ତାହାକୁ ମୋର ନମସ୍କାର	।।
ହୃଦ ପଦ୍ମରେ ଯାକୁ ଧରି	।	ପଣ୍ଡିତେ ତପକୁ ଆଚରି	।।
ସର୍ବ ବିଶେଷ ଯାର ମାୟା	।	ନିଃଶେଷ ମୋକ୍ଷ ସୁଖ ଯାହା	।।
ସେ ସର୍ବ ରୂପ ସର୍ବ ନାମ	।	ସକଳ ଯାହାର ଭିଆଣ	।।
ସେ ପ୍ରଭୁ ହୁଅନ୍ତୁ ପ୍ରସନ୍ନ	।	ସର୍ବ କାରଣ ଭଗବାନ	।।
ଭଜନ କରନ୍ତି ଯେ ଜନେ	।	ବୁଦ୍ଧ୍ୟାଦି ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ବନ୍ଧନେ	।।
ଯେ ପ୍ରଭୁ ଏଥୁ ଅଗୋଚର	।	ତାହାକୁ ମୋର ନମସ୍କାର	।।
ଯାହା ଠାବରେ ଯାର ତହୁଁ	।	ଏ ସର୍ବ ରୂପ ଏକ ଦେହୁଁ	।।
ଯେ କାର୍ଯ୍ୟ କରାଇ କରଇ	।	ଯାହାର ତହୁଁ ଅନ୍ୟ ନାହିଁ	।।
ପରମାନଙ୍କର ଯେ ପର	।	ଆଦ୍ୟରୁ ସିଦ୍ଧ ଯେ ଈଶ୍ୱର	।।
ଏମନ୍ତ ବ୍ରହ୍ମର ଯେ ପୁର	।	ତାହାକୁ ମୋର ନମସ୍କାର	।।
ନିଜ ଶକ୍ତିମାନେ ଯାହାର	।	ବକ୍ତା ବିବାଦିମାନଙ୍କର	।।
ବିବାଦ ସମ୍ପଦରେ କରି	।	ପ୍ରାଣୀମାନଙ୍କୁ ଚିତ୍ତେ ଧରି	।।
ଏମନ୍ତ ଅନନ୍ତ ଯା ଗୁଣ	।	ନମଇଁ ତାହାର ଚରଣ	।।
ସଂସାରେ ଆସ୍ତି ନାସ୍ତି ଯେତେ	।	ବିଷ୍ଣୁର ନିଷ୍ଠା ଏହି ମତେ	।।
ଭିନ୍ନେ ବିବିଧ କର୍ମ ସେହି	।	ତା ବିନୁ ଅନ୍ୟ କେହି ନାହିଁ	।।
ସାଂଖ୍ୟ ଯୋଗର ପରଭୂତ	।	ସେ ସର୍ବ ଅଳପ ବହୁତ	।।
ପଦ ପାଦରେ ଯେ ଭଜଇ	।	ତାହାର ଅନୁଗ୍ରହ ପାଇ	।।
ଜନମ ନାମରୂପେ କରି	।	ଶରୀର ବହୁ ନରହରି	।।
ସେ ମୋତେ ହୁଅନ୍ତୁ ପ୍ରସନ୍ନ	।	ସର୍ବ କାରଣ ଭଗବାନ	।।
ସୁକୃତ ଜ୍ଞାନ ପଥେ କରି	।	ଯେ ପ୍ରଭୁ ସର୍ବଘଟେ ପୂରି	।।
ନିବିଡ଼ ଅଙ୍ଗ ବନମାଳ	।	ଶୋଭିତ ମକର କୁଣ୍ଡଳ	।।
ଶୋଭିତ କୌସ୍ତୁଭ ବିରାଜେ	।	କିରୀଟ କୁଣ୍ଡଳ ସମାଜେ	।।
କରେ ଅଙ୍ଗଦ ରତ୍ନ ମୁଦି	।	ବଳୟ ନୂପୁର ପ୍ରସିଦ୍ଧି	।।
ରୂପେ ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟ ମନୋହର	।	ଧରିଣ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଠାକୁର	।।
ନନ୍ଦ ନାରଦ ଆଦି ଯେତେ	।	ବେଷ୍ଟିତ ହୋଇଣ ସମସ୍ତେ	।।
ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ କରନ୍ତି ଗାୟନ	।	ସିଦ୍ଧ ଗନ୍ଧର୍ବ ଯେ ଚାରଣ	।।
ଆଦି ଆଚାର୍ଯ୍ୟ ନରହରି	।	ଦକ୍ଷ ଦେଖିଣ ଭୟ କରି	।।
ନମିଲେ ଦଣ୍ଡ ପ୍ରାଏ ହୋଇ	।	ଆନନ୍ଦ କେ ପାରିବ କହି	।।
ହରଷେ ବିହ୍ୱଳିତ ହୋଇ	।	କିଛୁ ବୋଲିତେ ଶକ୍ଷ ନାହିଁ	।।
ଇନ୍ଦ୍ରିୟ କରୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ମନେ	।	ନିର୍ଭରେ ଦରିଦ୍ର ଯେସନେ	।।
ମନେ ଭକତି ପ୍ରଜାକାମ	।	ଏମନ୍ତ ଜାଣି ଭଗବାନ	।।
ଷଷ୍ଠସ୍କନ୍ଧ ନବମଧ୍ୟାରେ	।	ଦେବେ ବୃତ୍ତାସୁର ଭୟରେ	।।
କୃଷ୍ଣରେ ମନ ସ୍ଥିର କଲେ	।	ମହା ପୁରୁଷ ଆରାଧିଲେ	।।
ପବନ ଆକାଶ ଏ ଅଗ୍ନି	।	ଜଳର ସହିତେ ଅବନୀ	।।
ସେ ପ୍ରଭୁରେ ଆମ୍ଭେ ଶରଣ	।	ରଖନ୍ତୁ ଅଖିଳ କାରଣ	।।
ଅବିସ୍ମିତ ଯେ ପୂର୍ଣ୍ଣ କାମ	।	ପ୍ରଶାନ୍ତ ସର୍ବଭୂତେ ସମ	।।
ଏମନ୍ତେ ଯେ ପରମେଶ୍ୱର	।	ତା ବିନୁ ସଙ୍କଟ କେ ପାର	।।
ଯେ ଜନ ଇଚ୍ଛଇ ଅନ୍ୟକୁ	।	ବାଳକ ବୁଦ୍ଧି ବୋଲି ତାକୁ	।।
ଶ୍ୱାନ ପୁଚ୍ଛକୁ ଧରି କରେ	।	ଅଜ୍ଞାନୀ ଯେହ୍ନେ ସିନ୍ଧୁତୀରେ	।।
ନଉକା ରୂପେଣ ସଂସାର	।	ଶୃଙ୍ଗରେ ବାନ୍ଧିଛି ଯାହାର	।।
ମଣୁ ଅଛନ୍ତି ଦ୍ରୁମତରୁ	।	ତାରୁ ଅଛନ୍ତି ସଙ୍କଟରୁ	।।
ଏମନ୍ତ ଯେହୁ ମହାବାହୁ	।	ତାରିବେ ବୃତ୍ରାସୁର ତହିଁ	।।
ଦୃଦାନ୍ତ ପାପ ଯେ ଦାରୁଣ	।	ତହୁଁ ରଖନ୍ତୁ ନାରାୟଣ	।।
ଯେ ଏକଈଶ୍ୱର ଅଟଇ	।	ମାୟାରେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ସର୍ଜଇ	।।
ଯାର ପ୍ରସାଦୁଁ ଆମ୍ଭେମାନେ	।	କରୁଛୁଁ ଜଗତ ପାଳନେ	।।
ଯାହାର ମହିଁମା ପ୍ରସିଦ୍ଧି	।	ଆମ୍ଭେ ନ ଜାଣୁ ମନ୍ଦବୁଦ୍ଧି	।।
ଆମ୍ଭେ ଈଶ୍ୱର ବୋଲି ମାନି	।	ମୋହରେ ଯେସନେ ଅଜ୍ଞାନୀ	।।
ଶତ୍ରୁରଠାରେ ଆମ୍ଭେମାନେ	।	ଦୁଃଖ ପାଇଲୁ ଅନୁକ୍ଷଣେ	।।
ଋଷିମନୁଷ୍ୟ ପଶୁ ଆଦି	।	ସଂସାରେ ଯେତେକ ପ୍ରସିଦ୍ଧି	।।
ଆମ୍ଭେଟି ସର୍ବେ ଅରକ୍ଷିତ	।	ରଖନ୍ତୁ ପ୍ରଭୁ ସେ ଅଚ୍ୟୁତ	।।
ଯେ ପ୍ରଭୁ ଧରି ଅବତାର	।	ଖଣ୍ଡିବେ ଦୁଃଖକୁ ଆମ୍ଭର	।।
ସେ ଯୁଗେ ଯୁଗେ ରକ୍ଷାକରୁ	।	ଯାର ମହିମା ମହାମେରୁ	।।
ପରମ ପ୍ରଧାନ ପୁରୁଷ	।	ଅଖିଳ ସଂସାରର ଈଶ	।।
ଅଖିଳ ଜନଙ୍କ ଶରଣ	।	ଏମନ୍ତ ଯେଉଁ ନାରାୟଣ	।।
ଆମ୍ଭେ ତାହାଙ୍କର ଶରଣ	।	ଆମ୍ଭଙ୍କୁ କରନ୍ତୁ କଲ୍ୟାଣ	।।
ଋଷିରୁବାଚ
ଦେବଙ୍କ ଶ୍ରୁତି ଏ ବଚନ	।	ଶୁଣିଣ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ	।।
ପୂର୍ବ ଦିଗରେ ହେ ରାଜନ	।	ହୋଇଲେ ଆସି ସେ ପ୍ରସନ୍ନ	।।
ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦା କମଳ	।	ଧରିଣ ପ୍ରଭୁ ଆଦିମୂଳ	।।
ଆତ୍ମା ତୁଲ୍ୟ ସେ ଯେଉଁ ଜନ	।	ସେବୁ ଅଛନ୍ତି ଅନୁକ୍ଷଣ	।।
ଶ୍ରୀବତ୍ସ କଉସ୍ତୁଭ ବର୍ଣ୍ଣେ	।	ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଣ ସର୍ବଗୁଣେ	।।
ଶରଦ କମଳଲୋଚନ	।	ଦେବେ ଦେଖିଣ ହୃଷ୍ଟମନ	।।
ଇନ୍ଦ୍ରାଦି ଯେତେ ଦେବବଳେ	।	ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ନମିଲେ ସକଳେ	।।
ଦଣ୍ଡବତ ପ୍ରାୟେ ରାଜନ	।	ସ୍ତୁତି କରି ବେଦ ବଚନ	।।
ଦେବା ଉଚୁଃ
ତୁମ୍ଭେ ଯେ ସର୍ବ ଯଜ୍ଞବର	।	ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ କରୁ ନମସ୍କାର	।।
ସକଳ ବୟୋଽଧିକ ତୁମ୍ଭେ	।	ତୁମ୍ଭ ଚରଣେ ବନ୍ଦୁ ଆମ୍ଭେ	।।
ଅଖିଳ ଈଶ୍ୱର ଯେ ତୁହି	।	ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହି	।।
ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରଧର	।	ତୁ ଗୁରୁ ହିତ ଶ୍ରେଷ୍ଠବର	।।
ବ୍ୟାପକ ଆଦି ତୁ ବ୍ରହ୍ମର	।	ତୁମ୍ଭ ଗତି କ୍ରୀଡ଼ା ବେଭାର	।।
ଏହା ସଂଖ୍ୟାକରିବା ପାଇଁ	।	ବିଧାତା ସମର୍ଥ ନୁହଇ	।।
ହେ ଭଗବାନ ବାସୁଦେବ	।	ନାରାୟଣ ମହାନୁ ଭାବ	।।
ଆଦି ପୁରୁଷ ସର୍ବେଶ୍ୱର	।	କେବଳ ଜଗତ ଆଧାର	।।
ପରମହଂସ ଲକ୍ଷ୍ମୀନାଥ	।	ଭକତଜନଙ୍କର ପଥ	।।
ଭୋ ନାଥ ପରମମଙ୍ଗଳ	।	ପରମ କଲ୍ୟାଣର ମୂଳ	।।
ହେ ସର୍ବ ପରମ କାରଣ	।	ଅଖିଳ ଭୁବନ ତାରଣ	।।
ପରମଯୋଗ ସମାଧିରେ	।	ଭଜନ ବିବିଧ ପ୍ରକାରେ	।।
ପରମହଂସ ମୁନିଜନେ	।	ସେବନ୍ତି ଯାହାର ଚରଣେ	।।
ପରମ ହଂସ ଧର୍ମକରି	।	ଅଜ୍ଞାନ ହରେ ପରିହରି	।।
ଏମନ୍ତ ଆତ୍ମା ଲୋକଙ୍କର	।	ପ୍ରଭାବେ ଯାହାର ବେଭାର	।।
ଏମନ୍ତ ପ୍ରଭୁ ଯେ ଈଶ୍ୱର	।	ନମସ୍ତେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଠାକୁର	।।
ତୋହର ମହିଁମା ବେଭାର	।	ବ୍ରହ୍ମାରେ ନୁହଇ ଗୋଚର	।।
ଏ ଆତ୍ମା ଅଖିଳ ସଂସାର	।	ଭୋ ପ୍ରଭୁ ଭିଆଣ ତୋହର	।।
ତ୍ରିଗୁଣ ଘେନି ପ୍ରଭୁ ମହୀ	।	ସର୍ଜି ପାଳୁ ସଂହାରୁ ତୁହି	।।
ଭୋ ଦେବ ଏ ମାୟା ସଂସାରେ	।	ତ୍ରିଗୁଣ ଜଡ଼ି ଯେଉଁ ନରେ	।।
ପରତନ୍ତ୍ରରେ ବଶ ହୋଇ	।	ଶୁଭାଶୁଭ କର୍ମ କରଇ	।।
ତାହାର ଶୁଭାଶୁଭ ଫଳ	।	ତୁମ୍ଭର ତହିଁ ଆଦିମୂଳ	।।
ଭୋ ସ୍ୱାମି ତୁମ୍ଭେ ଆତ୍ମାରାମ	।	ସକଳ କାର୍ଯ୍ୟେ ଉପଶମ	।।
ତୁ ସର୍ବ ବସ୍ତୁରୁ ବାହାର	।	ଏମନ୍ତ ମଣୁଁ ଚକ୍ରଧର	।।
ତୋର ବିରୋଧ ନାହିଁ ପୁଣ	।	ଅପରୀକ୍ଷତ ତୋର ଗୁଣ	।।
ସଂଖ୍ୟା ନୁହଇ ତୋ ମହିମା	।	ତୋତେ ବା କେ କରିବ ସୀମା	।।
ବିତର୍କ ବିକଳ୍ପ ବିଚାର	।	ପ୍ରମାଣ ନ କରି ଯାହାର	।।
ନାନା ବିଚାର ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି	।	ସଂସାରେ ଯେତେକ ପ୍ରସିଦ୍ଧି	।।
ଏହା ବିଚାରି ସାଧୁଜନେ	।	ତୋତେ ଚିନ୍ତନ୍ତି ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନେ	।।
କ୍ଷଣକେ ମାୟା ତାହାଙ୍କର	।	ଭସ୍ମ କରାଉ ଚକ୍ରଧର	।।
ସମସ୍ତ ମାୟାମୟ ହେଉ	।	ନଟର ପ୍ରାୟେ ତୁ ଦେଖାଉ	।।
ଯଦ୍ୟପି ଏକ ରୂପ ହୁଅ	।	ନାମ ରୂପକୁ ତୁମ୍ଭେ ବହ	।।
ବିଷମ ମତ ତାହାଙ୍କର	।	ପ୍ରବେଶ ହେଉଛ ମନର	।।
ରଜ୍ଜୁରେ ସର୍ପ ବୁଦ୍ଧି ଯେହ୍ନେ	।	ଏକ ତୁ ଦିଶୁ ଭିନ୍ନେ ଭିନ୍ନେ	।।
ବିଚାରେ ଏକ ବସ୍ତୁ ତୁହି	।	ସର୍ବ ବିଷୟ ତୁ ଗୋସାଇଁ	।।
ସକଳ ଜଗତକାରଣ	।	ଶୋଭା ପାଉଛ ସର୍ବଗୁଣ	।।
ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ଆତ୍ମା ରୂପଧରି	।	ଲକ୍ଷିତ ହେଉ ନରହରି	।।
ଏକ ତୁ ପରମ ପୁରୁଷ	।	ସକଳ ଠାବେ ଅବଶେଷ	।।
ଭୋ ପ୍ରଭୁ ମହିଁମା ତୁମ୍ଭର	।	ଅମୃତ ରସର ସାଗର	।।
ତାହା ଆସ୍ୱାଦ କରି ମନେ	।	ଏକ ତୁ ଭୃଙ୍ଗବତ ଯେହ୍ନେ	।।
ସେ ନ ଜାଣନ୍ତି ଦୁଷ୍ଟ ଚିତ୍ତ	।	ସ୍ଥିର ଚିତ୍ତରେ ଅବିରତ	।।
ବିଷୟ ସୁଖ ଲେଶ ଛାଡ଼ି	।	ନିତ୍ୟେ ତୋ ରସେ ଥାନ୍ତି ବୁଡ଼ି	।।
ସର୍ବାତ୍ମା ସର୍ବଭୂତପ୍ରିୟ	।	ଭଗବାନ ସ୍ୱରୂପ ହୁଅ	।।
ଏ ସର୍ବଗୁଣେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ	।	କେ ତୋତେ ଜାଣେ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ଅନବ୍ରତରେ ସ୍ଥିର ମନ	।	ତୁମ୍ଭରେ କରି ନିବେଦନ	।।
ଏ ମଧୁ ସନ୍ଥଜ ଈଶ୍ୱର	।	ଆତ୍ମା କୁଶଳ ସାଧୁଙ୍କର	।।
କମଳ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।	ସେବୁ ଅଛନ୍ତି ନିରନ୍ତର	।।
ଯେ ପାଦପଙ୍କଜର ଧ୍ୟାନ	।	ସଂସାରେ ଗତାଗତ ଜନ	।।
ନୁହଇ ଯାହାର ପ୍ରମାଦେ	।	ଗତି ଲଭଇ ଅପ୍ରମାଦେ	।।
ତ୍ରିଭୁବନେ ଯେ ଭଗବାନ	।	ହେ ତ୍ରିବିକ୍ରମ ତ୍ରିଲୋଚନ	।।
ତିନି ଲୋକର ମନୋହର	।	ଯଥା ଅପ୍ରାଧେ ଦଣ୍ଡକର	।।
ଏମନ୍ତେ ଯେତେକ ଦଇତ୍ୟ	।	ତୁମ୍ଭ ପ୍ରକୃତିରୁ ଉଦିତ	।।
ଏହାର ଅଳ୍ପ କର୍ମଫଳ	।	ଶାନ୍ତିକି କର ଆଦିମୂଳ	।।
ଆତ୍ମା ସହିତେ ସୁର ନର	।	ମୃଗ ସହିତେ ଜଳଚର	।।
ଏ ଆଦି ଯେତେକ ଅପର	।	ଯଥା ଅପ୍ରାଧେ ଦଣ୍ଡକର	।।
ଏମନ୍ତ ତୁମ୍ଭେ ଯେ ଈଶ୍ୱର	।	ବୃତ୍ରାକୁ ଭୋ ନାଥ ସଂହାର	।।
କହିଲୁ ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।	ଯେବେ ତୁମ୍ଭର ଇଚ୍ଛା ହୋଇ	।।
ତୋର ତନୟ ଆମ୍ଭେ ହୋଇ	।	ଭୋ ନାଥ ଆମ୍ଭ ପିତା ତୁହି	।।
ତୋହର ଚରଣ ନଳିନ	।	ବନ୍ଦୀ ହୋଇଛି ଆମ୍ଭ ମନ	।।
ଆପଣା କରି ଆମ୍ଭ ମନ	।	ରଖିଣ ଅଛୁ ଭଗବାନ	।।
ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଅନୁକମ୍ପା କରି	।	ଏହା ଦେଖାଅ ନରହରି	।।
ବିଶଦ ହାସ ମନୋହର	।	ବନ୍ଦନ ଲକ୍ଷଣ ତୁମ୍ଭର	।।
ସବୁ ଯେ ଅଛି ମଧୁରସ	।	ଅମୃତ କରି ପୀତବାସ	।।
ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ତ୍ରାସୁ ଦୂର କର	।	ଭୋ ନାଥ ଶରଣ ତୋହର	।।
ଉତ୍ପତ୍ତି ସ୍ଥିତି ଯେ ପ୍ରଳୟ	।	ଏଥିକାରେଣି ତୁମ୍ଭେ ହୁଅ	।।
ସକଳ ଜୀବଠାରେ ତୁହି	।	ଥାଉ ତୁ ଆତ୍ମା ରୂପ ହୋଇ	।।
ତୁ ସର୍ବ ମାୟାମୟ ରୂପ	।	ଅଶେଷ ପ୍ରଧାନ ସ୍ୱରୂପ	।।
ତୁ ଦେଶ କାଳ ପାତ୍ର ହୋଇ	।	ସକଳଠାରେ ଅଛୁ ତୁହି	।।
ପରମବ୍ରହ୍ମ ରୂପ ତୁହି	।	ଥାଉ ତୁ ଆତ୍ମା ରୂପ ହୋଇ	।।
ଆମ୍ଭେ ଅଗ୍ନିର କଣାପ୍ରାୟ	।	କିସ କହିବୁ ଦେବରାୟ	।।
ଆମ୍ଭ ପରମ ଗୁରୁ ତୁହି	।	ତୋ ପାଦ ଶତଦଳ ହୋଇ	।।
ବିବିଧ କର୍ମେ ମନ ମୋହି	।	ସଂସାରେ ପରିଶ୍ରମ ପାଇ	।।
ଛେଦଇ ଏ ଦଳ କମଳ	।	ତୋର ମାୟାକୁ ଆଦିମୂଳ	।।
ଆଶ୍ରୟ କରି ଆମ୍ଭ ମନ	।	ଅଛୁଁ ଯେ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ	।।
ଆମ୍ଭର କାର୍ଯ୍ୟ ଆଦିମୂଳ	।	ଭୋ ନାଥ କର ତୁ ସୁଫଳ	।।
ଗ୍ରାସୁଛି ବୃତ୍ରା ତ୍ରିଭୁବନ	।	ଏହା ସଂହାର ଭଗବାନ	।।
ତେଜ ଆୟୁଧ ଯେ ଆମ୍ଭର	।	ନାଶିଲା ପାପି ବୃତ୍ରାସୁର	।।
ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଶୁଦ୍ଧ ହଂସ	।	ନିରାକାର ତୁ ପୀତବାସ	।।
ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ କୃଷ୍ଣ ତୁହି	।	ବ୍ରାହ୍ମଣେ ଯାର ନାମେ ମୋହି	।।
ଭବସାଗର ଗ୍ରସ୍ତ ଶ୍ରମ	।	ତୁ ନାଥ ନାଶୁ ଭଗବାନ	।।
ପରମଗତି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ତୋର	।	ନମସ୍ତେ ଜଗତ ଈଶ୍ୱର	।।
ଏଗାର ଅଧ୍ୟା ଅଷ୍ଟମରେ	।	ବୃତ୍ର ସ୍ତବ ଯୁଦ୍ଧ ଭୂମିରେ	।।
ଭୋ ପ୍ରଭୁ ତୁମ୍ଭ ପଦ୍ମପାଦେ	।	ଭୃତ୍ୟର ଭୃତା ମୁଁ ଆନନ୍ଦେ	।।
ହୋଇବ ଏ ମୋହର ମନ	।	ସେବା କରିବି ଅନୁକ୍ଷଣ	।।
ଯେ ଗୁଣ କର୍ମଟି ତୁମ୍ଭର	।	ତାହା ଶୁଣିବ ଶ୍ରବଣର	।।
ସ୍ୱର୍ଗ ଲୋକ ବ୍ରହ୍ମ ଲୋକରେ	।	ମହାରାଜାର ସମ୍ପଦରେ	।।
ପାତାଳ ଅଧିପତି ଦେହୀ	।	ଏଣେ ମୋହର କାର୍ଯ୍ୟ ନାହିଁ	।।
ଯୋଗସିଦ୍ଧି ପୂର୍ଣ୍ଣ କାମରେ	।	କାର୍ଯ୍ୟ ମୋ ନାହିଁ ଏହାଙ୍କରେ	।।
ଏମନ୍ତ ତୁମ୍ଭ ପଦ୍ମପାଦ	।	ବାଞ୍ଛା କରଇଁ ଚକ୍ରାୟୁଧ	।।
ଅଜାତ ପକ୍ଷି ଖଗ ଯେହ୍ନେ	।	ମାତା ଲୋଡ଼ଇ ଅନୁକ୍ଷଣେ	।।
କ୍ଷୁଧାର୍ତ୍ତୀ ହୋଇଣ ବାଛୁରୀ	।	ମାତାଙ୍କ ସ୍ତନ ଯେହ୍ନେ ଲୋଡ଼ି	।।
ସ୍ୱାମିଙ୍କି ପ୍ରିୟା ଲୋଡ଼େ ଯେହ୍ନେ	।	ମୋ ମନ ହୋଇବ ତେସନେ	।।
ଭୋ ପ୍ରଭୁ କମଳଲୋଚନ	।	ତୋ ପାଦେ ରହୁ ମୋର ମନ	।।
ଆପଣା କର୍ମ ବନ୍ଧେ ଜଡ଼ି	।	ସଂସାର ଚକ୍ରେ ଅଛି ପଡ଼ି	।।
ଏମନ୍ତ ପାପୀ ମୁହିଁ ଯହୁଁ	।	ଉତ୍ତମ ଲୋକ ସଙ୍ଗ ହେଉ	।।
ଦାରା ତନୟ ଗୃହ ମୋର	।	ଭୋ ନାଥ ମନେ ମୋ ନଧର	।।
ଭଣଇଁ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେଉ ସୁଜନେ କୃପାକର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବଦ୍‌ ବାକ୍ୟଂ

ନାମ ଦ୍ୱାଦଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ତ୍ରୟୋଦଶ ଅଧ୍ୟାୟ

ଅଷ୍ଟମସ୍କନ୍ଧ ଷୋଳାଧ୍ୟାରେ	।	ଚିତ୍ରକେତୁ ଏ ସ୍ତବ କରେ	।।
ସ୍ୱଭାବେ ତୁମ୍ଭେ ଯେ ଅଜିତ	।	ସମବର୍ତ୍ତୀ ଲୋକରେ ଜାତ	।।
ସୃସାଧୁ ଆତ୍ମା ଲୋକଙ୍କର	।	ଜୀବ ତୁ ହେଉ ହେ ଈଶ୍ୱର	।।
ଯେ ତୋତେ କରଇ ଭଜନ	।	ତାହାଙ୍କ ପୂର୍ଣ୍ଣ କରୁ କାମ	।।
ଅତି ଦୟାଳୁରୂପ ଧର	।	ଜଗତ ବିଭବ ତୋହର	।।
ଅନାଦି ସାଧ ତୋର ତହୁଁ	।	ଉଦୟ ସ୍ଥିତି ଭିନ୍ନ ହେଉ	।।
ସୃଷ୍ଟିର କର୍ତ୍ତା ଅଛି ଆର	।	ବୋଲଇ ସୁଜ୍ଞ ଯେଉଁ ନର	।।
ପରମ ଅଣୁ ପର ହେଉ	।	ଆହତ ତେଜକୁ ତୁ ବହୁ	।।
ଅତ୍ୟନ୍ତ ଅନ୍ତର୍ଗତ ସ୍ଥିତ	।	ଆଦି ଅନ୍ତରେ ତୁ ପୂରିତ	।।
ହେ ଦେବ ପ୍ରାଣିମାନଙ୍କର	।	ସାକ୍ଷ ରୂପକୁ ତୁମ୍ଭେ ଧର	।।
କ୍ଷିତି ଆଦି ଯେ ପଞ୍ଚଭୂତ	।	ଏଥିରେ ହୋଇଣ ନିର୍ମିତ	।।
ସେହି ମହତ ଅଣ୍ଡକୋଷ	।	ଏହାର ତହିଁ ତୋର ବାସ	।।
ବିଷୟ ଜଡ଼େ ମୋହ ହୋଇ	।	ଯେ ନର ବିଭୁତି ଚିନ୍ତଇ	।।
ତୁମ୍ଭ ଅର୍ଚ୍ଚନାକୁ ନ ଚିନ୍ତେ	।	ଗ୍ରାମରେ ପଶୁ ଦେବୀ ହିତେ	।।
ଭୋ ପ୍ରଭୁ ତୁମ୍ଭର କଲ୍ୟାଣ	।	କେବେହେଁ ନୁହଇଟି ଶୂନ୍ୟ	।।
ଆନନ୍ଦ ଆତ୍ମା ଅନ୍ୟ ଗୁଣ	।	ଆତ୍ମାର କ୍ଷାନ୍ତି ନାରାୟଣ	।।
ଅନ୍ୟାତ୍ମା ଅନ୍ୟ ଗୁଣମୟ	।	ଅଜିତ ଭଗବାନ ହୁଅ	।।
ତୁମ୍ଭେ ଯେ ଭାଗବତ ଧର୍ମ	।	କହିଲ ପୁରୁଷ ଉତ୍ତମ	।।
ନିଷ୍କାଞ୍ଚନ ଯେ ଆତ୍ମ ରାମ	।	ଯେମନ୍ତ ଯେଉଁ ମୁନିମାନ	।।
ମୋକ୍ଷ ନିମିତ୍ତେ ଯେଉଁ ଧର୍ମ	।	ଯହିଁରେ ନାହିଁ ଶୁଭ କର୍ମ	।।
ସ୍ଥାବର ଚାରି ଜୀବଙ୍କରେ	।	ଅଭିନ୍ନ ଭାବେ ଯେଉଁ ନରେ	।।
ସେ ନିତ୍ୟେ ପାଦ ପଙ୍କଜରେ	।	ସେବା କରନ୍ତି ନିରନ୍ତରେ	।।
ପାଷଣ୍ଡ ବୁଦ୍ଧି ଯେଉଁ ନରେ	।	ଏ ପାଦ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ତାହାରେ	।।
ପରମ ମଙ୍ଗଳ ଯା ନାମ	।	ଏହା ନ କରେ ଉଚ୍ଚାରଣ	।।
ଯେ ନାମ ସ୍ମରଣରୁ କରି	।	ପାପୀ ସଂସାରୁ ଯାନ୍ତି ତରି	।।
ଏ ଅନନ୍ତରେ ଏବେ ଶୁଣ	।	ଭୋ ପ୍ରଭୁ ଅଖିଳ କାରଣ	।।
ତୋର ଦରଶନୁ ମୋହର	।	ପବିତ୍ର ହୋଇଲା ଶରୀର	।।
ଯାହା କହିଲେ ସେ ନାରଦ	।	କେମନ୍ତେ ଅନ୍ୟଥା ହୋଇବ	।।
ଜଗତ ଆତ୍ମା ଯେ ଅନନ୍ତ	।	ସକଳ ଜାଣିଲି ତଦନ୍ତ	।।
ଏ ଘୋର ସଂସାରର ଜନ	।	କେ ତୋତେ ଜାଣୁ ଭଗବାନ	।।
ତୁମ୍ଭେ ଅଦ୍ଭୁତ ଦେବରାଏ	।	ନରଟି ଖଦ୍ୟୋତ ପରାଏ	।।
ଜଗତ ଉତ୍ପତ୍ତି ପାଳନ	।	ପ୍ରଳୟ ହେତୁ ନାରାୟଣ	।।
ପରମ ହଂସ ରୂପ ତୁହି	।	ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ଯାର ସ୍ୱାମିକି ଅନୁସରି	।	କମ୍ପିତ ହୋଏ ବସୁନ୍ଧରୀ	।।
ପ୍ରାଣୀ ସମୂହ ଆଦି କରି	।	ଅବନୀ ଅଛି ଯେହୁ ଧରି	।।
ସହସ୍ର ମସ୍ତକ ଯାହାର	।	ନମସ୍ତେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଠାକୁର	।।
ଊନବିଂଶ ଅଧ୍ୟା ଷଷ୍ଠମେ	।	ଯେ ବ୍ରତ ପୁଂସବନ ନାମେ	।।
ପୂଜିବ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଦାମୋଦର	।	ଏ ସ୍ତୋତ୍ର କରିବ ଉଚ୍ଚାର	।।
ତୁମ୍ଭେ ଯେ ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟ ଈଶ୍ୱର	।	ସକଳ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଠାକୁର	।।
ସଂସାର ପରମ କାରଣ	।	ତୁମ୍ଭେ ଯେ ଅଟ ନାରାୟଣ	।।
ଏ ଯେ ସୂକ୍ଷ୍ମ ମାୟା ପ୍ରକୃତି	।	ଦୂରନ୍ତ ଅଟଇ ଶକତି	।।
ଏହାର ତୁମ୍ଭେ ଅଧୀଶ୍ୱର	।	ସାକ୍ଷାତ ପୁରୁଷ ଈଶ୍ୱର	।।
ତୁମ୍ଭେ ସକଳ ଶକ୍ତି ବହ	।	ଭାର୍ଯ୍ୟା ରୂପରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଦେହ	।।
ଅଶେଷ କ୍ରିୟାର ଈଶ୍ୱର	।	କ୍ରିୟା ଅଖିଳ ଚକ୍ରଧର	।।
ଗୁଣବିଗୁଣର କାରଣ	।	ଯାହାର ଭାବ ଭବବର୍ଣ୍ଣ	।।
ଶରୀର ଆତ୍ମା ପ୍ରଭୁ ତୁହି	।	ଲକ୍ଷ୍ମୀର ପ୍ରିୟ ପଣ ହୋଇ	।।
ନାନା ରୂପରେ ଉତପତ୍ତି	।	ଆଶ୍ରୟ ରୂପେ ତୁମ୍ଭେ ସ୍ଥିତି	।।
ଏମନ୍ତେ ତୁମ୍ଭେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର	।	ବରକୁ ଦିଅ ହେ ଈଶ୍ୱର	।।
ତେମନ୍ତ ହୋଇ ଚକ୍ରଧର	।	ସର୍ବ ମଙ୍ଗଳ ହେଉ ମୋର	।।
ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନିବାସ ଯେ ପୁରୁଷ	।	ଏହି ସ୍ତୁତିରେ କଲି ତୋଷ	।।
ଭଣଇଁ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣ ପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେଉ ସୁଜନେ ଆଜ୍ଞାକର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୂମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବଦ୍‌ବାକ୍ୟଂ

ନାମ ତ୍ରୟୋଦଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମ

ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶ ଅଧ୍ୟାୟ

ସପ୍ତମ ଚତୁର୍ଥ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ହିରଣ୍ୟ କଶିପୁର ଡରେ	।।
କ୍ଷୀରାବ୍ଧିକୁଳେ ସର୍ବ ସୁର	।	ଡାକନ୍ତି ରଖ ଚକ୍ରଧର	।।
ମହା ମହିମା ଭଗବାନ	।	ପରମ ଆତ୍ମା ନିରଞ୍ଜନ	।।
ସଦା ଆନନ୍ଦଙ୍କ ସମୂହ	।	ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଦିବ୍ୟ ଦେହ	।।
ଏମନ୍ତ ଦେବ ସ୍ତୁତି ଶୁଣି	।	ସ୍ଫୁରିଲା ଅନ୍ତରୀକ୍ଷ ବାଣୀ	।।
ସପ୍ତମସ୍କନ୍ଧ ଅଷ୍ଟଧ୍ୟାୟେ	।	ନୃସିଂହେ ସ୍ତୁତି ଦେବତାଏ	।।
ବ୍ରାହ୍ମୋବାଚ
ବ୍ରହ୍ମା ନୃସିଂହ ମୁଖ ଚାହିଁ	।	ବୋଲଇ ଶିରେ କର ଦେଇ	।।
ନମସ୍ତେ ଅନନ୍ତ ମୂରତି	।	ଦୂରନ୍ତ ବୀର୍ଯ୍ୟ ତୋ ଶକତି	।।
ବିଚିତ୍ରବୀର୍ଯ୍ୟ ଶୁଦ୍ଧକର୍ମା	।	ବିଶେଷ ତୋହର ମହିମା	।।
ଗୁଣ ସଂଯୋଗେ ନୀଳାମତେ	।	ସଂସାର ସର୍ଜି ସୃଷ୍ଟି ଅନ୍ତେ	।।
ଅଶେଷ ତୋହର ମହିଁମା	।	କେ କହି ପାରେ ଗୁଣସୀମା	।।
ମହାଦେବ ଉବାଚ
ଯୁଗାନ୍ତ କାଳେ ତୋର କୋପ	।	ସ୍ୱଭାବେ ଏ ଅସୁର ଅଳ୍ପ	।।
ତୁ ନାଥ ଭକତ ବତ୍ସଳ	।	ଆରତ ଜନ ଏବେ ପାଳ	।।
ଏ ସର୍ବ ତୋହର କିଙ୍କର	।	ଜଗତ ତୋର ଲୀଳାଘର	।।
ଇନ୍ଦ୍ର ଉବାଚ
ଇନ୍ଦ୍ର ବୋଲେ ଶ୍ରୀମୁଖ ଚାହିଁ	।	ନୃସିଂହ କଲୁ ମୋତେ ତ୍ରାହି	।।
ଏ ମହାସୁର ଅତି ବେଗ	।	ଯଜ୍ଞେ ଆମ୍ଭର ହବିର୍ଭାଗ	।।
ବେଳେ ଭୁଞ୍ଜଇ ଏ ଆକର୍ଷି	।	ଆମ୍ଭ ହୃଦୟ ପଦ୍ମ ଶଶୀ	।।
ତୁ ନାଥ ସର୍ବ ପ୍ରାଣିଙ୍କର	।	ହୃଦୟ ପଦ୍ମେ ତୋର ଘର	।।
ସେ ପଦ୍ମ ଅସୁର ଶଶାଙ୍କେ	।	ମୁଦ୍ରିତେ ଥିଲା ଅତିରେକେ	।।
ତୁ ଏବେ ଅର୍କରୂପ ଧରି	।	ହୃଦୟ ପଦ୍ମ ବୋଧ କରି	।।
ତୋହର ଗୃହ ତୁ ମାର୍ଜିଲୁ	।	ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଯଥା ଭାଗଦେଲୁ	।।
ଏ ଭବ ସଂସାର ସାଗରେ	।	ପ୍ରାଣି ଜୀବନ ନିରନ୍ତରେ	।।
ଜ୍ଞାନ କରଇ ନିତ୍ୟେ ଗ୍ରନ୍ଥ	।	କିବା କହିବୁଁ ତୋ ଅଗ୍ରତ	।।
ତୋର ସେବକ ପ୍ରାଣିଙ୍କର	।	ତୁ ନାଥ ଶରଣ ସୋଦର	।।
ଋଷିରୁବାଚ
ତୋର ଚରଣ ଧ୍ୟାନ ଅର୍ଥେ	।	ତପ ସମାଧି ଏ ଜଗତେ	।।
ତୋର ବଚନେ ଆମ୍ଭେ ରହି	।	ସଂସାରେ ବିପ୍ର ତନୁ ବହି	।।
ସେ ତପ ସାଧିବାର କଷ୍ଟ	।	ବଳେ ହିରଣ୍ୟ କଲା ନଷ୍ଟ	।।
ତୋର ବଚନେ ତୋତେ ସେବି	।	ଦୃଢ଼େ ପଦାରବିନ୍ଦେ ଭାବି	।।
ସେ ମନ ଭାଞ୍ଜିଲା ଆମ୍ଭର	।	ନିଜ ପ୍ରତାପେ ଏ ଅସୁର	।।
ଏବେ ଏହାକୁ ନାଶ କଲ	।	ଆମ୍ଭର ତପ ରକ୍ଷାକର	।।
ରଖିଲୁ ବିପ୍ର ଋଷି ଧର୍ମ	।	ତୁ ନାଥ ସର୍ବ କୁଳ କର୍ମ	।।
ପିତୃଗଣ ଉବାଚ
ଆମ୍ଭର ଶ୍ରାଦ୍ଧ ଧର୍ମ ଯେତେ	।	ପୂର୍ବେ କରନ୍ତି ବେଦମତେ	।।
ଆମ୍ଭ ଦିବସା ଶ୍ରାଦ୍ଧକାଳେ	।	ଅସୁର ଭୁଞ୍ଜେ ଆସି ବଳେ	।।
ତିଳ ଉଦକ ଯେତେ ତୀର୍ଥେ	।	ପୁତ୍ରେ କରନ୍ତି ବେଦମତେ	।।
ସେ ଶ୍ରାଦ୍ଧଜଳ ପାନକରେ	।	ଅର୍ପିତ ଦାନ ବଳେ ହରେ	।।
ଆମ୍ଭର ଜଳ ପିଣ୍ଡ ଯେତେ	।	ଥିଲା ଅସୁର ଗର୍ଭଗତେ	।।
ନଖ ଅଙ୍କୁରେ ତାହା ଚିରି	।	ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଦେଲୁ ନରହରି	।।
ସିଦ୍ଧଗଣ ଉବାଚ
ଆମ୍ଭର ଯଜ୍ଞ ସିଦ୍ଧଗତି	।	ବଳେ ହରିଲା ଦୈତ୍ୟପତି	।।
ତାହାକୁ ନଖେ ବିଦାରିଲୁ	।	ତୁ ନାଥ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ରଖିଲୁ	।।
ତୋର ଚରଣେ ନମସ୍କାର	।	ଯେଣୁ ତୁ ଶରଣସୋଦର	।।
ବିଦ୍ୟାଧର ଉବାଚ
କର ପ୍ରସାରି ବିଦ୍ୟାଧର	।	ବୋଲନ୍ତି ନୃସିଂହ ଛାମୁର	।।
ଆମ୍ଭର ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ଗତି	।	ବଳେ ହରିଲା ଦୈତ୍ୟପତି	।।
ତାହାକୁ ପଶୁ ବଧ ପ୍ରାୟେ	।	ସଂହାର କଲୁ ଦେବରାୟେ	।।
ମହା ନୃସିଂହ ଭୟଙ୍କର	।	ଆମ୍ଭେ ଯେ ଶରଣ ତୋହର	।।
ନାଗ ଉବାଚ
ଆମ୍ଭର ଶିରେ ଯେତେ ମଣି	।	ଯା ଗୃହେ ଉତ୍ତମ ରମଣୀ	।।
ସବୁ ହରିଲା ବାହୁବଳେ	।	ଅଜୟେ ଅବନୀମଣ୍ଡଳେ	।।
ସେ ଭୟେ ନିବାରି ଗୋବିନ୍ଦ	।	ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଦେଲୁ ତୁ ଆନନ୍ଦ	।।
ତୁ ନାଥ ସଂସାର ଉଦ୍ଧର	।	ତୋର ଚରଣେ ନମସ୍କାର	।।
ମନୁରୁବାଚ
ବିଧାତା ବଂଶେ ଅବତରି	।	ତୋହର ଆଜ୍ଞା ଶିରେ ଧରି	।।
ମନୁ ବୋଲାଉ ଏ ଜଗତେ	।	ଆମ୍ଭେ ଯେ ତୋହର ଆୟତ୍ତେ	।।
ଧର୍ମେ ସଂସାର ଜନ ପାଳୁଁ	।	ତୁ ନାଥ ପରମ ଦୟାଳୁ	।।
ତୋର ଆଜ୍ଞାରେ ଆମ୍ଭ ଦେହ	।	କିବା କରିବୁଁ ନାଥ କହ	।।
ପ୍ରଜାପତିରୁବାଚ
ତୋ ପ୍ରଜା ସୃଷ୍ଟିର ପାଳନେ	।	ଆମ୍ଭେ ସର୍ଜ୍ଜିଲୁ ବିଦ୍ୟମାନେ	।।
ରଖିଲୁ ପ୍ରଜା ପାଳିକରି	।	ଆମ୍ଭେ ତୋ ଆଜ୍ଞା ଶିରେ ଧରି	।।
ସୃଷ୍ଟି ପାଳନ କରୁ ଭଲେ	।	ମାନବ ପ୍ରଜାପତି ତୁଲେ	।।
ଅସୁର ଭୟ ଚିତ୍ତେ ବହି	।	ସ୍ଥାନେ ନ ପାରୁ ଆମ୍ଭେ ରହି	।।
ସେ ବୀର ତୋର ନଖଘାତେ	।	ମରି ସୋଇଲା ଭୂମିଗତେ	।।
ତୁ ସତ୍ୟ ମୂର୍ତ୍ତି ଦାମୋଦର	।	ଏ ତୋ ନୃସିଂହ ଅବତାର	।।
ଜଗତ ମଙ୍ଗଳ ତୋ ବାନା	।	ଭକତ ଜନେ ବଜ୍ରସେନା	।।
ଗନ୍ଧର୍ବ ଉବାଚ
ଭୋ ନାଥ ତୋହର ବଚନେ	।	ନିତ୍ୟେ ଦେବଙ୍କ ସନ୍ନିଧାନେ	।।
ନୃତ୍ୟ ଖଟଣି ଗୀତ ସ୍ୱରେ	।	ଖଟୁ ଯେ ଦେବଙ୍କ ଆଗରେ	।।
ଏବେ ଖଟୁଁ ଆମ୍ଭର ପାଶେ	।	ନିତ୍ୟେହେଁ ଖଟୁ ଅବକାଶେ	।।
ଭୟେ ନ ପାରୁ ସ୍ଥାନେ ରହି	।	ତାହାର ଆଜ୍ଞା ଶିରେ ବହି	।।
ଉତ୍ପଥ ପାପିଜନଙ୍କର	।	କେବେହେଁ ନାହିଁ ସୁଖ ଘର	।।
ସଂସାର ନିବୃତ୍ତି କାରଣ	।	ଭୋ ନାଥ ତୋହର ଚରଣ	।।
ସେ ପାଦ ସେବା ଆମ୍ଭେ ଛାଡ଼ି	।	ଅସୁର ଘରେ ବନ୍ଦୀପଡ଼ି	।।
ସେ ମନ ଦୁଃଖ ଏବେ ଗଲା	।	ଯେଣୁ ଅସୁର ବୀର ମଲା	।।
ଯକ୍ଷ ଉବାଚ
ସେବକ ଲୋକ ଆମ୍ଭେ ତୋର	।	ନିରତେ ଚରଣେ କିଙ୍କର	।।
ଅନେକ ପୁଣ୍ୟ ସାଧି ପୂର୍ବେ	।	ତୋର ଚରଣ ସେବୁଁ ଆମ୍ଭେ	।।
ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଦିତିସୁତ ନେଇ	।	ବାହାନ କରି ନିତ୍ୟେ ବହି	।।
ସେ ପୁଣି ଜନ ପରିତାପେ	।	ପ୍ରାଣ ଛାଡ଼ିଲା ଯୋର କୋପେ	।।
କିଂପୁରୁଷ ଉବାଚ
ତୁ ମହା ପୁରୁଷ ଈଶ୍ୱର	।	ଆମ୍ଭେ କିଙ୍କରଗଣ ତୋର	।।
କୁଣ୍ଠିତ ପୁରୁଷ ଏ ଦୁଷ୍ଟ	।	ସାଧୁ ବର୍ଜିତ ମହାନଷ୍ଟ	।।
ଉଚିତ କର୍ମ ଏ ନ କଲା	।	ତୋର ପ୍ରତାପେ ନାଶ ଗଲା	।।
ବୈତାଳିକ ଉବାଚ
ଆମ୍ଭେ ସାଧୁଙ୍କ ସଭାମଧ୍ୟେ	।	ଯଜ୍ଞ ଆରମ୍ଭ ପରିବନ୍ଧେ	।।
ତୋର ନିର୍ମଳ ଯଶ ଗାଇ	।	ସତ୍ୱର ଧର୍ମ ପୂଜା ପାଇଁ	।।
ଆନନ୍ଦେ ଭୁଞ୍ଜୁ ସାଧୁ ମେଳେ	।	ଏ ମହାସୁର ମହାବଳେ	।।
ତୋହର ଯଶ ନାଶକଲା	।	ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ମହା କଷ୍ଟ ଦେଲା	।।
ଏ ଆମ୍ଭ ଦେହେଁ ବ୍ୟାଧି ଥିଲା	।	ତୋର ପ୍ରସାଦେ ନାଶଗଲା	।।
କିନ୍ନର ଉବାଚ
ତୋର କିଙ୍କରଗଣ ଆମ୍ଭେ	।	ତୋ ଅନୁଗ୍ରହେ ଥାଉ ଆମ୍ଭେ	।।
ଏ ଦିତିସୁତ ମହାନଷ୍ଟ	।	ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଦେଲା ମହାକଷ୍ଟ	।।
ତୁ ଏ ଅସୁର ନାଶକଲୁ	।	ଆମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧରିଲୁ	।।
ତୁ ନାଥ ଦେବଙ୍କର ଦେବ	।	ଆମ୍ଭର ମାନ ଉଦ୍ଧାରିବ	।।
ବିଷ୍ଣୁପାର୍ଷଦ ଉବାଚ
ଭୋ ନାଥ ଏ ରୂପ ତୋହର	।	ଅଦ୍ଭୁତ ମହା ଭୟଙ୍କର	।।
ନୟନେ ଦେଖି ସର୍ବଜନେ	।	ଭୟେ କମ୍ପିଲେ ତ୍ରିଭୁବନେ	।।
ତାହାଙ୍କ କର୍ମ ଦାତା ତୁହି	।	ଆମ୍ଭଙ୍କୁ କର ନାଥ ତ୍ରାହି	।।
ଯେଣୁ ନାଶିଲୁ ମହାସୁର	।	ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଅନୁଗ୍ରହ କର	।।
ଏମନ୍ତେ ନୃସିଂହ ସମୀପେ	।	ସ୍ତୁତି ବଚନ ଏକେ ଏକେ	।।
ଭଣଇଁ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେଉ ସୁଜନେ ଆଜ୍ଞା କର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗତ ବାକ୍ୟଂ

ନାମ ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ପଞ୍ଚଦଶ ଅଧ୍ୟାୟ

ସପ୍ତମସ୍କନ୍ଧ ନ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ପ୍ରହ୍ଲାଦ ନୃସିଂହ ଛାମୁରେ	।।
ବେନି ଚାଳିଶ ପଦ ଶ୍ଳୋକେ	।	ସ୍ତୁତି କରଇ ଏକେ ଏକେ	।।
ବ୍ରହ୍ମାଦି ସୁର ମୁନିଗଣେ	।	ସ୍ୱଭାବେ ସାତ୍ୱିକ୍ୟ ଲକ୍ଷଣେ	।।
ଅମୃତ ବଚନ ପ୍ରବାହେ	।	ନିର୍ମଳ ଗୁଣ ବହି ଦେହେ	।।
ନାନା ପ୍ରକାରେ ବହୁ ଗୁଣେ	।	ଆରାଧି ନ ପାରିଲେ ରଣେ	।।
ସେ ହରି କାହିଁ ମୋତେ ବଶ	।	ସ୍ୱଭାବେ ମୁଁ ଅସୁର ବଂଶ	।।
ଧ୍ୟାନ ଭଜନ ଜପ ତପ	।	ସୂର୍ଯ୍ୟର ପ୍ରାୟେ ତେଜରୂପ	।।
ବଳ ପୌରୁଷ ବୁଦ୍ଧି ଯୋଗ	।	ବିଭୂତି ପୂର୍ବଫଳ ଭାଗ	।।
ଏ ଆଦି ଯେତେଗୁଣ ଗ୍ରାମ	।	ନୁହନ୍ତି କୃଷ୍ଣ ତୋଷେ କ୍ଷମ	।।
କେବଳ ଭକ୍ତିଯୋଗେ ବଶ	।	ଗଜେନ୍ଦ୍ର ଯେସନେ ବିଶ୍ୱାସ	।।
ଦ୍ୱାଦଶ ଗୁଣେ ବିପ୍ରଯୁକ୍ତ	।	ସେ ଯେବେ ନୁହେ ବିଷ୍ଣୁଭକ୍ତ	।।
ସେ ବିପ୍ର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସେ ବୋଲଇ	।	ସଂସାରୁ ତିରିବଟି କାହିଁ	।।
ଯେବେ ଦ୍ୱାଦଶ ଗୁଣ ଧରେ	।	ସେ ବିପ୍ର ସଂସାର ବେଭାରେ	।।
ସ୍ୱଭାବେ ସତ୍ୟ ଧର୍ମ ଦମ	।	ଅହିଂସା ତପ କ୍ଷମାଜ୍ଞାନ	।।
ଅପରେ ଦାନ ବ୍ରତ ଧୃତି	।	ଶଉଚ ଆଦି ଶ୍ରୁତିକୃତି	।।
ଦ୍ୱାଦଶ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଲକ୍ଷଣ	।	ଦେବେ ବର୍ଣ୍ଣିତ ଏତେ ଗୁଣ	।।
ଏମନ୍ତ ବିପ୍ର ହୋଇ ଯେବେ	।	ଭକ୍ତି ନ କରେ କୃଷ୍ଣ ଭାବେ	।।
ଚାଣ୍ଡାଳ ଜନ୍ମଦୋଷେ ଯେବେ	।	ମନ ବଚନ କୃଷ୍ଣ ଭାବେ	।।
ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ବେଗେ କରେ	।	ଚାଣ୍ଡାଳ କୁଳକୁ ଉଦ୍ଧରେ	।।
ବ୍ରାହ୍ମଣ ସର୍ବ ମାନ୍ୟ ହୋଇ	।	ଆତ୍ମା ଉଦ୍ଧରି ନ ପାରଇ	।।
ଯେ ହରି ନିଜ ଧାମେ ପୂର୍ଣ୍ଣ	।	ଆତ୍ମା ପ୍ରକାଶି ନିରଞ୍ଜନ	।।
ସେ ଜ୍ଞାନ ସଂକଳ୍ପ ବିକଳ୍ପେ	।	ଆତ୍ମାର ପୂଜା ମାନସିକେ	।।
ଯେଣୁ ଦୟାଳୁ ସେ ବୋଲାଇ	।	ଏଣୁ ଭରସା ପ୍ରାଣୀ ବହି	।।
କରନ୍ତି ପୂଜା ବିଧି ଯେତେ	।	ଆତ୍ମା ମଙ୍ଗଳ ପ୍ରାପ୍ତି ଅର୍ଥେ	।।
ସ୍ୱଭାବେ ନିଜ ଆତ୍ମା ଦିଶେ	।	ଯେସନେ ଦର୍ପଣେ ପ୍ରକାଶେ	।।
ତେଣୁ ଭରଷା ପାଇ ମୁହିଁ	।	ଈଶ୍ୱର ମହିମା ବର୍ଣ୍ଣଇଁ	।।
ଯଦ୍ୟପି ନିଜ ଦେହେଁ ମୋର	।	ସ୍ୱବର୍ଣ୍ଣେ ନାହିଁ ଅଧିକାର	।।
ଅବିଦ୍ୟା ବଳେ ଏ ସଂସାରେ	।	ଏ ଜୀବ ବିଶେଷ ଶରୀରେ	।।
କର୍ମର ବଳେ ସଞ୍ଚରଇ	।	ହରି ଭଜନେ ନିସ୍ତରଇ	।।
ତୁ ସତ୍ୟବ୍ରତ ଦାମୋଦର	।	ଆମ୍ଭେ ଯେ ତୋହର କିଙ୍କର	।।
ବ୍ରହ୍ମାଦି ଯେତେ ଦେବଗଣେ	।	ସେ ସର୍ବେ ତୋହର ଚରଣେ	।।
ତୋତେ ଡରନ୍ତି ଭୟ ଚିତ୍ତେ	।	ପାଦେ ସେବନ୍ତି ଅବିରତେ	।।
ଏଣୁ ସଂସାର କ୍ଷେମ ଅର୍ଥେ	।	ତୋ ଅବତାର ଏ ଜଗତେ	।।
ଏଣେ ଏ କୋପ ତୁ ସଂହର	।	ତୁ ନାଥ ଜଗତ ଈଶ୍ୱର	।।
ତୁ ଏ ଅସୁର ନାଶ କଲୁ	।	ସଂସାର ଭୟ ନିବାରିଲୁ	।।
ଆନନ୍ଦ ସାଧୁଙ୍କର ମନେ	।	ସ୍ୱର୍ଗ ବୃଷ୍ଟିରେ ଶସ୍ୟ ଯେହ୍ନେ	।।
ଲୋକେ ଆନନ୍ଦ ମନେ ସମ	।	ଭଜିଲେ ତୋହର ଚରଣ	।।
ଏ ତୋର ରୂପ ଭୟଙ୍କର	।	ଲୋକଙ୍କ ଭୟ ତୁ ସଂହର	।।
ଶୁଣ ହେ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରଧର	।	ଏ ରୂପ ମହା ଭୟଙ୍କର	।।
ଜିହ୍ୱା ଚଞ୍ଚଳ ସୌଦାମିନୀ	।	ଆଦିତ୍ୟ ପ୍ରାୟେ ନେତ୍ର ବେନି	।।
ଭୃକୁଟୀ କୁଟିଳ ପ୍ରଚଣ୍ଡ	।	ଦଂଷ୍ଟ୍ର କରାଳ ପାଟି ତୁଣ୍ଡ	।।
ହୃଦୟ ଅସୁର ରୁଧିରେ	।	ଅସୁର ପୁଷ୍ପମାଳା ଭରେ	।।
କେଶ ଦିଶଇ ଶୋଣି ବର୍ଣ୍ଣ	।	ରୁଧିରେ ଊର୍ଦ୍ଧ୍ୱ ବେନି କର୍ଣ୍ଣ	।।
ତୋହର ଘୋର ନାଦ ଶୁଣି	।	ପ୍ରଳୟ ବଜ୍ର ପ୍ରାୟେ ମଣି	।।
ଅଇରାବତ ଆଦି ନାଗେ	।	ପଳାଇ ଗଲେ ଅଷ୍ଟଦିଗେ	।।
ଅନଳ ପ୍ରାୟେ ମୁଖକାନ୍ତି	।	ଅସୁର ରୁଧିର ପିବନ୍ତି	।।
ଏମନ୍ତ ରୂପ ତୋର ଚାହିଁ	।	ଭୋ ନାଥ ମୋର ଭୟ ନାହିଁ	।।
ତୁ ନାଥ ଶରଣ ବତ୍ସଳ	।	ଅବ୍ୟୟ ଆତ୍ମା ଆଦିମୂଳ	।।
ତୋର ସଂସାର ମଧ୍ୟେ ପଡ଼ି	।	ଆତ୍ମାର ନିଜ ପଥ ହୁଡ଼ି	।।
ସେ ମାୟା ଚକ୍ର ମୋତେ ଘେନି	।	କାଳେ ଭ୍ରମଇଁ ନାନାଯୋନି	।।
ସ୍ୱକର୍ମ ବଦ୍ଧେ ମୋ ଜୀବନ	।	ଏଣୁ ହରଇ ନିଜଜ୍ଞାନ	।।
ଏବେ ତୋହର ପାଦମୂଳେ	।	ଶରଣ ପଶିଲି ନିଶ୍ଚଳେ	।।
ତୋତେ ନ ଭଜି ନାରାୟଣ	।	ମୋର ଜୀବନ ଗତି ଶୁଣ	।।
ଏ ଘୋର ସଂସାର ସାଗରେ	।	ଜନ୍ମ ମରଣ ଅଭ୍ୟନ୍ତରେ	।।
ସେ ଯୋଗ ବିଯୋଗେ ଅଜ୍ଞାନ	।	ଶୋକ ଅନଳେ ଦହେ ମନ	।।
ଏ ଦେହ ସର୍ବ ଦୁଃଖ ବ୍ୟାଧି	।	ତୋର ଚରଣ ମଉଷଧି	।।
ସେ ପାଦ ଛାଡ଼ି ମୁହିଁ ଦୂରେ	।	ଭ୍ରମଇ ଘୋର ଅନ୍ଧକାରେ	।।
ଏବେ ଏମନ୍ତ ଆଜ୍ଞା କର	।	ଯେମନ୍ତେ ପାଦ ସେବୁଁ ତୋର	।।
ତୁ ନାଥ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ଜୀବନ	।	ପ୍ରିୟ ଦେବତା ବନ୍ଧୁଜନ	।।
ତୋର ଚରିତ ଲୀଳା କଥା	।	ବିରଞ୍ଚି ସଭାମଧ୍ୟେ ଜ୍ଞାତା	।।
ମୁଁ ତୋର ଲୀଳା ଗୁଣ ଗୁଣି	।	ତରିବି ଭବତରଙ୍ଗିଣୀ	।।
ତୋ ପାଦପଦ୍ମ ବନମଧ୍ୟେ	।	ଯେ ହଂସ ଖେଳନ୍ତି ଆନନ୍ଦେ	।।
ତାହାଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ମୋତେ କର	।	ଏ ମାୟା ସଂସାରୁ ଉଦ୍ଧର	।।
ବାଳକ ରକ୍ଷଣ ସଂସାରେ	।	ପିତା ମାତାହୁଁ ନାହିଁ ପରେ	।।
ଅଗାଧ ସମୁଦ୍ର ଲଙ୍ଘନେ	।	ପ୍ରାଣୀଙ୍କି ନଉକା ଯେସନେ	।।
ପଥେ ତୃଷିତ ପ୍ରାଣୀ ଯେହ୍ନେ	।	ଜୀବନ ରଖେ ଜଳ ପାନେ	।।
ତେସନେ ତୋହର ଚରଣ	।	ଏଣୁ ମୁଁ ଗଲି ତୋ ଶରଣ	।।
ଭୋ ନାଥ ତୋର ମାୟାବଳେ	।	ପ୍ରକୃତି ଏ ମାୟା ସୟଳେ	।।
କାଳର ବଳେ ସଙ୍ଗୀ ହୋଇ	।	ଯାହାକୁ ଯେମନ୍ତ ଭାବଇ	।।
ଯେଣେ ଯାହାକୁ ନିଯୋଜଇ	।	ସେ ଫଳ ଯାର ହସ୍ତେ ଦେଇ	।।
ଯହୁଁ ଆସଇ ଯାର ହୋଇ	।	ଯହିଁ ଯାହାକୁ ନେଇ ଥୋଇ	।।
ଜୀବକୁ କରେ ନାନାକୃତି	।	ଏମନ୍ତ ସାତ୍ୱିକ ପ୍ରକୃତି	।।
ସେ ଜୀବ ତାର ସଙ୍ଗେ ରହେ	।	ଭାବେ ଭ୍ରମଇ ସର୍ବ ଦେହେ	।।
ଯେ ଜୀବ ତୋର ଅଂଶୁ ଜାତ	।	ତାହାର ବଶ ଏ ଜଗତ	।।
ତାହାକୁ କୁକର୍ମ ଏ କରି	।	ଏ ମାୟାମୟ ରୂପ ଧରି	।।
କାଳରବଳେ ବଶ ହୋଇ	।	ବେଦବଚନେ ବଧ ଦେହୀ	।।
ସଂସାରଚକ୍ର ଷୋଡ଼ଶାରେ	।	କ୍ରମେ ଭ୍ରମଇଁ ଅତି ଖରେ	।।
ଦଶ ଇନ୍ଦ୍ରିୟଙ୍କର ସଙ୍ଗ	।	ଶବସ୍ପରଶ ରୂପ ଗନ୍ଧ	।।
ରସେ ରସଇ ସର୍ବକାଳେ	।	ଏମନ୍ତେ ଭ୍ରମେ ଇନ୍ଦ୍ରିବଳେ	।।
ଏମନ୍ତ ଚକ୍ରେ ମନ ରସି	।	କର୍ମ ବିଷୟ ରସେ ରସି	।।
ଚକ୍ରେ ଭ୍ରମଇଁ ଦୁଃଖ ସହି	।	ତୋ ବିନୁ ତାର ମୋକ୍ଷନାହିଁ	।।
ନିତ୍ୟ ବିଷୟ ଆତ୍ମା ଗୁଣ	।	ସ୍ୱତେଜ ବଳେ ନାରାୟଣ	।।
କାଳକୁ ଆତ୍ମା ବଶ କରି	।	ବିଃସର୍ଗ ଶକ୍ତିକି ବିସ୍ତାରି	।।
ସେ ଶକ୍ତି କାଳଚକ୍ରେ ଥୋଇ	।	ସେ ଚକ୍ରେ ଜୀବକୁ ବସାଇ	।।
ପୀଡ଼ଇ ଇକ୍ଷୁଦଣ୍ଡ ପ୍ରାଏ	।	ତେଣୁ ଡରଇ ମୋର କାୟେ	।।
ଏବେ ମୁଁ ତୋ ଚରଣ ଗତେ	।	ଚକ୍ରୁ ଉଧର ନାଥ ମୋତେ	।।
ମୁଁ ଏବେ ଦେଖିଲି ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ	।	ଭୋ ନାଥ ତୋହର ସମକ୍ଷେ	।।
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ମଧ୍ୟେ ଯେତେ ଦେବା	।	ମନୁଷ୍ୟ କରନ୍ତି ତା ସେବା	।।
ଇଚ୍ଛନ୍ତି ଆୟୁ ଶ୍ରିୟଭୋଗ	।	ସାତୁକ୍ୟେ ମୁଁ ଯୋନି ଉଦ୍ଭବ	।।
ଯେ ଜନ ମୋର ପିତା ପାଶେ	।	ନିତ୍ୟେ ଖଟନ୍ତି ଅବକାଶେ	।।
ଚାହାଣି ଭ୍ରୁକୁଟୀ କୁଟିଳ	।	ଭୟେ ଡରନ୍ତି ଅନ୍ତରାଳ	।।
ତୁ ଏବେ ତାହାକୁ ନିବାରି	।	ରଖିଲୁ ସର୍ବ ଦେବ ପୂରି	।।
ତେଣୁ ମୁଁ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ଆଶିଷେ	।	ଯେ ଫଳ ଏ ଭୂତ ଭବିଷ୍ୟେ	।।
ଆୟୁ ସମ୍ପଦ ଭୋଗ ଅର୍ଥେ	।	ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ସୁଖ ପରମାର୍ଥେ	।।
ସେ ସର୍ବ ବାଞ୍ଛା ତୋର ବଳେ	।	କାଳ ହରଇ ଅବହେଳେ	।।
ତେଣେ ମୋହର କାର୍ଯ୍ୟ ନାହିଁ	।	ତୋ ପାଦେ ରଖ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ତୋ ମାୟା ଅଶେଷ ସଂସାରେ	।	ସ୍ୱପ୍ନ ମୃଗତୃଷ୍ଣା ଆକାରେ	।।
ଏ କଳେବରର ମହିମା	।	ଅଶେଷ ଚରଙ୍କର ସୀମା	।।
ଏ ସର୍ବ ଶ୍ରୁତି ମୁଖେ ଭଣି	।	ସ୍ୱପ୍ନର ପ୍ରାୟେ ପରିମାଣି	।।
ଅଛଇ ତୋର ମାୟା ମୋହେ	।	କେବେହେଁ ବିରକ୍ତ ଏ ନୁହେଁ	।।
କାମ ଅନଳେ ମଧୁ ଲୋଭ	।	କେମନ୍ତେ ଲିଭିବ ସ୍ୱଭାବ	।।
ମୋହର ଜନ୍ମ ରଜଗୁଣେ	।	ଅଧିକ ତାମସ ଲକ୍ଷଣେ	।।
ଅସୁର କୁଳେ ଜାତ ମୁହିଁ	।	ତୋ ଅନୁକମ୍ପା ମୋତେ କାହିଁ	।।
ଭୋ ନାଥ ମୋର ଶିରେ ଆଣି	।	ପ୍ରସନ୍ନେ ଦେଲୁ ପଦ୍ମପାଣି	।।
ତୋର ପ୍ରସନ୍ନେ ପଦ୍ମଲାଭ	।	ବ୍ରହ୍ମା ଶଙ୍କରେ ସୁ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ	।।
କମଳା ତୋର ପାଦେ ଥାଇ	।	ସେବା ପାଇବ ତାହା କାହିଁ	।।
ତୋର ମହିଁମା ଭାବଗ୍ରାହୀ	।	ପର ଅପର ତୋର ନାହିଁ	।।
ଏ ଜୀବ ପରାପର ଜାଣେ	।	ସଂସାର ଗତି ନ ପ୍ରମାଣେ	।।
ଉତ୍ତମ ସେବା ତୋ ଚରଣେ	।	ଯେ ପ୍ରାଣୀ କରେ ଅନୁକ୍ଷଣେ	।।
ସେ ପାଦ ଯାରେ ଦୟା କରେ	।	ପ୍ରସନ୍ନ କଳ୍ପଦ୍ରୁମ ତାରେ	।।
ସେବାନରୂପେ ଫଳ ପାଇ	।	ପର ଅପର ତୋର ନାହିଁ	।।
ଏମନ୍ତ ଭବବନ୍ଧ କୂପେ	।	ବେଢ଼ି ଅଛନ୍ତି କାଳସର୍ପେ	।।
ସେ କୂପେ ପଡ଼ି ସର୍ବ ଜନେ	।	କାମ ସଂକଳ୍ପ ନିତ୍ୟେ ଧ୍ୟାନେ	।।
ତାହାଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ପଛେ ଥାଇ	।	କାମ କଳୁଷ ଇଚ୍ଛି ମୁହିଁ	।।
ନାରଦ ମୁନି ମହାଶୟ	।	ସେ ମୋତେ କଲେ ଅନୁଗ୍ରହ	।।
ଏଣୁ ସାଧୁଙ୍କ ସଙ୍ଗ ଭାବି	।	ତୋ ସେବା କେମନ୍ତେ ଛାଡ଼ିବି	।।
ଅନନ୍ତ ମୋ ପ୍ରିୟ ରକ୍ଷଣେ	।	ପିଅର ମରଣ ରକ୍ଷଣେ	।।
ଭକ୍ତ ବାକ୍ୟ ରକ୍ଷଣ ଅର୍ଥେ	।	ତୋ ଅବତାର ଏ ଜଗତେ	।।
ମୋ ପିତା ଖଡ଼୍ଗ ଧରି ହସ୍ତେ	।	ପ୍ରତିଜ୍ଞା କଲା ମୋ ଅଗ୍ରତେ	।।
ବୋଇଲା ଦେଖା ତୋ ଠାକୁର	।	ନୋହିଲେ ଛେଦିବି ତୋ ଶିର	।।
ମୁହିଁ ଈଶ୍ୱର ତିନିପୁରେ	।	ମୋ ତହୁଁ କେବା ଅଛିପରେ	।।
ଏଣୁ ମୋ ବାକ୍ୟ ସତ୍ୟ କରି	।	ତୋ ଅବତାର ନରହରି	।।
ତୁମ୍ଭେ ଜଗତେ ରୂପ ଧରି	।	ଜନଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ଅବତରୀ	।।
ପ୍ରକାଶୁ ସ୍ଥୂଳ ସୂକ୍ଷ୍ମରୂପେ	।	ନିର୍ଲେପ ରୂପେ ରହୁ ଏକେ	।।
ତ୍ରିଗୁଣେ ସର୍ଜୁ ଗୁଣମୟେ	।	ମାୟା ପ୍ରକାଶୁ ନାନା ଦେହେଁ	।।
ବିହରୁ ଗୁଣମଧ୍ୟେ ପଶି	।	କେ କହୁ ତୋ ରୂପ ବିଶେଷି	।।
ସତ୍ୟ ଅସତ୍ୟ ଏ ଜଗତେ	।	ତୋ ତହୁଁ ନାହିଁ ଭିନ୍ନମତେ	।।
ମାୟାର ଆତ୍ମାର ପ୍ରକାରେ	।	ଅଶେଷ ଶରୀରେ ବିହରେ	।।
ସ୍ଥିତି ପାଳନ ଅନ୍ତ ଦୃଷ୍ଟି	।	ତରୁ ପଲ୍ଲବପ୍ରାଏ ସୃଷ୍ଟି	।।
ତୁ ଏ ଜଗତେ ଆତ୍ମାବଳେ	।	ଆତ୍ମାରେ ଥାଉ ଅନ୍ତକାଳେ	।।
ସୃଷ୍ଟି ସଂହରୁ ମହାଜଳେ	।	ନାଗ ଶୟନ ତୁ ନିଶ୍ଚଳେ	।।
ତୋ ନିଜ ସୁଖ ଅନୁଭବ	।	ନିରୁହ ରୁହ ପଦ୍ମନାଭ	।।
ଉନ୍ମିଳଲୋଚନ ମୁରାରି	।	ନିଦ୍ରାକୁ ହୃଦୟେ ସଂହାରି	।।
ତୋର ଆୟତେ ରହୁ ତୁହି	।	ତ୍ରିଗୁଣେ ତୋର କାର୍ଯ୍ୟ ନାହିଁ	।।
ସେ ଗୁଣମୟ ଯେ ଶରୀରେ	।	ଚେତଇ ନିଦ୍ରା ଅଭ୍ୟନ୍ତରେ	।।
କାଳର ବଳେ ତୋ ନୟନେ	।	ଯୋଗ ସମାଧି ଅବଧାନେ	।।
ତୋ ନାଭିମଧ୍ୟୁଁ ଜନ କଣେ	।	ବୀଜ ପ୍ରକାଶୁ ତତକ୍ଷଣେ	।।
କଳ୍ପବଟର ପ୍ରାୟେ ହୋଇ	।	ପଦ୍ମମୃଣାଳ ପ୍ରକାଶଇ	।।
ସେ ପଦ୍ମମଧ୍ୟୁଁ ବ୍ରହ୍ମା ଜାତ	।	ନ ଜାଣେ ଆତ୍ମାର ତଦନ୍ତ	।।
ତୁ ବୀଜ ଆତ୍ମା ତା ଶରୀରେ	।	ପ୍ରକାଶୁ ବାହ୍ୟ ଅଭ୍ୟାନ୍ତରେ	।।
ତାହା ନ ଜାଣେ ବେଦମୁଖ	।	ବାହାରେ ଖୋଜିଲା ଅନେକ	।।
କାହୁଁ ଅଇଲି ବୋଲି ଚିନ୍ତି	।	ଭୟେ ଭାଳଇ ପ୍ରଜାପତି	।।
ପୁଣି ପଶିଲା ପଦ୍ମନାଳେ	।	ସତେ ବରଷ ପଦ୍ମମୂଳେ	।।
ଅଙ୍କୁର ମାର୍ଗେ ବୀଜ ଲୋଡ଼ି	।	ଭ୍ରମିଲା ବହୁ ଦୁଃଖେ ପଡ଼ି	।।
ରହି ନ ପାରି ମହାଜଳେ	।	ପୁଣି ଉଠିଲା ପଦ୍ମନାଳେ	।।
ଭାଳଇ ପଦ୍ମନାଳେ ଥାଇ	।	ତୋ ଅନ୍ତ ପାଇବେ ସେ କାହିଁ	।।
ତୋତେ ନ ପାଇ ପ୍ରଜାପତି	।	ତପ ସାଧନେ କଲା ମତି	।।
ଅନେକ କାଳ ସାଧି ତପ	।	ତୋ ରୂପ ଦେଖିଲା ସମୀପ	।।
ତୋ ରୂପ କରି ଅନୁମାନେ	।	ଭୂମିରୁ ଗନ୍ଧ ମାତ୍ରା ଯେହ୍ନେ	।।
ସହସ୍ର ବଦନ ନୟନ	।	ସହସ୍ର ଶିର ନାସା କର୍ଣ୍ଣ	।।
ସହସ୍ର ଉର ସସ୍ରେ ପାଦ	।	ସହସ୍ରେ ଭୂଜ ସସ୍ରାୟୁଧ	।।
ତୋ ମାୟାମୟ ରୂପ ସୁଖେ	।	ବିଧାତା ଦେଖିଲା ସମ୍ମୁଖେ	।।
ତୋହର ଦେଖି ଦିବ୍ୟ ବେଶ	।	ବିଧାତା ଲଭିଲା ହରଷ	।।
ବ୍ରହ୍ମାର ଅର୍ଥେ ପଦ୍ମଲାଭ	।	ରୂପ ପ୍ରକାଶି ହୟଗ୍ରୀବ	।।
ବିଷ୍ଣୁର ଯୋଗ ନିଦ୍ରାକାଳେ	।	ଶ୍ରବଣ ମଳି ପଡ଼ି ଜଳେ	।।
ରଜତାମସ ଗୁଣେ ଜାତ	।	ମଧୁକୈଟଭ ବେନି ଦୈତ୍ୟ	।।
ଦେବ ଦଳନ ମହା ଘୋର	।	ତେଜ ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଭୟଙ୍କର	।।
ତାହାଙ୍କୁ ମାରି ସୃଷ୍ଟି ଗୁଣ	।	ବ୍ରହ୍ମାକୁ କଲ ସମର୍ପଣ	।।
ଏହି ପ୍ରକାରେ ନରହରି	।	ନୃପତି ଋଷି ରୂପ ଧରି	।।
ଦେବତା ଜଳ ଜନ୍ତୁରୂପେ	।	ତୋ ଅବତାର ମହୀ କଳ୍ପେ	।।
ଦୁଷ୍ଟ ନିବାରି ସନ୍ଥ ପାଳୁ	।	ତୁ ନାଥ ପରମଦୟାଳୁ	।।
ଯୁଗାନୁମତେ ଧର୍ମ ଯୁତେ	।	ତୁ ନାଥ ପାଳୁ ଏ ଜଗତେ	।।
କଳିକଳୁଷ ଆଦି ଯେତେ	।	ଯାଗ ସ୍ୱଧର୍ମ ପାପ ଚିତ୍ତେ	।।
ନିରତେ ମାୟା ଜଡ଼େ ଛନ୍ନ	।	ପାପ ସଙ୍କଳ୍ପେ ଦୃଢ଼ମନ	।।
ଏଣୁ ତୋ କଥାମୃତେ ରତି	।	ଯେ କରିପାରେ ଦୃଢ଼ମତି	।।
କାମ ସଂକଳ୍ପେ ମୁଁ ଆତୁର	।	କାହିଁ ଜାଣିବ ଗତି ତୋର	।।
ଏ ଦେହ ଇନ୍ଦ୍ରିୟଙ୍କ ଗୁଣ	।	ଭୋ ନାଥ ସାବଧାନେ ଶୁଣ	।।
ଏ ଆତ୍ମା ରହି ହୃଦଗତେ	।	ନ ପାରେ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଆୟତ୍ତେ	।।
କ୍ଷୁଧା ଲାଗିଲେ ଜିହ୍ୱା ଧରେ	।	ତୃଷିତେ କୃଷ୍ଣ ବଳ କରେ	।।
ଉପସ୍ଥ ଧରେ କାମ ଭୋଗେ	।	ଗୁହ୍ୟ ଧରଇ ମଳୋତ୍ସର୍ଗେ	।।
ଚର୍ମ ଧରଇ ଶୀତ ଦୃମେ	।	ଉଦର ଧରେ ଭକ୍ଷ୍ୟ କର୍ମେ	।।
ଶ୍ରବଣ ଶବ୍ଦ ଅର୍ଥେ ଧରେ	।	ଗନ୍ଧାର୍ଥେ ନାସିକା ବିବରେ	।।
ଚିତ୍ତ ସଂଯୋଗେ ଦୃଷ୍ଟି ରହେ	।	ବଳେ ବା କର୍ମ ଶକ୍ତି ବହେ	।।
ଏମନ୍ତ ଇନ୍ଦ୍ରିଗଣ ବଳେ	।	ପ୍ରାଣୀ ନମନ୍ତି ଅବହେଳେ	।।
ବହୁ ସପତ୍ନୀ ଯାର ଘରେ	।	ଗୃହସ୍ଥ ମରେ ନିରନ୍ତରେ	।।
ସେ ଯେହ୍ନେ ପତ୍ନୀଙ୍କ ଆୟତ୍ତେ	।	ନିରତେ ରମେ ଯେଝାମତେ	।।
ସେ ନାରୀଗଣେ ତାର ଚିତ୍ତ	।	କରନ୍ତି ଆତ୍ମାର ଆୟତ୍ତ	।।
ଯେ ଯାହା ମତେ ସ୍ନେହ ଚିନ୍ତି	।	ସ୍ୱାମି ଜୀବନ ସେ ହରନ୍ତି	।।
ଏମନ୍ତ କର୍ମପାଶ ବଳେ	।	ବଇତରଣୀ ବ୍ରାହ୍ମୀକୂଳେ	।।
ଜନ୍ମ ମରଣ ପ୍ରାଣୀ ବହେ	।	ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଘଟଣ ବିଗ୍ରହେ	।।
ସ୍ୱପର ଭେଦେ ପଥ ହୁଡ଼ି	।	ଯାତନା ମଧ୍ୟେ ଛନ୍ତି ପଡ଼ି	।।
ଏହାଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ମୁହିଁ ଥାଇଁ	।	ଆତ୍ମାର ଗତି ମନେ ଧ୍ୟାଇ	।।
ତୋ ପାଦେ ପଶିଲି ଶରଣ	।	ମୋତେ ଉଦ୍ଧର ନାରାୟଣ	।।
ଦୁଃଖୀଜନଙ୍କ ଦୁଃଖ ହରେ	।	ତୋ ବିନୁ ନାହିଁ ଏ ସଂସାରେ	।।
ସଂସାର ଉତ୍ପତ୍ତି ପାଳଣ	।	ଇଷିତେ କରୁ ନାରାୟଣ	।।
ମୂଢ଼ ପ୍ରାଣୀଙ୍କି ତୋର ଦୟା	।	କେ ଜାଣିପାରେ ତୋର ମାୟା	।।
ଅରତ ଜନ ବନ୍ଧୁ ହେଉ	।	କରୁଣାସିନ୍ଧୁ ନାମ ବହୁ	।।
ତୋହର ସେବକ ତାରଣେ	।	ତୁ ନାଥ ଥାଉ ଅନୁକ୍ଷଣେ	।।
ଏଣୁ ମୋହର ଭୟ ନାହିଁ	।	ତୋହର ପାଦପଦ୍ମ ଧ୍ୟାୟି	।।
ତୋର ମହିଁମା ଗୁଣ ଗୁଣି	।	ନିଶ୍ଚଳ ଚିତ୍ତେ ପରିମାଣି	।।
ତୋର ବିମୁଖ ଯେତେ ଜନ	।	ସେ ଜଳେ ସେ ପ୍ରାଣୀ ନିମଗ୍ନ	।।
କୁଟୁମ୍ବ ଭରଣ ନିମିତ୍ତ	।	ଭାବ ବହଇ ଅବିରତେ	।।
ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ସୁଖେ ଗୃହେ ବହେ	।	କୁଟୁମ୍ବ ସ୍ନେହେ ମାୟାମୋହେ	।।
ଏଣୁ ସକଳ ମୁନିଜନେ	।	ନିର୍ମଳ ନିଶ୍ଚଳ ଚେତନେ	।।
ମାୟା କଳ୍ପନା ଦୂର କରି	।	ମଉନ ବ୍ରତେ ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ	।।
ଜୀବନ କରନ୍ତି ନିର୍ମଳ	।	ଲଭନ୍ତି ପରମାର୍ଥ ଫଳ	।।
ତାହାଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଅନୁଦିନେ	।	କଳ୍ପଇ ଆତ୍ମା ଅନୁକ୍ଷଣେ	।।
ତାରେ ଭ୍ରମଇଁ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର	।	ତୋ ତହୁଁ ରକ୍ଷକେ ବିଚାର	।।
ଏ ଗୃହେ ମୈଥୁନାଦି ସୁଖେ	।	ପ୍ରାଣୀ କ୍ରୀଡ଼ନ୍ତି ଦୁଃଖ ସୁଖେ	।।
କଣ୍ଡୁ ଯେସନେ ନଖେ ମଜି	।	ନିମିଷ ସୁଖ ପ୍ରାୟେ ବୁଝି	।।
କଣ୍ଡୁ ଅନ୍ତରେ ମହାଦୁଃଖ	।	ତେସନେ ଗୃହ ବନ୍ଧସୁଖ	।।
ଏଣେ ନ ରମେ ଜ୍ଞାନିଜନ	।	ତୋ ପାଦପଦ୍ମେ ଯାର ମନ	।।
ମଉନ ବ୍ରତ ଶୌଚ ତପ	।	ଅଧ୍ୟାନ ସ୍ୱଧର୍ମାଦି ଜପ	।।
ଏକାନ୍ତ ବାସ ଯୋଗ ସିଦ୍ଧି	।	ନିର୍ମଳ ନିଶ୍ଚଳ ସମାଧି	।।
ଯେ ଅପବର୍ଗ ସାଧ୍ୟ ଅର୍ଥେ	।	ପ୍ରାଣୀ ଜଡ଼ନ୍ତି ଏ ଜଗତେ	।।
ତାହାଙ୍କ ସୁଖ ଲେଶ ନାହିଁ	।	ମାୟା ସଂସାରେ ଭ୍ରମୁଥାଇ	।।
ତୋର ଚରଣ ଅବିରତ	।	ଜ୍ଞାନିଜନଙ୍କ ହୃଦେ ସ୍ଥିତ	।।
ତୋତେ ଲଭନ୍ତି ଭାବଗ୍ରାହୀ	।	ଦମ୍ଭେ ଲଭିବେ ତାହା କାହିଁ	।।
ଏ ସୃଷ୍ଟି ମଧ୍ୟେ ପଦ୍ମମୁଖ	।	ଅସତ୍ୟେ ସତ୍ୟ ତୋର ରୂପ	।।
ବୀଜରୁ ଅଙ୍କୁର ଯେମନ୍ତ	।	ପ୍ରକାଶ କରେ ଏ ଜଗତ	।।
ସେ ବୀଜ ଅଙ୍କୁର ତୋ ଦେହୀ	।	ତୋର ପ୍ରକାଶୁ ଦୃଢ଼େ ରହି	।।
ସତ୍ୟେ ଭଜଇ ଅବିରତେ	।	ତୋରୂପ ନ ଜାଣଇଁ ଚିତ୍ତେ	।।
ଯୋଗ ସାଧନ ମାର୍ଗେ ସାଧେ	।	ଅନଳ ଯେହ୍ନେ ଦାରୁ ମଧ୍ୟେ	।।
ଗଗନ ସମୀର ଅନଳ	।	ଅବନୀ ଆଦି ମହାଜଳ	।।
ମାତ୍ରା ସ୍ୱରୂପି ଇନ୍ଦ୍ରିଗଣ	।	ଚତୁର୍ଥ ଅନ୍ତରେ କାରଣ	।।
ତୋ ଅନୁଗ୍ରହେ ଦେହେଁ ରହି	।	ଗୁଣ ବିଗୁଣ ଯେତେ ହୋଇ	।।
ମନ ବଚନେ ଯେତେ କରି	।	ତୁ ସର୍ବରୂପେ ନରହରି	।।
ତ୍ରିଗୁଣ ମଦ ଅହଙ୍କାର	।	ମନ ପ୍ରକୃତି ବେଦ ସୁର	।।
ଏ ଆଦିଅନ୍ତ ମଧ୍ୟେ ଥାଇଁ	।	କେବେହେଁ ତୋତେ ନ ଜାଣଇଁ	।।
ଏ ଭାବ ଜାଣି ମୁନିଜନେ	।	ନିଶ୍ଚଳ ହୋଇଲେ ମଉନେ	।।
ଭୋ ନାଥ ଯେତେ ନମସ୍ତୁତି	।	ତୋ ପୂଜା ଦୃଢ଼େ ଯାର ମତି	।।
ନିତ୍ୟେ ଚିନ୍ତନ୍ତି ତୋ ଚରଣ	।	ଯେ ଗୁଣ ନିରତେ ଶ୍ରବଣ	।।
ସୁପୁଣ୍ୟ କର୍ମ ଅର୍ପି ତୋତେ	।	ଏ ଷଡ଼ ଅଙ୍ଗ ଭକ୍ତି ମତେ	।।
ଯେ ଅବା ଶାନ୍ତି ଏ ଜଗତେ	।	ସେ ତୋତେ ଭଜନ୍ତି ଉଚିତେ	।।
ଏରୂପେ କିବା ପ୍ରୟୋଜନ	।	ଯେବେ ତୋ ଭାବେ ନାହିଁ ମନ	।।
ଭୋ ନାଥ ଅନନ୍ତ ମୂରତି	।	ପରମ ଯୋଗିଙ୍କର ପତି	।।
ସେ ପ୍ରହଲାଦ ଦିବ୍ୟ ସ୍ତୁତି	।	ଶୁଣି ସନ୍ତୋଷ ପ୍ରଭୁ ମତି	।।
ଭଣଇଁ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣ ପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେଉ ସୁଜନେ ଆଜ୍ଞାକର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତବାକ୍ୟଂ

ନାମ ପଞ୍ଚଦଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ଷୋଡ଼ଶ ଅଧ୍ୟାୟ

ସପ୍ତମସ୍କନ୍ଧ ଦଶାଧ୍ୟାରେ	।	ବ୍ରହ୍ମାର ସଙ୍ଗେ ସର୍ବସୁରେ	।।
ଆନନ୍ଦେ କର ଦେଇ ଶିରେ	।	ପବିତ୍ର ବାକ୍ୟେ ସ୍ତୁତି କରେ	।।
ଭୋ ଦେବ ଦେବଙ୍କର ବର	।	ଅଖିଳ ସର୍ଜି ସୃଷ୍ଟି କର	।।
ଭୂତଭାବନ ପୂର୍ବ ସିଦ୍ଧି	।	ତୁ ନାଥ କରୁଣ-ବାରିଧି	।।
ଲୋକ ସନ୍ତାପୁ ଏ ଅସୁର	।	ଭୋ ନାଥ କଲୁ ତୁ ନିବାର	।।
ମୋହର ତହୁଁ ବର ପାଇ	।	ମୋ ସୃଷ୍ଟି ମଧ୍ୟେ ମୁହିଁ ନାହିଁ	।।
ତପର ତେଜ ବଳେ ଦୃଷ୍ଟି	।	ନିଗମ ମାର୍ଗ କଲା ନଷ୍ଟି	।।
ତୁ ନାଥ ତାହାଙ୍କୁ ସଂହରି	।	ରଖିଲୁ ବେଦମାର୍ଗ ଶିରୀ	।।
ଏହାର ପୁତ୍ର ମହାଭାଗ	।	କୃଷ୍ଣ ଭକତଙ୍କ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ	।।
ତାଙ୍କୁ ରଖିଲୁ ପିତା ମାରି	।	ମରଣ ସଂକଟୁ ଉଦ୍ଧରି	।।
ଏଯେ ନୃସିଂହ ରୂପ ତୋର	।	ଧ୍ୟାନେ ଚିନ୍ତିବେ ଯେତେ ନର	।।
ସର୍ବ ସଂକଟୁ ସେ ତରିବେ	।	ସ୍ମରଣେ ମରଣ ଜିଣିବେ	।।
ଏମନ୍ତେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ବଚନ	।	ଶୁଣି କହନ୍ତି ଭଗବାନ	।।
ତୃତୀୟ ଅଧ୍ୟା ଅଷ୍ଟମରେ	।	ଗଜେନ୍ଦ୍ର ସ୍ତବ ଶ୍ରୀ ପୟରେ	।।
ଓଁ କାର ବ୍ରହ୍ମ ଆଦିପଦେ	।	ବୋଲେ ଆନନ୍ଦ ଗଦଗଦେ	।।
ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ	।	ଅଶେଷ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଜୀବନ	।।
ତୋର ମହିମା ଚିଦାତ୍ମିକ	।	ଅନାଦି ପୁରୁଷ ବିବେକ	।।
ଜୀବର ଆଦି ଜୀବ ତୁହି	।	ପରମେଶ୍ୱର ଆଦି ଦେହୀ	।।
ଯାହାର ଦେହେଁ ବିଶ୍ୱବଂଶେ	।	ସ୍ୱଭାବେ ସ୍ୱରୂପ ପ୍ରକାଶେ	।।
ଜୀବ ପରମ ଆତ୍ମାପର	।	ତୁ ବ୍ରହ୍ମ ଶରଣ ସୋଦର	।।
ଏ ଯେ ସଂସାର ମାୟାବଳେ	।	ଆତ୍ମାରୁ କଳ୍ପିଲୁ ନିଶ୍ଚଳେ	।।
ପ୍ରକାଶୁଁ କରି ତିରୋହିତ	।	ଯେସନେ ଉର୍ଣ୍ଣନାଭି ମତ	।।
ମଧ୍ୟେ ଦେଖଇ ସାକ୍ଷି ଯେ	।	କ୍ରୀଡ଼ା କରଇ କଳ୍ପେ କଳ୍ପେ	।।
ସେ ହରି ରଖୁ ମୋର ପ୍ରାଣ	।	ତା ପାଦେ ପଶିଲି ଶରଣ	।।
କାଳେ ସକଳ ଦେହଧାରୀ	।	ଅନ୍ତକ ରୂପେଣ ସଂହରି	।।
ସକଳ ଜନ୍ତୁ କରେ ଅନ୍ତ	।	ତମ ନିବିଡ଼ ଘୋର ପଥ	।।
ପୁଣି ତାମସ ଗଣେ ବସେ	।	ବିରାଜ ରୂପ ପରକାଶେ	।।
ତୋର ମହିଁମା ବିଚାରଣେ	।	ଏ ତିନି ଦେବ ଋଷିଗଣେ	।।
କେହି ନ ଜାଣେ ପ୍ରଭୁ ତୋତେ	।	ଅନେକ ଶାସ୍ତ୍ରେ ଯୋଗିମତେ	।।
କେ ମୋର ମହିମା ଜାଣିବ	।	ଯହିଁ ଭ୍ରମନ୍ତି ସଦାଶିବ	।।
ନଟ ଆକୃତି ପ୍ରାୟେ ଖେଳେ	।	ଏ ମାୟା ମୋହନ ଶୟଳେ	।।
ମନ କର୍ମକୁ ଦୂର ଯେହି	।	ସେ ହରି ରଖୁ ମୋର ଦେହୀ	।।
ଯାର ମହିମା ମୁନିଜନେ	।	ଶକଳ ଶାସ୍ତ୍ର ଅନୁମାନେ	।।
ବିମୁକ୍ତ ପାଶେ ସାଧୁଜନେ	।	ତପ ସାଧନ୍ତି ଘୋର ବନେ	।।
ଭୂତଙ୍କ ଆତ୍ମା ଭୂତ ଯେହୁ	।	ସେ ହରି ମୋତେ ଦୟାବହୁ	।।
ଯାହାର କର୍ମ ନାମ ନାହିଁ	।	ଅପରେ ଗୁଣଦୋଷ କାହିଁ	।।
ତଥାପି ଲୋକ ରକ୍ଷାଅର୍ଥେ	।	ଉଗ୍ର ସମ୍ଭବ ଏ ଜଗତେ	।।
ତୋ ମାୟା ବଳେ ଏ ଜଗତ	।	ସୃଷ୍ଟି ପାଳିଣ କରୁ ଅନ୍ତ	।।
ରୂପ ଅରୂପ ଯେ ଅଦ୍ଭୁତ	।	ମାୟା ପ୍ରଦୀପ ସାକ୍ଷୀମତ	।।
ମନ ବଚନେ ଦୁରାନ୍ତର	।	ପରମ ଆତ୍ମା ସୁଖପର	।।
ସୂକ୍ଷ୍ମ ନିର୍ମଳ ରୂପ ଯାର	।	ଦୁସ୍ତର ତପେ ମହାଘୋର	।।
ଯାହାକୁ ସତ୍ୟଗୁଣେ ପାଇ	।	ନିଷ୍କାମ ଚିତ୍ତେ ଯେବା ଧ୍ୟାୟି	।।
କୈବଲ୍ୟ ନାଥ ନମସ୍ତୁତେ	।	ନିର୍ମାଣ ମୁକ୍ତି ଯାର ଚିତ୍ତେ	।।
ତୁ ନାଥ ଶାନ୍ତି ଘୋର ରୂପି	।	ଦୃଢ଼ ଧର୍ମେଣ ବିଶ୍ୱ ବ୍ୟାପି	।।
ଯେ ନିର୍ବିକଳ୍ପ ଶାନ୍ତ ରୂପି	।	ସୁଜ୍ଞାନ ଘନ ଘନ ବ୍ୟାପି	।।
କ୍ଷତ୍ରଜ୍ଞ ରୂପ ନମୋନମଃ	।	ସର୍ବତ୍ର ସାକ୍ଷୀ ନିତ୍ୟ ଧାମ	।।
ଯେ ଏ ଜଗତ ଆଦି ମୂଳ	।	ପ୍ରକୃତି ରୂପେ ସୂକ୍ଷ୍ମ ସ୍ଥୂଳ	।।
ସର୍ବ ଇନ୍ଦ୍ରିୟଗଣ ଦୃଷ୍ଟି	।	ସର୍ବଶରୀର ଆଦିସୃଷ୍ଟି	।।
ଅଭକ୍ତ ଜନେ ଅପ୍ରକାଶ	।	ଭକତ ପଦ୍ମେ ରବି ତ୍ରାସ	।।
ଅଖିଳ କାରଣ ସ୍ୱରୂପୀ	।	ଅଦ୍ଭୁତ ରୂପେ ବିଶ୍ୱ ବ୍ୟାପି	।।
ପୁଣ୍ୟ ପ୍ରାଣୀତ ଗୁଣ ପାଶେ	।	ବନ୍ଧନ ତୋ ମାୟା ବିଶ୍ୱାସେ	।।
ତୁ ନାଥ କରୁଣାସାଗର	।	ତୋ ପାଦେ ଶରଣ ମୋହର	।।
ଅଶେଷ ଜନ୍ତୁ ହୃଦଗତେ	।	ତୋର ପ୍ରକାଶ ଆତ୍ମା ହିତେ	।।
ସକଳ ଦେଖୁ ନାଥ ତୁହି	।	ତୋ ଅନୁଭବ କେ ଜାଣଇଁ	।।
ତୁ ବ୍ରହ୍ମ ପରମ ମଙ୍ଗଳ	।	ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଆଦି ମୂଳ	।।
ଆତ୍ମା ଆତ୍ମିକ ଗୃହଗତେ	।	ମମତା ପଣେ ଦୃଢ଼ ଚିତ୍ତେ	।।
ଯେ ପ୍ରାଣୀ ଗୃହବନ୍ଧେ ମଜ୍ଜେ	।	ସେ ତୋତେ କେବେହେଁନଭଜେ	।।
ଯେ ସାଧୁ ସଙ୍ଗେ ଏ ଜଗତେ	।	ସେ ତୋତେ ଭଜେ ଅବିରତେ	।।
ଏଣୁ ବିବେକ ପ୍ରାଣିଙ୍କର	।	ତୁ ନାଥ ଶୁଭ ସୁଖ ଘର	।।
ଧର୍ମାର୍ଥ କାମେ ଯେ ବିମୁକ୍ତ	।	ନିଷ୍କାମେ ଭଜେ ଅବିରତ	।।
ଅନ୍ତେ ଲଭଇ ଇଷ୍ଟଗତି	।	ଦୁଃଖ ସଂକଟେ ନ ପଡ଼ନ୍ତି	।।
ଅଭେଦ ସ୍ଥାନେ ରହେ ମନ	।	ଏଣୁ ଲଭନ୍ତି ଦିବ୍ୟ ଜ୍ଞାନ	।।
ହେ ପ୍ରଭୁ ଶରଣ ସୋଦର	।	ଏ ଗ୍ରାହା ଗ୍ରସ୍ତୁପାରି କର	।।
ଏକାନ୍ତ ସୁଖେ କେ ରସନ୍ତି	।	ବିଷୟ ସୁଖ ନ ବାଞ୍ଛନ୍ତି	।।
ତୋ ଜ୍ଞାନେ ସୁଧା ସୁଖ ଯାଇ	।	ଅଧିକ ବ୍ୟଥା ତାଙ୍କ ନାହିଁ	।।
ଅତି ଅଦ୍ଭୁତ ତୋ ଚରିତ	।	ଆନନ୍ଦରୂପ ସୁଲଳିତ	।।
ତୋ କଥା ସୁଧା ସିନ୍ଧୁଜଳେ	।	ଅବଗାହନ ସୁଖଭୋଳେ	।।
କରି ତରନ୍ତି ଦିବ୍ୟ ଦେହୀ	।	ଏଣୁ ତୋ ମହିମା କେ କହି	।।
ଅକ୍ଷ ଅକ୍ଷର ନାହିଁ ଯାର	।	ଯେ ବହ୍ମ ପରମଈଶ୍ୱର	।।
ଅବ୍ୟକ୍ତ ଅଧ୍ୟାତ୍ମ ସ୍ୱରୂପି	।	ପରମ ଯୋଗବଳେ ବ୍ୟାପି	।।
ଏଣୁ ଏ ଅତି ଦୂରେ ରହେ	।	ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୂକ୍ଷ୍ମେ ସୂକ୍ଷ୍ମ ପ୍ରାୟେ	।।
ଏଣୁ ଅନନ୍ତ ଆଦି ଶୂନ୍ୟ	।	ସେ ହରି ରଖୁ ମୋ ଜୀବନ	।।
ମନ ବଚନ ତା ଚରଣେ	।	ନିବେଦ କଲି ଅନୁକ୍ଷଣେ	।।
ଏ ଘୋର ଗ୍ରାହାବନ୍ଧ ପାଶୁ	।	ଉଦ୍ଧରି ସେ ମୋତେ ଅଶ୍ୱାସୁ	।।
ଯାର ଚରିତ ବଳ ଘେନି	।	ବ୍ରହ୍ମାଦି ଯେତେ ସୁରମୁନି	।।
ସଂସାର ସୁଖ ତ୍ୟାଗ କରି	।	ମାୟା ସଂସାରୁ ଗଲେ ତରି	।।
ଅଗ୍ନି ସବିତା ଜ୍ୟୋତି ଯେହ୍ନେ	।	ପ୍ରକାଶି ପ୍ରବେଶ ଗଗନେ	।।
ଏଣୁ ଏ ପ୍ରବାହ ସଂସାର	।	ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ବୁଦ୍ଧି ଅହଙ୍କାର	।।
ଶରୀର ଆଦି ଏହିମତେ	।	ପ୍ରବେଶ ହୋନ୍ତି ତୋର ଗାତ୍ରେ	।।
ଯେ ନୋହେ ଦେବାସୁର ମତେ	।	ନ ସ୍ତିରୀ ନ ପୁରୁଷ ଗାତ୍ରେ	।।
ଜନ୍ତୁ ଶରୀର ପଶୁ ଆଦି	।	ଯେରୂପେ ତୋ ରୂପ ସମ୍ପାଦି	।।
କେବେହେଁ ନୋହେ କର୍ମଗୁଣ	।	ତୁ ସତ୍ୟ ଅସମ୍ଭବ ଜ୍ଞାନ	।।
ନିଶେଷ ଶେଷ ପୂର୍ଣ୍ଣ ବାଣୀ	।	ଏଥୁ ଏ ଅନାଦି କାରେଣି	।।
ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ଅନନ୍ତ	।	ଅସଂଖ୍ୟ ବେଗ ବଳବନ୍ତ	।।
ଅଖିଳ ବୁଦ୍ଧି ଗୁଣ କ୍ରିୟା	।	ଏ ସର୍ବ ବୁଦ୍ଧି ଗୁଣେ ଦୟା	।।
ପ୍ରଣତ ଜନ ଯେ ପାଳଇ	।	ଦୁରନ୍ତ ଶକ୍ତି ଯାର ଦେହୀ	।।
କୁତ୍ସିତ ଇନ୍ଦ୍ରିଗଣେ ଯାର	।	ମାର୍ଗେ ନ କରନ୍ତି ଗୋଚର	।।
ମୁଁ ଗ୍ରାହାଗ୍ରସ୍ତେ ଗ୍ରସ୍ତ ହୋଇ	।	ଆତ୍ମା ଶରୀର ନ ଜାଣଇ	।।
ତୋହରି ସଂସାର କାରଣ	।	ତା ପାଦେ ପଶିଲି ଶରଣ	।।
ରଖୁ ନ ରଖୁ ସେ ଜାଣଇଁ	।	ତା ବିନୁ ଅନ୍ୟ ଗତି ନାହିଁ	।।
ଏମନ୍ତ ଗଜରାଜ ସ୍ତୁତି	।	ଦେଇ ଗୋବିନ୍ଦ ପାଦେ ମତି	।।
ଭଣଇ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ଦେଇ ସୁଜନେ କୃପାକର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତବାକ୍ୟଂ

ନାମ ଷଷ୍ଠଦଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ସପ୍ତଦଶ ଅଧ୍ୟାୟ

ଏବେ ହୋ ଶୁଣ ଅଷ୍ଟମରେ	।	ଲେଖନ ଅଛି ଏ ବିଧିରେ	।।
ଗଜ ବିକଳ ଶୁଣି ହରି	।	ଆନନ୍ଦ ଚିତ୍ତେ ମୋଦଭରି	।।
ଯେ ହରି ସର୍ବ ଦେବମୟେ	।	ଅଶେଷ ବିଶ୍ୱଯାର ଦେହେଁ	।।
ସର୍ବ ଦେବଙ୍କୁ ଘେନି ସଙ୍ଗେ	।	ସୁବାକ୍ୟ ସ୍ତୋତ୍ର ମନରଙ୍ଗେ	।।
ଗରୁଡ଼ ପୃଷ୍ଠେ ବିଜେ କରି	।	କରେ ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଚକ୍ର ଧରି	।।
ବେଗେ ମିଳିଲେ ଗଜ ପାଶେ	।	ବିବୁଧେ ଦେଖନ୍ତି ଆକାଶେ	।।
ସେ ଗଜ ଦେଖି ଚକ୍ରଧର	।	ଚରଣେ ଗୃହୀତ କୁମ୍ଭୀର	।।
ପଦ୍ମ ଗୋଟିଏ ଘେନି ହସ୍ତେ	।	ଊର୍ଦ୍ଧ୍ୱେ ଚାହିଁଲା ଶୂନ୍ୟପଥେ	।।
ଦେଖଇ ପ୍ରଭୁ ବନମାଳି	।	କୋଟି ଆଦିତ୍ୟ ପ୍ରାୟେ ଝଳି	।।
ଚକ୍ର ବିରାଜେ ଦକ୍ଷ କରେ	।	ସୂର୍ଯ୍ୟ କି ଉଦିତ ଅମ୍ବରେ	।।
ଡାକଇ ଆତଙ୍ଗ ଭଞ୍ଜନ	।	ଭୋ ନାଥ ରଖ ମୋ ଜୀବନ	।।
ଭୋ ନାରାୟଣ ବିଶ୍ୱଗୁରୁ	।	ଆରତ ଜନ ଦୁଃଖ ହରୁ	।।
ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ	।	ତୁ ନାଥ ଜଗତ ଜୀବନ	।।
ଅଷ୍ଟମସ୍କନ୍ଧ ପଞ୍ଚାଧ୍ୟାରେ	।	ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନ ଦେଖି ବେଦବରେ	।।
ସଙ୍ଗେ ସମସ୍ତ ଦେବ ଘେନି	।	ବୈକୁଣ୍ଠନାଥରେ ଦଇନୀ	।।
ସତ୍ୟ ସନନ୍ତ ଅବିକାର	।	ଯେ ନିରଞ୍ଜନ ନିର୍ବିକାର	।।
ନିଜ ବିଧୃତି ଅଗୋଚର	।	ଜନ୍ତୁଙ୍କ ହୃଦେ ଯାର ଘର	।।
ରୂପ ଅରୂପ ଯାର ନାହିଁ	।	ମନ ବଚନେ ଭେଦ କାହିଁ	।।
ବନ୍ଦନେ ବେଦବର ପାଦେ	।	ଆମ୍ଭେ ମିଳିଲୁ ଅପ୍ରମାଦେ	।।
ସ୍ୱଭାବେ ମନ ବୁଦ୍ଧି ପ୍ରାଣ	।	ଏ ଯହି ଭେଦେ ନୋହେ କ୍ଷମ	।।
ଇନ୍ଦ୍ରିୟଗଣେ ଯେ ଅଦୃଶ୍ୟ	।	ଉନ୍ନିଦ୍ର ଭାବେ ଅବିଳାସ	।।
ଛାୟା ଶରୀରେ ଯେ ନିମିଷେ	।	ଅକ୍ଷୟ ଶୂନ୍ୟ ସେ ପ୍ରକାଶେ	।।
ତ୍ରିଜଙ୍ଗରୂପ ଯେ ବୋଲାଇ	।	ଆମ୍ଭେ ଶରଣ ଗଲୁ ତହିଁ	।।
ଯେ କାଳରୂପ ଚକ୍ରଧରେ	।	ସବିତା ମଣ୍ଡଳ ବିହରେ	।।
ସେ ଚକ୍ର ପଞ୍ଚଦଶ ଅର	।	ତ୍ରିନାଡ଼ ଷଡ଼ ଋତୁଙ୍କର	।।
ଅକ୍ଷୟ ଆତ୍ମା ସୂକ୍ଷ୍ମ ରୂପୀ	।	ଯେ ଆଦି ଅନ୍ତ ମଧ୍ୟେ ବ୍ୟାପୀ	।।
ସେ ସତ୍ୟ ନାଥର ଚରଣେ	।	ଆମ୍ଭେ ଯେ ପଶିଲୁ ଶରଣେ	।।
ଯାହାର ଜ୍ୟୋତି ପରକାଶ	।	ନିର୍ମଳ କରେ ଦଶଦିଶ	।।
ଯୋଗୀଏ ଯୋଗମାର୍ଗେ ଧ୍ୟାଇ	।	କାଳ ହରନ୍ତି ଯୋଗ ଧ୍ୟାଇ	।।
ଯହିଁ ନ ଲାଗେ ମାୟା ଭ୍ରମ	।	ରୂପ ସ୍ୱଭାବେ ଶୁଭ କର୍ମ	।।
ଯେ ମାୟା ଜଗତେ ସଞ୍ଚରେ	।	ଅନନ୍ତ ନାମ ଶକ୍ତି ଧରେ	।।
ନିର୍ଜିତ ଆତ୍ମା ଆତ୍ମାଗୁଣ	।	ପରମ ପୁରୁଷ ପ୍ରମାଣ	।।
ଜନ୍ତୁଙ୍କ ଦେହେଁ ସମରୂପୀ	।	ଯେତେ ସଞ୍ଚରେ ସର୍ବ ବ୍ୟାପି	।।
ତାର ଚରଣେ ନମସ୍କାର	।	ଯେ ପ୍ରଭୁ ପରମ ଈଶ୍ୱର	।।
ଏ ଦେବଗଣ ବ୍ରହ୍ମାଆଦି	।	ଯା କ୍ରୀଡ଼ା ଅନ୍ତରେ ସମ୍ପାଦି	।।
ସତ୍ୟ ସଂଯୋଗେ ସୃଷ୍ଟି କରି	।	ତହିଁ ଯେ ସୂକ୍ଷ୍ମ ରୂପ ଧରି	।।
ଦିଶଇ ଅନ୍ତର ଯେ ବାହ୍ୟେ	।	ପ୍ରଦୀପ ଯେହ୍ନେ ଗୃହମାଝେ	।।
ଯାହାର ସୂକ୍ଷ୍ମଗତି ଆମ୍ଭେ	।	ଜାଣି ନ ପାରୁ ଜ୍ଞାନ ଦମ୍ଭେ	।।
ସଂସାର ମଧ୍ୟେ ଛନ୍ତି ଯେତେ	।	ସେ ଅବା ଜାଣିବେ କେମନ୍ତେ	।।
ଏମନ୍ତ ଯାର ବେନିପାଦ	।	ସୁକୃତେ ଭଜେ ଚତୁର୍ବେଦ	।।
ଯେ କର୍ମ ଗହନେ ସଞ୍ଚରି	।	ଶରୀର ଦହୁ ନରହରି	।।
ମହା ପୁରୁଷ ଆତ୍ମାବନ୍ତ	।	ମହା ବିଭୂତି ବ୍ରହ୍ମ ତତ୍ତ୍ୱ	।।
ପ୍ରସନ୍ନ ହେଉ ସେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ	।	ଶରଣ ପଶିଲୁ ତାହାଙ୍କୁ	।।
ଜଳ ଯାହାର ବୀର୍ଯ୍ୟେ ହୋଇ	।	ସ୍ୱଭାବେ ନିଜ ତେଜ ବହି	।।
ଭୂତେ ସଞ୍ଚରେ ଆତ୍ମାରୂପେ	।	ମହତ ବୁଦ୍ଧି ଅନୁକମ୍ପେ	।।
ମଧ୍ୟେ ତ୍ରିଭୁବନ ଅଖିଳ	।	ଜୀବନ ବ୍ୟାପୀ ରହେ କାଳ	।।
ଜଳଧି ଭୂମି ବ୍ରହ୍ମ ଯେହୁ	।	ଆମ୍ଭ ବିଷୟେ ଦୟା ବହୁ	।।
ସୋମ ଯାହାର ମନ ହୋଏ	।	ଦେବଙ୍କ ଆତ୍ମା ଏକେ ବହେ	।।
ସ୍ଥାବରଙ୍କର ଯେ ଈଶ୍ୱର	।	ପ୍ରଜାଙ୍କ ରକ୍ଷା ନିର୍ବିକାର	।।
ମହା ବିଭୂତି ବ୍ରହ୍ମରୂପ	।	ଆତ୍ମାକୁ ରଖୁ ହରି ଦୁଃଖ	।।
ଯାହାର ମୁଖୁ ଅଗ୍ନିଜାତ	।	ତେଜେ ପ୍ରତାପଇ ଜଗତ	।।
କ୍ରିୟା କାଣ୍ଡେ ସମେ ଯେ ଜନ୍ମ	।	ଯେ ସିଦ୍ଧ ସାଧେ ଶୁଦ୍ଧକର୍ମ	।।
ଅନ୍ତର୍ଗତରେ ଥାଇ ଯେହି	।	ଆହାର ରୂପେ ଯେ ଭୁଞ୍ଜଇ	।।
ଯାହାର ଚକ୍ଷୁ ମାରତଣ୍ଡ	।	ତେଜେ ପ୍ରକାଶଇ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ	।।
ଯେ ଦେବମାନଙ୍କ ଆଶ୍ରୟ	।	ସୁ ବ୍ରହ୍ମସ୍ଥାନ ଶୁଦ୍ଧ ଦେହ	।।
ମୁକ୍ତିର ଦ୍ୱାର ଯେ ବୋଲାଇ	।	ଅମୃତ୍ୟୁ ମୃତ୍ୟୁ ରୂପ ହୋଇ	।।
ଚରାଚରଙ୍କ ଯେଉଁ ପ୍ରାଣ	।	ଯେ କରେ ଜୀବ ପରିତ୍ରାଣ	।।
ପ୍ରକାଶ ଶଉର୍ଯ୍ୟର ବଳେ	।	ଯାର ବିହାର ଏ ଶୟଳେ	।।
ଯାର ଶ୍ରବଣ ଅଷ୍ଟଦିଶ	।	ହୃଦୟ ପରମ ଆକାଶ	।।
ଯାହାର ନାଭି ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ	।	ଶିର ଶୋଭିତ ସ୍ୱର୍ଗଦେଶେ	।।
ପ୍ରାଣ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଆତ୍ମା ହେତୁ	।	ଯାର ପ୍ରସନ୍ନେ ଜ୍ଞାନ ତତ୍ତୁଁ	।।
ଯାହାର ବଳୁ ଇନ୍ଦ୍ରି ଜାତ	।	ତ୍ରିଦଶ ଦେବଙ୍କ ସାମନ୍ତ	।।
ଯାହାର ପ୍ରାଣେ ଜଳ ପ୍ରାଣ	।	ଏଣୁ ଏ ସର୍ବ ପରିତ୍ରାଣ	।।
ଯାହା ପ୍ରଭାବୁଁ ଯେବେ ହୋନ୍ତି	।	କ୍ରୋଧରୁ ହୋଏ ପଶୁପତି	।।
ହରଷୁ ବ୍ରହ୍ମା ଜାତହୋଏ	।	ଲୋକ ପ୍ରକାଶ ଯାର ଦେହେଁ	।।
ଯାହାର ଇନ୍ଦ୍ରି ସାତଛନ୍ଦେ	।	ମେଢ଼୍ରେ ପ୍ରଜାପତି ଆନନ୍ଦେ	।।
କମଳା ଯାର ବକ୍ଷସ୍ଥଳେ	।	ଗଗନ ଯାର ଶିରଭାଗେ	।।
ହାସରୁ ଅପସରାଗଣ	।	ସେ ଆମ୍ଭ କରୁ ପରିତ୍ରାଣ	।।
ବିପ୍ର ଯାହାର ମୁଖୁଁ ଜାତ	।	ବ୍ରହ୍ମ ନିବାସ ହୃଦଗତ	।।
ଭୁଜୁ ଜନମ କ୍ଷତ୍ରିବଳ	।	ଉରୁଁ ସମ୍ଭବ ବୈଶ୍ୟକୁଳ	।।
ଶୁଦ୍ର ଚରଣୁ ଉତପତ୍ତି	।	ଯେ ବ୍ରହ୍ମ ପରମ ବିଭୁତି	।।
ଓ ପର ଓଷ୍ଠୁ ଲୋଭ ଜାତ	।	ଅଧରୁ କ୍ରୋଧ ଯେ ସମ୍ଭୂତ	।।
ସ୍ୱରସେ କାମର ସମ୍ଭବ	।	ଯମ ଯାହାର ଗୁହ୍ୟଭାଗ	।।
କାଳ ସମ୍ଭବେ ପୃଷ୍ଠଦେଶେ	।	କରାଳ ବଶେ ବେନିପାଶେ	।।
ଶ୍ରୀ ମଦ ଦିଶେ କର୍ମଗୁଣ	।	ଏ ମାୟା ପ୍ରକାଶ ଲକ୍ଷଣ	।।
ଯେ ଦେହେ ଶାନ୍ତି ଶକ୍ତି ବହେ	।	ଆମ୍ଭେ ଯେ ରମୁ ତାର ପାଏ	।।
ସ୍ୱଭାବେ ଗତି ଯେ ପୂଜିତ	।	ମାୟା ଚରିତ ଗୁଣେ ଖ୍ୟାତ	।।
ସେ ହରି ଦେଖାଉ ଶରୀର	।	ଯେ ବୋହେ ବଚନେ ଗୋଚର	।।
ତା ଦେହ ଦେଖିବାର ଅର୍ଥେ	।	ଶରଣ ଗଲୁଁ ପାଦଗତେ	।।
ଏମନ୍ତ ଦେବ ସ୍ତୁତି ଶୁଣି	।	ଶୂନ୍ୟେ ପ୍ରକାଶ ଚକ୍ରପାଣି	।।
ଏ ଷଷ୍ଠାଧ୍ୟାରେ ବେଦପତି	।	ଶୂନ୍ୟେ ଦେଖି ଗୋବିନ୍ଦ ସ୍ତୁତି	।।
ଧ୍ୟାନେ ଗୋବିନ୍ଦ ପାଦେ ପଡ଼ି	।	ସ୍ତୁତି କରଇ କରଯୋଡ଼ି	।।
ରାଜସ ଜନ ଏ ସ୍ୱଭାବେ	।	ସୃଷ୍ଟି ସ୍ଥିତି ପାଳନ ଲାଭେ	।।
ଗୁଣ ବିଶ୍ରାମ ତୁମ୍ଭେ କର	।	ମହିଁମା ଅମୃତ ସାଗର	।।
ଅଗୁରୁ ଅଣୁ ଭାବ ହୋଇ	।	ସ୍ୱକାୟା ସୁଖେ ଯେ ଭଜଇ	।।
ମହାନୁଭାବେ ଏ ଜଗତେ	।	ମହାପୁରୁଷ ନମୋଽସ୍ତୁତେ	।।
ତୁ ନାଥ ସଂସାର ଧାରଣେ	।	ଏଣୁ ସକଳ ମୁନିଜନେ	।।
ଆଗମ ନିଗମେ ସମ୍ପାଦି	।	ବିଚାରି ଯେତେ ଯୋଗବିଧି	।।
ବେଦ ବିହିତ ରବିତଳେ	।	ମନପବନ ସୁନିଶ୍ଚଳେ	।।
ତୁମ୍ଭର ରୂପ ଧ୍ୟାନ କରି	।	ମାୟାଗହନୁ ଯାନ୍ତି ତରି	।।
ତୁ ନାଥ ଆଦି ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତେ	।	ଯେବା କରାଉ ଆତ୍ମାତନ୍ତ୍ରେ	।।
ଜଗତେ ଆଦି ମଧ୍ୟ ତୁହି	।	ତୋ ରୂପ କେ ପାରିବ କହି	।।
ଚିତ୍ତକୁ ସ୍ୱପ୍ନ ପ୍ରାୟେ ହୋଇ	।	ତୋ ରୂପ ବିଶ୍ୱେ ପ୍ରକାଶଇ	।।
ଆତ୍ମା ଆଶ୍ରୟେ ମାୟା କରି	।	ତୁ ଏ ସଂସାରେ ରୂପ ଧରି	।।
ସଂସାରେ ପଶୁ ଆତ୍ମାରୂପେ	।	ସୁଖେ ବିହରୁ କଳ୍ପେ କଳ୍ପେ	।।
ନିର୍ମଳ ଚେତା ମୁନିଗଣେ	।	ତୋତେ ଦେଖନ୍ତି ଶୁଦ୍ଧ ମନେ	।।
ଯଥା ଅନଳ କଷ୍ଟେ ଥାଏ	।	ଯେହ୍ନେ ଅମୃତ ଗୋରୁ ଦେହେଁ	।।
ଧରଣୀ ଦେହେଁ ଯେହ୍ନେ ଅନ୍ନେ	।	ସଂଯୋଗେ କୃଷି କରଷଣେ	।।
ମନୁଷ୍ୟେ ନାନା ଯୋଗବଳେ	।	ଭଜନ୍ତି ତୋ ପାଦ କମଳେ	।।
ସର୍ବେ ନମନ୍ତି ତୋ ଚରଣେ	।	ତୁ ନାଥ ସଂସାର ଧାରଣେ	।।
ବାଞ୍ଛିତ ଅର୍ଥ ଫଳ ପାନ୍ତି	।	ନାନାପ୍ରକାରେ ଯେ ଚିନ୍ତନ୍ତି	।।
ତୋ ରୂପ ଆତ୍ମାଗତେ ଦେଖି	।	ସଂସାର ତେଜି ହ୍ୱନ୍ତି ସୁଖୀ	।।
ଯେସନେ ଗଜ ଦାବାନଳେ	।	ପ୍ରବେଶକରେ ଅବହେଳେ	।।
ଆମ୍ଭେ ସକଳ ଲୋକପାଳେ	।	ଶରଣ ତୋ ପାଦ କମଳେ	।।
ଏ ଦେହ ବାହାର ଅନ୍ତରେ	।	ତୋ ତହୁଁ କେବା ଅଛି ପରେ	।।
ଏ ଦେବଗଣ ମୋର ତୁଲେ	।	ଦକ୍ଷାଦି ପ୍ରଜାପତି ମେଳେ	।।
ତୋ ଅନୁଗ୍ରହେ ବହୁ ଅଙ୍ଗ	।	ଅନଳେ ଯେସନେ ପତଙ୍ଗ	।।
କିବା କହିବୁ ତୋ ଅଗ୍ରତେ	।	ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ରଖ ଏ ଜଗତେ	।।
ଭଣଇ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେଉ ସୁଜନେ ଆଜ୍ଞାକର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତ୍‌ବାକ୍ୟଂ ନାମ

ସପ୍ତଦଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମ

ଅଷ୍ଟାଦଶ ଅଧ୍ୟାୟ

ବାର ଅଧ୍ୟା ଅଷ୍ଟମସ୍କନ୍ଧେ	।	ହର ସ୍ତବ ଶ୍ରୀହରି ପାଦେ	।।
ହେ ଦେବଦେବ ଜଗତ୍‌ବ୍ୟାପି	।	ଜଗଦୀଶ୍ୱର ବିଶ୍ୱବ୍ୟାପୀ	।।
ସର୍ବ ଶରୀରେ ଆତ୍ମା ରୂପେ	।	ତୁ ନାଥ ବସୁ ମୋହକଳ୍ପେ	।।
ସକଳ ହେତୁ ତୋ ଗୋଚର	।	ତୁ ନାଥ ଧର୍ମ ନିରାକାର	।।
ଜଗତ ଆଦି ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତ	।	ଏଣୁ ତୁ ବୋଲାଉ ଅନନ୍ତ	।।
ଚରଣ କମଳ ତୋହର	।	ଚିନ୍ତନ୍ତେ ଶ୍ରେୟ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର	।।
ବିଷୟ ସଙ୍ଗ ଦୂର କରି	।	ମୁନି ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ	।।
ଚିନ୍ତନ୍ତେ ତୋ ଚରଣ ହୃଦେ	।	ଅନ୍ତେ ପଶନ୍ତି ମୋକ୍ଷ ପଦେ	।।
ତୁ ପୂର୍ଣ୍ଣବ୍ରହ୍ମ ସୁଧାଧାର	।	ନିର୍ଗୁଣ ବିଶୋକ ମନ୍ଦିର	।।
ଆତ୍ମା ଆନନ୍ଦ ନିର୍ବିକାର	।	ଅନ୍ୟୋନ୍ୟ ଭାବେ ଅନ୍ୟନ୍ତର	।।
ଈଶ୍ୱର ହେତୁ ନିରଞ୍ଜନ	।	ସ୍ଥିତି ଉଦୟେ ସଞ୍ଜମନ	।।
ଆତ୍ମାରେ ଆତ୍ମା କାଳରୂପି	।	ଯେଣୁ ଅଶେଷ ଦେବେ ବ୍ୟାପି	।।
ସଦ ଅସଦ ଏକରୂପୀ	।	ବ୍ୟୟ ଅବ୍ୟୟ ବିଶ୍ୱବ୍ୟାପୀ	।।
ତୁ ବ୍ରହ୍ମ ହେ ତୁ ଚିଦାନନ୍ଦ	।	ଆନନ୍ଦ କଳ୍ପ ଆଦିକନ୍ଦ	।।
ସଦ ଅସଦ ଗୁରୁ ମୂର୍ତ୍ତି	।	ପରମ ପୁରୁଷ ପ୍ରକୃତି	।।
ଆନନ୍ଦେ ବହନ୍ତି ତୋ ଗତି	।	ତୋ ଦେହେଁ ସାଯୁଜ୍ୟେବସନ୍ତି	।।
ଅବେଦ ଅନାମୟରୂପୀ	।	ତୁ ନାଥ ସ୍ଥୂଳ ଶୂନ୍ୟ ବ୍ୟାପୀ	।।
ଦେବ ଦାନବ ଦୈତ୍ୟ ଯେତେ	।	ତୋ ମାୟାବଳେ ଏ ଜଗତେ	।।
ତୋ ରୂପ ନ ଜାଣନ୍ତି କେହି	।	ଦୁଷ୍ଟେ ଜାଣିବେ ଅବା କାହିଁ	।।
ଜଗତ ସ୍ଥିତି ଜନ୍ମ ନାଶ	।	ଭୂତଙ୍କ ଦେହେ ତୁ ପ୍ରକାଶ	।।
ଜୀବର ବଧ ମୋକ୍ଷ ବେନି	।	ତୁ ନାଥ କରୁ ମାୟା ଘେନି	।।
ଆକାଶେ ଯେହ୍ନେ ବାୟୁ ରହେ	।	ପାର୍ଥିବରେଣୁ ବହେ ଦେହେଁ	।।
ତୋ ଦେହ କେହି ନ ଭଜନ୍ତି	।	ଏମନ୍ତ ଈଶ୍ୱରର ଭାନ୍ତି	।।
ସଚରାଚର ତୋର ଦେହେଁ	।	ପବନ ରେଣୁପ୍ରାଏ ରହେ	।।
ତୁ ଏ ସଂସାର ଉପକାରେ	।	ତ୍ରିଗୁଣେ ନାନାରୂପ ଧରେ	।।
ଯେତେ ସାଧିଲୁ କ୍ରୀଡ଼ା ଅର୍ଥେ	।	ସ୍ୱରୂପ ଦେଖିଲି ମୁଁ ତୋତେ	।।
ଏବେ ଏ ସମୁଦ୍ର ମନ୍ଥନେ	।	ଦେବ ଦାନବେ ଏକମନେ	।।
ଅମୃତ ଅର୍ଥେ ଅନ୍ୟୋଅନ୍ୟେ	।	ତା ଦେଖି ଦେବେ ଦୁଃଖମନେ	।।
ତୋତେ ଚିନ୍ତିଲେ ଧ୍ୟାନକରି	।	ତୁ ନାଥ ମାୟାରୂପ ଧରି	।।
ମୋହିନୀରୂପେ ଭଗବାନ	।	ମୋହିଲୁ ଅସୁରଙ୍କ ମନ	।।
ସେ ରୂପ ଦେଖାଅ ତୁ ମୋତେ	।	ଦେଖିବି ଗଉରୀ ସମେତେ	।।
ତୋ ରୂପ ପରମ ମଙ୍ଗଳ	।	ମୁଁ ଯେ ଦେଖିବି କୁତୂହଳ	।।
ଅଷ୍ଟମସ୍କନ୍ଧ ଷଡ଼ଦଶ	।	ଅଧ୍ୟାରେ ହୋଇଛି ପ୍ରକାଶ	।।
ଅଦିତି ଇନ୍ଦ୍ରର ନିମିତ୍ତେ	।	ସ୍ତୁତି କରଇ ଜଗନ୍ନାଥେ	।।
ହେ ଯୋଗେଶ୍ୱର ଜଗନ୍ନାଥ	।	ତୋର ଚରଣେ ସର୍ବ ତୀର୍ଥ	।।
ସର୍ବ ମଙ୍ଗଳ ତୋର ନାମ	।	ରୂପ ଅରୂପ ଅନୁପମ	।।
ଶରଣାଗତ ଦୁଃଖ ହର	।	ତୁ ନାଥ କରୁଣାସାଗର	।।
କରୁଣାକର ବିଶ୍ୱରୂପୀ	।	ବିଶ୍ୱଭାବନ ବିଶ୍ୱବ୍ୟାପୀ	।।
ସ୍ଥିତି ଉତ୍ପତ୍ତି ସଂହାରଣ	।	ତୁ ନାଥ ପରମକାରଣ	।।
ଆମ୍ଭ ସମ୍ପଦ ବୁଦ୍ଧି ଜ୍ଞାନ	।	ତୋର ପ୍ରସନ୍ନେ ପାନ୍ତି ଜ୍ଞାନ	।।
କୈବଲ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ତୋ ସନ୍ତୋଷେ	।	ଅନ୍ତେ ପରମପଦେ ମିଶେ	।।
ଭୋନାଥ ତୋହର ଚରଣ	।	ଯେ ପ୍ରାଣୀ ପଶନ୍ତି ଶରଣ	।।
ସମସ୍ତ ଦୁର୍ଗତି ତରନ୍ତି	।	ଜନ୍ମ ମରଣୁ ନିସ୍ତରନ୍ତି	।।
ଭୋ ନାଥ ପ୍ରଭୁ ଆଦିମୂଳ	।	ଶୁଣିମା ମୋହର ବିକଳ	।।
ଦୁଃଖେ କୁତ୍ସିତ ମୋର ପ୍ରାଣ	।	ପଶିଲି ତୋ ପାଦେ ଶରଣ	।।
ପୁତ୍ରେ ନ ରହି ସ୍ୱର୍ଗପୁରେ	।	ଲୁଚିଲେ ବନ ଗିରି ଘୋରେ	।।
ସର୍ବ ଦାନବ ସଙ୍ଗେ ମିଳି	।	ବସିଲା ଇନ୍ଦ୍ରାସନେ ବଳୀ	।।
ଶୁକ୍ରର ତେଜେ ଯଜ୍ଞ ବଳେ	।	ଭୟେ ଭାଜିଲେ ଦିଗପାଳେ	।।
ଇନ୍ଦ୍ର ହୋଇଲା ଅରକ୍ଷିତ	।	ଅମରେ ବସିଲେ ଦଇତ	।।
ମୋର ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ରକ୍ଷାକର	।	ଭୋ ନାଥ ଶରଣ ତୋହର	।।
ସପତ୍ନୀ ଦୁଃଖ କି ନ ଜାଣୁ	।	ତୁ ନାଥ ଅନ୍ତର ପ୍ରମାଣୁ	।।
ଏହି ଅଧ୍ୟାରେ ବ୍ରହ୍ମା ଯାଇଁ	।	ଅଦିତିଗର୍ଭକୁ ଅନାଇଁ	।।
ଦେଖିଲେ ଛନ୍ତି ଲକ୍ଷ୍ମୀପତି	।	ଆନନ୍ଦେ କଲେ ଦିବ୍ୟସ୍ତୁତି	।।
ଜୟ ଅନନ୍ତରୂପ କର୍ମ	।	ନମୋ ନମସ୍ତେ ତ୍ରିବିକ୍ରମ	।।
ନମୋ ବ୍ରହ୍ମନ୍ୟ ଭଗବନ୍ତ	।	ନମସ୍ତେ ତ୍ରିଗୁଣ ଅତୀତ	।।
ନମସ୍ତେ ବିଶ୍ୱଗର୍ଭ ରୂପି	।	ନମସ୍ତେ ତ୍ରିୟବେଦ ବ୍ୟାପି	।।
ତ୍ରିନାରି ତ୍ରିପିଷ୍ଟ ଏ ନାମ	।	ସ୍ଥିତି ଚେଷ୍ଟିତ ରୁଦ୍ର ଧାମ	।।
ଏ ସୃଷ୍ଟି ଆଦି ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତେ	।	ତୁ ନାଥ ବିହରୁ ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ	।।
ତୁ ସେ ଅନନ୍ତ ଶକ୍ତି ଘର	।	ମନ ବଚନେ ଅତି ଦୂର	।।
ତୁ କାଳରୂପ ଏ ଜଗତ	।	ସୃଷ୍ଟି ପାଳିଣ କରୁ ଅନ୍ତ	।।
ନୀର ଯେସନେ ବୃଷ୍ଟି ଅନ୍ତେ	।	ତୁ ନାଥ ବିହରୁ ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ	।।
ପଶି ଜଳଧି ଗର୍ଭଗତେ	।	ଅନନ୍ତ ଶୟନ ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ	।।
ସ୍ଥାବର ଆଦି ଜନ୍ମ ଚାରି	।	ତୁ ବସୁ ଆତ୍ମା ରୂପ ଧରି	।।
ତୋର ମାୟାରବଳେ ଜନେ	।	ତୋରୂପ ଜାଣିବେ କେସନେ	।।
ଜନ୍ତୁଙ୍କ ହୃଦୟାଭ୍ୟାନ୍ତରେ	।	ତୋ ତହୁଁ କେବା ଅଛି ପରେ	।।
ଜଳେ ବୁଡ଼ନ୍ତି ଯେତେ ପ୍ରାଣୀ	।	ଦେବେ ନ ମଜନ୍ତି ତୋ ବାଣୀ	।।
ସେ କାହିଁ ଜଳଧି ତରିବେ	।	ଯେ ନ ପଶନ୍ତି ତୋର ଭାବେ	।।
ଏକବିଂଶ ଅଧ୍ୟା ଅଷ୍ଟମେ	।	ବଳୀକି ଦେଖିଣ ବନ୍ଧନେ	।।
ଆନନ୍ଦେ ହୋଇ ଗଦଗଦ	।	ସ୍ତୁତି କରଇ ପ୍ରହଲାଦ	।।
ତୁ ନାଥ ଅନୁଗ୍ରହ ମନେ	।	ଏହାକୁ ସ୍ଥାପି ଇନ୍ଦ୍ରସ୍ଥାନେ	।।
ପୁଣି ଭ୍ରମାଇ ଶୂନ୍ୟ ସ୍ଥାନୁ	।	ଯେଣୁ ହୋଇଲା ତୋର ମନ୍ୟୁ	।।
ନିଶ୍ଚୟେଁ କଲୁ ଅନୁଗ୍ରହ	।	ଯେଣୁ ନାଶିଲୁ ମାୟା ମୋହ	।।
ନମସ୍ତେ ଜଗତ ଈଶ୍ୱର	।	ନମସ୍ତେ ଚକ୍ର ଗଦାଧର	।।
ତୁ ନାରାୟଣ ବିଶ୍ୱରୂପୀ	।	ବିଶ୍ୱ ସଂସାରେ ବିଶ୍ୱବ୍ୟାପୀ	।।
ମହା ମହିଁମା ତୋର ପାଦେ	।	ଚତୁର ମୁଖେ ବେଦନାଦେ	।।
ବଳୀର ପତ୍ନୀ ଆସି ବେଗେ	।	ବିଷ୍ଣୁ ଚରଣେ ଅନୁରାଗେ	।।
ସ୍ୱାମିକଷଣେ ଅତି ଦୁଃଖୀ	।	ସ୍ତୁତି କରଇ ଅଶ୍ରୁମୁଖୀ	।।
ଭୋନାଥ ତୋର କ୍ରୀଡ଼ା ଅର୍ଥେ	।	ତୋର ପ୍ରକାଶ ଏ ଜଗତେ	।।
ତୋହର ମହିଁମା ନ ଜାଣି	।	ଗର୍ବ ବହନ୍ତି ଯେତେ ପ୍ରାଣୀ	।।
ଜ୍ଞାନ ହରାନ୍ତି ସୁଖ ଭୋଳେ	।	ସେ କାହିଁ ଥିବେ ଏ ଶୟଳେ	।।
ତୁ ଯେ ବାମନ ଭୂତ ଈଶ	।	ହେ ଦେବ ଦେବ ଜଗଦୀଶ	।।
ଅଷ୍ଟମ ଅଧ୍ୟା ତ୍ରିବିଂଶତି	।	ସତ୍ୟ ବ୍ରତ ରାଜାର ସ୍ତୁତି	।।
ଭୋ ନାଥ ସଂକଟତାରଣ	।	ତୋ ପାଦେ ପଶିଲି ଶରଣ	।।
ତୁ ନାଥ ତାପ ତ୍ରୟ ତାରୁ	।	ଅଶେଷ ଗୁରୁଙ୍କର ଗୁରୁ	।।
ଅନାଦି ଅବିଦ୍ୟାର ବଳେ	।	ପ୍ରାଣୀ ଭ୍ରମନ୍ତି ଏ ଶୟଳେ	।।
ଯାବତ ତୋ ପାଦ ନ ଚିନ୍ତେ	।	ତାବତ ସୁଖ କେ ଜଗତେ	।।
ଅଜ୍ଞାନୀ ଜନ ଏ ଜଗତେ	।	ନିର୍ବନ୍ଧ କର୍ମର ଆୟତ୍ତେ	।।
ସୁଖର ଲାଭେ ଦୁଃଖେ ପଡ଼େ	।	ଯାବତ ଭକ୍ତ ମାର୍ଗ ହୁଡ଼େ	।।
ତାବତ ମୁଖ ନାହିଁ ତାର	।	ଲଭଇ ଦୁଃଖ ମହାଘୋର	।।
ଯାବତ ନ ଜାଣଇ ତୋତେ	।	ତାବତ ଭ୍ରମଇ ଜଗତେ	।।
ତୋହର ମାୟା ଏ ସଂସାର	।	ଦୁର୍ଗମ ଘୋର ଅନ୍ଧକାର	।।
ତୋର ଭଜନ ରବି ତ୍ରାସ	।	ଆତ୍ମାର ତମ କରେ ନାଶ	।।
ଭଣଇ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେଉ ସୁଜନେ କୃପାକର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତବାକ୍ୟଂ

ନାମ ଅଷ୍ଟାଦଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ଊନବିଂଶ ଅଧ୍ୟାୟ

ନବମ ଚତୁର୍ଥ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ଦୁର୍ବାସା ଚକ୍ରରେ ଭୟରେ	।।
ତାତରେ କମ୍ପଇ ଶରୀର	।	ଭାବଇ ପ୍ରଭୁ କର ପାର	।।
ଭୋ ନାଥ ଅନାଦି ଅଚ୍ୟୁତ	।	ସନ୍ଥ ଜନଙ୍କର ତୁ ନାଥ	।।
ମୁଁ ତୋତେ ଅପରାଧ କରି	।	ଶରଣ ଗଲି ରଖ ହରି	।।
ମୁଁ ତୋର ମହିଁମା ନ ଜାଣି	।	ସଂଙ୍କଟେ ପଡ଼ିଗଲି ପୁଣି	।।
ତୋର ସେବକେ ଅପରାଧ	।	କଲି ମୁଁ ରଖହେ ଯାଦବ	।।
ତୋର ଭକତ ତୋର ଲୋକ	।	ମୋତେ ଏ ଚକ୍ରତେଜୁଁ ରଖ	।।
ନବମ ପଞ୍ଚମ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ଅମ୍ବରୀଷ ସ୍ତବ ଚକ୍ରରେ	।।
ସୁଦରଶନ ମୁଖ ଚାହିଁ	।	ଭାବଇ କର ତ୍ରାହି ତ୍ରାହି	।।
ଭୋ ଚକ୍ର ତୋ ମହିମା ଯେତେ	।	କେ ମୁଖେ କହିପାରେ ତୋତେ	।।
ତୁ ଅଗ୍ନି ତୁ ଆଦିତ୍ୟ ସୋମ	।	ସର୍ବ ଜ୍ୟୋତିଙ୍କ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଧାମ	।।
ତୁ ଆପ କ୍ଷିତି ବ୍ୟୋମ ରୂପି	।	ନିଜ ପ୍ରକାଶ କର୍ମ ବ୍ୟାପୀ	।।
ତୁ ତନୁ ମାତ୍ର ଇନ୍ଦ୍ରିଗଣେ	।	ବିରାଜ ପୁରୁଷ କାରଣେ	।।
ଭୋ ଚକ୍ର ତୋତେ ନମସ୍କାର	।	ସ୍ୱଭାବେ ତୁ ସହସ୍ର ଧାର	।।
ବିଷ୍ଣୁର ନିଜ ପ୍ରିୟ ତୁହି	।	ତୋ ଭାବ ନ ଜାଣନ୍ତି କେହି	।।
ସକଳ ତେଜ ସହସ୍ରରୁ	।	ତୋର ମହିଁମା ମହାମେରୁ	।।
ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟ ପାଳ ସର୍ବଆତ୍ମା	।	ତୋ ତେଜ ପୁରୁଷ ମହାତ୍ମା	।।
ତୁ ସର୍ବ କର୍ମ ଧର୍ମ ହେତୁ	।	ଅଧର୍ମ କୁଳ ଧୁମକେତୁ	।।
ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟ ପାଳ ଶୁଦ୍ଧଚେତା	।	ମନହୁଁ ବେଗ ବଳବନ୍ତା	।।
ତୋହର ବଳ ନିଜ ତ୍ରାସେ	।	ସଂସାର ଘୋର ତମ ନାଶେ	।।
ଶ୍ରୁତି ତୋ ମହିମା ନ ଜାଣେ	।	କେବଳ ପ୍ରକାଶ ପ୍ରମାଣେ	।।
ମନ୍ତ୍ର ଅମନ୍ତ୍ର ରୂପ ତୋର	।	ବ୍ରହ୍ମା ଶିବଙ୍କୁ ଅଗୋଚର	।।
ଦାନବ ବଳ ଭୟେ ହରି	।	ତୋତେ ଭଜିଲେ ତପକରି	।।
ତୁ ଦୈତ୍ୟବଳ ମଧ୍ୟେ ପଶି	।	ସକଳ ନିଜ ତେଜେ ଧ୍ୱଂସି	।।
ଅସୁର ରଣେ ତୋର ତେଜ	।	ଦେଖି କମ୍ପିଲେ ଗ୍ରହରାଜ	।।
ଏଣୁ ଜଗତ ତ୍ରାଣ ଅର୍ଥେ	।	ଖଳ ବିନାଶି ହରି ହସେ	।।
ତୋ ବଳେ ବଳ ଗଦାଧର	।	ତୁ ଏବେ ମୋତେ ତ୍ରାହି କର	।।
ଏ ବିପ୍ର ଦେବକୁଳ ମୋର	।	ଏହା ଜୀବନ ରକ୍ଷାକର	।।
ମୁଁ ଯେ ଦେବତା ଯଜ୍ଞ କରି	।	ସ୍ୱଧର୍ମ ମାର୍ଗକୁ ଆଚରି	।।
ବ୍ରାହ୍ମଣ ଚରଣ କମଳେ	।	ଯେବେ ସେବିତ ମୋର କୁଳେ	।।
ସେ ଧର୍ମେ ଯେବେ ମୋର ଦୀକ୍ଷା	।	ଏ ବିପ୍ର ହେଉ ପ୍ରାଣରକ୍ଷା	।।
ଯେବେ ଗୋବିନ୍ଦ ପ୍ରୀତି ଅର୍ଥେ	।	ମୁଁ ଯେବେ ଦେଖେ ସର୍ବଭୂତେ	।।
ଅଷ୍ଟମ ଅଧ୍ୟା ଯେ ନବମ	।	ଅଶ୍ୱ ଖୋଜିବାରେ ଆଗମ	।।
କପଳ ପଡ଼ି ପାଦତଳେ	।	ପୂଜିଲା ଚରଣ କମଳେ	।।
ବୋଲଇ ଶିରେ କର ଦେଇ	।	ଭୋ ନାଥ କର ମୋତେତ୍ରାହି	।।
ଶକ୍ର ବିରଞ୍ଚି ମହାଦେବ	।	ସେ କାହିଁ ଜାଣିମେ ତୋ ଭାବ	।।
ତୁ ଜ୍ଞାନିଜନ ମୋହ ନାଶୁ	।	ସଂସାରେ ସ୍ୱତେଜ ପ୍ରକାଶୁ	।।
ସନନ୍ତ ଆଦି ମୁନି କେତେ	।	ବିଶେଷେ ଭାବନ୍ତି ସେ ତୋତେ	।।
ତୋ ମାୟା ଜୀବ ଜ୍ଞାନ ହରେ	।	ସଂସାରେ ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁ କରେ	।।
ଜୀବର ଜ୍ଞାନ ଦେବା ଅର୍ଥେ	।	ତୋର ପ୍ରକାଶ ଏ ଜଗତେ	।।
ଏ ବିଦ୍ୟା କର୍ମପଥେ ଜଡ଼େ	।	ତୋ ମାୟା ଗହନ ନିବିଡ଼େ	।।
ଆଜଟି ନିସ୍ତରିଲି ମୁହିଁ	।	ଭୋ ନାଥ ତୋ ଚରଣ ଚାହିଁ	।।
ଭଣଇ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେଉ ସୁଜନେ ଆଜ୍ଞାକର	।	ନମଇ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତବାକ୍ୟଂ ନାମ

ଉନବିଂଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ବିଂଶ ଅଧ୍ୟାୟ

ଦଶମସ୍କନ୍ଧ ଯେ ପ୍ରଥମ	।	ଅଧ୍ୟାରେ କବିର ସ୍ତବନ	।।
ନମଇଁ ପ୍ରଭୁ ନରହିର	।	ହିରଣ୍ୟ କଶ୍ୟପୁ ବିଦାରି	।।
ଉଦିତ ରବି ଜିଣି ତେଜ	।	ସୁନ୍ଦର ଦିଶେ ଚତୁର୍ଭୁଜ	।।
କୁଣ୍ଡକ ଶଶୀ ଭାନୁକର	।	ନକ୍ଷତ୍ର ମାଳ ହୃଦେ ହାର	।।
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ମାଳ ମାଳ ହୋଇ	।	ତୋ ଲୋମ କୂପେ ଛନ୍ତି ରହି	।।
ଧର୍ମ ପାଳଣ ତୁ ଜଗତେ	।	ଶରୀର ବହୁ ଭୃତ୍ୟହିତେ	।।
ଦୁଷ୍ଟ ନିବାରି ସନ୍ଥ ପାଳୁ	।	ତୁ ନାଥ ପରମ ଦୟାଳୁ	।।
କର ସଦୟେ ନରହରି	।	ତୋ ଲୀଳା କହିବି ବିସ୍ତାରି	।।
ପରମ ମଙ୍ଗଳ ତୋ ନାମ	।	ଖଣ୍ଡେ ସକଳ ବିଘ୍ନମାନ	।।
ଏଣୁ ମୋହର ନାହିଁ ଭୟେ	।	ଯାହାର ନାମେ ଯମ ଜୟେ	।।
ଦଶମ ତୃତୀୟ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ଦେବକୀ ଦେବୀ ବନ୍ଦିଘରେ	।।
ଗର୍ଭକୁ ଚାହିଁ ଗଙ୍ଗାଧର	।	ସ୍ତୁତି କରଇ ବେଦବର	।।
ବାସବ ଆଦି ବେଦପତି	।	ଯେ ଯାହା ମତେ କଲେ ସ୍ତୁତି	।।
ଜୟ ଗୋବିନ୍ଦ ଦାମୋଦର	।	ସତ୍ୟ ବଚନ ସ୍ୱାମି ତୋର	।।
ଆବୋରି ଅଛୁ ତିନି ସତ୍ୟ	।	ଦେହ ଅବନୀ ପରମାର୍ଥ	।।
ସତ୍ୟେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ କଲୁ ଜାତ	।	ସତ୍ୟ ସ୍ୱରୂପୀ ତୁ ଅଚ୍ୟୁତ	।।
ସତ୍ୟେ ତୋହର ଆତଯାତ	।	ଆମ୍ଭେ ଜାଣିଲୁ ତୋର ସତ୍ୟ	।।
ତୋହର ସଞ୍ଚିଲା ଶୟଳ	।	ଅସାଧୁ ମାରି ସାଧୁପାଳ	।।
ସଂସାର ମଧ୍ୟେ ଦେହବୃକ୍ଷେ	।	ଏଥେ ମିଳିଲୁ ତୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ	।।
ବୃକ୍ଷର ଯେତେ ଗୁଣମାନ	।	ଶରୀରେ ତୋହର ଭିଆଣ	।।
ଏକଇ ବୃକ୍ଷେ ବେନିଫଳ	।	ଚତୁର ରସ ତିନିମୂଳ	।।
ପଞ୍ଚ ଶିଖକୁ ତଳେ ଗଣ୍ଠୀ	।	ଆତ୍ମା ଏହାର ଷଡ଼ ଗୋଟି	।।
ସାତ ବକଳ ଦେହେଁ ଜଡ଼ି	।	ଅଷ୍ଟମ ଡାଳେଛନ୍ତି ବେଢ଼ି	।।
ଗଣ୍ଠି ସ୍ୱଭାବେ ନବନେତ୍ର	।	ବିସ୍ତାର ହୋଇ ଦଶପତ୍ର	।।
ଉପରେ ଅଛି ବେନି ପକ୍ଷୀ	।	ଏମନ୍ତ ବୃକ୍ଷ ଦେହେଁ ଲାକ୍ଷି	।।
ମୁନି କହନ୍ତି ରାଏ ଶୁଣ	।	ଦେହେଁ କହନ୍ତି ବୃକ୍ଷ ଗୁଣ	।।
ବୃକ୍ଷର ପ୍ରାୟେ ଦେହ ଏକ	।	ଫଳ ଯୋଡ଼ିଏ ଦୁଃଖ ସୁଖ	।।
ଧର୍ମ ସମ୍ପଦ କାମ ମୋକ୍ଷ	।	ଏ ଚାରି ରସଟି ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ	।।
ଶବଦ ରୂପ ରସ ଗନ୍ଧ	।	ସ୍ପର୍ଶରେ ପଞ୍ଚମାତ୍ରା ଭେଦ	।।
ଜନ୍ମ ହୋଇଣ ଦେହ ବହି	।	ବାଳୁତ ପୌଗଣ୍ଡେ ବଢ଼ଇ	।।
ତରୁଣ ବୃଦ୍ଧ ପୁଣ ମୃତ୍ୟୁ	।	ଏ ଷଡ଼ ବିକାରାତ୍ମା ହେତୁ	।।
ଚର୍ମ ଶୋଣିତ ମାଂସ ମେଦ	।	ଅସ୍ଥି ମଜ୍ଜାରେ ଧାତୁ ଛନ୍ଦ	।।
ସପତ ବକଳ ଏହାର	।	ମୁନି କହନ୍ତି ଜ୍ଞାନ ସାର	।।
ଭୁବନ ଅନଳ ସମୀର	।	ଗଗନ ବୁଦ୍ଧି ଅହଂଙ୍କାର	।।
ଏ ଅଷ୍ଟଡ଼ାଳଟି ଏହାର	।	ନବମଛନ୍ଦ ନବଦ୍ୱାର	।।
ଦଶ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ପତ୍ରଲେଖି	।	ଜୀବ ପରମ ବେନି ପକ୍ଷୀ	।।
ଏମନ୍ତ ବୃକ୍ଷ ରୂପ ବହି	।	ଭାରା ଉଶ୍ୱାସି ରଖ ମହୀ	।।
ଜଗତ ତୋର ତହୁଁ ଜାତ	।	ସ୍ଥିତି ପାଳନ ଜଗନ୍ନାଥ	।।
ତୋର ମାୟାରେ ମୂର୍ଖଜନ	।	ଆତ୍ମାକୁ ଦେଖନ୍ତି ସେ ଭିନ୍ନ	।।
ପଣ୍ଡିତେ ଦେଖନ୍ତି ସେ ଏକ	।	ମାୟାରେ ଦିଶୁ ତୁ ଅନେକ	।।
ତୁ ଏ ସଂସାରେ ଦୁଃଖେ ସୁଖେ	।	ଶରୀର ବହୁ ତୋର ଶକ୍ୟେ	।।
ସାଧୁଙ୍କୁ ଦିଶୁ ତୁ ନିର୍ଜଳ	।	ଖଳ ଲୋଚନେ ଯମ କାଳ	।।
ଯେ ତୋର ତହିଁ ପଦ୍ମଲାଭ	।	କରନ୍ତି ଜ୍ଞାନ ହୀନ ଭାବ	।।
ତୋହର ନାମ ନାବ କରି	।	ହେଳେ ତରନ୍ତି ଭବବାରି	।।
ଭୋ ନାଥ କମଳଲୋଚନ	।	ମାୟାରେ ମୋହୁ ପ୍ରାଣିମନ	।।
ଯେ ତୋର ନାମ ନ ଭଜନ୍ତି	।	ମାୟା ପଟଳ ଆବୋରନ୍ତି	।।
ତୀର୍ଥ ସେବନ୍ତି ଦାନ ତପେ	।	ତରିଲୁ ବୋଲୁଥାନ୍ତି ଥୋକେ	।।
କରନ୍ତି ସିଦ୍ଧଙ୍କ ଉପାୟେ	।	ଭେଦନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମଲୋକ ଯାଏ	।।
ତୋ ପାଦ ନ କରି ଆଦର	।	ହୃଦେ ବହନ୍ତି ଅହଂଙ୍କାର	।।
ତହୁଁ ପଡ଼ନ୍ତି ଦେହ ଘେନି	।	ଜନ୍ମ ହୁଅନ୍ତି ପୁଣ ଯୋନି	।।
ଯେ ତୋର ତହିଁ ମିତ୍ରପଣେ	।	ଚିତ୍ତ ଖଟାନ୍ତି ଅନୁକ୍ଷଣେ	।।
ନିର୍ଭୟେ ବୁଲନ୍ତି ସଂସାରେ	।	ନୃତ୍ୟ କରନ୍ତି ଯମଶିରେ	।।
ସତ୍ୟ ନିର୍ମଳ ପୁଣ ହେଉ	।	ଭକତ ପାଇଁ ଦେହ ବହୁ	।।
ତପ ସମାଧି ଯୋଗକ୍ରିୟା	।	ବେଦେ କହନ୍ତି ମୁନି ଯାହା	।।
ତୋ ତହୁଁ ଅନ୍ୟ ଧ୍ୟାନ ନାହିଁ	।	ପୂରିଛୁ ସ୍ଥୂଳ ସୂକ୍ଷ୍ମ ହୋଇ	।।
ତୁ ଯେବେ ନୋହିବୁ ଜଗତେ	।	ଅଜ୍ଞାନ ନାଶିବୁ କେମନ୍ତେ	।।
ଯେ ତୋତେ ଯେମନ୍ତେ ଚିନ୍ତଇ	।	ପୁଣି ପ୍ରକାଶ ଦେହ ବହି	।।
ତୋହର ଗୁଣ କର୍ମମାନ	।	ସଂଖ୍ୟା କେ କରୁ ଭଗବାନ	।।
ମନ ବଚନେହେଁ ନ ଜାଣି	।	କେବଳ ଦେହେଁ ପରିମାଣି	।।
ତୋ ପାଦ ପୂଜାର ବିଧାନ	।	ଏଣେ ଯେ ହୋଏ ସାବଧାନ	।।
ଜନ୍ମ ମରଣ ତାର ନାହିଁ	।	ଏମନ୍ତ ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ତୋହର ପାଦରଜ ଦେଇ	।	ଉଶ୍ୱାସ କରୁ ନାଥ ମହୀ	।।
ସ୍ୱର୍ଗେ ବସିବୁଁ ପଦ୍ମଲାଭ	।	ତହିଁ ଦେଖିବୁଁ ତୋର ପାଦ	।।
ଏ ତୋର ଦେହବନ୍ତ ପଣ	।	ଆମ୍ଭେ ଜାଣିଲୁଁ ନାରାୟଣ	।।
ମନୁଷ୍ୟ ଲୀଳାଏ ତୋ ସାଧ୍ୟ	।	ତୋ ରୂପ ନ ଜାଣଇଁ ବେଦ	।।
ମତ୍ସ୍ୟ କଚ୍ଛପ ନରସିଂହ	।	କୋଳ ବାମନ ହୟ ଗ୍ରୀବ	।।
ରାଜନ ଋଷିଙ୍କର ବଂଶେ	।	ଜନ୍ମ ତୁ ହେଉ ଯୋଗଅଂଶେ	।।
ତିନି ଭୁବନ ଦୁଃଖ ନାଶି	।	ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ପାଳୁ ବ୍ରହ୍ମରାଶି	।।
ଅବନୀ ଭରା ଏବେ ଦର	।	ଭୋ ନାଥ ଶରଣ ତୋହର	।।
ଦଶମ ଚତୁର୍ଥ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଜନ୍ମ ବନ୍ଦିଘରେ	।।
ଦେଖିଣ କାତର ସେ ହୋଇ	।	ସ୍ତୁତି କରଇ କୃଷ୍ଣ ଚାହିଁ	।।
ବୋଲଇ ବସୁଦେବ ଶୋକେ	।	ତୁ କିପାଁ ଜନ୍ମ ମଞ୍ଚଲୋକେ	।।
କୃଷ୍ଣ ଚରଣେ ଦେଇ ଶିର	।	ସଭୟେ ବୋଲଇ ଉତ୍ତର	।।
ତେଜେ ବିରାଜେ ବନ୍ଦିଘର	।	ତିଳେହଁ ନ ଦିଶେ ଅନ୍ଧାର	।।
ତୋହର ଆଦି ଅନ୍ତନାହିଁ	।	ପ୍ରକୃତି ତୋତେ ନ ଜାଣଇ	।।
କେବଳ ସ୍ଥୂଳରୂପ ଶୂନ୍ୟ	।	ମୁନିଙ୍କ ଚିତ୍ତେ ଜ୍ଞାନଗମ୍ୟ	।।
ତୋହର ମାୟାରେ ଜଗତ	।	ତୁହି ହୋଇଲୁ ଦେହବନ୍ତ	।।
ବାହାର ଭିହିରେ ଅନନ୍ତ	।	ସୃଷ୍ଟି କରଇ ଆତଯାତ	।।
ହରନ୍ତି ଅନ୍ତକାଳେ ଜୀବ	।	ନାହିଁ ତାହାଙ୍କର ସ୍ୱଭାବ	।।
ଜଗତ ତୋର ତହୁଁ ଜାତ	।	ସର୍ଜି ପାଳିଣ କରୁ ଅନ୍ତ	।।
ଜଗତର ଉପୁଜିବା ବେଳେ	।	ଅରୁଣ ବର୍ଣ୍ଣ ହେଉ ବଳେ	।।
ଜଗତ କରୁ ଆତଯାତ	।	ତୁ ଦେବ ଅନାଦି ଅନନ୍ତ	।।
ବୁଦ୍ଧି ଲକ୍ଷଣ ଦେହ ଘେନି	।	ତୋତେ ଚିନ୍ତନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନୀ	।।
କାହିଁ ଦେଖିବେ ଦେହବନ୍ତ	।	ମହତ ଆଦି ପଞ୍ଚଭୂତ	।।
ପାଳିବା ବେଳେ ଶୁକ୍ଳ ବର୍ଣ୍ଣ	।	ସଂସାରେ ବୋଲାଉ ତୁ ଧର୍ମ	।।
ସଂହାର କାଳେ କୃଷ୍ଣ ରୂପ	।	ତୋର ବିକାରେ ମୋକ୍ଷ କଳ୍ପ	।।
ତୁ ଏବେ ମୋର ଘରେ ନାଥ	।	ଅଂଶେ ହୋଇଲୁ ଦେହବନ୍ତ	।।
ଜାଣିଲି ଯେତେକ ଅସୁର	।	ନାଶି କରିବୁ ମହୀ ସ୍ଥିର	।।
ତୋହର ଜନ୍ମ ମୋର ଘରେ	।	ଶୁଣିଣ କଂସ କୋପଭରେ	।।
ଛପୁତ୍ର ମାଇଲା ମୋହର	।	ତୁ କି ନ ଜାଣୁ ଚକ୍ରଧର	।।
ପାହାରୀମାନେ ଜଗିଛନ୍ତି	।	ଶୁଣନ୍ତୁ ବୋଲି ମନେ ଭ୍ରାନ୍ତି	।।
କଂସକୁ କହିବେ ତୁରିତେ	।	ସେ ଆସି ମାରିବେଟି ତୋତେ	।।
ତୋତେହେଁ ତୁହି ରକ୍ଷାକର	।	ମୋ ଛାର ମନୁଷ୍ୟ ମାତର	।।
ଏହି ଅଧ୍ୟାରେ ଦେବକୀର	।	ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣପାଦେ ସ୍ତବ ଗିର	।।
ଭୋ ନାଥ ନିସ୍ତରିଲି ମୁହିଁ	।	ତୋହର ଆଦିଅନ୍ତ ନାହିଁ	।।
ମନବଚନେହେଁ ନ ପାଇ	।	ପ୍ରସନ୍ନ ହୁଅ ମୋତେ ତୁହି	।।
ଜ୍ୟୋତି ସ୍ୱରୂପେ ନିରଞ୍ଜନ	।	ନିର୍ମଳଶୂନ୍ୟ ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ	।।
ବେଦେ ଗୋଚର ନୋହେ ଯେହୁ	।	ଅଧ୍ୟାତ୍ମା ଜ୍ଞାନ ମହାବାହୁ	।।
ବ୍ରହ୍ମାର ଅନ୍ତେ ମହୀ ନଶେ	।	ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଲୁଚନ୍ତି ଆକାଶେ	।।
ମନର ମୂଳେ ପଞ୍ଚଜନ	।	ତୋହର ଦେହେଁ ହୋନ୍ତି ଲୀନ	।।
ରବି ଶଶାଙ୍କ ନାହିଁ କେହି	।	ତୁ ମାତ୍ର ରହୁ ଦେହ ବହି	।।
ନିମିଷ ଆଦି ଯେଉଁ କାଳ	।	ତୋହର ଚେଷ୍ଟା ଅନ୍ତରାଳ	।।
ଦେଖଇ ପ୍ରାଣିଙ୍କି ନିରତେ	।	କରଇ କ୍ଷଣେ କ୍ଷଣେ ଗ୍ରସ୍ତେ	।।
ଶରଣ ତୋର ପାଦେ ଯେହୁ	।	ମୃତ୍ୟୁ ପାଇବେ ସେ ବା କାହୁଁ	।।
ବାହୁଡ଼ି ହୋଏ ସେ ନିରାଶ	।	ସେ ପ୍ରାଣୀ ରହେ ତୋର ପାଶ	।।
ତୁ ଏବେ ରଖ ହରି ତୋତେ	।	କଂସକୁ ନ ଯାଇ ପରତେ	।।
ମୋର ଉଦରେ ତୋର ଜାତ	।	ଲୋକେ କରିବେ କାହୁଁ ସତ	।।
ତୋ ରୂପ ନ ଜାଣନ୍ତି କେହି	।	କଂସକୁ ଡରେ ମୋର ଦେହୀ	।।
ଦଶମ ଏଗାର ଅଧ୍ୟାରେ	।	କୁବେର ପୁତ୍ର ସ୍ତବ କରେ	।।
ଚିତ୍ତ ନିବେଶି ପଦ୍ମପାଦେ	।	ବୋଲନ୍ତି ଶୋକ ଗଦଗଦେ	।।
କୃଷ୍ଣ ପରମାନନ୍ଦ ହରି	।	ପରମ ପୁରୁଷ ମୁରାରି	।।
ଲୀଳାଏ କରି ବିଶ୍ୱମାୟା	।	ଭକ୍ତ ଜନରେ କରି ଦୟା	।।
ତୋହର ରୂପ ଗୁଣ ଯେତେ	।	ବିପ୍ରେ ଜାଣନ୍ତି ବେଦମତେ	।।
ପୃଥିବୀ ଆଦି ପଞ୍ଚଭୂତ	।	ମନ ଅହଙ୍କାର ମହତ	।।
କାଳସ୍ୱଭାବେ ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁ	।	ଜୀବ ପରମ ଆତ୍ମା ହେତୁ	।।
ଭକତଜନ ନିସ୍ତାରଣେ	।	ଶରୀର ବହୁ ତୁ କାରଣେ	।।
ତୋ ନାମ ପରମ ମଙ୍ଗଳ	।	ତ୍ରାହି କରିବା ଆଦି ମୂଳ	।।
ଅଷ୍ଟାଙ୍ଗ ଯୋଗେ ଧ୍ୟାନ ଘେନି	।	ଯାହା ଚିନ୍ତନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନୀ	।।
ନାରଦ ଦେଖି ବାର ଫଳେ	।	ତୋତେ ଦେଖିଲୁ ଚର୍ମଡ଼ୋଳେ	।।
ଚକ୍ଷୁ ଶ୍ରବଣ ବୁଦ୍ଧି ଶିରୀ	।	ମନ ବଚନ ବେନି କରି	।।
ତୋହର ପାଦେ ଧ୍ୟାନ ହେଉ	।	ତୋ ନାମ ଧରି ଦିନ ଯାଉ	।।
ଅନେକ ଜନ୍ମେ ତପ କରି	।	ତୋତେ ଭେଟିଲୁ ନରହରି	।।
ତୋର ସେବକ ମିତ୍ରପଣେ	।	ଖଟିବୁଁ ତାହାଙ୍କ ଚରଣେ	।।
ଏମନ୍ତେ ବେନି କର ଯୋଡ଼ି	।	ଆଜ୍ଞା ମାଗିଲେ ପାଏ ପଡ଼ି	।।
ଭଣଇଁ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେଉ ସୁଜନେ ଆଜ୍ଞା କର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବଦ୍‌ବାକ୍ୟଂ

ନାମ ବିଂଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ଏକବିଂଶ ଅଧ୍ୟାୟ

ଦଶମ ପଞ୍ଚଦଶାଧ୍ୟାୟେ	।	ବ୍ରହ୍ମା ସ୍ତବ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପାୟେ	।।
ସଭୟେ ବେନିକର ଯୋଡ଼ି	।	କ୍ଷଣ କ୍ଷଣକେ ପାଦେ ପଡ଼ି	।।
କୃଷ୍ଣ ଚରଣେ ଦେଇ ଶିର	।	କହ ତୋ ମାୟାର ଶରୀର	।।
ତନୁ ତୋ ନୀଳଘନ ତ୍ରାସ	।	ବିଜୁଳି ପ୍ରାୟେ ପୀତବାସ	।।
ଗୁଞ୍ଜରା ମାଳି ଶିଖି ପୁଚ୍ଛ	।	ଏଣେ ନିର୍ମଳ ଚୂଳ ସଞ୍ଚ	।।
ଅଳପସ୍ମିତ ରଙ୍ଗମୁଖ	।	ଚିନ୍ତିଲେ ଖଣ୍ଡେ ଭବଦୁଃଖ	।।
ବନମାଳାଏ ଲମ୍ୱେ ଉରେ	।	ଅନ୍ନ ପୁଡ଼ାଏ ବାମକରେ	।।
ବେତ ମୁରଲୀ ଶିଂଙ୍ଗା କର	।	କମଳା ସେବଇ ପୟର	।।
ଏ ଯେତେ ବାତ୍ସୁରୀ କୁମର	।	ତୋହର ଶରୀରୁ ବାହାର	।।
ତୋ ଅବତାର ମୋର ହିତେ	।	ଗୁଣ ସ୍ୱରୂପ ଅବିରତେ	।।
ଇଚ୍ଛାରେ ହୋଇଅଛୁ ଜାତ	।	ନିର୍ମାଣେ ନୋହେ ପଞ୍ଚଭୂତ	।।
ଏ ଦେହ ମହିଁମା ନ ଜାଣି	।	ବେଦ ପୁରାଣେ ପରିମାଣି	।।
ଜ୍ଞାନର ପଥ ଛାଡ଼ି ଥୋକେ	।	ତୋତେ ଭଜନ୍ତି ସର୍ବ ଲୋକେ	।।
ସାଧୁଜନଙ୍କ ମୁଖୁଶୁଣି	।	ତୋର ମହିଁମା ହୃଦେ ଗୁଣି	।।
ମନ ପବନ କରି ଏକ	।	ହେଳେ ଜିଣନ୍ତି ତିନି ଲୋକ	।।
ତୋର ଚରଣ ପୂଜା ଛାଡ଼ି	।	ଯେ ଭ୍ରମେ ଯେ ତାପଥ ମାଡ଼ି	।।
ମନ ପବନ ହୃଦେ ଛନ୍ଦି	।	ତପେ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ବଳ ରୁନ୍ଧି	।।
ଯେତେ କରନ୍ତି ଦେହେଁ ଶ୍ରମ	।	ତୋର ମାୟାରେ ମତି ଭ୍ରମ	।।
କେବଳ ଲାଭମାତ୍ର ପ୍ରାସ	।	ସେ ପ୍ରାଣୀ ହୁଅଇ ନିରାଶ	।।
ଚଣ୍ଡୁଳ ଅର୍ଥେ ଚଷୁ କୁଟି	।	ଝଡ଼ି ଯେସନେ ପ୍ରାଣୀ ଫୁଟି	।।
ନିରାଶ ହ୍ୱନ୍ତି ବେନି ପଥ	।	ପଶୁ ଯୋନିରେ ହ୍ୱନ୍ତି ଜାତ	।।
ତୋତେ ନ ପାଇ ନରହରି	।	ଭ୍ରମନ୍ତି ତୋ ମାୟା ଆବୋରି	।।
ପୂର୍ବେ ବହୁତ ମୁନିଜନେ	।	ସେବନ୍ତି ତୋହର ଚରଣେ	।।
ନିଜ କରମଫଳ ଭୁଞ୍ଜି	।	ଭକତି ଏକୁ ଆରେ ହେଜି	।।
ପାଇଲେ ତୋ ପରମପଦ	।	ଖଣ୍ଡିଲେ ବିଷୟା ବିଷାଦ	।।
ନିର୍ମଳ ଆତ୍ମା ମୁନିଗଣେ	।	ତୋର ମହିଁମା ପରିମାଣେ	।।
ତୋର ବିକାର ନ ପାଇଲେ	।	ଭକତି ହେଜି ତରିଗଲେ	।।
ନିର୍ଗୁଣେ ଆତ୍ମା ଗୁଣବନ୍ତ	।	ତୋର ମହିଁମା ଗୋପୀନାଥ	।।
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ଦେହବନ୍ତ ହୋଇ	।	ତୋ ଗୁଣ କେ ପାରିବ କହି	।।
ଭୂମିରେ ରେଣୁ କୁଝ୍ଝଟିକା	।	ଆକାଶେ ନକ୍ଷତ୍ର ମାଳିକା	।।
ଏ ତିନି ଗଣି ସାମରଥ	।	ଲୋକେ ଅଛନ୍ତି ଏ ଜଗତ	।।
ତୋର ମହିଁମା ଗୁଣ ଗୁଣି	।	ସଂସାରେ ଅଛି କେ ପ୍ରମାଣି	।।
ଯାହାକୁ ହେଉ ତୁ ସଦୟେ	।	ସେ ନ ପଡ଼ଇ ମାୟା ମୋହେ	।।
ତୋର ଭକତି ହୃଦେ ହେଜି	।	ଅର୍ଜିଲା କର୍ମଫଳ ଭୁଞ୍ଜି	।।
ଚିନ୍ତନ୍ତି ଶିବ ତୋର ପାଦେ	।	ସଂସାରୁ ତରେ ମୋକ୍ଷପଦେ	।।
ଅଜ୍ଞାନପଣ ଦେଖ ମୋର	।	ତୋତେ ଭଣ୍ଡିଲି ଗଦାଧର	।।
ଅନାଦି ଆଦି ପଞ୍ଚଭୂତେ	।	ଚେତନା ବୃଦ୍ଧି ଅହଂକୃତେ	।।
ମାୟାବି-ମାନଙ୍କର ଶ୍ରେଷ୍ଠ	।	ତୋତେ ମୁଁ କଲି ମାୟାହଟ	।।
ଅନଳ ପର୍ବତର ତଳେ	।	ଖଣାଏ ଖୋଳିଲି ମୁଁ ବଳେ	।।
ଅଳପ ଲୋକେ ଅଧିକାର	।	କିପାଇଁ ଦେଲୁ ଦାମୋଦର	।।
ବ୍ରହ୍ମା ବୋଲଇ ମୋର ଗର୍ବ	।	ତୋତେ ଭଣ୍ଡିଲି ପଦ୍ମନାଭ	।।
ଏଣୁ ହୋଇଲି ଅପରାଧୀ	।	ତୁ ନାଥ କରୁଣାବାରିଧି	।।
ପ୍ରଳୟ ଜଳେ ଥିଲୁ ଶୋଇ	।	ତୋ ରୂପ ଦେଖିଲଇଁ ମୁହିଁ	।।
ଅପ୍ରାଧ କ୍ଷମାକର ମୋର	।	ଭୋନାଥ ଶରଣ ତୋହର	।।
ମୁଁ ତୋର ଭୃତ୍ୟଙ୍କର ଭୃତ୍ୟ	।	ତୁ କି ନ ଜାଣୁ ଜଗଦ୍ଭୁତ	।।
ମୁଁ ତୋତେ କେତେକ ଅନ୍ତର	।	ତୁ କି ନ ଜାଣୁ ଚକ୍ରଧର	।।
ଅବନୀ ଆଦି ପଞ୍ଚଭୂତେ	।	ଚେତନା ବୁଦ୍ଧି ଅହଂକୃତେ	।।
ଜୀବ ପରମ ଭାବ ଦେଇ	।	ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ କରୁ ନାଥ ତୁହି	।।
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ତୋର ଲୋମମୂଳେ	।	ଉଡ଼ୁଅଛନ୍ତି ଅନ୍ତରାଳେ	।।
ଜଳାକବାଟୀ ତେଜମାନେ	।	ରେଣୁଏ ଉଡ଼ନ୍ତି ଯେସନେ	।।
ତହୁଁ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡଙ୍କ ଭିତରେ	।	ସପତସାଗର ମଧ୍ୟରେ	।।
ଅଛଇ ଜୀବଆତ୍ମା ଧରି	।	ତୋ ମାୟା ପଟଳ ଆବୋରି	।।
ଏତେ ଅନ୍ତର ତୋର ମୋର	।	ତୋତେ ଭଣ୍ଡିଲି ଚକ୍ରଧର	।।
ଗର୍ଭ ଭିତରେ ସୁତ ଥାଇ	।	ସେ ଯେହ୍ନେ ପାଦ ପ୍ରହାରଇ	।।
ତୋ ଅପରାଧ ମନେ ଘେନି	।	କୋପ କି କରଇ ଜନନି	।।
ତୋ ନାଭି କମଳରୁ ଜାତ	।	ତୋତେ ଭଣ୍ଡିଲି ଜଗନ୍ନାଥ	।।
ତୋହର ଉଦରେ ପଶିଲି	।	ଅଶେଷ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଦେଖିଲି	।।
ଜଳଧି ଶୟନର କାଳେ	।	ଏ କଥା ଜାଣନ୍ତି ସକଳେ	।।
ସ୍ଥଳ ଅନଳ ଜଳବ୍ୟାପି	।	ତୁ ନାଥ ନାରାୟଣ ରୂପୀ	।।
ପ୍ରଳୟ ଜଳେ ଥିଲୁ ଶୋଇ	।	ତୋ ରୂପ ଦେଖିଲଇଁ ମୁହିଁ	।।
ଦେଖି ସାନନ୍ଦ ମୋର ମନ	।	କୃପା ତୁ କଲୁ ଭଗବାନ	।।
ମିଥ୍ୟା ନୁହଇଟି ସେ କଥା	।	ତୋତେ ହେ ସାକ୍ଷୀ ତୋରମାତା	।।
ଗୋପାଳ କୁମାରଙ୍କ ମେଳେ	।	ମାଟି ଭକ୍ଷିଲୁ ଯେତେବେଳେ	।।
ଯଶୋଦା ଦେଖିଲା ତୋ ତୁଣ୍ଡ	।	ଗର୍ଭରେ ଅଶେଷ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ	।।
ବାହାର ଭିତରେ ଆଚ୍ଛାଦି	।	ତୋ ମାୟାବଳେ ଅଛୁ ବନ୍ଦି	।।
ଏବେ ଏ ବୃନ୍ଦାବନେ ମୋତେ	।	ମାୟା ନ କଲୁ କେତେ କେତେ	।।
ପ୍ରଥମେ ଦେଖିଲଇ ଏକ	।	କ୍ଷଣକେ ହୋଇଲୁ ଅନେକ	।।
ଯେତେ ବାଛୁରୀ ଗୋପପୋଏ	।	ଦିଶିଲେ ତୋହର ପରାୟେ	।।
ତୁହି ତୋହର ମାୟା ବହୁ	।	ତୋହରି ମାୟା ତୁହି ହେଉ	।।
ମୁନିମାନଙ୍କ ମନ ମୋହି	।	ବ୍ରହ୍ମାଶଙ୍କରେ ତୋରଦେହି	।।
ସୃଷ୍ଟିର ଅଗ୍ରେ ମୋତେ କରି	।	ଶଙ୍ଖୋଳି ଦେଲୁ ବେଦଚାରି	।।
ଜଗତ କରଇଁ ଭିଆଣ	।	ତୁ ତାହା ପାଳୁ ନାରାୟଣ	।।
ଶଙ୍କର ରୂପେ କରୁ ଅନ୍ତ	।	ଏଣୁ ତୁ ବୋଲାଉ ଅନନ୍ତ	।।
ଦେବ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଋକ୍ଷ ପଶୁ	।	ଏଣୁ ତୁ ଶରୀର ପ୍ରକାଶୁ	।।
ଦୁଷ୍ଟ ନିବାରି ସନ୍ଥ ପାଳୁ	।	ଦୟାରେ ଧର୍ମ ତୁ ସମ୍ଭାଳୁ	।।
କାହୁଁ ଅଇଲି କଲି କିସ	।	ଅନ୍ତେ ହୋଇବ କାହିଁ ବାସ	।।
ଏ ତିନିଭ୍ରାନ୍ତି ତୋର ମାୟା	।	କେ ଜାଣିପାରେ ପ୍ରଭୁ ଏହା	।।
ଯୋଗେଶ୍ୱରଙ୍କୁ ଆଗୋଚର	।	ଭୋନାଥ ମହିଁମା ତୋହର	।।
ତେଣୁ ଏ ମାୟାରେ ଜଗତ	।	ତୋହରେ ହୋନ୍ତି ଆତଯାତ	।।
ବିଜୁଳି ଝଟକ ଯେସନ	।	ମେଘରେ ପଶି ହ୍ୱନ୍ତି ଲୀନ	।।
ତୁ ନାଥ ପୁରୁଷ ପୁରାଣ	।	ଜ୍ୟୋତି ଆଦିତ୍ୟ ଆଦି ଶୂନ୍ୟ	।।
ନିୟତ ସୁଖ ନିରଞ୍ଜନ	।	ମୋକ୍ଷର ଦଧି ସୁଧାପୂର୍ଣ୍ଣ	।।
ସକଳ ଜନ୍ତୁ ମଧ୍ୟେ ଥାଇଁ	।	ବିହରୁ ଆତ୍ମ ରୂପ ବହି	।।
ସୂର୍ଯ୍ୟର ତହୁଁ ବେଦସାର	।	ତେଣେ ଯେ କରନ୍ତି ବିଚାର	।।
ସେ ଭବ ଜଳଧି ତରନ୍ତି	।	ମାୟା ପଟଳ ପ୍ରକାଶନ୍ତି	।।
ଆତ୍ମାକୁ ଆତ୍ମାରୂପ ଜାଣି	।	ଚିନ୍ତା କରନ୍ତି ସୁଜ୍ଞପ୍ରାଣୀ	।।
ଅଜ୍ଞାନ ଭାବ ଜ୍ଞାନେ ନାଶ	।	ରବିରେ ଯେହ୍ନେ ସର୍ବତ୍ରାସ	।।
ଜୀବର ବଦ୍ଧ ମୋକ୍ଷ ଦୁଇ	।	ଅଜ୍ଞାନ ଭାବୁ ଜାତ ହୋଇ	।।
ତୋହର ତତ୍ତ୍ୱ ବିଚାରିଲେ	।	ଦିବା ରଜନୀ ଦିନ କରେ	।।
ତୋତେ ସେ ଚିହ୍ନି ନ ଜାଣନ୍ତି	।	ଆତ୍ମାକୁ ବାହାରେ ଲୋଡ଼ନ୍ତି	।।
ଶ୍ରମ ସେ ଲାଭ ତାହାଙ୍କର	।	ନାହିଁ ତୋ ଭିତର ବାହାର	।।
ଜ୍ଞାନୀଜନଙ୍କର ଏ ମତ	।	ତୋହର ଦୟାରେ ଏମନ୍ତ	।।
ନିକଟେ ସର୍ପ ଯାର ଥାଇ	।	ସେ କି ଆନକୁ ପାରେ ଚାହିଁ	।।
ସର୍ପର ପ୍ରାୟେ ତୁ ସମୀପେ	।	ଜ୍ଞାନୀଙ୍କି ତାରୁ ତୁ ଅଳପେ	।।
ତୋର ଦୟାରେ ତୋତେ ଜାଣି	।	ଭାବି ତରନ୍ତି ସାଧୁ ପ୍ରାଣୀ	।।
ତୋ ଅନୁଗ୍ରହ ଯାକୁ ନାହିଁ	।	ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ଲୋଡ଼ିଲେ ନ ପାଇ	।।
କେତେ କହିବି ସ୍ୱାମୀ ତୋତେ	।	ଏମନ୍ତ ଆଜ୍ଞାଦିଅ ମୋତେ	।।
ନାନା ଯୋନିରେ ଜାତହୋଇ	।	ସେବକମଧ୍ୟେ ତୋତେଥୋଇ	।।
ଅପ୍ରାଧୁଁ କ୍ଷମାକର ମୋତେ	।	ତୋପାଦେ ସେବଇଁ ଯେମନ୍ତେ	।।
ଗୋପେ ଅଛନ୍ତି ଯେତେ ଜନ୍ତୁ	।	କେ ତାଙ୍କ ପୁଣ୍ୟକରେ ହେତୁ	।।
ହୋଇଣ ବାଛୁରି କୁମର	।	ସ୍ତନ ପିଇଲୁ ତାହାଙ୍କର	।।
ତୋ ମନରଞ୍ଜନେ ଅନନ୍ତ	।	କେହି ନୋହିଲେ ସାମରଥ	।।
ନନ୍ଦ ଗୋପାଳ ବ୍ରଜଲୋକ	।	ଅନେକ କରିଛନ୍ତି ତପ	।।
ତୁ ନାଥ ମିତ୍ର ତାହାଙ୍କର	।	ବ୍ରହ୍ମା ଶଙ୍କରେ ଅଗୋଚର	।।
ତୋ ପଦ୍ମ ପାଦରୁ ଅମୃତ	।	ତେଣେ ଲୋଭିତ ଯାର ଚିତ୍ତ	।।
ମନ ଭ୍ରମରେ କରି ପାନ	।	ତେଣେ ବିଭ୍ରମ ମାୟାଭ୍ରମ	।।
କାଷ୍ଠ ପାଷାଣ ତୃଣ ହୋଇ	।	ତୋ ପାଶେ ପଡ଼ିଥିବି ମୁହିଁ	।।
ହୋଇବି ଗୁଳ୍ମ ଲତାମାନ	।	ଆଶା ମୋହର ଭଗବାନ	।।
ଗୋପୀଜନଙ୍କ ପାଦଧୂଳି	।	ପଡ଼ିବ ଏ ମୋର ମଉଳି	।।
ଶୋଭା ମୋ ଦିଶିବ ଶରୀର	।	କୃପାସାଗର କୃପାକର	।।
ଦେବେ ନ ପାନ୍ତି ଯାକୁ ଖୋଜି	।	ଗୋବିନ୍ଦ ମିତ୍ରପଣେ ଭଜି	।।
ପୂତନା ସଗୋତ୍ର ସହିତେ	।	ଶତୃ ହୋଇଲେ ସ୍ୱାମି ତୋତେ	।।
ତାହାର ଗୋତ୍ର କରି ମୋକ୍ଷ	।	ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଥୋଇଅଛୁ କିସ	।।
ଏଣୁ ତୋ ନାହିଁ ମିତ୍ରଐରୀ	।	ଜଗତ ଜୀବନ ମୁରାରି	।।
ତୋହର ପାଦେ ଗୋପୀନାଥ	।	ଶରଣ ନ ପଶେ ଯାବତ	।।
ତାବତ କାମକ୍ରୋଧ ବଳେ	।	ଡକା କରନ୍ତି ଅବହେଳେ	।।
ଗୃହହିଁ ହୋଇ ବନ୍ଦିଘର	।	ମୋହ ଶାଙ୍କୁଳି ଏ ପୟର	।।
ଦାରା ତନୟ ଧନେ ହୁଡ଼ି	।	ଦୁଃଖ ସଂକଟେ ଥାଇଁ ପଡ଼ି	।।
ଭଣଇ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେଉ ସୁଜନେ ଆଜ୍ଞାକର	।	ସେବଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତ ବାକ୍ୟେ ନାମ

ଏକବିଂଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ଦ୍ୱାବିଂଶ ଅଧ୍ୟାୟ

ଦଶମ ସପ୍ତଦଶ ଅଧ୍ୟା	।	କୃଷ୍ଣକାଳିଆ ପାଇଁ ବାଧା	।।
ପାଦେ ପଡ଼ିଲେ ସର୍ବ ନାରୀ	।	ଆନନ୍ଦେ ଚାହାନ୍ତି ମୁରାରି	।।
କେଶ ବସନ ଅସମ୍ଭାଳ	।	ନୟନୁ ବହେ ଅଶ୍ରୁ ଜଳ	।।
ଉଠି କରନ୍ତି ଜୟେ ଜୟେ	।	ସ୍ୱର୍ଗେ ଦେଖନ୍ତି ଦେବତାଏ	।।
ବୋଲନ୍ତି ଶରଣ ସୋଦର	।	ତ୍ରାହିକରିବା ଚକ୍ରଧର	।।
ସର୍ପକୁ ଦଣ୍ଡିବା ଯୁକତ	।	ଭାରା ନିବାରେ ତୋର ଜାତ	।।
ଯେଣୁ ତୋ ମିତ୍ର ଐରି ନାହିଁ	।	ତୋର ଭିଆଣ ସର୍ବଦେହୀ	।।
ଭକତି କରନ୍ତି ଯେ ତୋତେ	।	ଯେ ଅବା ଭଜେ ଶତ୍ରୁମତେ	।।
ଦୁହିଙ୍କି ଦେଉ ଏକଗତି	।	ଦୟାସାଗର ଦାଶରଥି	।।
ଆମ୍ଭଙ୍କୁ କର ଅନୁଗ୍ରହ	।	ଦେହୁଁ ନାଶିଲୁ ସର୍ବମୋହ	।।
ସର୍ପ ହୋଇଲା ପାପକାରୀ	।	ତୋତେ ଦଂଶିଲା ନରହରି	।।
ତାହାରେ ତରିଲୁଁ ସକଳେ	।	ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବ ନାଗବଳେ	।।
ଯେତେ ଏ ପୂର୍ବେ ତପକଲା	।	ବହୁତ ଅନ୍ନ ଦାନଦେଲା	।।
ଜଳ ଦେଉଳ ନାନାମତେ	।	ଜନ୍ତୁଙ୍କୁ ଦୟା ହୃଦଗତେ	।।
ତୋ ନାମ ଭାବି ଏ ଆନନ୍ଦ	।	ଏଣୁ ପାଇଲା ପଦ୍ମପାଦ	।।
କେତେକ ତପ ଅଛି କରି	।	ତୋ ପାଦ ରେଣୁ ଶିରେ ଧରି	।।
ଯାହା ପାରିବ ବୋଲି ପୁଣି	।	ତପ କରଇ କମଳିନୀ	।।
ତୋ ପାଦ ରଜ ପାଇ ଜନେ	।	ଅଧିକ ନ ବାଞ୍ଛନ୍ତି ମନେ	।।
ସ୍ୱର୍ଗ ଭୋଗକୁ ତୁଚ୍ଛ କରି	।	ବ୍ରହ୍ମା ପଦକୁ ନ ବିଚାରି	।।
ସପତ ଦ୍ୱୀପେ ରାଜା ପଦ	।	ଯୋଗ ସମାଧି ଦେହ ସିଦ୍ଧ	।।
ଏଣେ ନୁହଇ ସାବଧାନ	।	ତୋ ପାଦେ ଥାଇ ଯାର ମନ	।।
ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ଅଟେ ଦୃଷ୍ଟି ପାତେ	।	ଏ ତୋତେ ପାଇଲା କେମନ୍ତେ ।।
ତମ ଗୁଣରେ ଅଛି ଭେଦି	।	ବିଶେଷେ ସର୍ପ ପରମାଦି	।।
ଏ ତୋତେ ନିକଟେ ପାଇଲା	।	ଯେଣୁ ଅନେକ ପୁଣ୍ୟକଲା	।।
ନିର୍ଗୁଣ ଆତ୍ମା ଗୁଣବନ୍ତ	।	ନମଇଁ ପ୍ରଭୁ ଭଗବତ	।।
ପଞ୍ଚଭୂତଙ୍କ ଆତ୍ମା ତୁହି	।	ତୋହର ଆଦି ଅନ୍ତ ନାହିଁ	।।
ଜ୍ଞାନ ବିଜ୍ଞାନ ହେତୁ ହେଉ	।	ତ୍ରିଗୁଣ ମାୟା ରୂପ ବହୁ	।।
ସୃଷ୍ଟି ପାଳନ ସ୍ଥିତି ଅନ୍ତ	।	ତୁ କାଳରୂପୀ ଗର୍ଭଗତ	।।
ଅନନ୍ତରୂପି ଶୂନ୍ୟମୟେ	।	ନିର୍ଗୁଣ ଭେଦ ନିଜଦେହେ	।।
ତ୍ରିଗୁଣ ରୂପେ ମାୟା କରି	।	ଜଗତେ ହେଉ ରୂପକାରୀ	।।
ତୋହର ଦେହେଁ ତିନିଲୋକ	।	କର୍ମ ଭୁଞ୍ଜନ୍ତି ଦୁଃଖ ସୁଖ	।।
ଯେ ସାଧୁମତେ ତୋତେ ଭଜେ	।	ସେ ତୋର ଦେଲା ଫଳଭୁଞ୍ଜେ	।।
ତୋତେ ଯେ ନ ଜାଣନ୍ତି ମନେ	।	ସେ ପ୍ରାଣୀ ତରିବେ କେସନେ	।।
ଆମ୍ଭର ସ୍ୱାମି ଏକାବେଳେ	।	ଦୋହ ଯେ କଲା ପାଦତଳେ	।।
ସେ ଦୋଷ ସହିବା ମୁରାରି	।	ଆମ୍ଭେ ତୋହର ପରିବାରୀ	।।
ପ୍ରାଣ ଛାଡ଼ିବ ଏହିକ୍ଷଣି	।	ତୁକି ନ ଜାଣୁ ଚକ୍ରପାଣି	।।
ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଦିଅ ସ୍ୱାମି ଦାନ	।	ତୋର ଶରଣ ଭଗବାନ	।।
ଏବେ କରିବୁ କିସ କହ	।	ବିଚାରି ପ୍ରଭୁ ଆଜ୍ଞାଦିଅ	।।
କାଳୀୟ ଏହି ଯେ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପାଦେ ସ୍ତବକରେ	।।
କାଳୀୟ ଜୀବନ ପାଇଲା	।	ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ମୁଖକୁ ଚାହିଁଲା	।।
ସଭୟେ ଶୋକ ଗଦ ଗଦେ	।	ପୁଣି ପଡ଼ିଲା ପଦ୍ମପାଦେ	।।
ବୋଲଇ ଶୁଣ ନାରାୟଣ	।	ଜଗତ ତୋହର ଭିଆଣ	।।
ସର୍ପ ତୁ କଲୁ ଜାତ ମୋତେ	।	ସ୍ୱଭାବ ଛାଡ଼ିବି କେମନ୍ତେ	।।
ତାମସ ଗୁଣେ ଜାତ କରି	।	ଗରଳେ କଲୁ ଅଧିକାରୀ	।।
ଏଣୁ କ୍ରୋଧରେ ବଶ ହୋଇ	।	ସ୍ୱଭାବ ଛାଡ଼ି ନ ପାରଇ	।।
ତୋହର ମାୟା ଜାଣୁ ତୁହି	।	ଭୋ ନାଥ ରଖ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ମୁଁ ତୋତେ କଲି ଅପରାଧ	।	ବିଚାରି ଦଣ୍ଡ ମୋତେ ସାଧ	।।
ଯେ ତୋର ଇଚ୍ଛା ମୋତେ କର	।	ତୋରେ ଶରଣ ଚକ୍ରଧର	।।
ଏହି ଅଷ୍ଟାଦଶ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ଗୋପାଳେ ଅଗ୍ନିର ଭୟରେ	।।
ଡାକନ୍ତି ରଖ ନାରାୟଣ	।	ଗୋକୁଳ ତୋହର ଶରଣ	।।
ଭୋ ସ୍ୱାମି ସଙ୍କଟୁ ତାରିଲୁ	।	ଯେଣୁ ତୁ ପରମ ଦୟାଳୁ	।।
ଏବେ ଆପଦୁଁ ରଖ ତୁହି	।	ଅନାଥ ହୋଇଲୁ ଗୋସାଇଁ	।।
ଗୋରୁ ଗୋପାଳ ଗୋପୀ ଆଦି	।	ଅନଳ ଆଣିଲା ନିରୋଧି	।।
ଛଡ଼ବିଂଶ ଅଧ୍ୟା ଦଶମେ	।	ଇନ୍ଦ୍ର ବିବାଦେ ଗୋପିଜନେ	।।
ଅନାଥ ହୋଇଲୁ ଗୋକୁଳ	।	ବୋଲନ୍ତି ରଖ ଆଦିମୂଳ	।।
ତୋହର ବୋଲେ ଗୋପପୁରୀ	।	ନିଶ୍ଚେ ନାଶିଲୁ ନରହରି	।।
ଗୋରୁଏ ଶୀତ ଜଳେ କମ୍ପି	।	କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଚାହାନ୍ତି ନିରୋପି	।।
ଲାଞ୍ଜ ଆଚ୍ଛାଦି ମୁଖଦେଶେ	।	ମିଳିଲେ ଗୋବିନ୍ଦର ପାଶେ	।।
ବୃଦ୍ଧ ଗୋପାଳେ ଥରହର	।	ଡାକନ୍ତି ରଖ ଦାମୋଦର	।।
ତୋର ଶରଣ ଗୋପପୁର	।	ତୁ ନାଥ ଆମ୍ଭ ବଳିଆର	।।
ତୁ ନାଥ ଆମ୍ଭର ଜୀବନ	।	ତୋ ବୋଲେ ଗଲା ଆମ୍ଭପ୍ରାଣ	।।
ଥୋକେ ବୋଲନ୍ତି ବାଇପଣେ	।	ଯଜ୍ଞ ଭାଙ୍ଗିଲୁ ଅକାରଣେ	।।
ଏ କାହିଁ ରଖିବ ଗୋକୁଳ	।	ମନୁଷ୍ୟ ଜନ୍ମ ନନ୍ଦବାଳ	।।
ସକଳେ ହୋଇଲୁ ନିରକ୍ଷ	।	ଡାକିଲେ ନାରାୟଣ ରଖ	।।
ମଧୁସୂଦନ ଚକ୍ରଧର	।	ଅନାଦି ଧର୍ମ ନିରାକାର	।।
ତୋର ଶରଣୁଁ ଆନ ନାହିଁ	।	ଗୋକୁଳ ରଖ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ଇନ୍ଦ୍ରରେ ହୋଇଲୁ ବଇରୀ	।	ବୁଡ଼ିଲା ଗୋପପୁର ଶିରୀ	।।
ଏମନ୍ତେ ହୋଇଲେ ନିରାଶ	।	ଛାଡ଼ିଲେ ଜୀବନର ଆଶ	।।
ଅଷ୍ଟାବିଂଶ ଅଧ୍ୟା ଦଶମେ	।	ସୁରଭୀ ଘେନି ମଘବାନେ	।।
ସ୍ତୁତି କରଇ କୃଷ୍ଣେ ଚାହିଁ	।	ବୋଲଇ ଶିରେ କରଦେଇ	।।
ଭୋ ନାଥ ଶୁଣ ପଦ୍ମନାଭ	।	ଇନ୍ଦ୍ର ଯେ କଲା ଅପରାଧ	।।
ଘୋର ବରଷଣ ବିବାଦେ	।	ଦ୍ରୋହ ଯେ କଲା ପଦ୍ମପାଦେ	।।
ସମ୍ପଦ ଦେଇଅଛୁ ତାରେ	।	ଏବେ ଶରଣ ଗଲା ତୋରେ	।।
ଲୁଚି ଅଛଇ ମୋର ପଛେ	।	ଭୋନାଥ ଦେଖିବା ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ	।।
ଶୁଣି ଚାହିଁଲେ ମାୟାଧର	।	ବାସବ ପଡ଼ିଲା ପୟର	।।
ଭୟେ କମ୍ପଇ ତାର ଦେହୀ	।	ବଚନ ନ ପାରଇ କହି	।।
ପୁଣି ଉଠିଲା ଭୟ ଚିତ୍ତେ	।	କର ଅଞ୍ଜଳି ଦେଇ ମାଥେ	।।
ଶିର ନିବେଶି ପଦ୍ମପାଦେ	।	ବୋଲଇ ଶୋକ ଗଦଗଦେ	।।
ଭୋନାଥ ଦେବ ନିରଞ୍ଜନ	।	ଜ୍ୟୋତି ପ୍ରକାଶ ମହାଶୂନ୍ୟ	।।
ଗୁଣ ପ୍ରକାଶ ତୋର ନାହିଁ	।	ଭକତ ହିତେ ତୋର ଦେହି	।।
ମାୟା ମୋହିତ ଭବଜଳେ	।	ତୋର ବିହାର ଯୋଗବଳେ	।।
ଲୋଭର ମୂଳ ଷଡ଼ଐରୀ	।	ତୋହର ମହିଁମା ପାଶୋରି	।।
ଜଗତେ ହ୍ୱନ୍ତି ଆତଜାତ	।	ତୋହର ମାୟାରେ ଅନନ୍ତ	।।
ତୁହି ସେ ମାୟାକୁ ଆବୋରି	।	ଶରୀର ବହୁ ନରହରି	।।
ଦୁଷ୍ଟକୁ ଦଣ୍ଡିବାର ଆଶେ	।	ଜଗତ ରଖୁ ତୁ ବିଶ୍ୱାସେ	।।
ଜଗତ ଜନନୀ ପିଅର	।	ତୁ ଦଣ୍ଡଧର ଦାମୋଦର	।।
ତୋହର ସମ୍ପଦ ଆବୋରି	।	ଗର୍ବ ଯେ କରନ୍ତି ମୁରାରି	।।
ତୁ ଜାତ ହେଉ ଏ ସଂସାରେ	।	ତାହାଙ୍କ ଗର୍ବ ଗଞ୍ଜିବାରେ	।।
ମୋହର ପ୍ରାୟେ ନରହରି	।	ଯେ ତୋର ସମ୍ପଦ ଆବୋରି	।।
ଦୁଷ୍ଟ ଦଳନ ଦେଖି ତୋତେ	।	ଏବେ ଡରନ୍ତି ଭୟ ଚିତ୍ତେ	।।
ପୁଣି ଭଜନ୍ତି ସାଧୁପଥେ	।	ଫଳନାଶନ ଦେଖି ତୋତେ	।।
ଏବେ ମୁଁ କଲି ଅପରାଧ	।	ଭୋନାଥ ତୋର ପଦ୍ମପାଦ	।।
ଏ ଅପରାଧ କ୍ଷମାକର	।	ଭୋନାଥ ଶରଣ ତୋହର	।।
ଅଜ୍ଞାନମତେ ଭୋଗପାଇ	।	ଭୋଳ ହୋଇଲି ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ଭାରା ନିବାରେ ତୋର ଜାତ	।	ତୋହର ସଞ୍ଚିଲା ଜଗତ	।।
ଅସୁର ବଳ ନାଶକରି	।	ସାଧୁକୁ ରଖ ନରହରି	।।
ନମଇଁ ପରମ ମଙ୍ଗଳ	।	ପରମ ଆତ୍ମା ଆଦିମୂଳ	।।
ନମଇଁ ବସୁଦେବ ସୁତ	।	ଯାଦବ ବଂଶ ଦଇବତ	।।
ଶୁଦ୍ଧ ସୁଚିତ୍ତ ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ	।	ଇଚ୍ଛାରେ ହେଉ ଉତପନ୍ନ	।।
ସକଳ ଜୀବ ଆଦି ପିତା	।	ନମଇଁ କଇବଲ୍ୟ ଦାତା	।।
ତୋହରେ ଇନ୍ଦ୍ରପଦ ମୋତେ	।	ଦ୍ରୋହ ଚିନ୍ତିଲି ସ୍ୱାମି ତୋତେ	।।
ଅଳପ ଲୋକ ମୁଁ ସ୍ୱଭାବେ	।	ମୋତେ ଥୋଇଲୁ ଇନ୍ଦ୍ରପଦେ	।।
ମୋ ଛାର ନୁହଇ ଭାଜନ	।	ତୁକି ନ ଜାଣୁ ଭଗବାନ	।।
ଅଳପ ଲୋକେ ସୁଖ ଦେଲେ	।	ଆବୋରି ନ ପାରନ୍ତି ଭଲେ	।।
ଏବେ ହୋଇଲି ଅପରାଧୀ	।	ତୁ ନାଥ କରୁଣାବାରାଧି	।।
ତୋର ଚରଣୁ ନାହିଁ ଆନ	।	ଶରଣ ରଖ ଭଗବାନ	।।
ଏହି ଅଧ୍ୟାରେ ପୁଣ ସ୍ତବ	।	କରେ ସୁରଭୀ ଲଭି ଭାବ	।।
ତକ୍ଷଣେ ଲକ୍ଷେ ରୂପ ହୋଇ	।	ସ୍ତୁତି କରଇ କୃଷ୍ଣ ଚାହିଁ	।।
ହେ କୃଷ୍ଣ ପରମ ମଙ୍ଗଳ	।	ବିଶ୍ୱ ସଂସାରେ ବିଶ୍ୱମ୍ଭର	।।
ତୁ ଆମ୍ଭ ପାଳକ ଗୋପାଳ	।	ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଆଦିମୂଳ	।।
ଆମ୍ଭର ଇଷ୍ଟ ଅଟୁ ତୁହି	।	ତୋ ତହୁଁ ଅନ୍ୟ ଗତି ନାହିଁ	।।
ଗୋରୁ ଗୋପାଳ ଦେବଙ୍କର	।	ତୁ ନାଥ ଶରଣ ସୋଦର	।।
ବ୍ରହ୍ମାର ବଚନେ ମୁଁ ତୋତେ	।	ପୂଜିବି ଅଭିଷେକ ମତେ	।।
ତୁ ନାଥ ଗୋକୁଳର ଇନ୍ଦ୍ର	।	ନାମ ମୁଁ ଦେବଇଁ ଗୋବିନ୍ଦ	।।
ଭଣଇ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେ ସୁଜ୍ଞଜନେ ଆଜ୍ଞାକର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତ ବାକ୍ୟେ

ନାମ ଦ୍ୱାବିଂଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମ

ତ୍ରୟୋବିଂଶ ଅଧ୍ୟାୟ

ଦଶମସ୍କନ୍ଧ ଊନତ୍ରିଂଶ	।	ଅଧ୍ୟାୟେ ସ୍ତବ ଜଳଈଶ	।।
ପୁଣି ପଡ଼ିଲା ପଦ୍ମପାଦେ	।	ବୋଲଇ ଶୋକ ଗଦେ ଗଦେ	।।
ଆଜ ଜୀବନ ମୋର ଧନ୍ୟ	।	ଦେଖିଲି ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ	।।
ପୁତ୍ର କୁଟୁମ୍ୱ ଘରଦ୍ୱାର	।	ସୁଫଳ ହୋଇଲା ମୋହର	।।
ତୋହର ପାଦରଜ ପାଇ	।	ଜନ୍ମ ମରଣେ ଭୟନାହିଁ	।।
ବ୍ରହ୍ମା ଶଙ୍କର ଇନ୍ଦ୍ର ନିତ୍ୟେ	।	ନାମ ଜପନ୍ତି ଅବିରତେ	।।
ତୋହର ପଦ ଧ୍ୟାନ କରି	।	ସୁଖେ ତରନ୍ତି ଭବବାରି	।।
ଅରୂପ ହୋଇ ରୂପ ରାଶି	।	ମନୁଷ୍ୟ ରୂପ ପରକାଶି	।।
ଏ ରୂପ ଦେଖିବାର ପାଇଁ	।	ନିଶ୍ଚେ ମୁଁ ହୃଦରେ ଗୁଣଇ	।।
ବୋଲଇ ନନ୍ଦକୁ ଆଣିବି	।	କୃଷ୍ଣ ଚରଣକୁ ପୂଜିବି	।।
ଯେ ଯାହା ମନରେ ବାଞ୍ଛନ୍ତି	।	ତୁ ତାହା ଦେଉ ଦାଶରଥି	।।
ମୋହର ମନ ବାଞ୍ଛା ପୂରି	।	ଚରଣ ଦେଖିଲି ମୁରାରି	।।
ଭୋନାଥ ଗର୍ବ ମୁହିଁ ବହି	।	ତୋହର ପିତାକୁ ଅଣାଇ	।।
ତୋତେ ଦେଖିବା ମୋର ସଧ	।	ଭୋ ନାଥ କଲି ଅପରାଧ	।।
କ୍ଷେମା ସାଗର ନରହରି	।	ଶରଣ ରକ୍ଷଣ ମୁରାରି	।।
ଏଣୁ ବହୁତ ପ୍ରତିଆଶ	।	ଜଗି ଅଛଇ ପୀତବାସ	।।
ନନ୍ଦକୁ ଆଣିଲେ ମୋ କାର୍ଯ୍ୟ	।	ସିଦ୍ଧି ହୋଇବ ଦେବରାଜ	।।
ଆଣିଲି ତୋହଭାବ ଚିତ୍ତେ	।	ଚରଣ ପୂଜିବା ନିମନ୍ତେ	।।
ତିରିଶି ଅଧ୍ୟ ରେ ଯେ ଗୋପୀ	।	ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବଦନ ନିରୋପି	।।
ଶିର ଲଗାଇ ପଦ୍ମପାଦେ	।	ବୋଲଇ ଶୋକ ଗଦଗଦେ	।।
ଭୋ ନାଥ ଶୁଣ ଭାବଗ୍ରାହି	।	ଏମନ୍ତ ବୋଲୁ କାହିଁପାଇଁ	।।
ତୁ କହୁ ଯଶୋଦା ନନ୍ଦନ	।	ଅନାଦି ଜ୍ୟୋତି ନିରଞ୍ଜନ	।।
ଆମ୍ଭେ ଅଭାଗୀ ଦୁଃଖୀ ନାରୀ	।	ଆଉକି ଯିବୁଁ ଗୋପପୁରୀ	।।
ଛାଡ଼ିଲୁଁ ବିଷୟା ବିଷାଦ	।	ପାଇ ତୋହର ପଦ୍ମପାଦ	।।
ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ତେଜୁ କାହିଁପାଇଁ	।	ତୋ ତହୁଁ ଅନ୍ୟଗତି ନାହିଁ	।।
ତୋପାଦ ପଙ୍କଜର ମୂଳେ	।	ଜ୍ଞାନୀ ଚିନ୍ତନ୍ତି ଅନ୍ତକାଳେ	।।
ସେ ପାଦପଦ୍ମ ଆମ୍ଭେ ପାଇ	।	କାହିଁକି ଯିବୁ ଭାବଗ୍ରାହି	।।
ତୋହର ପାଇଁ ଦାମୋଦର	।	ଛାଡ଼ିଲୁ ସୁତ ପତି ଘର	।।
ବହନ୍ତି ଯେ ତୋହର ନାମ	।	ତାହାଙ୍କୁ ନାହିଁ ଦୁଃଖ ଶ୍ରମ	।।
ଆମ୍ଭେ ତୋ ପାଦେ ଚିତ୍ତ ଦେଇ	।	ନିରାଶ ହୋଇଲୁ ଗୋସାଇଁ	।।
ଉଭୟେ ନ ପାଇଲୁ କୂଳ	।	ତୁ ଯେ ବୋଲାଉ ଆଦିମୂଳ	।।
ଧର୍ମ୍ମଦେବତାଙ୍କର ଗୁରୁ	।	ତୋର ମହିମା ମହାମେରୁ	।।
ଯାହା କହିଲୁ ବେଦମତେ	।	ଭୋ ନାଥ ଶୁଣ ଏକଚିତ୍ତେ	।।
ସ୍ତିରୀ ଜନ୍ମର ସାଧୁପଣ	।	ସେବିବ ସ୍ୱାମିଙ୍କ ଚରଣ	।।
ଏକଥା ଉଚିତ ଆମ୍ଭର	।	ଭୋ ନାଥ ଶୁଣ ବେଦସାର	।।
ତୁ ସେ ସକଳ ପ୍ରାଣିଙ୍କର	।	ଦେହ ଜୀବନର ଠାକୁର	।।
ଯେ ପ୍ରାଣୀ ତୋହରେ ଭଜଇ	।	ତାହାର ଜନ୍ମ ବଧ କାହିଁ	।।
ଅନେକ ପୁଣ୍ୟ କରିଥିଲେ	।	ତୋ ନାମ ଧରେ ଅନ୍ତକାଳେ	।।
ଅଭୟ ବ୍ରହ୍ମେ ସେ ପଶନ୍ତି	।	ଆମ୍ଭର କାହିଁ ମନଭ୍ରାନ୍ତି	।।
ଆଉକି ଗୋପପୁର ଯିବୁ	।	ପତିତନୟ ଆବୋରିବୁଁ	।।
ଆମ୍ଭର ତେଣେ ନାହିଁ ଆଶା	।	ତୋ ନାମ କରିଛୁ ଭରସା	।।
ମନ କି ନ ଜାଣୁ ଆମ୍ଭର	।	ଆଶା ବିଶ୍ରାମ ବାନା ତୋର	।।
କାଳନ୍ଦିତୀରେ ନୃତ୍ୟକରି	।	ପୂଜିଲୁ ଶଙ୍କର ଗଉରୀ	।।
ବର ମାଗିଲୁ ଆମ୍ଭେ ଯାହା	।	ଭୋ ନାଥ ନ ଜାଣୁ କି ତାହା	।।
ଆମ୍ଭର ବସ୍ତ୍ର ଚୋରୀକରି	।	ତୁ ଯେ ବୋଲାଉ ନରହରି	।।
ରମିବି ବୃନ୍ଦାବନେ ମୁହିଁ	।	ନିୟମ କଲୁ ବେଣୁ ଛୁଇଁ	।।
ଆମ୍ଭର ସାକ୍ଷ ଏ ମୁରଲୀ	।	କିପାଁ ପାସୋରୁ ବନମାଳୀ	।।
ତୋହର ଯେବେ ଦୟା ନାହିଁ	।	କିପାଁ ରାଇଲୁ ବେଣୁ ବାଇ	।।
ଆମ୍ଭର ମନ ନିଜ ଘରେ	।	ବୁଡ଼ାଇଥିଲୁ ମୁହାସରେ	।।
ଶ୍ରବଣେ ମୁରଲୀ ଶୁଭିଲା	।	କର ଚରଣ ନ ଚଳିଲା	।।
ଜୀବନ ହାରିଲୁ ଆମ୍ଭର	।	ଏବେତ କହିଲୁ ନିଷ୍ଠୁର	।।
ଭୋନାଥ କର ପ୍ରାଣରକ୍ଷା	।	ଆମ୍ଭେ ପାଇଲୁ ବେଣୁ ଦୀକ୍ଷା	।।
ତୋର ଅଧରୁ ସୁଧାରସ	।	ଆମ୍ଭର ମୁଖରେ ବରଷ	।।
ଜୀବନ ରଖ ନନ୍ଦବାଳ	।	ଆମ୍ଭର ପୂରିଲାଟି କାଳ	।।
କ୍ରୋଟ ଅନଳ ପ୍ରାୟ ହୋଇ	।	କାମ ଅନଳ ହୃଦେ ଦହି	।।
ଲିଭାଅ ମୁଖ ରସ ଦେଇ	।	ଦାସ ବତ୍ସଳ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ଯେବେ ନ ରଖୁ ବନମାଳୀ	।	ମରିବୁ ସକଳ ଗୁଆଳୀ	।।
ହତ୍ୟା ହୋଇବ ତୋର କନ୍ଧେ	।	ଶୁଣି ହସନ୍ତି ଆଦିକନ୍ଦେ	।।
ଗୋପୀ ବୋଲନ୍ତି କୃଷ୍ଣ ଚାହିଁ	।	ପୂତନା ପ୍ରାଣ ଅଛୁ ଖାଇ	।।
ତୁ କାହିଁ ରଖିବୁ ଆମ୍ଭନ୍ତ	।	ଏ ବନେ ହେଲୁ ତୁ କୃତାନ୍ତ	।।
ମରିବୁ ତୋହର ଉପରେ	।	ଜୀବନ ନ ରହେ ଶରୀରେ	।।
ଭୋ ନାଥ ତୋହର ପୟରେ	।	କମଳା ସେବେ ନିରନ୍ତରେ	।।
ଆମ୍ଭର ପ୍ରିୟ ଅଟୁ ତୁହି	।	ଆଶା ନ ଛେଦ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ତୋହର ପାଦର ତୁଳସୀ	।	ମାଳାକରିବୁ ବ୍ରହ୍ମରାଶି	।।
କବରୀଭାର ସଜକରି	।	ତୋପାଦେ ସେବିବୁ ମୁରାରି	।।
ତୋହର ପାଦ ଦୃଢ଼ ଚିତ୍ତେ	।	ମୁନିଏ ଖୋଜୁଥାନ୍ତି ନିତ୍ୟେ	।।
ସେପାଦେ ପଶିଲୁ ଶରଣ	।	ଜୀବନ ରଖ ନାରାୟଣ	।।
ତୋର ଚରଣ ନରହରି	।	ସ୍ତନ ବଦନ ଶିରେ ଧରି	।।
ଆମ୍ଭର ତାପ ହୃଦୁ ଯିବ	।	ଶରଣ ରଖ ପଦ୍ମନାଭ	।।
ଭୋ ନାଥ ତୋର ମୁଖ ଦେଖି	।	ପିଛାଡ଼ି ନ ପାରୁ ଯେ ଆଖି	।।
ତୋହର ରୂପ ହୃଦେ ଗୁଣି	।	ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ଯେତେକ ତରୁଣୀ	।।
କେ ଦେହ ଧରିବ ନିର୍ଭରେ	।	ଶୁଣିଲା ନାହିଁ ତିନିପୁରେ	।।
ତୋହର ରୂପ ଦେଖି ବନେ	।	ପୁଲକ ହ୍ୱନ୍ତି ତରୁମାନେ	।।
ଭଣଇଁ ବଳଭ୍ରଦ ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେଉ ସୁଜନେ ଆଜ୍ଞାକର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତ ବାକ୍ୟେ ନାମ

ତ୍ରୟବିଂଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ଚତୁର୍ବିଂଶ ଅଧ୍ୟାୟ

ଦଶମ ଦ୍ୱାତ୍ରିଂଶ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ଗୀତାଏ ଗୋପୀ ସ୍ତବ କରେ	।।
ଭୋନାଥ ଯଶୋଦା କୁମର	।	ତୋ ଜନ୍ମକାଳୁ ଗୋପପୁର	।।
ଦରିଦ୍ର ଦୁଃଖିତ ନ ଜାଣି	।	ଆମ୍ଭର ଘରେ କମଳିନୀ	।।
ଅନେକ ହୋଇଲା ସମ୍ପଦ	।	କେ କହୁ ଆମ୍ଭର ଆନନ୍ଦ	।।
ଆମ୍ଭ ଜୀବନ ଅଟୁ ତୁହି	।	ତୋ ତହୁଁ ଆନ ଗତି ନାହିଁ	।।
ତୋର ସମ୍ପଦ ଭୋଗକରି	।	ତୋ ମୁଖ ଚାହିଁ ଦିନ ହରି	।।
ମୁରଲୀ ନାଦେ ଅଣାଇଲୁ	।	ମୁଖୁ ଅମୀୟ ରସ ଦେଲୁ	।।
ଘୋର ଗହନ ବନେ ଥୋଇ	।	ଅନାଥ କରିଗଲୁ କାହିଁ	।।
ଏବେ ଦେଖାଅ ପଦ୍ମମୁଖ	।	ଆମ୍ଭ ଜୀବନ ବାରେ ରଖ	।।
ତୋହର ଆମ୍ଭେ ପରିବାରୀ	।	ଏ ବନେ ତୋତେ ଅନୁସରି	।।
ଆମ୍ଭର ଆରତ ବିନାଶୁ	।	କୋଟିଏ କାମ ପ୍ରାୟେ ଦିଶୁ	।।
ତୋର ସେବକ ଆମ୍ଭେମାନେ	।	ତୋ ମୁଖ ନ ଦେଖି ନୟନେ	।।
ପଥ ନ ଦିଶେ ରାତ୍ରକାଳେ	।	ବୁଡ଼ାଇଗଲୁ ଶୋକଜଳେ	।।
ଭୋ ନାଥ କାଳ ଲୋଚନ	।	ଦେଖାଅ ନିର୍ମଳ ବଦନ	।।
ତୋ ମୁଖ କମଳର ତେଜେ	।	ପଦ୍ମ କୁମୁଦ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଗଞ୍ଜେ	।।
ସେ ଧନେ କିଣିଲୁ ଆମ୍ଭନ୍ତ	।	ଏ ବନେ କଲୁ ତୁ ଅନାସ୍ତ	।।
ସୁରତିନାଥ ତୁ ଆମ୍ଭର	।	କିଣିଲା ଦାସୀ ଆମ୍ଭେ ତୋର	।।
ଯାହାକୁ କିଣି ଧନ ଦେଇ	।	କେ ତାହା ଛାଡ଼େ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ସେ କି ନୁହଇ ତାର ବଧ	।	ବେଦ ପୁରାଣେ ହୋଏ ବାଦ	।।
ଅନେକ ଦୁଃଖୁଁ ଅଛୁ ରଖି	।	ଏ ବନେ କଲୁ ନିରୀମାକ୍ଷି	।।
ବିଷଉଦକ ଅଘାସୁର	।	ଇନ୍ଦ୍ର ବରଷା ମହାଘୋର	।।
ବନ ଅନଳ ଷଣ୍ଢା ମୁଖୁଁ	।	ତୁ ନାଥ ରଖିଛୁ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ	।।
ତୋହର ପାଦ ଆଶ୍ରେକରି	।	ଜନ୍ମ ମରଣକୁ ନ ଡରି	।।
ତୁ ନୋହୁ ଯଶୋଦା କୁମର	।	ଜୀବନ ଅଟୁ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର	।।
ସକଳ ଜନ୍ତୁ ହୃଦେ ଥାଇ	।	ଅନ୍ତର ଜାଣୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ତୋତେ ଚିନ୍ତିଲା ବେଦବର	।	ନାଶିଲୁ ଅବନୀର ଭାର	।।
ତେଣୁ ଯାଦବକୁଳେ ଜାତ	।	ତୋହର ନାହିଁ ଆଦି ଅନ୍ତ	।।
ଭୋ ବିଷ୍ଣୁ ବଂଶ ଚୂଡ଼ାମଣି	।	ଆମ୍ଭର ଶିରେ ଦିଅ ପାଣି	।।
ତୋହର କରେ ବ୍ରହ୍ମରାଶି	।	ଶରଣ ଜନ ଭୟ ନାଶି	।।
ପଦ୍ମହୁଁ ଅତି ସୁକୁମାର	।	କମଳା ବରିଅଛି ବର	।।
ତୋହର ପଦ୍ମପାଦ ଦୁଇ	।	ବନେ ଗୋରୁଙ୍କ ପଛେ ଥାଇ	।।
ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ଦେହୁଁ ପାପ ନାଶେ	।	ଜଳଧି ତନୟା ବିଶ୍ୱାସେ	।।
ସହସ୍ରେ ଫଣା କାଳୀୟର	।	ସୁନ୍ଦର କଲା ଚିତ୍ରକର	।।
ଆମ୍ଭର କୁଚେ ତା ଲଗାଅ	।	କାମ ଅନଳ ତୁ ଲିଭାଅ	।।
ତୋହର ମଧୁର ବଚନ	।	ହୃଦେ ଭାବନ୍ତି ମୁନିଜନ	।।
ଆମ୍ଭେ ତୋହର ପରିବାରୀ	।	ମୂର୍ଚ୍ଛିତ ହୋଇଲୁ ମୁରାରୀ	।।
ତୋର ଅଧରୁ ରସ ଦେଇ	।	ଜୀବନ ରଖ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ତୋର ଚରିତ ସୁଧା ବାରି	।	ସ୍ତୁତି କରନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ	।।
ଜନ୍ମ ମରଣ ତାପ ନାଶେ	।	ଦୁରିତମାନ ଦେହୁଁ ଧ୍ୱଂସେ	।।
ମଙ୍ଗଳ କରେ ଶ୍ରୁତିପଥେ	।	ଶବ ଜପଇ ଅବିରତେ	।।
ତେଣେ ଯେ ହୋନ୍ତି ଉନମତ୍ତା	।	ସେ ନର ଚଉବର୍ଗ ଦାତା	।।
ତୋହର ହର୍ଷିତ ବଦନ	।	କୋମଳ ମଧୁର ବଚନ	।।
ଧ୍ୟାନେ ମଙ୍ଗଳ ବନେ ରୂପ	।	ଏକାନ୍ତ କଥା ହୃଦେ ତାପ	।।
କପଟ ପ୍ରାୟେ ତୋର ଗତି	।	ଆମ୍ଭର ମନ ଏ ଦହନ୍ତି	।।
ତୁ ନାଥ ଗୋରୁଙ୍କର ମେଳେ	।	କାନନେ ଯାଉ ଯେତେବେଳେ	।।
କୋମଳ ପାଦପଦ୍ମ ଚାହିଁ	।	ଆମ୍ଭର ହୃଦୟ ଦହଇ	।।
କାଷ୍ଠ ପାଷାଣ ତୃଣ ଲାଗି	।	ନପୁଣ ହୁଏ ଦୁଃଖଭାଗୀ	।।
ଯେବେ ଲୋଚନେ ଦେଖୁ ତାହା	।	ତେବେ ସେ ସ୍ଥିର ହୁଏ ହିଆ	।।
ବନୁ ଯେ ଆସୁ ଦିନ ଅନ୍ତେ	।	ବାହାର ହୋଇ ଦେଖୁ ପଥେ	।।
କପୋଳେ କୁଟିଳ କୁନ୍ତଳ	।	ହୃଦେ ଲମ୍ୱଇ ବନମାଳ	।।
ଗୋରଜ ଦେଖି ତୋର ଦେହେ	।	ଆମ୍ଭ ଜୀବନ କାମ ଦହେ	।।
ତୋର ଅଭୟ ପଦ୍ମପାଦ	।	ଶରଣଜନଙ୍କ ସମ୍ପଦ	।।
କମଳା ଦଣ୍ଡେ ନ ଛାଡ଼ଇ	।	ଆପଦ କାଳେ ଯାହା ଧ୍ୟାଇ	।।
ରଖ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ହସ୍ତ ଦେଇ	।	ତୋର ଚରଣେ ସର୍ବଗୋଈ	।।
ତୋର ଅଧର ସୁଧାରସ	।	ଦେଇ ଆମ୍ଭର ମନ ତୋଷ	।।
ସୁରତି ପଣେ ବଳିୟାର	।	ଶୋକନାଶନ ପ୍ରାଣିଙ୍କର	।।
ସୁସ୍ୱରେ ବେଣୁନାଦ ସ୍ଫୁରେ	।	ଜନ୍ମ ମରଣ ତାପ ହରେ	।।
ଗୋରୁ ଚରାଇ ଯାଉ ବନେ	।	ତୋତେ ନ ଦେଖିଲେ ନୟନେ	।।
ନିମିଷ ଯୁଗ ପ୍ରାୟେ ମଣୁ	।	ଗୁରୁ ଗୌରବ ତ ନ ଗଣୁ	।।
ତୁ ଯେତେବେଳ ଗୋପେ ପଶୁ	।	ପଥେ ମୁରଲୀ ନାଦଘୋଷୁ	।।
କୁଟିଳ କୁନ୍ତଳ ବଦନ	।	ଦେଖି ନ ଚଳଇ ନୟନ	।।
ପତି ତନୟ ବନ୍ଧୁ ଭାଇ	।	ଆମ୍ଭେ ତେଜିଲୁ ତୋରପାଇଁ	।।
ସୁସ୍ୱରେ ଗାଉ ବେଣୁ ଗୀତ	।	ଆମ୍ଭେ ହୋଇଲୁ ମୂରୁଛିତ	।।
ରାତ୍ରେ ଆଣିଲୁ ଘୋରବନେ	।	ଆମ୍ଭନ୍ତ ତେଜିଲୁ କେସନେ	।।
ଏଡ଼େ ନିର୍ଦ୍ଦୟା ହୃଦ ତୋର	।	ବିଶ୍ୱାସି ନାଶିଲୁ ଆମ୍ଭର	।।
ଶୁଣି ତୋ ଏକାନ୍ତ ବଚନ	।	ହୃଦୟ ଦହଇ ମଦନ	।।
ଅଳପ ହାସ ମୁଖ ଦେଖି	।	ପିଛାଡ଼ି ନପାରୁ ଯେ ଆକ୍ଷି	।।
ତୋର ଶ୍ରୀମୁଖକୁ ଅନାଇଁ	।	ଆମ୍ଭର ମନ ଏ ଦହଇ	।।
ଆମ୍ଭ ଆରତ ଖଣ୍ଡିବାରେ	।	ତୋହର ଜନ୍ମ ଗୋପପୁରେ	।।
ସୁଫଳ କରଇ ସଂସାର	।	ଦେହୁଁ ଗଞ୍ଜଇ ତମଘୋର	।।
ତୋ ପାଦୁଁ ଅନ୍ୟ ଗତି ନାହିଁ	।	ନିରାଶ ନକର ଗୋସାଇଁ	।।
ଯେବଣ ପାଦ ଆମ୍ଭେ ଧରି	।	ସ୍ତନରେ ଚାପୁଁ ଗୋପନାରୀ	।।
କଠିନ ସ୍ତନ ଯେ ଆମ୍ଭରି	।	ପ୍ରାସ କରଇ ବୋଲି ଡରି	।।
ସେ ପାଦ ଘେନି ତୃଣାଙ୍କୁରେ	।	ଏବେ ଚାଲିବୁଁ ବନଘୋରେ	।।
ନପୁଣ କ୍ଷତ ହୋଏ ପାଦ	।	ମନରେ ଯାଉଛୁ ବିଷାଦ	।।
ଭଣଇ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେଉ ସୁଜନେ ଆଜ୍ଞାକର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବ କଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତ ବାକ୍ୟେ

ନାମ ଚତୁର୍ବିଂଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ପଞ୍ଚବିଂଶ ଅଧ୍ୟାୟ

ଦଶମ ପଞ୍ଚତ୍ରିଂଶୋଧ୍ୟାୟେ	।	ନନ୍ଦ ଯେ ଅଜଗର ଭୟେ	।।
ସର୍ପ ଉଦରେ ଥାଇ ନନ୍ଦ	।	ବିକଳେ ଡାକଇ ଗୋବିନ୍ଦ	।।
ହେ କୃଷ୍ଣ ସର୍ପ ବଳିଆର	।	ଗିଳିଲା ମୋହର ଶରୀର	।।
ବହନ ଆସ ବେନି ଭାଇ	।	ପିତା ତୁମ୍ଭର ନାଶ ଯାଇ	।।
ଦଶମ ଚାଳିଶ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ନାରଦ ଅତି ଆନନ୍ଦରେ	।।
କେଶୀ ମରଣ ଦେଖି ହସି	।	ଆସି ମିଳିଲେ ବ୍ରହ୍ମଋଷି	।।
ଏକାନ୍ତେ ଦେଖି ନରହରି	।	ସ୍ତୁତି କରନ୍ତି ପାଦ ଧରି	।।
ଉଠି ଗୋବିନ୍ଦ ମୁଖ ଚାହିଁ	।	ବୋଲନ୍ତି ଶିରେ କର ଦେଇ	।।
ଭୋ କୃଷ୍ଣ ପ୍ରଭୁ ଯୋଗେଶ୍ୱର	।	ଯାଦବ ବଂଶର ଠାକୁର	।।
ଅଶେଷ ଜନ୍ତୁ ହୃଦଗତେ	।	ଜ୍ଞାନୀ ଚିନ୍ତନ୍ତି ଯୋଗମତେ	।।
ଜ୍ୟୋତି ସ୍ୱରୂପ ନିରଞ୍ଜନ	।	ସକଳ ଆତ୍ମାରେ ଅଭିନ୍ନ	।।
ମନ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଗୋଚର	।	ତୁ ଆତ୍ମା ପୁରୁଷ ଈଶ୍ୱର	।।
ତୋହର ମାୟା ତୁ ଆବୋରି	।	ଶରୀର ଧରୁ ନରହରି	।।
ସଂସାର କରୁ ତୁ ଭିଆଣ	।	ସୃଷ୍ଟି ପାଳନ ସଂହାରଣ	।।
ଭରା ନିବାରେ ଦେହ ବହି	।	ସାଧୁଙ୍କୁ ରଖୁ ଭାବଗ୍ରାହି	।।
ଲୀଳାଏ ମାଇଲୁ ଅସୁର	।	ଦେଖି ଡରନ୍ତି ସୁରନର	।।
ଦେବେ ନ ରହନ୍ତି ଆକାଶେ	।	ଏ କେଶୀ ଦଇତ୍ୟର ତ୍ରାସେ	।।
ଭୋ ନାଥ ଶୁଣ ଚକ୍ରଧର	।	ମାରିବୁ ମୁଷ୍ଟିକ ଚାଣୁର	।।
ଧନୁ ଭାଞ୍ଜିବୁ ବାମକରେ	।	ହସ୍ତୀ ମାରିବୁ ରଙ୍ଗଦ୍ୱାରେ	।।
କଂସ ମାରିବୁ ଚାରିଦିନେ	।	ରାଜ୍ୟ ନିବେଶ ଉଗ୍ରସେନେ	।।
କଂସର ଅଷ୍ଟମଲ୍ଲ ନାଶି	।	ଯାଦବ ବଂଶକୁ ଆଶ୍ୱାସି	।।
ବାଳଦମନ ଷଣ୍ଢାସୁର	।	ସୁର ନାରକା ବେଗେ ମାର	।।
ଇନ୍ଦ୍ର ଭୁବନ ପାରିଜାତ	।	ବଳେ ଆଣିବୁ ଗୋପୀନାଥ	।।
ବୀର ରାଜାଙ୍କ କନ୍ୟା ଆଣି	।	ବିଭା ହୋଇବୁ ଚକ୍ରପାଣି	।।
ଜରାସନ୍ଧର ଭୟେ ଯାଇଁ	।	ସମୁଦ୍ରେ ଦ୍ୱାରକା ଭିଆଇ	।।
ନୃଗ ରାଜାଙ୍କୁ ଦେବୁ ସୁଖ	।	ନାଶିବୁ କୃକଲାଶ ରୂପ	।।
ତୋହର ପୁରେ ଶକ୍ରାଜିତ	।	ତୋତେ ବରିବ ଗୋପୀନାଥ	।।
ସତ୍ୟଭାମାର ତୁଲେ ମଣି	।	ତୋହର ତୁଲେ ଦେବେ ଆଣି	।।
ଘୋର ଦଇତ ପୁଣ୍ଡରୀକ	।	ତାହାକୁ ଦେବୁ ଆତ୍ମାସୁଖ	।।
ଦହନ କରି କାଶୀ ପୁର	।	ମାରିବୁ ଦନ୍ତବକ୍ରବୀର	।।
ପାଣ୍ଡବ ଯଜ୍ଞସଭାତଳେ	।	ଚକ୍ରେ ଛେଦିବୁ ଶିଶୁପାଳେ	।।
ଦ୍ୱାରକାପୁରେ ବନମାଳି	।	ଯେତେ କରିବୁ ସୁଖ କେଳି	।।
ମୁଁ ତାହା ଦେଖିବି ଲୋଚନେ	।	ପୁରାଣେ ଶୁଣି ଅଛି କର୍ଣ୍ଣେ	।।
ଅର୍ଜୁନ ରଥେ ତୁ ସାରଥି	।	ମୁଁ ପୁଣି ଥିବି ତୋର କତି	।।
ଅନେକ ରାଜା ସୈନ୍ୟବଳ	।	ସଂହାର କରିବୁ ଗୋପାଳ	।।
ସାଧୁ ବିବେକ ନିରଞ୍ଜନ	।	ଆଦି ଅନାଦି ଠୁଳ ଶୂନ୍ୟ	।।
ଅଶେଷ ପୁଣ୍ୟଫଳ ଦାତା	।	ତୁମ୍ଭେ ଜଗତ ପିତା ମାତା	।।
ଆପଣା ତେଜେ ମାୟା କରି	।	ଗୁଣେ ପ୍ରକାଶ ନରହରି	।।
ମନୁଷ୍ୟ ରୂପେ ଅବତାର	।	ଯାଦବ ବଂଶର ଠାକୁର	।।
ଦଶମସ୍କନ୍ଧ ତେୟାଳିଶି	।	ଅଧ୍ୟରେ ସ୍ତବ ହୃଦେ ଘୋଷି	।।
ଅକ୍ରୁର ଶିରେ କରଦେଇ	।	ବୋଲଇ କୃଷ୍ଣମୁଖ ଚାହିଁ	।।
ନମଇଁ ଅନାଦି ପୁରୁଷ	।	ଅଖିଳ ଜ୍ୟୋତିର ପ୍ରକାଶ	।।
ମାୟାର ହେତୁ ନାରାୟଣ	।	ନିର୍ଗୁଣ ପୁରୁଷ ପୁରାଣ	।।
ଅଭୟ ବ୍ରହ୍ମ ନିରାକାର	।	ବ୍ରହ୍ମା ତୋ ନାଭିରୁ ବାହାର	।।
ତୋହର ତହୁଁ ଏ ଜଗତ	।	ଏକେ ହୁଅନ୍ତି ଆତଯାତ	।।
ପୃଥିବୀ ଉଦକ ଅନଳ	।	ପବନ ଆକାଶ ମଣ୍ଡଳ	।।
ମହତ ଆଦି ପଞ୍ଚଭୂତେ	।	ମନଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଜୀବ ମତେ	।।
ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଅର୍ଥେ ସୁରଗଣ	।	ତୋର ଏ ଜଗତ ଭିଆଣ	।।
ଏମାନେ ତୋହର ଶରୀର	।	ତୁ ଆଦିଧର୍ମ ନିରାକାର	।।
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ତୋର ଦେହେ ଥାନ୍ତି	।	ତୋ ରୂପ କହି ନୋହେ ଶକ୍ତି	।।
ତ୍ରିଗୁଣ ବ୍ରହ୍ମ ଜଡ଼ହୋଇ	।	ତୋର ସ୍ୱରୂପ ନ ଜାଣଇ	।।
ସନକ ଆଦି ଯୋଗିଜନେ	।	ପୂଜନ୍ତି ତୋହର ଚରଣେ	।।
ମହା ପୁରୁଷ ଶୂନ୍ୟରୂପ	।	ଜୀବ ସଞ୍ଚରେ ତିନିତାପ	।।
କର୍ମ ଯୋଗିଏ କର୍ମପଥେ	।	ତୋତେ ପୂଜନ୍ତି ଯଜ୍ଞମତେ	।।
ଅଖିଳ କର୍ମ ଦେଖି ତୋରେ	।	ଜ୍ଞାନୀ ସେବନ୍ତି ଜ୍ଞାନ ଭରେ	।।
ନିଶ୍ଚଳ ସମାଧିରେ ମନ	।	ତୋର ଚରଣେ ଜ୍ଞାନଗମ୍ୟ	।।
ଦେବେ ପୂଜନ୍ତି ଯଜ୍ଞମତେ	।	ତୋତେ ପୂଜନ୍ତି ତୋରମତେ	।।
ଏକରୁ ଅନେକ ଯେ ରୂପୀ	।	କେ ତୋତେ ଜାଣଇ ନିରୋପି	।।
ଶିବ ପୁରାଣର ଉକତେ	।	ଯେ ତୋତେ ପୂଜେ ଶିବମତେ	।।
ଅନେକ ଋଷିଙ୍କ ସଙ୍ଗତେ	।	ଶଙ୍କର ପୂଜୁଥାନ୍ତି ତୋତେ	।।
ତୁ ନାଥ ସର୍ବ ଦେବମୟେ	।	ସର୍ବେ ପୂଜନ୍ତି ତୋର ପାଏ	।।
ନାନା ଦେବଙ୍କୁ ଯେ ପୂଜନ୍ତି	।	ସେ ଭିନ୍ନ ବୁଦ୍ଧି ଆଚରନ୍ତି	।।
ଅନେକ ଯୋଗ କର୍ମେ ଭ୍ରମି	।	ଫୁଟି ହୁଅନ୍ତି ପଥଶ୍ରମୀ	।।
ନଦୀ ପୂରନ୍ତି ବୃଷ୍ଟି ଜଳେ	।	ସମୁଦ୍ରେ ହୋନ୍ତି ଏକମେଳେ	।।
ସର୍ବ ଦେବତା ଏହିମତେ	।	ଭଜନ୍ତି ତୋର ପାଦଗତେ	।।
ତୋର ପ୍ରକୃତି ତହୁଁ ଜାତ	।	ତାମସରଜ ଗୁଣ ସତ୍ୟ	।।
ଇନ୍ଦ୍ରିୟବଳେ ଗୁଣ ଛନ୍ଦି	।	ଜନ୍ତୁଏ ମାୟାବଳେ ବନ୍ଦି	।।
ତୋତେ ପାଇବେ ଅବା କାହିଁ	।	ତୋହର ଆଦିଅନ୍ତ ନାହିଁ	।।
ନମଇଁ ପ୍ରଭୁ ଜ୍ଞାନ ଆଖି	।	ସକଳ ବୁଦ୍ଧିଙ୍କର ସାକ୍ଷୀ	।।
ଦେବ ମନୁଷ୍ୟ ପଶୁ ଆଦି	।	ତୋର ମାୟାରେ ଅଛୁ ଛନ୍ଦି	।।
ଅନଳ ତୋର ମୁଖୁଁ ଜାତ	।	ଚରଣୁ ଅବନି ସମ୍ଭୂତ	।।
ଆଦିତ୍ୟ ତୋହର ନୟନ	।	ନାଭିରୁ ପ୍ରକାଶେ ପବନ	।।
ଶ୍ରବଣୁ ତୋର ଦଶଦିଶ	।	ଶିର ତୋହର ସ୍ୱର୍ଗଦେଶ	।।
ଭୁଜ ତୋ ଦଶଦିଗପାଳ	।	ଉଦର ବଡ଼ବା ଅନଳ	।।
ପଞ୍ଚ ପବନ ତୋର ପ୍ରାଣ	।	ବୃକ୍ଷ ଔଷଧି ଲୋମଗଣ	।।
ମେଘ ତୋହର କେଶ ଶିରେ	।	ତୋ ଅସ୍ଥି ନଖ ଗିରିବରେ	।।
ନିମିଷ ହ୍ୱନ୍ତି ଦିବା ରାତି	।	ତୋହ ବୃଷଣ ପ୍ରଜାପତି	।।
ତେଜ ତୋହର ଦେବରାଜ	।	ଏ ବୃଷ୍ଟି ବଂଶ ତୋର ବୀର୍ଯ୍ୟ	।।
ଅବ୍ୟୟ ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିରଞ୍ଜନ	।	ତୋ ଦେହେଁ ଚଉଦ ଭୁବନ	।।
ବାସବ ଆଦି ଦେବଗଣେ	।	ସ୍ଥାବର ଆଦି ଚାରିଜଣେ	।।
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ତୋହର ଶରୀର	।	ମାୟା ଯେସନେ ଉଡ଼ୁମ୍ୱର	।।
ମନର ଆଦିଅନ୍ତ ରୂପି	।	ଜଗତେ ଅଛୁ ନାଥ ବ୍ୟାପି	।।
ସଂସାର ଲୀଳା ଏ ଶରୀର	।	ଭୋ ତାତ ଯେତେରୂପ ତୋର	।।
ତେଣେ ମଜ୍ଜଇ ହୋଇ ଚିତ୍ତ	।	ତୋ ଯଶ ଭାବନ୍ତି ଜଗତ	।।
ନମଇଁ ମତ୍ସ୍ୟ ରୂପଧାରୀ	।	ପ୍ରଳୟ ଉଦକବିହାରୀ	।।
ହୟଶିରୀଷ ତୋ ଶରୀର	।	ମଧୁକୈଟଭ ଯେ ସଂହାର	।।
କମଠ ରୂପୀ କଳେବର	।	ନମଇଁ ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ରଧର	।।
ନମସ୍ତେ ଗଦା ପଦ୍ମ ତେଜ	।	ଦିବ୍ୟ ଆୟୁଧ ନାନା ଭୁଜ	।।
ନମୋ ପ୍ରଚଣ୍ଡ ବିଶ୍ୱରୂପି	।	ଘୋଟିଲୁ ମହା ମହୀ ବ୍ୟାପି	।।
ଦନ୍ତ ଅଗ୍ରତେ ମହୀ ଧରି	।	ନମଇଁ ପ୍ରଭୁ ଦଇତାରି	।।
ନୃସିଂହ ମୂର୍ତ୍ତି ତୋ ଶରୀର	।	ତୋ ରୂପ ଜନେ ଉପକାର	।।
ପ୍ରଚଣ୍ଡ ମହାଭୟଙ୍କର	।	ଆକାଶେ ଲାଗେ ଜଟା ଶିର	।।
ଦଶନ ରଟ ମଟ ଭ୍ରାନ୍ତି	।	କାଳଚକ୍ରର ରୂପ କାନ୍ତି	।।
ଗର୍ଜନ ନାଦେ ମେଘ ଫୁଟି	।	ହିରଣ୍ୟଦୈତ୍ୟ ଦେହଘୋଟି	।।
ବାମନରୂପେ ବଳି ଚାପି	।	ନମଇଁ ତ୍ରିବିକ୍ରମ ରୂପୀ	।।
ଦୁଷ୍ଟ କ୍ଷତ୍ରିୟ ନିବାରଣ	।	ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଭୃଗୁରାମ	।।
ଜାନକୀ ଛଳେ ଦାଶରଥି	।	କୋପେ ନାଶିଲୁ ଲଙ୍କପତି	।।
ନମସ୍ତେ ବସୁଦେବ ସୁତ	।	ରୋହିଣୀ ପୁତ୍ର ବଳବନ୍ତ	।।
ରୁକିଣୀ ଦେବୀ ନିଜ କାନ୍ତ	।	ପ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ଦେବ ତୋର ସୁତ	।।
ନମୋ ଗୋବିନ୍ଦ ଦାମୋଦର	।	ଗିରି ତୋଳିଲୁ ବାମକର	।।
ବଉଦ୍ଧରୂପୀ ତ୍ରିବିକ୍ରମା	।	ଅସୁର ଦଳନ ତୋ ବାନା	।।
ମ୍ଳେଚ୍ଛ କ୍ଷତ୍ରିୟ ଯେ ଦଳନ୍ତା	।	କଳକିରୂପ ସାମରଥା	।।
ତୋହର ମାୟାରେ ଜଗତ	।	ଅଜ୍ଞାନେ ହୋଏ ଆତଜାତ	।।
ପର ଆପଣା ବୋଲି ହୁଡ଼ି	।	ଭ୍ରମନ୍ତି ମାୟାଚକ୍ରେ ପଡ଼ି	।।
ମୋହର ଆତ୍ମା ପୁତ୍ର ଘର	।	ଦାରା ସମ୍ପଦ ବନ୍ଧୁ ମୋର	।।
ସ୍ୱପନ ପ୍ରାୟ ଏ ଜଗତେ	।	ଆବୋରିଛନ୍ତି ମୋହଗତେ	।।
ଅନିତ୍ୟ ସଂସାର ସାଗରେ	।	ମୁଁ ଯେ ବୁଡ଼ିଲି ଦୁଃଖଘୋରେ	।।
ଆତ୍ମାର ଗତି ନ ଜାଣଇଁ	।	ଭୋ ନାଥ ରଖ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ଶୀତଳ ଜଳ ଛାଡ଼ି ମୁହିଁ	।	ମୃଗ ତୃଷ୍ଣାରେ ଅଛି ଧ୍ୟାଇ	।।
ତୃଷିତ ହୋଇଲି ଅପାର	।	ତୋତେ ନ ଜାଣି ଚକ୍ରଧର	।।
ଅଳପ ବଳେ ନାଥ ମୋର	।	କର୍ମ ଅଶେଷ ବଳୀୟାର	।।
ମନ ପଶିଲା କର୍ମମେଳେ	।	ହାରିଲି ଇନ୍ଦ୍ରିୟଙ୍କ ବଳେ	।।
ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଅର୍ଥେ ବିପରୀତ	।	ହସ୍ତରୁ ପକାଇ ଅମୃତ	।।
ବିଷ ଭକ୍ଷଇ ସ୍ୱାଦୁ ମଣି	।	ଆତ୍ମାର ଗତି ନ ପ୍ରମାଣି	।।
ମନକୁ ନ ପାରିଲି ଧରି	।	ତୁ ମୋତେ ରଖ ନରହରି	।।
ତୋହର ଚରଣ କମଳେ	।	ଶରଣ ରଖ ମୋତେ ବେଳେ	।।
ଅଭୟ ଚରଣ ତୋହର	।	ଅଜ୍ଞାନୀଜନେ ଅଗୋଚର	।।
ସଂସାର ତୁଟଇ ଯାହାର	।	ସେ ତୋତେ କରଇ ବିଚାର	।।
ତୋର ଚରଣେ ଭଗବାନ	।	ନିଶ୍ଚଳ କର ମୋର ମନ	।।
ଜ୍ଞାନ ବିଜ୍ଞାନ ଦାତାରୂପୀ	।	ସର୍ବ ସମ୍ପଦ ମାୟାବ୍ୟାପି	।।
ପ୍ରଧାନ ପୁରୁଷ ବିଧାତା	।	ଅନନ୍ତରୂପୀ ବଳବନ୍ତା	।।
ନମଇଁ ପ୍ରଭୁ ବାସୁଦେବ	।	ଭବସାଗରେ ସୁଖନାବ	।।
ଇନ୍ଦ୍ରିୟମାନଙ୍କ ଈଶ୍ୱର	।	ଭୋନାଥ ଶରଣ ତୋହର	।।
ଭଣଇଁ ବଳଭଦ୍ର ମୃଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେଉ ସୁଜନେ ଆଜ୍ଞାକର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀ ମଦ୍ଭାଗବତ ବାକ୍ୟେ

ନାମ ପଞ୍ଚବିଂଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ଷଡ଼୍‌ବିଂଶ ଅଧ୍ୟାୟ

ଦଶମ ଅଧ୍ୟା ପଞ୍ଚାବନ	।	ମୁଚୁକୁନ୍ଦ ସ୍ତବରଞ୍ଚନ	।।
ଭୋ ନାଥ ତୋର ମାୟାବଳେ	।	ମୋହିତ ପ୍ରାଣୀଏ ଶୟଳେ	।।
ଅନର୍ଥ ଅର୍ଥ ପ୍ରାୟେ ଜାଣେ	।	ନ ଭଜେ ତୋହର ଚରଣେ	।।
ଦୁଃଖ ଗହନ ସୁଖ ଆଶେ	।	ପଡ଼ଇ ଦାରା ମୋହଫାଶେ	।।
ଶୁଣ ହେ ମଦନ ଗୋପାଳ	।	ନିଶ୍ଚଳେ ଗଲା ଏତେକାଳ	।।
ରାଜ୍ୟ ସମ୍ପଦେ ଭୋଳ ହୋଇ	।	ଆତ୍ମାର ଗତି ନ ଜାଣଇ	।।
ଦେହାବିଧାନ ବୁଦ୍ଧିବଳେ	।	ସୁତ କଳତ୍ର ମୋହଜଳେ	।।
ଦୁସ୍ତର ଚିନ୍ତା ଶାନ୍ତପଥେ	।	ତୋତେ ନଭଜି ଯଦୁନାଥେ	।।
ମୃତ୍ତିକା ଘଟ ମଧ୍ୟେ ଥାଇ	।	ବୋଲଇ ନରଦେବ ମୁହିଁ	।।
ରଥ କୁଞ୍ଜର ଅଶ୍ୱପଥେ	।	ପଦାତି ବଳ ଅପ୍ରମିତେ	।।
ଖେଳଇ ଏ ମହୀମଣ୍ଡଳେ	।	ତୋତେ ନଜାଣେ ମତ୍ତଭୋଳେ	।।
ପଶୁଙ୍କ ପ୍ରାୟ ଏ ସଂସାରେ	।	ପଶି ଗହନ ଚିନ୍ତାଘୋରେ	।।
ବିଷୟ ସୁଖେ ଲୋଭ ବଢ଼ି	।	ତୋ ପାଦପଦ୍ମ ଚିନ୍ତା ଛାଡ଼ି	।।
ପଡ଼ନ୍ତି ତୋର ମାୟାବଳେ	।	ତୁ ତାହା ନାଶୁ ଅବହେଳେ	।।
ତ୍ରାସଇ ତୋର କାଳରୂପ	।	ଇନ୍ଦୁରେ ଯେହ୍ନେ କାଳସର୍ପ	।।
ପୂର୍ବେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ମୟରଥେ	।	କୁଞ୍ଜର କନ୍ଧେ ନାନାରଥେ	।।
ନର ଦେବତା ନାମ ବହି	।	ଭ୍ରମଇଁ ମତ୍ତ ଭୋଳହୋଇ	।।
ସେ ହରି ତୋର ଅଂଶୁକାଳ	।	କରଇ କୃମି ଭସ୍ମ ମଳ	।।
ଶୁଣ ପୁରୁଷ ଚୂଡ଼ାମଣି	।	ମୋର ଅଶେଷ ଜନ୍ମ ବାଣୀ	।।
ସଂଗ୍ରାମେ ଦଶଦିଗ ବାହି	।	ଅଦ୍ଭୁତ ବିଗ୍ରହ ବୋଲାଇ	।।
ଉତ୍ତମ ସିଂହାସନେ ପୂଜା	।	ପାଦେ ସେବନ୍ତି ସର୍ବ ରାଜା	।।
ଏମନ୍ତ ପ୍ରାଣୀଙ୍କି ତୁ ଧରି	।	ସ୍ତିରୀଙ୍କି କ୍ରୀଡ଼ାମୁର୍ଗିକରି	।।
ମୈଥୁନ ସୁଖେ ଗୃହମଧ୍ୟେ	।	ଇନ୍ଦ୍ରିଙ୍କ କ୍ରୀଡ଼ା ଏ ଆନନ୍ଦେ	।।
ସୁଦୃଢ଼ ଭୋଗେ ମହାଶ୍ରମ	।	ତପ ଆରାଧି ନାନାକର୍ମ	।।
ଦେବତା ବରଦାନ କାଳେ	।	ପୁଣ ମାଗଇ ସୁଖ ଭୋଳେ	।।
କଲଇଁ ସ୍ୱର୍ଗ ଭୋଗଦୀକ୍ଷା	।	ନିର୍ମାଣ ଭୋଗେ ନାହିଁ ଇଚ୍ଛା	।।
ଜନ୍ତୁ ମରଣ ବେନିପଥେ	।	ସେ ପ୍ରାଣୀ ରମୁଥାନ୍ତି ନିତ୍ୟେ	।।
କାମ ସଂକଳ୍ପେ ଚିତ୍ତଭ୍ରମି	।	ନିରାଶ ପଥେ ମହାଶ୍ରମୀ	।।
ଯାହାର ଯେବେ ଭାଗ୍ୟ ଥାଇ	।	ସୁସାଧୁ ସଙ୍ଗତ ମିଳଇ	।।
ତକ୍ଷଣେ ପାପ ଯାଇ ନାଶ	।	ନିର୍ମଳେ ପ୍ରକାଶଇ ଯଶ	।।
ପରମବ୍ରହ୍ମ ତୋର ପାଦେ	।	ଯେ ପ୍ରାଣୀ ଭଜଇ ଆନନ୍ଦେ	।।
ତୋହର ପଥେ ହୋଇ ଗତି	।	ତୁଟଇ ଭବଭୟ ଭ୍ରାନ୍ତି	।।
ଭୋ ନାଥ ଜାଣିଲି ମୁଁ ତୋତେ	।	ତୋହର ଅନୁଗୃହ ମୋତେ	।।
ରାଜ୍ୟ ସମ୍ପଦ ବନ୍ଧୁ ଦାସ	।	ଏବେ ହୋଇଲା ମୋ ଉଶ୍ୱାସ	।।
ଅଖଣ୍ଡ ଅବନୀ ମଣ୍ଡଳେ	।	ଅଶେଷ ଭୋଗ ମହୀତଳେ	।।
ଯେ ଛାଡ଼ି ଭଜେ ତୋ ଚରଣ	।	ଏହା ବୋଲନ୍ତି ବନେ ବନ	।।
ଅଶେଷ ଘୋର ତପ କରି	।	ଯାହା ଚିନ୍ତନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ	।।
ଭୋ ନାଥ ପରମ ମଙ୍ଗଳ	।	ଅନାଦି ଧର୍ମ୍ମ ଆଦିମୂଳ	।।
ତୋହର ଅଭୟ ଚରଣ	।	ନିତ୍ୟ ସେବିବି ନାରାୟଣ	।।
ଆନ ସମ୍ପଦେ କାର୍ଯ୍ୟ ନାହିଁ	।	ଏ ବର ଦିଅ ମୋତେ ତୁହି	।।
ତୁ ଜୀବ କଇବଲ୍ୟଦାତା	।	ଦୁଃଖିଜନଙ୍କ ପିତା ମାତା	।।
ତୋହର ଦରଶନ ପାଇ	।	ଆତ୍ମାର ବୋଧି ନ ମାଗଇ	।।
ତାହାକୁ ବୋଲାଇ ପଣ୍ଡିତ	।	ତୋର ମାୟାରେ ଜ୍ଞାନ ହତ	।।
ଭୋ ନାଥ ପରମ ଈଶ୍ୱର	।	ତୁ ଯେ ଯାଚିଲୁ ମୋତେ ବର	।।
ତ୍ରିଗୁଣ ବଦ୍ଧ ମୋହ ଫାଶ	।	ସେବାରେ ନାହିଁ ମୋର ଆଶ	।।
ନିର୍ଗୁଣ ନିରଞ୍ଜନ ପର	।	କେବଳ ଆତ୍ମାଜ୍ଞାନ ସାର	।।
ଏମନ୍ତ ପୁରୁଷର ପାଦେ	।	ଶରଣ ଯିବି ଅପ୍ରମାଦେ	।।
ଏହୁ ସଂସାରମଧ୍ୟେ ମୁହିଁ	।	ଅଶେଷ ଜନ୍ମ ଦୁଃଖ ପାଇ	।।
ବାସନାବଳେ କରି ପାପ	।	ସୁମରି ପଥେ ଅନୁତାପ	।।
ସେ ତାପେ ପୀଡ଼ିତ ଜୀବନେ	।	ଭ୍ରମଇଁ ଦୁଃଖ ସୁଖ ଶ୍ରମେ	।।
ତୃଷିତେ ଜଳପାନ ଚିନ୍ତି	।	କେବେହେଁ ନୋହେ ତୃଷାଶାନ୍ତି	।।
ସେ ଜଳ ତୋର ପାଦେ ଥାଇ	।	ସଂସାର ତାପ ନିବାରଇ	।।
ନିର୍ଭୟ ନିତ୍ୟ ସୁଖସାର	।	ଭୋ ନାଥ ଶରଣ ସୋଦର	।।
ଆପଦକାଳେ ସୁଖ ଦେଇ	।	ସେ ପାଦେ କର ମୋତେ ତ୍ରାହି	।।
ଦଶମଷାଠିଏ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ଜାମ୍ୱବ ସ୍ନେହେ ସ୍ତବ କରେ	।।
ବୋଲଇ କୃଷ୍ଣମୁଖ ଚାହିଁ	।	ଭୋ ନାଥ କର ମୋତେ ତ୍ରାହି	।।
ତୁ ସର୍ବ ଜନ୍ତୁ ତେଜବଳ	।	ମହାପୁରୁଷ ଆଦିମୂଳ	।।
ପୁରାଣ ପୁରୁଷ ମୁରାରି	।	ସଂସାର ମାୟା ବଳେ କରି	।।
ପ୍ରଭବ ବିଷ୍ଣୁ ତୁ ଈଶ୍ୱର	।	ମହା ମହିଁମ ଯୋଗେଶ୍ୱର	।।
ବ୍ରହ୍ମାଦି ଯେତେ ସୃଷ୍ଟିପାଳ	।	ତାହାଙ୍କ ସ୍ୱାମି ତୁ ଗୋପାଳ	।।
ସୃଷ୍ଟିର ଅନ୍ତେ ତୋର ଦେହେଁ	।	ପଶନ୍ତି ପରମାଣୁ ପ୍ରାୟେ	।।
କାଳହରଣ ବାନା ତୋର	।	ପରମଆତ୍ମା ଯୋଗେଶ୍ୱର	।।
ଇଷିତହାସ ତୋ ବଦନ	।	ଦେଖି ଜଳଧି ଭୟ ମନ	।।
ଘୋର ଗଭୀର ଗ୍ରାହଗଣ	।	କ୍ଷୋଭିତ ଲଭି ଅନୁକ୍ଷଣ	।।
ତୋହର ଚରଣେ ପଡ଼ିଲା	।	ଲଙ୍କାକୁ ମାର୍ଗ ତୋତେ ଦେଲା	।।
ପର୍ବତେ ସେତୁବନ୍ଧ କରି	।	ଘୋର ସମୁଦ୍ରେ ଗଲେ ତରି	।।
ଲଙ୍କା ଦଇତ୍ୟ ଘୋର ଦୃଷ୍ଟି	।	ରାବଣ ଦଶମୁଣ୍ଡ କାଟି	।।
ରାକ୍ଷସ ଶିର ମହୀସ୍ଥଳି	।	ଯୁଦ୍ଧେ କାଟିଲୁ ବନମାଳୀ	।।
ଏମନ୍ତ ମହିଁମା ଯାହାର	।	ଭୋ ନାଥ ଶରଣ ମୁଁ ତୋର	।।
ଭଣଇ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେଉ ସୁଜନେ ଆଜ୍ଞା କର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତ୍‌ବାକ୍ୟେ ନାମ

ଷଡ଼୍‌ବିଂଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ସପ୍ତଦିଂଶ ଅଧ୍ୟାୟ

ଦଶମ ଚୌଷଠି ଅଧ୍ୟାରେ	।	ଭୂମି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସନ୍ନିଧିରେ	।।
ଭୁଜ ଯୁଗଳ ଦେଇ ଶିରେ	।	ସ୍ତୁତି କରଇ ଶୋକଭରେ	।।
ଭୂମି ବୋଲଇ ଯୋଡ଼ି କର	।	ତୁ ନାଥ ଦେବଙ୍କର ବର	।।
ଶଙ୍ଖ କମଳ ଗଦା ହସ୍ତେ	।	ଦେବାଧି ଦେବ ନମୋଽସ୍ତୁତେ	।।
ଯେ ତୋତେ ଯେମନ୍ତେ ଲୋଡ଼ଇ	।	ସେ ଅନୁରୂପେ ତୋତେ ପାଇ	।।
ପରମ ଆତ୍ମା ଆଦି ମୂଳ	।	ନମସ୍ତେ ପରମ ମଙ୍ଗଳ	।।
ପଙ୍କଜନାଭ ପଦ୍ମମାଳି	।	ପଦ୍ମଲୋଚନ ସୁଧାମାଳି	।।
ପଙ୍କଜ ନିଧି ତୋ ପୟରେ	।	ଭୋନାଥ ଶରଣ ମୁଁ ତୋରେ	।।
ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ	।	ବିଷ୍ଣୁ ବାସୁଦେବ ବିଧାନ	।।
ଆଦିପୁରୁଷ ଜୀବ ଆଦି	।	ସର୍ବେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ତୁ ପ୍ରସିଦ୍ଧି	।।
ଜଗତ ଜନ୍ମ କରୁ ତୁହି	।	ଜନ୍ମ ମରଣ ତୋର ନାହିଁ	।।
ବ୍ରହ୍ମସ୍ୱରୂପୀ ନମୋନମଃ	।	ଅନନ୍ତ ଶକ୍ତି ଅନୁପମ	।।
ପରମ ପରଂ ଭୂତଆତ୍ମା	।	ପରମନନ୍ଦ ପରଂ ବ୍ରହ୍ମା	।।
ଗୁଣେ ପ୍ରକାଶ ଭୂତ ଆତ୍ମା	।	ସକଳ ତୋହର ମହିମା	।।
ଏ ସୃଷ୍ଟି ଉପୁଜିବା କାଳେ	।	ତୁ ରଜଗୁଣ ଅବହେଳେ	।।
ନିରୋଧକାଳେ ତମଗୁଣ	।	ଆନନ୍ଦେ ବହୁ ନାରାୟଣ	।।
ସନ୍ଥ ପାଳନ ଧର୍ମ ମୁଖେ	।	ସତ୍ୟଗୁଣରେ ପାଳୁ ସୁଖେ	।।
ପ୍ରଧାନପୁରୁଷ ତୁ କାଳ	।	ତ୍ରିଗୁଣଆତ୍ମା ନନ୍ଦବାଳ	।।
ମୋ ଆଦି ସଲିଳ ଅନଳ	।	ପବନ ଆକାଶ ମଣ୍ଡଳ	।।
ଶବ୍ଦପ୍ପରସ ରୂପ ରସ	।	ଗନ୍ଧ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଏକାଦଶ	।।
ସୃଷ୍ଟିପାଳକ ଦେବଗଣ	।	ତୁ ଆଦି ପରମ କାରଣ	।।
ତୁ ଅହଂକାର ଭୂତ ଆଦି	।	ସଚରାଚର ସର୍ବ ସିଦ୍ଧି	।।
ଏ ମାୟା ତୋର ଦେହୁଁ ଜନ୍ମ	।	ତୁ ଏକ ପ୍ରଭୁ ସତ୍ୟବ୍ରହ୍ମ	।।
ତୁ ଏବେ ନାଶିଲୁ ତନୁଜା	।	ଏ ତୋର ପୁତ୍ର ଦେବରାଜ	।।
ଏ ତୋର ପୁତ୍ର ଅଛି ଏକ	।	ଭୋ ନାଥ ହୋଇଲା ନୀରେଖ	।।
ତୋ ପାଦପଦ୍ମେ ଅଛି ଶୋଇ	।	ଭୁଜ ଯୁଗଳ ଶିରେ ଦେଇ	।।
ଏହାକୁ ରଖ ଜଗନ୍ନାଥ	।	ଶିରେ ନିବେଶି ପଦ୍ମହସ୍ତ	।।
ଦଶମ ଛଷଠି ଅଧ୍ୟାରେ	।	ରୁକ୍ମିଣୀ ଦେବୀ ସ୍ତବକରେ	।।
ରୁକ୍ମିଣୀ କହଇ ମଧୁର	।	ଭୋ ନାଥ ଶୁଣ ଦାମୋଦର	।।
ଅମଳ କମଳ ଲୋଚନ	।	ତୋହର ସତ୍ୟ ଏ ବଚନ	।।
ଅନାଦି ପ୍ରଭୁ ନିରଞ୍ଜନ	।	ମୁଁ ତୋର ନୁହଇ ଭାଜନ	।।
ନିଜମହିଁମା ରୂପ ବହୁ	।	ତ୍ରିଗୁଣେ ଅତୀତ ବୋଲାଉ	।।
ଗୁଣେ ପ୍ରକୃତିବଦ୍ଧ ମୁହିଁ	।	ତୋର ଚରଣତଳେ ଥୋଇ	।।
ଏତେ ଅନ୍ତର ତୋର ମୋର	।	ତୁ ନୋହୁ ପ୍ରକୃତି ଗୋଚର	।।
ଗୁଣ ଦୋଷକୁ ଭୟ କରି	।	ପ୍ରଳୟ ବ୍ରହ୍ମ ରୂପ ଧରି	।।
ଆତ୍ମା ସ୍ୱରୂପ ମାତ୍ର ଲକ୍ଷେ	।	ସମୁଦ୍ରେ ଶୋଉ ତୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ	।।
ଇନ୍ଦ୍ରିୟଗଣେ ତୋର ବାଦ	।	ତୋ ରୂପ ନ ଜାଣଇଁ ବେଦ	।।
ତୋର ସେବକ ଯେତେ ପ୍ରାଣୀ	।	ସମ୍ପଦ ତୁଚ୍ଛପ୍ରାୟେ ମଣି	।।
ତୋ ପାଦପଦ୍ମ ମକରନ୍ଦ	।	ନିତ୍ୟେ ପିବନ୍ତି ମୁନିବୃନ୍ଦ	।।
ଅଭେଦ ତାହାଙ୍କର ଗତି	।	ନୃପ ସମ୍ପଦ ନ ଇଚ୍ଛନ୍ତି	।।
ତୋର ମହିଁକା ଇହଲୋକେ	।	ଗୋଚର କେ କରୁ ଅନେକେ	।।
ତୋର ସେବକ ଯେତେ ଜନ	।	ତୋ ତହୁଁ ନ ଜାଣନ୍ତି ଆନ	।।
ବୋଲୁ ଯେ ନିଷ୍କାଞ୍ଚନ ମୁହିଁ	।	ଯେଣୁ ତୋ ତହୁଁ ଅନ୍ୟ ନାହିଁ	।।
ବ୍ରହ୍ମାଦିମୁନି ଯେତେ ଛନ୍ତି	।	ସେ ତୋ ମହିଁମା ନ ଜାଣନ୍ତି	।।
ପୂଜନ୍ତି ତୋହର ଚରଣ	।	ତୁ ଆଦି ପରମକାରଣ	।।
ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଅର୍ଥେ ତୋଷ ଯେହୁ	।	ସେ ତୋତେ ପାଇବେଟି କାହୁଁ	।।
ଦାରା ସମ୍ପଦେ ଅନ୍ଧପ୍ରାଣୀ	।	ସେ ତୋତେ ନିକଟେ ନ ଜାଣି	।।
ତୋର ମାୟାରେ ପଶୁଲୋକେ	।	ନିକଟେ ନ ଚିନ୍ତେ ଅନେକେ	।।
ଦେବେ ପୂଜନ୍ତି ଯଜ୍ଞବଳି	।	ସେ ତୋର ପାଦେ ବନମାଳୀ	।।
ପୂଜା କରନ୍ତି ବଳିଦେଇ	।	ତାହାଙ୍କ ଇଷ୍ଟଦେବ ତୁହି	।।
ପରମ ଆତ୍ମା ଆଦିମୂଳ	।	ଅଛିଦ୍ରେ ପୂରିଛି ସକଳ	।।
ତାହା ଲଭିବା ଇଚ୍ଛା କରି	।	ସଂସାର ଛାଡ଼ି ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ	।।
ତାହାଙ୍କୁ ହେଉ ତୁ ସୁଲଭ	।	ସଂସାରଜନେ ତୁ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ	।।
ସକଳ ଜନଙ୍କର ହୃଦେ	।	ତୁ ନାଥ ଭକତି ସୁହୃଦେ	।।
ଏଣୁ ବରିଲି ତୋତେ ମୁହିଁ	।	ତୋ ତହୁଁ ଅନ୍ୟଗତି ନାହିଁ	।।
ତୋର ଭୃକୁଟି ଭଙ୍ଗି ମାର	।	ସଂସାର ମଧ୍ୟେ ମହାବୀର	।।
ସେ କାଳବଳେ ହୋନ୍ତି ଅନ୍ତ	।	ଭବ ବିରଞ୍ଚି ସୁରନାଥ	।।
ଉଡ଼ନ୍ତି ଧୂଳିପ୍ରାୟେ ହୋଇ	।	ଅନ୍ୟ କେ ଅଛି ଦେହବହି	।।
ଶାରଙ୍ଗ ଧନୁର ପ୍ରସାଦେ	।	ରାଜାଙ୍କୁ ଜିଣି ଅପ୍ରମାଦେ	।।
ହରିଆଣିଲୁ ମୋତେ ହେଳେ	।	ସିଂହ ଯେସନେ ବାହୁବଳେ	।।
ପଶୁଙ୍କ ମଧ୍ୟୁ ମହାବେଗ	।	ଆକର୍ଷି ଭୁଞ୍ଜେ ମାଂସ ଭାଗ	।।
ସେ ଜରାଭୟେ ନାରାୟଣ	।	ସମୁଦ୍ରେ ପଶିଲୁ ଶରଣ	।।
ସତ୍ୟବଚନ ଏ ତୋହର	।	ଯେଣୁ ବରିଲୁ ଗୋପପୁର	।।
ତୋ ପାଦ ଲଭିବାର ଆଶେ	।	ବିତର୍କ ବୁଦ୍ଧି ମୋହପାଶେ	।।
ବେନକୁମର ଯଏତନ	।	ନହୁଷ ସହସ୍ରା ଅର୍ଜୁନ	।।
ଚିତ୍ତ ନିବାରି ରାଜ୍ୟସୁଖେ	।	ବନେ ପଶିଲେ ଘୋରଦୁଃଖେ	।।
କଠୋରେ ଯୋଗ କରି ସାଧ୍ୟ	।	ଲଭିଲେ ତୋର ପଦ୍ମପାଦ	।।
ତୋ ପାଦ ସରୋଜର ଗନ୍ଧ	।	ପୁଣ୍ୟ ପବିତ୍ର ମକରନ୍ଦ	।।
ଆଘ୍ରାଣ ନାସାରନ୍ଧ୍ରେ କରି	।	କେ ମୂଢ଼ ନାରୀ ଅନ୍ୟେ ବରି	।।
ତୁ ନାଥ ଜଗତ ଈଶ୍ୱର	।	ସକଳ ଆତ୍ମା କାମପର	।।
ବିବାହକାଳେ ଏ ସଂସାରେ	।	ତୋତେ ବରିଲି ମୁହିଁ ବରେ	।।
ତୋ ମାୟାବଳେ ଅନ୍ୟଜନ	।	ତୋର ଜଗତେ ଭଗବାନ	।।
ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଅର୍ଥେ ଲୋଭ ସୁଖେ	।	ନିର୍ବନ୍ଧ ଗୃହବନ୍ଧ କୂପେ	।।
ଗୋରୁ ଗନ୍ଧର୍ବ ଶ୍ୱାନ ପ୍ରାୟେ	।	ଅଶ୍ୱ ବିଡ଼ାଳ ଭୂତ ଦେହେଁ	।।
ସେବନ୍ତି ନାରୀଙ୍କ ଚରଣ	।	ସେ ହୋନ୍ତି ତାହାଙ୍କ ରମଣ	।।
ତୋର ମହିଁମା ଦାମୋଦର	।	ନ ଶୁଣେ ଯାର କର୍ଣ୍ଣଦ୍ୱାର	।।
ସେ କର୍ଣ୍ଣ ବିଳବୋଲି ଜାଣ	।	ନିଶ୍ଚେ ଅଟଇ ଅକାରଣ	।।
ଭବବିରଞ୍ଚି ଆଦି ସଭା	।	ମଧ୍ୟେ ତୋହର କଥାଶୋଭା	।।
କୁନ୍ତଳ କେଶ ଚର୍ମ ଦାଢ଼ି	।	ଦେହ ଉପରେ ଛନ୍ତି ବେଢ଼ି	।।
ରୁଧିର ମାଂସ ମଜ୍ଜା ଅସ୍ଥି	।	ଶିର ନିର୍ବନ୍ଧ ମଧ୍ୟେ ସ୍ଥିତି	।।
ଅନ୍ତରେ ମଳ କୃମି ପିତ୍ତ	।	ଯଜ୍ଞ ଦୁର୍ଜୟ ମହାବାତ	।।
ଏଣେ ନିର୍ମିତ ଯାର ଦେହୀ	।	ଜୀବନ୍ତେ ମୃତ୍ୟୁପିଣ୍ଡ ସେହି	।।
ତାହାଙ୍କୁ ସ୍ୱାମିପଣେ ବରି	।	ଜୀବନବହେ ଦୁଷ୍ଟ ନାରୀ	।।
ତୋରଚରଣ ମକରନ୍ଦ	।	ଆଘ୍ରାଣ ନ କଲା ଯେ ଗନ୍ଧ	।।
ତୋରଚରଣ ଉପାସନ	।	ନିଶ୍ଚଳକର ମୋର ମନ	।।
ସ୍ୱଭାବେ ଆତ୍ମାରତ ତୁହି	।	ପର ଅପର ତୋର ନାହିଁ	।।
ତୁ ଯେବେ ରଜଗୁଣ ମଧ୍ୟେ	।	ମୋତେ ଦେଖିଲୁ ଅନୁବନ୍ଧେ	।।
ଏ ବର ନିତ୍ୟେ ମୋତେ ହେଉ	।	ତୋ ପାଦ ସେବି ଦିନଯାଉ	।।
ଭୋ ନାଥ ତୋର ବାକ୍ୟ ମୁହିଁ	।	କପଟ ପ୍ରାୟ ନ ମଣଇଁ	।।
ଅମ୍ୱା କନ୍ୟାର ଚିତ୍ତ ଯେହ୍ନେ	।	ଭିକ୍ଷୁହୁଁ ନ ବରିଲା ଅନ୍ୟେ	।।
ଦୁଷ୍ଟ ଯୁବତୀଙ୍କର ମନ	।	ଭଜନ୍ତି ଅଭିନବ ଜନ	।।
ଅସତ୍ୟ ବାଦୀ ବୋଲି ତାହା	।	ପଣ୍ଡିତେ ନ ଗଣନ୍ତି ଏହା	।।
ଯେ ଲୋକ ତୋତେ ଅବିଶ୍ୱାସ	।	ଉଭୟ ଲୋକେ ସେ ବିନାଶ	।।
ଭଣଇଁ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେ ସୁଜ୍ଞଜନେ ଆଜ୍ଞାକର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତ ବାକ୍ୟେ

ନାମ ସପ୍ତବିଂଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମ

ଅଷ୍ଟାବିଂଶ ଅଧ୍ୟାୟ

ଦଶମ ଅଠାଇଶି ଅଧ୍ୟା	।	ଶିବଜ୍ୱର ପାଇଣ ବାଧା	।।
ଅଞ୍ଜଳି କରି ବେନିକର	।	ସ୍ତୁତି କରଇ ଶିବଜ୍ୱର	।।
ନମଇଁ ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।	ଅନନ୍ତ ସ୍ୱୟଂ ଅଟୁ ତୁହି	।।
ପରମ ଈଶ୍ୱର ତୁ ହରି	।	ଭକତେ ଆତ୍ମା ରୂପ ଧରି	।।
ତୋହର ନାହିଁ ଆଦିଅନ୍ତ	।	କେବଳ ଆତ୍ମଜ୍ଞାନ ତତ୍ତ୍ୱ	।।
ସୃଷ୍ଟି ପାଳନ ସଂହାରଣ	।	ତୁ ନାଥ ପରମ କାରଣ	।।
ଯେ ଦେବବ୍ରହ୍ମ ଲିଙ୍ଗତତ୍ତ୍ୱ	।	ବେଦାନ୍ତେ ବୋଲନ୍ତି ପ୍ରସ୍ଥିତ	।।
କାଳ ଦଇତ କର୍ମ ଜୀବ	।	ଏମନ୍ତ ପଞ୍ଚ ଏ ସ୍ୱଭାବ	।।
ତୁ ଦେବ କ୍ଷେତ୍ରପାଳ ଆତ୍ମା	।	ବିଚାରେ ପଞ୍ଚତ୍ୱ ମହିଁମା	।।
ଏ ଦଶଗୁଣ ଏକକରି	।	ତୋ ମାୟା ଜୀବ ରୂପ ଧରି	।।
ଅଙ୍କୁରି ଫଳଇ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ	।	ଏଣେ ନିମଗ୍ନ ତୋର ପିଣ୍ଡ	।।
ଲୀଳାଏ ଉତପନ ହୋଇ	।	ତୁ ନାଥ ଭାବେ ବହୁ ଦେହୀ	।।
ଦେବତା ସାଧୁ ଲୋକ ଧର୍ମ	।	ଯଜ୍ଞାଦି ଯେତେ ଶୁଭକର୍ମ	।।
ଏ ଆଦି ଯେତେ ଧର୍ମ ହେତୁ	।	ଏହାଙ୍କ ରକ୍ଷଣେ ତୁ ସେତୁ	।।
ସାଧୁ ହିଁସନ୍ତି ଯେତେ ପ୍ରାଣୀ	।	ତାହାଙ୍କୁ ଦଣ୍ଡୁ ଚକ୍ରପାଣି	।।
ଭୂମିରଭାରା ଖଣ୍ଡିବାରେ	।	ତୋହର ଜନ୍ମ ଏ ସଂସାରେ	।।
ତୋହର ତେଜେ ବିଷ୍ଣୁଜ୍ୱର	।	ଦୁଃସହ ଘୋର ଭୟଙ୍କର	।।
ତାହାର ତେଜେ ସ୍ମିତ ମୁହିଁ	।	ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ଭ୍ରମି ଶ୍ରମପାଇ	।।
ପଶିଲି ତୋହରେ ଶରଣ	।	ତୁ ମୋତେ ରଖ ନାରାୟଣ	।।
ଯାବତ ଜନ ତୋର ପାଦେ	।	ଶରଣ ନ ପଶି ପ୍ରମାଦେ	।।
ତାବତ ତାପତ୍ରୟେ ଦୁଃଖୀ	।	କର୍ମ ବନ୍ଧନେ ଉପଲକ୍ଷି	।।
ଏହି ଅଧ୍ୟାରେ ବିଶ୍ୱନାଥ	।	ଶିରେ ନିବେଶି ବେନି ହସ୍ତ	।।
ବୋଲନ୍ତି ଚକ୍ରାୟୁଧ ଚାହିଁ	।	ତୁ ନାଥ ନୋହୁ ଭୂତଦେହୀ	।।
ଅଶେଷ ପୁରୁଷ ପୁରାଣ	।	ତୁ ବ୍ରହ୍ମ ପରମ କାରଣ	।।
ପରମ ଜ୍ୟୋତି ରୂପ ତୋର	।	ଚର୍ମ ଲୋଚନେ ଅଗୋଚର	।।
ନିର୍ମଳ ଆତ୍ମା ଯୋଗିଜନେ	।	ତୋତେ ଭଜନ୍ତି ଶୁଦ୍ଧମନେ	।।
ତୁ ଆତ୍ମାରୂପେ ସର୍ବ ଦେହେଁ	।	ତୋତେ ଦେଖନ୍ତି ଶୂନ୍ୟମୟେ	।।
ତୋହର ନାଭି ଅନ୍ତରୀକ୍ଷ	।	ବଦନ ଅନଳ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ	।।
ଆପ ତୋହର ରେତସାର	।	ଗଗନ ଘନ ତୋର ଶିର	।।
ଦିଗ ଯେ ତୋହର ଶ୍ରବଣ	।	ଏ ବସୁମତୀ ତୋ ଚରଣ	।।
ତୋହର ମନ ନିଶାକର	।	ସୂର୍ଯ୍ୟ ତୋ ନୟନୁ ବାହାର	।।
ମୁଁ ତୋର ଆତ୍ମାର ନିକଟ	।	ସାତ ସମୁଦ୍ରେ ତୋର ପେଟ	।।
ତୋହର ଭୁଜ ଆଖଣ୍ଡଳ	।	ତୋ ତନୁ ଲୋମ ତରୁମାଳ	।।
ଜୀମୂତଗଣେ ତୋର କେଶ	।	ବିରଞ୍ଚି ସୁମତୀ ପ୍ରକାଶ	।।
ତୋର ଭୂଷଣ ପ୍ରଜାପତି	।	ତେଣୁ ନିର୍ଲ୍ଲେପ ତୋର ଗତି	।।
ଧର୍ମ ତୋ ହୃଦୟ ପ୍ରକାଶ	।	ଏଣୁ ତୁ ବିରାଟ ପୁରୁଷ	।।
ଜଗତେ ତୋର ଅବତାର	।	ଧର୍ମ ରକ୍ଷଣ ଚକ୍ରଧର	।।
ଜଗତ ହିତେ ତୋର ଦେହୀ	।	ତୋ ଆତ୍ମା ନ ଜାଣନ୍ତି କେହି	।।
ତୋ ଅନୁଭାବେ ଆମ୍ଭେ ହୋଇ	।	ଏ ତିନି ଭୁବନ ଭିଆଇ	।।
ସର୍ବ ପାଳନ ସଂହାରଣ	।	ତାହାର ଆତ୍ମା ପରମାଣ	।।
ଆଦି ପୁରୁଷ ନାଥ ତୁହି	।	ଦ୍ୱିତୀୟ ଭାବ ତୋର ନାହିଁ	।।
ଜ୍ଞାନ ପ୍ରକାଶ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଜ୍ୟୋତି	।	ହେତୁ ଅହେତୁ ଶିରୀପତି	।।
ପ୍ରକାଶ ହେଉ ଯଥାବିଧି	।	ତୋ ମାୟା ସକଳ ପ୍ରସିଦ୍ଧି	।।
ସୂର୍ଯ୍ୟର ତହୁଁ ଛାୟା ଜାତ	।	ଛାୟା ରମଣ ଛାୟାକାନ୍ତ	।।
ମାୟାର ବଳେ ମାୟା ରୂପ	।	ତୋର ମହିଁମା ମହାକଳ୍ପ	।।
ତ୍ରିଗୁଣେ ନୋହୁ ତୁ ବିଶ୍ୱାସ	।	ରବି ଯେସନେ ଶୂନ୍ୟଦୃଶ୍ୟ	।।
ଆତ୍ମା ପ୍ରକାଶେ ଗୁଣ ନମେ	।	ତାମସ ଯେହ୍ନେ ରବିନାଶେ	।।
ତୁ ନାଥ ନିତ୍ୟ ଶୁଦ୍ଧ ଜ୍ଞାନ	।	ମହା ମହିମ ଭଗବାନ	।।
ତୋର ମାୟାରେ ବୁଦ୍ଧି ନାଶି	।	ଆମ୍ଭର ଗଳେ କାଳଫାଶି	।।
ସୁତ କଳତ୍ର ଗୃହଧନେ	।	ବନ୍ଧନ ତୋହର ବଚନେ	।।
ଦୁଃଖ ସାଗରେ ମୂଢ଼ମତି	।	ବୁଡ଼ନ୍ତି ପୁଣି ପ୍ରକାଶନ୍ତି	।।
ପ୍ରମତ୍ତେ କରୁଥାନ୍ତି କେଳି	।	ତୋର ମାୟାରେ ବନମାଳୀ	।।
ମନୁଷ୍ୟ ଦେହେ ପଦ୍ମନାଭ	।	ନିଶ୍ଚୟେ ଦେବ କି ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ	।।
ଏ ଦେହ ପାଇ ଜ୍ଞାନ ହରି	।	ତୋତେ ନ ପାଇ ନରହରି	।।
ଭାବ ତୋ ଚରଣ ନ ସେବେ	।	ସେ ଦୁଃଖୀ ଜୀବ ଆତ୍ମା ଭାବେ	।।
ଆତ୍ମା ଈଶ୍ୱର ପ୍ରିୟ ତୁହି	।	ଯେ ପ୍ରାଣୀ ତୋତେ ପାଶୋରଇ	।।
ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଅର୍ଥେ ବିପରୀତ	।	ହସ୍ତରୁ ପକାଇ ଅମୃତ	।।
ବିଷଭକ୍ଷଣ ସ୍ୱାଦୁ ମଣି	।	ତୋ ମାୟାଗୁଣେ ଚକ୍ରପାଣି	।।
ମୁହିଁ ବିରଞ୍ଚି ଦେବଦେବା	।	ନିର୍ମଳ ଚିତ୍ତେ ତୋତେ ସେବା	।।
କରୁ ସଂହରୁ ଦେହ ବହି	।	ଜୀବନ ଇଷ୍ଟଦାତା ତୁହି	।।
ତୁ ସ୍ଥିତି ପ୍ରକାଶର ହେତୁ	।	ସମ ପ୍ରକାଶ ଜ୍ୟୋତି ତତ୍ତ୍ୱୁ	।।
ଆତ୍ମା ଦେବତାହୁଁ ଅନେକ	।	ତୋ ତହୁଁ ଅନ୍ୟ ନାହି ଏକ	।।
ତୁ ଏ ଜଗତ ଆତ୍ମା ହେତୁ	।	ଜନ୍ମ ମରଣ ବଧ ତତ୍ତ୍ୱୁ	।।
ତୋତେ ଭଜିଲେ ନରହରି	।	ଏ ମାୟାଘୋରୁ ଯାନ୍ତି ତରି	।।
ଏ ବାଣାସୁର ମୋ କିଙ୍କର	।	ପ୍ରିୟ ସୁହୃଦ ଅନୁଚର	।।
ଏହାର ତପେ ତୋଷ ହୋଇ	।	ଅଭୟ ଦେଇଅଛି ମୁହିଁ	।।
ସେ ବର ପ୍ରତିପାଳୁ ତୁହି	।	ଏହାକୁ ଭାବେ ତୋଷହୋଇ	।।
ଅସୁରପତି ପ୍ରହଲାଦ	।	ବଞ୍ଚିଲା ଅନେକ ପ୍ରମାଦ	।।
ତୋର ପ୍ରସାଦେ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।	ମୋର ସେବକ ରଖ ତୁହି	।।
ଭଣଇଁ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେଉ ସୁଜନେ ଆଜ୍ଞାକର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀ ମଦ୍ଭାଗବତ ବାକ୍ୟେ ନାମ

ଅଷ୍ଟାବିଂଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ଊନତ୍ରିଂଶ ଅଧ୍ୟାୟ

ଅଣସ୍ତରୀ ଅଧ୍ୟା ଦଶମ	।	ନୃଗରାଜା କୃଷ୍ଣ ସ୍ତବନ	।।
ବିପ୍ର ସେବକ ସମମତି	।	ତୋହର ପାଦେ ସେବାମତି	।।
ଏଣୁ ତୋ ପାଦ ଦରଶନ	।	ନିରତେ ଚିନ୍ତୁ ମୋର ମନ	।।
ଜନ୍ମ ମରଣେ ଦୁଃଖ ସହି	।	ଏ ଅନ୍ଧକୂପେ କୀଟ ହୋଇ	।।
ଏ ପାପୁଁ ଉଦ୍ଧରିଲ ମୋତେ	।	କିପୁଣ୍ୟେ ଦେଖିଲି ମୁଁ ତୋତେ	।।
ଭୋ ନାଥ ଚରଣ ତୋହର	।	ଯୋଗେଶ୍ୱରଙ୍କୁ ଅଗୋଚର	।।
ନିଜ ଅର୍ଜନ ଦୃଢ଼ବନ୍ଧେ	।	ପାପ ପଟଳ ଚକ୍ଷୁଅନ୍ଧେ	।।
ମୁଁ ଅନ୍ଧକୂପ ମଧ୍ୟେ ଥାଇ	।	ଅନେକ କାଳ ଦୁଃଖ ସହି	।।
ପାଇଲି ତବ ଦରଶନ	।	ଭୋନାଥ ରଖ ଭଗବାନ	।।
ଯାର ଦର୍ଶନେ ବଳୀ ମୋକ୍ଷ	।	ସେ ମୋତେହୋଇଲେପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ	।।
ତୁ ଦେବଦେବ ଜଗନ୍ନାଥ	।	ସୁହୃଦ ଆତ୍ମା ଦଇବତ	।।
ଗୋବିନ୍ଦ ପୁରୁଷ ଉତ୍ତମ	।	ତୁ ପ୍ରଭୁ ଶ୍ରୀ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ	।।
ଅବ୍ୟୟ ଅଚ୍ୟୁତ ପ୍ରକାଶ	।	ତୋର ଚରଣେ ପୁଣ୍ୟଯଶ	।।
ଏବେ ତୁ ଆଜ୍ଞାଦିଅ ମୋତେ	।	ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ଯିବି ଶୂନ୍ୟପଥେ	।।
ଯହିଁ ମୁଁ ଥିବି ଦେହ ବହି	।	ତୋର ଚରଣେ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ନିଶ୍ଚଳେ ମୋର ମନ ଥିବ	।	ଯାହା ନ ପାନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମା ଶିବ	।।
ନମସ୍ତେ ସର୍ବଭୂତ ଦେହି	।	ବ୍ରହ୍ମା ଅନନ୍ତ ଶକ୍ତି ତୁହି	।।
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବସୁଦେବ ସୁତ	।	ତୁ ଦେବ ଯୋଗେ ପଞ୍ଚଭୂତ	।।
ସତୁରୀ ଅଧ୍ୟାରେ ଏ ବାଣୀ	।	ଯମୁନା ରାମନାମେ ଭଣି	।।
ହେ ରାମ ରାମ ମହାଭୁଜ	।	ମୁହିଁ ଜାଣଇଁ ତୋର ତେଜ	।।
ତୋହର ଏକଅଂଶେ ସେହି	।	ମୁକୁଟ ଶିରେ ଅଛି ହୋଇ	।।
ଜଗତପତି ମହୀଧର	।	ଭୋନାଥ ଶରଣ ମୁଁ ତୋର	।।
ତୋର ମହିଁମା ବଳରାମ	।	ନ ଜାଣି କଲି ଅବଜ୍ଞାନ	।।
ପଶିଲି ତୋହରେ ଶରଣ	।	ସୁନ୍ଦର ଅଭୟ ଚରଣ	।।
ତୁ ନାଥ ଭକତବତ୍ସଳ	।	ଶରଣ ରଖ ଆଦିମୂଳ	।।
ଦଶମ ତେସ୍ତରୀ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ରାମର ପାଦେ କୁରୁବୀରେ	।।
ଜାନକୀ ଜୀବନ ବିକଳେ	।	ଭୋ ରାମ ରଖ ପାଦତଳେ	।।
ଆମ୍ଭେ ତ ସ୍ୱଭାବେ ନିରେଖ	।	ତୋର କୁମରବଧୂ ରଖ	।।
କୁମର ତୁଲେ କନ୍ୟାଦେଇ	।	ରାମର ପାଦତଳେ ନେଇ	।।
ଏ କନ୍ୟା ଦେଇଣ ଶରଣ	।	ପଶିଲୁ ଅଭୟ ଚରଣ	।।
ହେ ରାମ ତୋହର ମହିଁମା	।	ବେଦ ନଜାଣେ ତୋର ସୀମା	।।
ମୂଢ଼ ଅଜ୍ଞାନୀ ଆମ୍ଭେ ହେଉ	।	ତୋଭାବ ଜାଣିବାକ କାହୁଁ	।।
ଆମ୍ଭେ କୌରବେ ଅପରାଧୀ	।	ତୁ ନାଥ କରୁଣାବାରିଧି	।।
ତୁ ଆଦି ହେତୁ ନିତ୍ୟସତ୍ୟ	।	ନିର୍ଲେପ ଏକତ୍ୱ ଅବ୍ୟକ୍ତ	।।
ତୋହର କ୍ରୀଡ଼ା କଉତୁକ	।	ସ୍ୱଭାବେ ହ୍ୱନ୍ତି ତିନିଲୋକ	।।
ଏ ମହୀମଣ୍ଡଳ ତୋ ଶିରେ	।	ଲୀଳା ମାତ୍ରକେ ବହୁ ଶିରେ	।।
ପାଳନ କରୁ ପୁଣ ହରି	।	ତେଣୁ ଅଶେଷ ରୂପ ଧରି	।।
ଯେ କୋପ ତୋର ଦେହୁଁ ଜାତ	।	ଏଣୁ ଅଖିଳ ସାଧ୍ୟ ଅର୍ଥ	।।
ହିଂସା ମତ୍ସର ନାହିଁ ଯେଣୁ	।	ପାଳନ ହେତୁ ତୋର ତେଣୁ	।।
ସୃଷ୍ଟି ପାଳନ ବେଗେଁ ଦହୁ	।	ତୁ ନାଥ ସର୍ବଗୁଣ ବହୁ	।।
ସଂସାର ମଧ୍ୟେ ତୋର ଲୀଳା	।	ଯେସନେ ବାଳକଙ୍କ ଖେଳା	।।
ନମସ୍ତେ ସର୍ବଭୂତ ପ୍ରାଣ	।	ଜୀବର ଶକ୍ତି ତୁ ଧାରଣ	।।
ଅବ୍ୟୟ ବୋଲାଉ ଜଗତେ	।	ଭୋନାଥ ତୋର ଅନୁମତେ	।।
ତୁ ବିଶ୍ୱ କର୍ମଜ୍ଞାନ ସାର	।	ଭୋନାଥ ତୋତେ ନମସ୍କାର	।।
ତୋର ଚରଣେ ଆମ୍ଭେ ବେଳେ	।	ଶରଣ ପଶିଲୁ ନିଶ୍ଚଳେ	।।
ପଞ୍ଚସ୍ତରୀ ଅଧ୍ୟା ଦଶମ	।	ବନ୍ଦି ରାଜାମାନ ସ୍ତବନ	।।
ହେ କୃଷ୍ଣ କୃଷ୍ଣ ମହାବାହୁ	।	ଶରଣ ତୋର ପାଦେ ଯେହୁ	।।
ତାହାର ଦୁଃଖ କରୁ ନାଶ	।	ତୁ ନାଥ ଭକତ ବିଶ୍ୱାସ	।।
ପ୍ରସନ୍ନେ ଭୟ ନାଶୁ ଯେଣୁ	।	ଆମ୍ଭେ ତୋ ପଦ୍ମପାଦେ ତେଣୁ	।।
ବିଭିନ୍ନ ବୁଦ୍ଧି ଭ୍ରମ ଭୟେ	।	ଶରଣ ଗଲୁ ତୋର ପାଏ	।।
ଭୋ ନାଥ ଶୁଣ ଭାବଗ୍ରାହି	।	ଆମ୍ଭେ ଯେ ରାଜଭୋଗ ପାଇ	।।
ଶ୍ରୀମଦେ ଦୃଷ୍ଟି କଲୁ ନାଶ	।	ଏ ଭୂମି ଜୟକରି ଆସ	।।
ଏକ ଆରକେ ଯୁଦ୍ଧବଳେ	।	ରାଜ୍ୟ ନାଶିଲୁ ମତ୍ତଭୋଳେ	।।
ଅତି ନିର୍ଦ୍ଦୟ କର୍ମ କରି	।	ଅଗ୍ରେ ମରଣ ନ ବିଚାରି	।।
ଏ ଜୀବ ଲୋକେ ଏ ସଂସାରେ	।	ବିକ୍ରମେ ଭ୍ରମେ ନିରନ୍ତରେ	।।
ତୋହର ମାୟା ଚକ୍ରେ ପଡ଼ି	।	କୁଶଳ କର୍ମପଥ ହୁଡ଼ି	।।
ତାର ଜୀବନ ଆତ୍ମା ତୁହି	।	ନିମିଷେ ନାଶୁ ମାୟା ବହି	।।
ଏଣୁ ତୋ ନାମ ଅନିମିଷ	।	ନମସ୍ତେ ଅନାଦି ପୁରୁଷ	।।
ତୁ ଏ ଜଗତ ମାୟାଧର	।	ନିଜ କଳା ଏ ଅବତାର	।।
ଆଦି ପୁରୁଷ ତୁ ଦୟାଳୁ	।	ଦୁଷ୍ଟ ନିବାରି ସନ୍ଥ ପାଳୁ	।।
ଯେବଣ ଜନ ତୋ ବଚନ	।	ନକରି ନିଜ ଅଭିମାନ	।।
କି ଅବା କରେ ମନବାଞ୍ଛା	।	ଆମ୍ଭେ ନ ଜାଣୁ ତାର ଦୀକ୍ଷା	।।
ସୂକ୍ଷ୍ମ ସ୍ୱରୂପ ନୃପସୁଖ	।	ତାର ଆୟତ୍ତେ ନିତ୍ୟେ ଦୁଃଖ	।।
ଏ ମୃତ୍ୟୁପିଣ୍ଡ ଏହା ବହି	।	ତେଣୁ ଆମ୍ଭର ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ	।।
ତୁ ଆତ୍ମାଙ୍କର ନରହରି	।	ତୋ ପାଦ ଅନାଦର କରି	।।
ତୋତେ ନ ଚିହ୍ନି କ୍ଳେଶପାଇ	।	ତୋହର ମାୟା ଜଡ଼େ ଥାଇ	।।
ତୋର ଚରଣ ଚକ୍ରଧର	।	ପ୍ରଣତ ଜନ ଶୋକ ହର	।।
ଏ ଜରାସନ୍ଧ ଧୂମକେତୁ	।	ଆମ୍ଭର କର୍ମ ପାଶ ହେତୁ	।।
ଏହା ବନ୍ଧନୁ ରକ୍ଷାକର	।	ଭୋ ନାଥ ଶରଣ ତୋହର	।।
ଏ ଦୁରାଚାର ଅତିଖଳ	।	ଆୟୁତ ମତ୍ତ ନାଗବଳ	।।
ଏକୁ ଅନେକ ଅଛି ଧରି	।	ପଶୁଙ୍କୁ ଯେସନେ କେଶରୀ	।।
ଯେ ଜରାସନ୍ଧ ତୋର ମେଳେ	।	ଯୁଦ୍ଧ ନ ଜାଣି ବାହୁବଳେ	।।
ତେଇଶୀ ଅକ୍ଷଉଣୀ ସାଜି	।	ସପତଦଶ ବାର ଭାଜି	।।
ତୋର ମାୟାରେ ଚକ୍ରପାଣି	।	ବେଳେ ଜିଣିଲା ପ୍ରାୟ ମଣି	।।
ଲୀଳା ମନୁଷ୍ୟ ରୂପ ତୁହି	।	ତୋତେ ନ ଜାଣି ଦର୍ପବହି	।।
ତୋହର ରାଜ୍ୟ କଲା ନାଶ	।	ଆମ୍ଭେ ନ ଜାଣୁ ତା ବିଶ୍ୱାସ	।।
ଯେ ତୋର ଇଚ୍ଛା ଏବେ କର	।	ଆମ୍ଭେ ତୋ ଚରଣେ କିଙ୍କର	।।
ଏମନ୍ତ ଦୁଃଖେ ନୃପବର	।	ବନ୍ଧନ ମଗଧ ଦେଶର	।।
ଇଚ୍ଛନ୍ତି ତବ ଦରଶନ	।	ଭୋନାଥ ହୁଅ ତୁ ପ୍ରସନ୍ନ	।।
ଆମ୍ଭେ ଦୁଃଖିତ ରାଜଗଣ	।	ତୋ ପାଦେ ପଶିଲୁ ଶରଣ	।।
ପରମ ଦୁଃଖୁ କର ତ୍ରାହି	।	ଭୋ ନାଥ ରଖ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ଶତସ୍ତରୀ ଅଧ୍ୟା ଦଶମେ	।	ଯୁଧିଷ୍ଠିର ଯେ ତୋଷମନେ	।।
ସଭାରେ ଯୋଡ଼ି ବେନିକର	।	କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ବୋଲେ ନୃପବର	।।
ଭୋଦେବ ଶୁଣ ସାବଧାନେ	।	ଯଜ୍ଞ ରାଜୁସୀ ଅବଧାନେ	।।
ତୋର ବିଭୂତି ଦେବଗଣେ	।	ପବିତ୍ର ପରମ କାରଣେ	।।
ତାହାଙ୍କୁ ତୋ ଚରଣାଗ୍ରତେ	।	ପୂଜିବି ମହାଯଜ୍ଞ ମତେ	।।
ଏଣୁ ମୋହର ମନେ ଖେଦ	।	କର ତୁ ଏ ଯଜ୍ଞ ସମ୍ପାଦ	।।
ତୋର ଚରଣେ ଅବିରତେ	।	ଯେ ପ୍ରାଣୀ ଚିନ୍ତେ ଶୁଦ୍ଧଚିତ୍ତେ	।।
ନିଶ୍ଚଳ ଚିତ୍ତେ କରି ଧ୍ୟାନ	।	ସୁଖେ ଗୁଣନ୍ତି ତୋର ନାମ	।।
ସେବନ୍ତି ଉପବାସ ବ୍ରତେ	।	ବେଦ ବଚନେ ଶାସ୍ତ୍ରମତେ	।।
ସେ ତୋତେ କରନ୍ତି ପ୍ରମାଣ	।	ତୁ ଅପବର୍ଗର କାରଣ	।।
ହେ ଦେବଦେବ ନରହରି	।	ଯେ ତୋର ପାଦେ ସେବାକରୀ	।।
ସେବାରଫଳେ ଯେତେ ଲାଭ	।	ଉଭୟ ଲୋକ ଅନୁଭବ	।।
ଏ ସଭାଜନଙ୍କ ସମକ୍ଷେ	।	ତୁ ଏବେ ଦେଖାଅ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ	।।
ଯେ ତୋତେ ଭଜେ ଦୃଢ଼ଚିତ୍ତେ	।	ଯେ ଅବା ନ ଭଜନ୍ତି ତୋତେ	।।
ଏ ବେନି ଜନଙ୍କର ଗତି	।	ପ୍ରକାଶ କର ଦାଶରଥି	।।
କୁରୁ ସଞ୍ଜୟ ସଭାମଧ୍ୟେ	।	ଏ ଲୋକ ଦେଖନ୍ତୁ ଆନନ୍ଦେ	।।
ତୁ ଯେ ନିର୍ଗୁଣ ବ୍ରହ୍ମସାର	।	ମିତ୍ର ଅଇରୀ ନାହିଁ ଯାର	।।
ଏ ସର୍ବଭୂତେ ତୋର ବାସ	।	ଏଣୁ ବୋଲାଅ ସମଯଶ	।।
ସମ୍ମୁଖେ ଅନୁଭବ ସମ	।	ସେବକେ ହେଉ ସୁରଦ୍ରୁମ	।।
ସେବାର ଅନୁରୂପ ହିତ	।	ଏଣୁ ତୋ ନାହିଁ ବିପରୀତ	।।
ଭଣଇଁ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେଉ ସୁଜନେ ଆଜ୍ଞାକର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତ୍‌ବାକ୍ୟେ ନାମ

ଊନତ୍ରିଂଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ତ୍ରିଂଶ ଅଧ୍ୟାୟ

ଦଶମ ଅଧ୍ୟା ଅଠସ୍ତରୀ	।	ବନ୍ଦୀ ରାଜା ମଗଧପୁରୀ	।।
କର ଅଞ୍ଜଳି ଶିରେ ଦେଇ	।	ବୋଲନ୍ତି କୃଷ୍ଣମୁଖ ଚାହିଁ	।।
ନମସ୍ତେ ଦେବଦେବ ବର	।	ପ୍ରପଞ୍ଚଜନ ଦୁଃଖହର	।।
ଅବ୍ୟୟ ପୁରୁଷ ଉତ୍ତମ	।	ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ	।।
ଘୋର ସଂସାର ଅନ୍ଧକୂପେ	।	ଆମ୍ଭେ ଭ୍ରମିଲୁ ଅତି ଦୁଃଖେ	।।
ଅନାଥନାଥ ତୋ ମହିଁମା	।	ଆମ୍ଭେ ନ ଜାଣୁଁ ଗୁଣସୀମା	।।
ତୋହର ଗତି ଚକ୍ରଧର	।	ନ ଜାଣେ ଶିବ ବେଦବର	।।
ଏଣୁ ତୁ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ସଂସାରେ	।	ଶୁଣ କହିବୁଁ ତୋ ଛାମୁରେ	।।
ଏଯେ ମଗଧ ଜରାସନ୍ଧ	।	ଏହା ନ କରୁ ଆମ୍ଭେ ମନ୍ଦ	।।
ଏ ତୋର ଅନୁଗ୍ରହେ କରି	।	ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ବଳେ ବନ୍ଦି କରି	।।
ଅଇଲା ଧରି ଏ ପର୍ବତେ	।	ତୋ ମୁଖ ଦେଖିବାର ଅର୍ଥେ	।।
ଏ ଆମ୍ଭ ରାଜ୍ୟ ଭ୍ରଷ୍ଟ କଲା	।	ଯେଣୁ ତୋହର ଆଜ୍ଞାଥିଲା	।।
ଯେ ରାଜ୍ୟ ଅର୍ଥେ ମତ୍ତ ହୋଇ	।	ତାହାର ଶ୍ରେୟ ଲାଭ କାହିଁ	।।
ତୋର ମାୟାରେ ହୋଇ ମତ୍ତ	।	ମିଥ୍ୟା ସମ୍ପଦ ମଣେ ସତ୍ୟ	।।
ଅଜ୍ଞାନ ଅର୍ଥେ ହୋଇ ଭୋଜ	।	ମୃଗତୃଷ୍ଣାକୁ ମଣେ ଜଳ	।।
ନିବିଡ଼ ମାୟାର ବିକାରେ	।	ଅବସ୍ତୁ ବସ୍ତୁର ବିଚାରେ	।।
ଆମ୍ଭେ ସକଳେ ପୁଣ୍ୟ ଦେହେଁ	।	ଶ୍ରୀମଦ ବୁଦ୍ଧ ନଷ୍ଟ ମୋହେ	।।
ଏ ଭୂମି ଜିଣିବାର ଆଶେ	।	ଘୋର ସଙ୍କଟ ରଣ ତ୍ରାସେ	।।
ଏକୁ ଅନେକ ରିପୁଗଣେ	।	ରାଜ୍ୟ ନାଶିଲୁ ଅନୁକ୍ଷଣେ	।।
ଅତି ନିର୍ଦ୍ଦୟ ପଣ କଲୁ	।	ତୋର ମହିଁମା ପାଶୋରିଲୁ	।।
ନିକଟେ ନ ଦେଖି ମରଣ	।	କୁମତି ବୁଦ୍ଧି ଦୁଷ୍ଟପଣ	।।
ତୁ ପୁଣି କାଳରୂପେ ହରି	।	ବଳେ ନାଶିଲୁ ଆମ୍ଭ ଶରୀ	।।
ଏ ପୁଣି ତୋର ଅନୁଗ୍ରହ	।	ଆମ୍ଭର ଗଲା କଷ୍ଟ ମୋହ	।।
ଏବେ ସୁମରି ତୋ ଶରଣ	।	ପଶିଲୁ ଅଭୟ ଚରଣ	।।
ଏ ମୃଗତୃଷ୍ଣା ପ୍ରାୟେ ରାଜ୍ୟ	।	ଏଣେ ଆମ୍ଭର ନାହିଁ କାର୍ଯ୍ୟ	।।
ଏ ଛିଦ୍ର ଜଳଘଟ ପ୍ରାୟେ	।	ନିତି ପଠନ ମାୟା ମୋହେ	।।
ସର୍ବ ରୋଗଙ୍କ ମୂଳ ଭୂମି	।	ନିତ୍ୟେ ଅନିତ୍ୟ ପଥଶ୍ରମି	।।
ଏଣେ ଆମ୍ଭର ନାହିଁ କାର୍ଯ୍ୟ	।	ଶୁଣିମା ପ୍ରଭୁ ଦେବରାଜ	।।
କର୍ମ କଷଣ ସଙ୍ଗମେଳେ	।	ଚର୍ମ ଲୋଚନ କ୍ରିୟା ଫଳେ	।।
ଏଣେ ଆମ୍ଭର କାର୍ଯ୍ୟ ନାହିଁ	।	ଏମନ୍ତ ଆଜ୍ଞା ଦିଅ ତୁହି	।।
ତୋ ପାଦପଦ୍ମ ଅବିରତେ	।	ନିରତେ ଥିବ ଆମ୍ଭ ଚିତ୍ତେ	।।
ତୋର ଚରଣେ ଆମ୍ଭମନ	।	ଦଣ୍ଡେ ନ ଛାଡ଼ୁ ଭଗବାନ	।।
ସଂସାର ଭ୍ରମଣ ଆମ୍ଭର	।	ବେଗେ ନିବାର ଚକ୍ରଧର	।।
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବାସୁଦେବ ହରି	।	ପରମଆତ୍ମା ତୁ ମୁରାରି	।।
ପ୍ରଣତ ଜନ କ୍ଳେଶ ହର	।	ନମୋ ଗୋବିନ୍ଦ ଦାମୋଦର	।।
ଅଠାଶୀ ଅଧ୍ୟା ଯେ ଦଶମ	।	ସ୍ତୁତି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବନ୍ଧୁଜନ	।।
କୃଷ୍ଣର ପାଦପଦ୍ମ ଚାହିଁ	।	ତାହାଙ୍କ ମନେ ପାପ ନାହିଁ	।।
ବୋଲନ୍ତି ସ୍ନେହ ଗଦଗଦେ	।	ଚିତ୍ତ ନିବେଶି ପଦ୍ମପାଦେ	।।
ଭୋ ନାଥ ଶୁଣ ହୃଷୀକେଶ	।	ତୋ ପାଦପଦ୍ମ ମଧୁରସ	।।
ସର୍ବଦା ଆମ୍ଭର ବିଶ୍ୱାସ	।	କହି ହୁଅନ୍ତି ହସହସ	।।
ତୁମ୍ଭର ମୁଖୁ ଝରେ ନିତି	।	ଯେ କର୍ଣ୍ଣମୂଳରେ ପବନ୍ତି	।।
ନିତ୍ୟେ ପିବନ୍ତି ଦେହ ଧରି	।	ତେଣୁ ସେ ଜ୍ଞାନ ଲୋକତରୀ	।।
ତାର ଅଶୁଭ ଫଳ କାହିଁ	।	ପୁଣ ବୋଲନ୍ତି କୃଷ୍ଣ ଚାହିଁ	।।
ଭୋ ନାଥ ଶୁଣ ପୂର୍ଣ୍ଣକାମ	।	ନିର୍ମଳ ଆତ୍ମା ତୋର ଧାମ	।।
ଆତ୍ମା ଅଙ୍କୁର ତୁ ପ୍ରକାଶ	।	ଯାର ସ୍ମରଣେ ଯାଇ ନାଶ	।।
ଆନନ୍ଦ ସୁଖ ସିନ୍ଧୁନାବ	।	ଅଖଣ୍ଡ ଅଖଣ୍ଡିତ ଭାବ	।।
କାଳ ସର୍ଜିତ ମାୟାବୃତ୍ତି	।	ନିଗମେ ତହିଁ ବିଶ୍ରାମନ୍ତି	।।
ସେ ରୂପ ଛାଡ଼ି ଜନ ହିତେ	।	ତୁ ଦେହବନ୍ତ ଏ ଜଗତେ	।।
ନିଜ ପରମହଂସ ଗତି	।	ଆମ୍ଭେ ତୋହର ଭାବେ ସ୍ଥିତି	।।
ଅଣନଉ ଅଧ୍ୟା ଦଶମେ	।	ତୀର୍ଥ ଯାତ୍ରାରେ ମୁନିଜନେ	।।
ପୁଣ ଗୋବିନ୍ଦ ମୁଖ ଚାହିଁ	।	ବୋଲନ୍ତି ଶିରେ କରଦେଇ	।।
ତୋର ମହିଁମା ଏହିମତ	।	ଯେଣେ ତୋ ସର୍ଜନ ଜଗତ	।।
ତଥାପି ଖଳ ନିବାରଣେ	।	ସୁଜନଧର୍ମ ସମ୍ପାଦନେ	।।
ନିର୍ମଳ ଦେହେଁ ବିଶ୍ୱବ୍ୟାପୀ	।	ଲୀଳାଏ ବେଦପଥ ସ୍ଥାପି	।।
ଏମନ୍ତେ ନାନା ବର୍ଣ୍ଣାଶ୍ରମ	।	ତୁ ରଖୁ ଏହାଙ୍କର ଧର୍ମ	।।
ତେଣୁ ତୁ ପରମ ପୁରୁଷ	।	ଏ ଜନ ମଧ୍ୟେ ତୋର ଯଶ	।।
ଯେ ବ୍ରହ୍ମ ଅନାଦି କାରଣ	।	ସେ ତୋର ହୃଦରେ ପ୍ରମାଣ	।।
ସ୍ୱଧର୍ମେ ସ୍ନାନ ତପ ସମେ	।	ଯାହାକୁ ଲଭି ଅତି ଶ୍ରମେ	।।
ତୋହର ତହୁଁ ଆତଯାତ	।	ଯାର ପ୍ରମାଣୁ ବ୍ୟକ୍ତାବ୍ୟକ୍ତ	।।
ସର୍ବ ନିମତେ ତୁ ଜନନୀ	।	ଯେଣୁ ତୁ ଆତ୍ମା ମାୟା ଘେନି	।।
ବ୍ରହ୍ମାକୁଳକୁ ରକ୍ଷାକରୁ	।	ତୁ ନାଥ ବିଦ୍ୟାଜ୍ଞାନ ଗୁରୁ	।।
ବ୍ରହ୍ମ ଅଗ୍ରଣୀ ତୋର ନାମ	।	ତୁ ଜାଣୁ ତୋର ନିଜ ଧାମ	।।
ଆଜ ସୁଫଳ ଆମ୍ଭ ଜନ୍ମ	।	ତପ ସମାଧି ବିଦ୍ୟାକର୍ମ	।।
ଏ ଦୃଷ୍ଟି ଶ୍ରବଣର ଲାଭ	।	ତୋ ସଙ୍ଗେ ବାକ୍ୟ ପ୍ରିୟଭାବ	।।
ଜୀବନ ମୋକ୍ଷ ତୋ ନିକଟେ	।	ଲଭିଲୁ ମୋକ୍ଷ ତୋ ନିକଟେ	।।
ବଚନ ତୋତେ ନ ଜାଣଇ	।	ମନ ପାଇବ ଅବା କାହିଁ	।।
ଏମନ୍ତ କୃଷ୍ଣରୂପ ତୋର	।	ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଦାମୋଦର	।।
ସଂଯୋଗେ ମାୟାଯୋଗ ତୁହି	।	ମାୟା ମହିଁମା ନାମ ବହି	।।
ତୁ ପ୍ରେମ ଆତ୍ମା ନାରାୟଣ	।	ନମସ୍ତେ ପରମ କାରଣ	।।
ତୋର ସୁହୃଦ ରାଜା ଯେତେ	।	ସ୍ୱଜନ ବାନ୍ଧବ ସହିତେ	।।
ଭୋଜ ଯାଦବେ ବୃଷ୍ଣବଂଶେ	।	ତୁ ଯେ ପ୍ରକାଶିଅଛୁ ଅଂଶେ	।।
ତୋହର ଅଙ୍ଗ ସଙ୍ଗେ ଥାଇ	।	ଏ ତୋତେ ଜାଣିବେଟି କାହିଁ	।।
ତୁ ଆତ୍ମା କଳ୍ପନା ଈଶ୍ୱର	।	ମାୟା ପଟଳେ ଅଗୋଚର	।।
ଯେହ୍ନେ ପୁରୁଷ ନିଦ୍ରାଭୋଳେ	।	ଶୟନେ ଶରୀର ନିଶ୍ଚଳେ	।।
ଅଜ୍ଞାନ ଭାବେ ମାୟା ତୁଲେ	।	ଆତ୍ମାକୁ ନ ଜାଣଇଁ ଭଲେ	।।
ତୋର ମାୟାରେ ଛନ୍ନ ହୋଇ	।	ତୋତେ ଜାଣିବେ ଅବା କାହିଁ	।।
ଭୋନାଥ ତୋହର ଚରଣ	।	ଆଜ ଦେଖିଲୁ ନାରାୟଣ	।।
ଯେ ପାଦ ସେବି ପାପ ନାଶେ	।	ଯୋଗୀଙ୍କ ହୃଦୟେ ପ୍ରକାଶେ	।।
ଅଶେଷ ତୀର୍ଥ ଫଳ ତୁହି	।	ଯେ ଭଜିପାରେ ଦେହବହି	।।
ଉତ୍ତମ ଭକ୍ତି ଯୋଗବଳେ	।	ଅନ୍ତର ବାହାରେ ନିଶ୍ଚଳେ	।।
ନିରେଖି ତୋ ରୂପ ସୁମତୀ	।	ସେ ତୋତେ ପାଇବେ ଶ୍ରୀପତି	।।
ଆମ୍ଭେ ତୋ ଭଜନର ଦେହ	।	ଆମ୍ଭଙ୍କୁ କର ଅନୁଗ୍ରହ	।।
ଭଣଇ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ରହୁ ସୁଜନେ ଆଜ୍ଞା କର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତ ବାକ୍ୟେ

ନାମ ତ୍ରିଂଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମ

ଏକତ୍ରିଂଶ ଅଧ୍ୟାୟ

ଦଶମସ୍କନ୍ଧ ନଉଧ୍ୟାରେ	।	ବାସୁଦେବ ଯେ ସ୍ତୁତି କରେ	।।
ହେ ରାମ କୃଷ୍ଣ ଭଗବାନ	।	ଶଙ୍କରଷଣ ଜନାର୍ଦନ	।।
ନିଶ୍ଚେ ଜାଣିଲି ଆଜ ମୁହିଁ	।	ସୃଷ୍ଟି କାରଣ ତୁମ୍ଭେ ଦୁଇ	।।
ବ୍ରହ୍ମାଦି ସ୍ୱକାମ ପ୍ରକାଶ	।	ତୁମ୍ଭେ ଯେ ପ୍ରଧାନ ପୁରୁଷ	।।
ଯହିଁ ଯେମନ୍ତ ଯଜ୍ଞୁ ଜାତ	।	ଯାହାର ଯେ ଅବା ନିର୍ମିତ	।।
ଯେ ଅବା ଯହିଁ ଯଥାଭାବେ	।	ଯାହାର ପ୍ରିୟଜନ ଲାଭେ	।।
ସଂଭୂତ ହୋଇ ଏ ସଂସାରେ	।	ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ପ୍ରଧାନ ଈଶ୍ୱରେ	।।
ତୁମ୍ଭର ସୃଷ୍ଟି ଏ ଜଗତ	।	ସ୍ଥାବର ଆଦି ନାନାମତ	।।
ଏହାଙ୍କ ଦେହେଁ ତୁମ୍ଭେ ପଶି	।	ପ୍ରାଣୀ ଜୀବନକୁ ଆଶ୍ୱାସି	।।
ପ୍ରାଣାଦି ପଞ୍ଚ ମହାଭୂତେ	।	ସୃଷ୍ଟି କରନ୍ତି ଆତଯାତେ	।।
ଏହାଙ୍କ ଶକ୍ତି ତୁମ୍ଭେ ଧରି	।	ଅଚେତନ ଚେତନ କରି	।।
ଇନ୍ଦ୍ରି ବିଷୟ ଚିତ୍ତେ ଧରି	।	ଏ ମାୟା ଗୁଣରେ ବିହରି	।।
ବ୍ରାହ୍ମାଣ୍ଡ କାନ୍ତି ତେଜ ପ୍ରଭା	।	ଅମର ବାଳ ନାନା ଶୋଭା	।।
ଇନ୍ଦ୍ରାଗ୍ନି ରବି ଋକ୍ଷମାଳି	।	ନିର୍ଦ୍ଦୋଷ ଜୀମୁତ ବିଜୁଳି	।।
ଭୂମି ଆଧାର ତୁ ଯେ ଧରି	।	ଧୃତି ସୁଗନ୍ଧ ଆଦି କରି	।।
ଜଳରେ ତର୍ପଣ ଭକ୍ଷଣ	।	ଦେବଙ୍କ ହବି ଯେ ଭିଆଣ	।।
ପବନ ଆଦି ତୁ ସକଳ	।	ଦିଗଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ଅନ୍ତରାଳ	।।
ନାଦ ଯେ ବିନ୍ଦୁ ନିରାକାର	।	ଆକୃତି ମଧ୍ୟେ ନାନାକାର	।।
ଇନ୍ଦ୍ରିଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ତୁମ୍ଭେ ମନ	।	ତୋ ଅନୁଗ୍ରହେ ଦେବଗଣ	।।
ବୁଦ୍ଧିରେ ବୋଧବୁଦ୍ଧି ତୁମ୍ଭେ	।	ଜୀବର ଆକୃତି ଆରମ୍ଭେ	।।
ଭୂତଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ଭୂତ ଆଦି	।	ଇନ୍ଦ୍ରିୟଗଣେ ତୁ ପ୍ରସିଦ୍ଧି	।।
ବିକଳ୍ପ ମଧ୍ୟେ ତୁ ବିକାର	।	ପ୍ରଧାନ ପୁରୁଷ ଜୀବର	।।
ବିନାଶ ଭୂତଙ୍କର ମଧ୍ୟେ	।	ତୁମ୍ଭେ ଅନାଦି ସୁପ୍ରସିଦ୍ଧେ	।।
ଦିବ୍ୟ ବିକାର ଦିବ୍ୟ ତୁମ୍ଭେ	।	ତ୍ରିଗୁଣ ବ୍ରତର ଆରମ୍ଭେ	।।
ଆତ୍ମା କଳ୍ପିତ ଏ ସଂସାରେ	।	ତୁମ୍ଭର ଯୋଗ ମାୟାବଳେ	।।
ଏ ଘେନି ଅନୁମାନ କଲେ	।	ମାୟା ନ ଲାଗେ ତୁମ୍ଭ ତୁଲେ	।।
ନାନା ବିକାରଙ୍କ ପ୍ରମାଣେ	।	ନ ଘଟେ ତୁମ୍ଭ ବିଚାରଣେ	।।
ଏ ଗୁଣ ପ୍ରଭାବ ତୁମ୍ଭର	।	ଅଜ୍ଞାନୀ ଜନେ ଅଗୋଚର	।।
ଏଣୁ ସଂସାର କର୍ମ ବଳେ	।	ପ୍ରାଣୀ ଭ୍ରମନ୍ତି ଅନ୍ତରାଳେ	।।
ଅନେକ ଭାଗ୍ୟ ଏ ସଂସାରେ	।	ମନୁଷ୍ୟରୂପ ପ୍ରାଣୀଧରେ	।।
ନିତ୍ୟେ ସମର୍ପେ ଆତ୍ମାଭାବ	।	ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ଦେହେଁ ଏ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ	।।
ତୁମ୍ଭ ମାୟାରେ ପ୍ରାଣୀ ମୋହି	।	ଆତ୍ମାର ଗତି ନ ଜାଣଇଁ	।।
ବୟସ ଗଲା ନାନାକାରେ	।	ନିବିଡ଼ ସଂସାର ବେଭାରେ	।।
ମୁହିଁ ମୋହର ଏ ସଂସାର	।	ସୁତ କଳତ୍ର ଧନ ମୋର	।।
ଏମନ୍ତ ସ୍ନେହ ପାଶ ଦେଇ	।	ବନ୍ଧନ କର ତୁମ୍ଭେ ଦୁଇ	।।
ପ୍ରଧାନ ପୁରୁଷ ଈଶ୍ୱର	।	ତୁମ୍ଭେ ଯେ ମୋହର କୁମର	।।
ଭୂମିର ଭାରା ନିବାରଣେ	।	ମୋହର କୁଳ ନିସ୍ତାରଣେ	।।
ଏଣୁ ମୋହର ନୁହ ସୁତ	।	ଏ ମାୟା ତୁମ୍ଭର ନିର୍ମିତ	।।
ସଂସାର ସଙ୍କଟ ନିସ୍ତାର	।	ତୁମ୍ଭର ଅଭୟ ପୟର	।।
ଆରତ ଜନ ବନ୍ଧୁ ତୁମ୍ଭେ	।	ଏ ମାୟା ସଂସାର ଆରମ୍ଭେ	।।
ଲୋଭ ଆଳସ୍ୟ ମୋର ନୋହୁ	।	ଏମନ୍ତ ଆଜ୍ଞା ମୋତେ ହେଉ	।।
ତୁ ନିରାକାର ନିରଞ୍ଜନ	।	ପରମବ୍ରହ୍ମ ଭଗବାନ	।।
ତୋର ବିଷୟେ ପୁତ୍ର ବୁଦ୍ଧି	।	ଭୋ ନାଥ ପକା ଏହା ଛେଦି	।।
କଂସ ରାଜାର ବନ୍ଦିଘରେ	।	ରଜନୀ ଦ୍ୱିତୀୟ ପ୍ରହରେ	।।
ତୋହର ଜନ୍ମକାଳେ ମୋତେ	।	ଯାହା କହିଲୁ ଦୟାଚିତ୍ତେ	।।
ବୋଇଲୁ ନିଜ ଅନୁରାଗେ	।	ମୋହର ଜନ୍ମ ଯୁଗେ ଯୁଗେ	।।
ଏଣୁ ତୁ ଧର୍ମ ରକ୍ଷା ଅର୍ଥେ	।	ଶରୀର ବହୁ ନାନାମତେ	।।
ଗଗନେ ଯେହ୍ନେ ମେଘପନ୍ତି	।	ଉଭାରି ଗୁଣେ ଲୀନ ହୋନ୍ତି	।।
ଏମନ୍ତ ତୋ ମାୟା ବିଭୂତି	।	କେ ଜାଣି ପାରଇ ଶ୍ରୀପତି	।।
ଦେବକୀ ଏହି ଯେ ଅଧ୍ୟାରେ	।	କାନ୍ଦିକହେ ପୁତ୍ର ଶୋକରେ	।।
ପୁଣି କ୍ଷଣକେ ସ୍ଥିର ହୋଇ	।	ବୋଲଇ କୃଷ୍ଣ ମୁଖ ଚାହିଁ	।।
ଶୁଣ ହୋ ରାମ ଦାମୋଦର	।	ମହା ମହିଁମ ଯୋଗେଶ୍ୱର	।।
ମୁହିଁ ଜାଣଇଁ ତୁମ୍ଭ ଗତି	।	ସଂସାରେ ଯେତେ ପ୍ରଜାପତି	।।
ତୁମ୍ଭେ ତାହାଙ୍କର ଈଶ୍ୱର	।	ଆଦି ପୁରୁଷ ନିରାକାର	।।
ଏଭୂମି ସ୍ଥଳେ ରାଜା ଯେତେ	।	ବିନାଶ କାଳବଳ ଗ୍ରସ୍ତେ	।।
ତାହାଙ୍କ ପାଦଭରେ ମହୀ	।	ତୋତେ ନମିଲା ଭାବଗ୍ରାହି	।।
ଏଣୁ ମୋ ଗର୍ଭୁ ତୁମ୍ଭେ ଜାତ	।	ମାୟାରେ ହୋଇ ବେନି ସୁତ	।।
ତୋହର ଆତ୍ମା ସଙ୍ଗଭାବେ	।	ଏ ବିଶ୍ୱ ସଂସାର ସମ୍ଭବେ	।।
ସୃଷ୍ଟି ପାଳିଣ ନାଶହୋନ୍ତି	।	ଏ ଘେନି ସଂସାରେ ତୋ ଗତି	।।
ବିଦ୍ୟା ପଠନେ ତୁମ୍ଭବାଣୀ	।	ଗୁରୁଙ୍କ ମଲା ପୁତ୍ର ଆଣି	।।
ଗୁରୁ ଦକ୍ଷିଣା ଦେଇଅଛ	।	ଏକଥା ଲୋକରେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ	।।
ତେଣୁ ମୋହର ବାକ୍ୟ କର	।	ତୁମ୍ଭେ ହୋ ଭୁବନଈଶ୍ୱର	।।
କଂସ ମାଇଲା ଯେତେ ସୁତ	।	ତୁମ୍ଭର ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ଷଡ଼ ଭ୍ରାତ	।।
ତାହାଙ୍କୁ ଲୋଚନେ ମୁଁ ଦେଖି	।	ଜୀବନ କରିବଇଁ ସୁଖୀ	।।
ଏହି ଅଧ୍ୟାରେ ବଳିରାଜା	।	ରାମ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କରି ପୂଜା	।।
କର ନିବେଶି କୃଷ୍ଣ ପାଦେ	।	କହଇ ଶୋକଗଦଗଦେ	।।
ନମୋ ଅନନ୍ତ ମହାଶୟ	।	ସୃଷ୍ଟି କାରଣ ବ୍ରହ୍ମଦେହ	।।
ତୁ ବ୍ରହ୍ମ ପରମ କାରଣ	।	ତୁ ସାଂଖ୍ୟ ଯୋଗ ବିଚାରଣ	।।
ତୁମ୍ଭର ଦରଶନ ଭାବ	।	ଜଗତ ଯୋଗିଙ୍କି ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ	।।
କୃଷ୍ଣର ପାଦେ ଶିରଦେଇ	।	ରାମର ପାଦରଜ ପାଇ	।।
ଆମ୍ଭେ ସ୍ୱଭାବେ ରଜତମ	।	ପାଇଲି ତବ ଦରଶନ	।।
ଦଇତ ଦାନବ ଗନ୍ଧର୍ବ	।	ସିଦ୍ଧ ଚାରଣ ମହୋରଗ	।।
ଯକ୍ଷ ପିଚାଶ ଆଦି ଯେତେ	।	ଭୂତ ପ୍ରମଥ ନାନା ମତେ	।।
ବିଷୟ ଅସତ୍ୟ ସ୍ୱଭାବ	।	ତୋ ପଥ କରନ୍ତି ବିରୋଧ	।।
ତୁ ସର୍ବ ଶରୀରେ ଅନନ୍ତ	।	ଏଣୁ ଲଭନ୍ତି ଜ୍ଞାନତତ୍ତ୍ୱ	।।
ଏହାଙ୍କ ମାର୍ଗେ ଛନ୍ତି ଯେତେ	।	ସେ ତୋତେ ଲଭନ୍ତି ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ	।।
ଦୀକ୍ଷାଦି ତୋହର ଚରଣେ	।	ଯେବେ ଭ୍ରମନ୍ତି ଶତ୍ରୁପଣେ	।।
ଲଭନ୍ତି ତୋର ପଦ୍ମପାଦ	।	କାହିଁ ତାହାଙ୍କ ଶାସ୍ତ୍ର ବାଦ	।।
ଯେ ଯବା ଶତ୍ରୁ ପଣେ ଥାଇ	।	ତୋ ପାଦ କମଳ ଭଜଇ	।।
ବଧ ବଇରୀ ଭାବେ ଚିନ୍ତି	।	ଭୋ ନାଥ ତୋତେ ସେ ଲଭନ୍ତି	।।
ଯେ ଅବା କାମମାର୍ଗେ ଚିନ୍ତି	।	ସେ ତୋତେ ସ୍ୱଭାବେ ଲଭନ୍ତି	।।
ସଂସାରେ ତାର ନାହିଁ ଭ୍ରାନ୍ତି	।	ନରକେ ଆଉ ନ ପଡ଼ନ୍ତି	।।
ସନ୍ତୋଷେ ସର୍ବ ଦେବଗଣେ	।	ତୋର ନିକଟେ ଅନୁକ୍ଷଣେ	।।
ତୋହର ମାୟାବଳ ତ୍ୟାଗୀ	।	ନିଜ ମହିଁମା ଅନୁରାଗୀ	।।
ଏଣୁ ନ ପାନ୍ତି ତୋର ଭାବ	।	ତୁ ନାଥ ଦେବଙ୍କୁ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ	।।
ନିର୍ଣ୍ଣୟ କରି ତୋ ଶରୀର	।	କେ ଜାଣିପାରେ ଦାମୋଦର	।।
ତୋର ମହିଁମା ଯୋଗମାୟା	।	ଆମ୍ଭେ ଜାଣିବୁ କାହିଁ ଏହା	।।
ଭୋ ନାଥ ଶୁଣ ନିରଞ୍ଜନ	।	ତୁ ମୋତେ ହୋଇବା ପ୍ରସନ୍ନ	।।
ଗୃହାନ୍ଧ କୂପେ ଥାଇ ନିତି	।	ତୋ ପାଦପଦ୍ମ ହୃଦେ ଚିନ୍ତି	।।
ତୋ ପଦ୍ମପାଦ ଲଭିବାରେ	।	ସନ୍ଥ ଯେସନେ ଆଶାକରେ	।।
ସଙ୍ଗେ ମୁଁ ଘେନି ସଖାଗଣ	।	ସେବିବି ତୋହର ଚରଣ	।।
ଏ ଏକାଣୋଇ ଯେ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ଜନକ କହେ କୃଷ୍ଣଠାରେ	।।
ଭୋ ନାଥ ସର୍ବ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର	।	ତୁ ଆତ୍ମା ସାକ୍ଷୀ ଦାମୋଦର	।।
ତୋ ରୂପ ଦେଖି ଚକ୍ଷୁଦ୍ୱାରେ	।	କେ ଛାଡ଼ୁ ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀରେ	।।
ତୋହର ଗୁଣ ଶୁଣି କର୍ଣ୍ଣେ	।	ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ଦେଖିଲି ନୟନେ	।।
ତୋ ପାଦରଜ ଜନପିତା	।	ଦେଖି ନ ପାଇ କରେ ଚିନ୍ତା	।।
ଏହା ଯେ ଚିତ୍ତେ ଭଲେ ଜାଣି	।	କେ ତାହା ଲଭେ ଛାଡ଼େପ୍ରାଣୀ	।।
ସମଦରଶୀ ଚିତ୍ତ ଯାର	।	ସନ୍ଥ ପ୍ରସନ୍ଥ ମୁନିବର	।।
ମରଣେ ଯେଉଁ ଆତ୍ମା ପଦ	।	ଆଗମେ ନିଗମେ ପ୍ରସିଦ୍ଧ	।।
ସଂସାର ପ୍ରାଣିଙ୍କର ସଧେ	।	ତୁ ନାଥ ଭୂମି ଭାରା ମଧ୍ୟେ	।।
ଯାଦବ ବଂଶେ ହୋଇ ଜାତ	।	ତୋ ଯଶ ଜଗତେ ବିଖ୍ୟାତ	।।
ତୈଲୋକ୍ୟଜନ ପାପନାଶେ	।	ନିର୍ମଳ ଜ୍ଞାନ ସୁପ୍ରକାଶେ	।।
ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ	।	ତୁ କୃଷ୍ଣ ବଇକୁଣ୍ଠ ଧାମ	।।
ତୋ ପାଦରଜ ଦାମୋଦର	।	ପବିତ୍ର କଲୁ ମୋର କୁଳ	।।
ଏହି ଅଧ୍ୟାରେ ଶୁକଦେବ	।	ପୂଜିଣ ଅନାଦି ମାଧବ	।।
ବୋଲଇ କମଳଲୋଚନ	।	ପାଦପଙ୍କଜେ ଦେଇ ମନ	।।
ଆଜ ସେ ଧନ୍ୟ ମୋର ବଂଶ	।	ଦେଖିଲି ପରମ ପୁରୁଷ	।।
ଯେ ହରି ଜଗତ ଭିଆଇ	।	ଖେଳଇ ସର୍ବଭୂତ ହୋଇ	।।
ନିଦ୍ରିତ ପୁରୁଷ ଯେମନ୍ତ	।	ସ୍ୱପ୍ନେ ଦେଖଇ ନାନାମତ	।।
ଚିଁଆଇ ପୁଣ ଚିତ୍ତେ ଧ୍ୟାୟେ	।	ସେ କଥା ମଣେ ମିଥ୍ୟାପ୍ରାୟେ	।।
ତୋ ନାମ ଶୁଣନ୍ତି ଯେ କର୍ଣ୍ଣେ	।	ନିରତେ ଗୁଣନ୍ତି ବଦନେ	।।
ନିତ୍ୟେ ଯେ ଧ୍ୟାନ ମନେ ଚିନ୍ତି	।	ପ୍ରତିମା ପୂଜନ୍ତି ଯେ ନିତି	।।
ସଂସାର ସଙ୍ଗ ଦୂର କରି	।	ତୋତେ ଭାବନ୍ତି ହୃଦେ ଧରି	।।
ତାହାଙ୍କ ହୃଦେ ତୁ ଗୋବିନ୍ଦ	।	ପ୍ରକାଶୁ ଜଳେ ଯେହ୍ନେ ଚନ୍ଦ୍ର	।।
ତୋହର ଐରି ମିତ୍ର ନାହିଁ	।	ଭକତ ଜନ ତୋତେ ପାଇ	।।
ଭଣଇ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେ ସୁଜ୍ଞଜନେ ଆଜ୍ଞାକର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତ ବାକ୍ୟେ ନାମ

ଏକତ୍ରିଂଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ଦ୍ୱାତ୍ରିଂଶ ଅଧ୍ୟାୟ

ଦଶମସ୍କନ୍ଧେ ବୟାନବେ	।	ଅଧ୍ୟାରେ ସ୍ତବ ଗୀତା ସ୍ତବେ	।।
ପ୍ରଥମେ ଜୟ ଜୟ ସ୍ତୁତି	।	ନିର୍ଗୁଣେ ନିଗମେ ବୋଲନ୍ତି	।।
ଜୟ ଅଚ୍ୟୁତ ଆଦିକନ୍ଦ	।	ନିର୍ଲେପ ପରମ ଆନନ୍ଦ	।।
ରୂପାଧି ଭେଦେ ନୁହ ସଙ୍ଗ	।	ସମୁଦ୍ରେ ଯେସନେ ତରଙ୍ଗ	।।
ଜୟ ମଙ୍ଗଳ ଜଗନ୍ନାଥ	।	ଏ ଜୀବ ତୋର ତହୁଁ ଜାତ	।।
ସ୍ଥାବର ଆଦି ଚାରିମୂଳେ	।	ବନ୍ଧନ ବାସନାର ମୂଳେ	।।
ତୋହର ମାୟା ଭ୍ରମପାଇ	।	ନାନା ଯୋନିରେ ଜାତହୋଇ	।।
ଭ୍ରମନ୍ତି ତୋ ମାୟା ନ ପାଇ	।	ତାହାର ମାୟାଜଡ଼ ତୁହି	।।
ସେ ମାୟା ପ୍ରଶଂସିବି କେତେ	।	ଗୁଣକୁ ଭଜେ ଦୋଷଅର୍ଥେ	।।
ତୁ ଆତ୍ମାଗୁଣେ ନରହରି	।	ଅଷ୍ଟମ ନିଧି ଗୁଣେ ଧରି	।।
ପରମ ଆତ୍ମାରୂପେ ବସୁ	।	ପରମ ସୁକୀର୍ତ୍ତି ପ୍ରକାଶୁ	।।
ତୋ ମାୟା ତରିବାର ଆଶେ	।	ବୈରାଗ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ସେ ପ୍ରକାଶେ	।।
ନାନା ପ୍ରକାରେ ବୁଦ୍ଧିକରି	।	ତୋ ମାୟା ନ ପାରନ୍ତି ତରି	।।
ଏଣୁ ଜୀବର ଘୋର ମାୟା	।	ତୁଟଇ ଯାକୁ କରୁ ଦୟା	।।
ଅନାଦି ମାୟା ସୃଷ୍ଟିକାଳେ	।	ତୁ ନାଥ ଘେନି ସଙ୍ଗମେଳେ	।।
ଜୀବ ପରମ ରୂପଧରି	।	ତୋର କ୍ରୀଡ଼ାରେ ନରହରି	।।
ଅନନ୍ତ ପତି ତୋର ମାୟା	।	କେ ଜାଣିପାରେ ନାଥ ତାହା	।।
ଆଦି ଅନନ୍ତ ନାହିଁ ତୋର	।	ଏ ଘେନି କେ କରୁ ଗୋଚର	।।
ଦ୍ୱିତୀୟ ବୃହବ୍ଦ୍ରୁମପଦ	।	ଭାବେ ବୋଲନ୍ତି ତିନିପଦ	।।
ତୁ ନାଥ ପରମ ଆନନ୍ଦ	।	ସଂସାର ମୂଳ ଆଦିକନ୍ଦ	।।
ତୁ ବୋଲୁ ବେଦ ଏ ଅନାଦି	।	ସର୍ବ ପାରନ୍ତି ଏ ସମ୍ପାଦି	।।
ବାସବ ଆଦି ଦେବଗଣ	।	ଏ ଦେବେ ଯଜ୍ଞର କାରଣ	।।
କର୍ମ କାରଣ ଶୁଭାଶୁଭ	।	ମୋ ଆଦି ଜାଣନ୍ତି ଏ ସର୍ବ	।।
ତହିଁକି କହିବୁ ତୋ ଆଗେ	।	ପବନ ବଳେ ଜଳ ବିମ୍ୱେ	।।
କରିବା ଯେତେ ଅନୁମାନ	।	ଜଳୁ ସେ ନୁହନ୍ତି ନା ଭିନ୍ନ	।।
ତୁ ସର୍ବମୟ ନିରାକାର	।	ଅଶେଷ ଶେଷ ନାହିଁ ତୋର	।।
ସୃଷ୍ଟି ସମ୍ଭୁତ ତୋର ତହୁଁ	।	ତୁ ବ୍ରହ୍ମ ବିକାର ଯେ ନୋହୁଁ	।।
ଘଟାଦି ମୃତ୍ତିକା ଯେସନେ	।	ଉଦୟ ଅସ୍ତୁ ଅନୁମାନେ	।।
ବାସବ ଆଦି ଯେ ଜଗତେ	।	ତୋହର ସଞ୍ଚିଲା ସମସ୍ତେ	।।
ଏ ଘେନି ଋଷିଗଣ ଯେତେ	।	ମନ ବଚନ ଦେଇ ତୋତେ	।।
ସମର୍ପି ତୋ ପାଦ କମଳେ	।	ତୋ ମାୟା ନିସ୍ତରିଲେ ହେଳେ	।।
ଦିଗପାଳଙ୍କୁ ସଙ୍ଗେ ଘେନି	।	ଯଜ୍ଞେ କି ନ ତରିବେ ମୁନି	।।
କାଷ୍ଠ ତୃଣ ଘଟ ପାଷାଣେ	।	ଏଣେ ଏ ଚାଲନ୍ତି ଚରଣେ	।।
ବାଳକ ଦୃଷ୍ଟିଦିଶେ ଭ୍ରାନ୍ତି	।	ଜାଣିଲେ ତୃଷିତେ ସେ ଥାନ୍ତି	।।
ତୃତୀୟ ଯେ ଦୁହିଣ ବର୍ଣ୍ଣୀ	।	ଭାବେ ବୋଲନ୍ତି ପରିମାଣି	।।
ତ୍ରିଅଧିପତି ତୋର ନାମ	।	କହିବା ଶୁଣ ସାବଧାନ	।।
ମାୟା ତ୍ରିଗୁଣ ରଜ୍ଜୁ କରି	।	ମୃଗୀ ନଚାଉ ନରହରି	।।
ଏଣୁ ତୋ ତ୍ରିଧାପତି ନାମ	।	ଶୁଣ କହିବୁ ଗୁଣ ଗ୍ରାମ	।।
ଧାତୁ ଯେ ମୃଗ ଅନ୍ୱେଷଣେ	।	ତାହାର ଅର୍ଥଟି ଭ୍ରମଣେ	।।
ସେ ଭ୍ରମ ଅଛି ତୋର ତହିଁ	।	ଏ ଘେନି ମୃଗୀ ସେ ବୋଲାଇ	।।
ଅଶେଷ ଯୋନିମଧ୍ୟେ ଥାଇ	।	ଜୀବ ଭ୍ରମଇ ଦେହ ବହି	।।
ଏଣୁ ସେ ଜୀବ ମୃଗୀ ନାମ	।	ଯେଣୁ ନିରତେ ତାର ଭ୍ରମ	।।
ତ୍ରିଗୁଣ ସତ୍ତ୍ୱ ରଜତମ	।	ଏ ଯନ୍ତ୍ରବାଦ ଅନୁମାନ	।।
ନାନା ବିଷୟ ବାଦମାନେ	।	ଜୀବ ନାଚଇ ସାବଧାନେ	।।
ଏଣୁ ତ୍ରିଅଧିପ ବୋଲାଇ	।	ଯେ ଯନ୍ତ୍ରେ ଜୀବନ ନାଚଇ	।।
ଏମନ୍ତେ ବେଦ ଅନୁମାନୀ	।	ପୁଣ ବୋଲନ୍ତି ଭାବ ଘେନି	।।
ସଂସାରେ ସୁପଣ୍ଡିତ ପ୍ରାଣୀ	।	ତୋ ଅନୁମାନେ ତୋତେ ଜାଣି	।।
ତୋ କଥା ଅମୃତ ସାଗର	।	ଅଶେଷ ପାପ ଯହିଁ ହର	।।
ସେ ଜଳେ ମନ ବୁଡ଼ାଇଲେ	।	ନ ଲାଗେ ତାପ ତ୍ରୟ ଭଲେ	।।
ତୋ ନାମ ମହିମା ଏମନ୍ତ	।	ତୋ ରୂପ କେ କରିବ ଅନ୍ତ	।।
ଯୋଗୀଏ ବସି ଯୋଗାସନେ	।	ତୋହର ରୂପ ଜ୍ୟୋତିଧ୍ୟାନେ	।।
ତେଣୁ ଅନ୍ତସ୍କରଣେ ଧରି	।	କାମାଦି ଏ ଷଡ଼ ଅଇରି	।।
ବାଳକ ପୌଗଣ୍ଡ କିଶୋରେ	।	ତରୁଣ ଦେହ ବୃଦ୍ଧାନ୍ତରେ	।।
ଏ ସପ୍ତଦଶ ଶୁଦ୍ଧ କରି	।	ମାୟା ସଂସାରୁ ଯାନ୍ତି ତରି	।।
ଜୀବର ମାୟା ଦୃଢ଼ ସ୍ତୁତି	।	ନିର୍ମଳ ନିଗମେ ବୋଲନ୍ତି	।।
ଭୋ ନାଥ କମ୍ୱୁ ଚକ୍ରପାଣି	।	ତୋତେ ଯେ ନ ଭଜନ୍ତି ପ୍ରାଣୀ	।।
ଶରୀର ବହି ଏ ଶୟଳେ	।	ପ୍ରାଣ ଧରନ୍ତି ସୁଖ ଭୋଳେ	।।
ତାଙ୍କ ଜୀବନ ଅକାରଣ	।	ଭୋନାଥ ଶୁଣ ନାରାୟଣ	।।
କର୍ମ କାରକ ଯନ୍ତ୍ର କାଳେ	।	ଭାତୀଏ ଗର୍ଜୁଥାନ୍ତି ଶାଳେ	।।
ଛାଡ଼ିଲେ ନ ଥାଏ ପବନ	।	ତେମନ୍ତ ତାହାଙ୍କ ଜୀବନ	।।
ମହତ ଅହଙ୍କାର ମନ	।	ଗଗନ ବିକାର ପବନ	।।
ଜଳ ଅନଳ ସଞ୍ଚିମହୀ	।	ତୋ ଅନୁଗ୍ରହେ ଜଡ଼ ହୋଇ	।।
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ହୁଏ ଦେହକାରୀ	।	ତୁ ନାଥ ଜୀବ ରୂପଧରି	।।
ପଞ୍ଚଶରୀରେ ତୋର ବାସ	।	ତାହାଙ୍କୁ ବୋଲି ପଞ୍ଚ କୋଶ	।।
ଅନୁପ୍ରାଣ ବିକାର ମନ	।	ବିଜ୍ଞାନ ଆନନ୍ଦ ଚେତନ	।।
ଏମନ୍ତ ପୁରେ ତୁ ଯେ ପଶି	।	ସୁଜ୍ୟୋତି ସ୍ୱରୂପ ପ୍ରକାଶି	।।
ଏହାଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଲଗ୍ନନୋହୁ	।	ଯେଣୁ ନିର୍ଲେପ ରୂପ ବହୁ	।।
ଏଣୁ ତୋ ଚରଣ କମଳେ	।	ଯେ ନ ଚିନ୍ତନ୍ତି ସୁଖ ଭୋଳେ	।।
ତୁ ନାଥ ତାହାଙ୍କୁ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ	।	ସେ ପ୍ରାଣୀ ଲଭେ ପରାଭବ	।।
ଉଦର ସୁପଞ୍ଚମ ସ୍ତୁତି	।	ବେଦେ ବାସୁଦେବେ ବୋଲନ୍ତି	।।
ଶୁଣ ହେ ପରମ କାରଣ	।	ଋଷିଙ୍କ ମାର୍ଗ ବିଚାରଣ	।।
ସ୍ଥୂଳ ଦୃଷ୍ଟିରେ ତୋତେ ଚିନ୍ତି	।	ସୂକ୍ଷ୍ମ ସ୍ୱରୂପ ନ ଜାଣନ୍ତି	।।
ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ବାଣୀ	।	ହୃଦରେ ବ୍ରହ୍ମ ପରିମାଣି	।।
କୁମ୍ଭକକର୍ମେ ବାୟୁ ପୂରି	।	ନାଭିଚକ୍ରକୁ ଧ୍ୟାନକରି	।।
ଚକ୍ର ହୃଦୟ ଦୃଷ୍ଟି ତୁଲେ	।	ନ ଚିହ୍ନି ପରମନିଶ୍ଚଳେ	।।
ଚକ୍ର ପବନ ସୂକ୍ଷ୍ମ ରେଣୁ	।	ନୟନେ ଆଚ୍ଛାଦନ୍ତି ତେଣୁ	।।
ତାହାଙ୍କୁ ଅନ୍ଧ ବୋଲି ଜାଣି	।	ସେ ତୋତେ କାହିଁ ପରମାଣି	।।
ସେ ନାଭିଚକ୍ର ଊର୍ଦ୍ଧ୍ୱଗତେ	।	ଦଶଅଙ୍ଗୁଳ ପରିମିତେ	।।
ସହସ୍ର ସନ୍ଧ୍ୟା ଦ୍ୱିସପ୍ତତି	।	ନାଡ଼ିଏ ଅର୍ଦ୍ଧଊର୍ଦ୍ଧ୍ୱେ ଚିନ୍ତି	।।
ଏହାଙ୍କମଧ୍ୟେ ପ୍ରାଣ ରହେ	।	ଦେହ ଆବୋରି ବସ୍ତୁ ପ୍ରାୟେ	।।
ସେ ନାଡ଼ିମାନଙ୍କର ମୂଳ	।	ନାମ ତା ହୃଦୟକମଳ	।।
ଅରୁଣବର୍ଣ୍ଣେ ଯେତେ ମୁନି	।	ତାହାଙ୍କ ଗୁରୁବାକ୍ୟ ଘେନି	।।
ସେ ତୋତେ ସୂକ୍ଷ୍ମରୂପେ ଚିନ୍ତି	।	ହୃଦୟେ ଧ୍ୟାନ ସେ କରନ୍ତି	।।
ଭୋ ନାଥ ସୂକ୍ଷ୍ମର ମହିମା	।	ଆମ୍ଭେ କହିବା ଗୁଣ ସୀମା	।।
ତୀକ୍ଷ୍ମ ସହସ୍ର ବାଳଅଗ୍ର	।	ଚୀରି କରିବ ଶତ ଭାଗ	।।
ତାହାକୁ ପୁଣି ସହସ୍ରକେ	।	ଯେବେ ଗଣିବ ଏକେ ଏକେ	।।
ତହିଁର ଏକଭାଗ ସମ	।	ସୂକ୍ଷ୍ମ ବୋଲାଇ ଯାର ନାମ	।।
ତହିଁ ଯାହାର ମନ ରହେ	।	ତା ବିନୁ ଅନ୍ୟ କେ ବୋଲାଏ	।।
ଏ ଦୁଇ ଚକ୍ର ଭେଦ କଲେ	।	ଶୁଷୁମ୍ନା ଚକ୍ରେ ଜ୍ୟୋତିବଳେ	।।
ମୃଣାଳ ସୂତ୍ରରନ୍ଧ୍ର ପଥେ	।	ନାନା ପବନ ହୃଦଗତେ	।।
ଶିରକମଳେ ଯେବେ ମିଶେ	।	ତୋ ରୂପ ତାହାକୁ ପ୍ରକାଶେ	।।
ଛାଡ଼ଇ ଭବଭୟ ଭୀତି	।	ସେ ଯମମୁଖେ ନ ପଡ଼ନ୍ତି	।।
ସୁକୃତି ବିକୃତି ଷଷ୍ଠମ	।	ବେଦେ ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ରାମ	।।
ତୋର ସଞ୍ଚିଲା ନାନା ଯୋନି	।	ତୋ ତହିଁ ଜୀବ ରୂପ ଘେନି	।।
ବାସନା ବଳେ ଉଚ୍ଚ ନୀଚ	।	ଏଣୁଟି ତୋ ରୂପ ପ୍ରପଞ୍ଚ	।।
ଅଣୁ ପ୍ରମାଣୁ ସୂକ୍ଷ୍ମ ସ୍ଥୂଳେ	।	ରୂପ ପ୍ରକାଶୁ ମାୟାବଳେ	।।
କାଷ୍ଠ ପ୍ରକାଶେ ଅଗ୍ନି ଯେହ୍ନେ	।	ଯୋଗ ପ୍ରକାଶୁ ସ୍ଥୂଳ ଶୂନ୍ୟେ	।।
କାଷ୍ଠୁ ପାଷାଣ ଅଗ୍ନିଜଳେ	।	ରୂପ ପ୍ରକାଶେ ଯୋଗବଳେ	।।
ଏ ନାନାଜ୍ୟୋତି ଯେତେବେଳେ	।	ବିନାଶ ହୋନ୍ତି କର୍ମବଳେ	।।
ତୁ ଏକା ରହୁ ଅବସାନେ	।	ଘଟ ବିଯୋଗ ଚନ୍ଦ୍ର ଯେହ୍ନେ	।।
ଏମନ୍ତ କରି ଅନୁମାନ	।	ଯାର ପ୍ରକାଶେ ଦିବ୍ୟ ଜ୍ଞାନ	।।
ଚେତନା ସତ୍ୟ ଅହଙ୍କାର	।	ସେ ତୋତେ କରନ୍ତି ବିଚାର	।।
ଏତେ ବିଚାରି ଆତ୍ମା ସୁଖେ	।	ପ୍ରମାଣ ଇହ ପରଲୋକେ	।।
ମିଥ୍ୟାପ୍ରକାଶ ଏହା ଜାଣି	।	ଆତ୍ମା ବଚନ ପରିମାଣି	।।
ଏ ସର୍ବ ଛାଡ଼ି ତୋ ଚରଣେ	।	ପଶନ୍ତି ଅଭୟ ଚରଣେ	।।
ତୋ ରୂପ ଏକ ରସେ ରସି	।	ପରମ ମୋକ୍ଷ ଧର୍ମେ ପଶି	।।
ସୁକୃତି ସ୍ତୁତି ସପତମେ	।	କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ବୋଲନ୍ତି ନିଗମେ	।।
ଅନନ୍ତ ପ୍ରଭୁ ହେ ଅନନ୍ତ	।	ତୋର ଶରଣ ଏ ଜଗତ	।।
ମାୟାରେ ଭିଆଇ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ	।	ଅଶେଷ ରୂପେ କରୁ ପିଣ୍ଡ	।।
ପୁଣି ଏ ପ୍ରପଞ୍ଚ ପ୍ରକାଶ	।	ବାସନା ଅନ୍ତେ ହୋଇ ନାଶ	।।
କମି ନ ଥିଲେ ଜୀବ କାହୁଁ	।	ତୁହି ସେ ସର୍ବ ଶେଷରହୁ	।।
ପ୍ରାଣୀରେ ବାହ୍ୟେ ଅନ୍ତେ ଥାଉ	।	ସ୍ୱଭାବେ ପଞ୍ଚକୋଶ ବହୁ	।।
ଘଟକୁ ଥୋଇ ଯେହ୍ନେ ନୀରେ	।	ପୂରଇ ଭିତର ବାହାରେ	।।
ଅଶେଷ ଦେହେ ନାରାୟଣ	।	ଏ ପିଣ୍ଡ ତୋହର ଭିଆଣ	।।
ଏ ପିଣ୍ଡ ବାହ୍ୟ ଅଭ୍ୟନ୍ତରେ	।	ତୋ ତହୁଁ କେ ଅଛି ଅପରେ	।।
ସ୍ୱକର୍ମେ ଯେତେ ଦେହେଁ ଜାତ	।	ଅଶେଷ ତୋର ମଧ୍ୟଗତ	।।
କର୍ମର ଯେ ଫଳ ଉପୁଜେ	।	ତୋ ଅଂଶେ ଦେହମଧ୍ୟେ ଭୁଞ୍ଜେ	।।
ଜୀବର ଏହିଗତି ଜାଣି	।	ତୋ ପାଦେ ଭଜନ୍ତି ଯେ ପ୍ରାଣୀ	।।
ଜୀବର ବଳ ଅଳ୍ପ ପ୍ରାୟେ	।	ସକଳ ଶକ୍ତି ତୋର ପାୟେ	।।
ଏଣୁ ସଂସ୍କାର ଯଜ୍ଞ କରି	।	ତୋ ପାଦ ସେବେ ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ	।।
ବେଦରୁ ଯେତେ କର୍ମଫଳେ	।	ସେ ଥାଇ ତୋ ଚରଣ ତଳେ	।।
ଏଣୁ ତୋ ପାଦେ ଯାର ଆଶ	।	ନ ଲାଗେ ଭବବନ୍ଧ ପାଶ	।।
ବେଦଙ୍କ ସ୍ତୁତି ଯେ ଅଷ୍ଟମ	।	ବୋଲନ୍ତି ଦୁରବଶମାତ୍ମ	।।
ବ୍ରହ୍ମ ପ୍ରକାଶ ଯେ ଜାଣଇ	।	ତୋ ରୂପ ତା ଜାଣିମା ପାଇଁ	।।
ନାନା ଯୋନିରେ ତୋର ରୂପ	।	ବାହାର ଭିତରେ ଏ ଏକ	।।
ଅମୃତସିନ୍ଧୁ ତୋର ନାମ	।	ଅବଗାହନେ ନାମେ ଶ୍ରମ	।।
ପରମ ଜ୍ଞାନୀ ତାହା ଜାଣି	।	ତୋ ନାମ ଯଜ୍ଞେ ପରିମାଣି	।।
ନିରତେ ଅବଗାହକରି	।	ଶ୍ରମ ଛାଡ଼ିଲେ ନାମ ଧରି	।।
ସଂସାରମତେ ବେଦଧର୍ମ	।	ଛାଡ଼ିଲେ ଭକ୍ତି ପ୍ରାଣି ସମ	।।
ତୋ ନାମ ସୁଧାଜଳେ ବୁଡ଼ି	।	ଜ୍ଞାନ ସାଧନା ଶ୍ରମ ଛାଡ଼ି	।।
ମୋକ୍ଷକୁ ନ କରି ସେ ଇଚ୍ଛା	।	ତୋ ନାମ ତତ୍ତ୍ୱକରି ଭିକ୍ଷା	।।
ତୋ ନାମ ରସେ ଅପବର୍ଗ	।	ଏଣୁ ଛାଡ଼ିଲେ ଜ୍ଞାନ ସର୍ବ	।।
ଭକତେ ତୋ ନାମ ଆବୋରି	।	ବେଗେ ତରିଲେ ଭବବାରି	।।
ତୋ ନାମ ସୁଧା ସିନ୍ଧୁଜଳେ	।	ଦଂଶର ପ୍ରାୟେ ଜ୍ଞାନଭୋଳେ	।।
ଭ୍ରମି ଉଠନ୍ତି ବୁଡ଼ି ପ୍ରାଣୀ	।	ତୋନାମ ଉଚ୍ଚସ୍ୱରେ ଭଣି	।।
ନିତ୍ୟେ ସୁମରି ତୋ ଚରଣ	।	ତାହାଙ୍କୁ ନ ଲାଗେ ମରଣ	।।
ସଂସାରେ ଥାଇ ସୁଖଭୋଳେ	।	ଯେ ଥାଇ ତାଙ୍କ ସଙ୍ଗମେଳେ	।।
ତୋତେ ଜାଣନ୍ତି ସନ୍ଥସଙ୍ଗେ	।	ନଲାଗେ ଭବଦୁଃଖ ଅଙ୍ଗେ	।।
ହୃଦୟପଥ ଯେ ନବମ	।	କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ବୋଲନ୍ତି ନିଗମ	।।
ଶୁଣ ହେ କମଳାରବର	।	ଯେତେ ଏ ଜନ୍ତୁଙ୍କ ଶରୀର	।।
ତୋହର ଅନୁପଥ ଏହି	।	କୁଲୟ ନାମ ଏ ବୋଲାଇ	।।
ଜୀବ ପରମ ରୂପ ଧରି	।	ତୋ ଭୋଗକ୍ରୀଡ଼ା ଅନୁସରି	।।
ତୋତେ ନ ଭଜେ ସୁଖଭୋଳେ	।	ବାଳକ ଯେହ୍ନେ ମାତାକୋଳେ	।।
ମାତାର ପ୍ରାୟେ ହିତ ତୁହି	।	ଅଜ୍ଞାନେ ତୋତେ ନ ଜାଣଇ	।।
ତୁ ଆତ୍ମା ହିତ ପ୍ରିୟବନ୍ଧୁ	।	ନିର୍ବାଣଦାତା ସୁଖସିନ୍ଧୁ	।।
ଏ ବିପରୀତ କିବା କହି	।	ଦେହ ଘେନିଣ ଭ୍ରମେ ମୁହିଁ	।।
ଦେହକୁ ମଣିଥାଇ ସତ୍ୟ	।	ଜଳବିମ୍ୱ ପ୍ରାୟେ ଅନିତ୍ୟ	।।
ଏଣେ ଯାହାର ପ୍ରିୟ ହୋଇ	।	ଅସାଧ୍ୟ ଜନ ମଧ୍ୟେ ସେହି	।।
କୁଦେହ ଘେନି ଭ୍ରମେ ଭ୍ରମୀ	।	ଜନ୍ମ ମରଣେ ପଥଶ୍ରମୀ	।।
ନିଷ୍ଫଳ ତାହାଙ୍କ ଜୀବନ	।	ନଜାଣେ ପରାତ୍ପର ଜନ	।।
ନିବୃତ୍ତ ମରୁଦଶ ସ୍ତୁତି	।	ନିଗମେ ନିର୍ଭରେବୋଲନ୍ତି	।।
ଅଷ୍ଟାଙ୍ଗଯୋଗେ ମୁନିଜନେ	।	ବସି ନିର୍ଜନେ ଘୋରବନେ	।।
ଇନ୍ଦ୍ରିୟଗଣେ କରି ବନ୍ଦି	।	ମନ ପବନ ହୃଦେ ଛନ୍ଦି	।।
ଯାହା ଲଭିବା ଅର୍ଥେ ଗୀତେ	।	ଚିନ୍ତା କରନ୍ତି ଅବିରତେ	।।
ଯେ ତୋତେ ଶତ୍ରୁପଣେ ଚିନ୍ତି	।	ନିର୍ଭୟେ ତୋ ଦେହେଁ ପଶନ୍ତି	।।
ଭୋନାଥ ତୋର ଯେତେ ଗୁଣ	।	ଆର କହିବୁ କିଛି ଶୁଣ	।।
ଗୋପନଗରେ ନାରୀଜନେ	।	କୁବୁଜି ଆଦି ମଧୁବନେ	।।
ଯେତେ ତୋହର ପରିଗ୍ରହ	।	ଚୁମ୍ୱନ ଆଲିଙ୍ଗନ ଦିଅ	।।
ଭୋନାଥ ତୋର ବେନିକର	।	ଭୁଜଙ୍ଗ ଇନ୍ଦ୍ର ପଟାନ୍ତର	।।
ସେ ଭୁଜେ ଆଲିଙ୍ଗନ ପାଇ	।	ମନ ବଚନ ତୋତେ ଦେଇ	।।
କାମିନୀ ରୂପେ ଭାବେ ଭୋଳେ	।	ସେ ତୋତେ ଭଜିଲେ ନିଶ୍ଚଳେ	।।
ଆମ୍ଭେ ସକଳ ଦେବବୃନ୍ଦେ	।	ଭାବେ ପଶିବୁ ସେହି ପାଦେ	।।
ଯେଣୁ ତୋ ରିପୁ ମିତ୍ର ନାହିଁ	।	ଏଣୁଟି ସମଦୃଶ ତୁହି	।।
ପ୍ରପଞ୍ଚେ ଉଚ୍ଚ ନୀଚ ଯୋନି	।	ତୁ ବହୁ ନିତ୍ୟଭାବ ଘେନି	।।
ଏଣୁ ବହୁତ ସୂକ୍ଷ୍ମ ସ୍ଥୂଳ	।	ଏ ଦୃଷ୍ଟନାଶି ତୁ ନିଶ୍ଚଳ	।।
ତେଣୁ ତୋହର ପଦ୍ମପାଦେ	।	ଶ୍ରବଇ ସୁଧା ମକରନ୍ଦେ	।।
କହଇ ଏକାଦଶ ବାଣୀ	।	ବେଦେ ବୋଲନ୍ତି ପରିମାଣି	।।
ତୁ ନାଥ କରୁଣାଜଳଧି	।	ସର୍ବ ବିଷୟ ଗୁଣନିଧି	।।
ତୋ ତହୁଁ ସୃଷ୍ଟି ଆଦିକାଳେ	।	ପ୍ରାଣୀ ଉପୁଜେ ମାୟାବଳେ	।।
ଉପୁଜି ପୁଣି ପ୍ରଳେ ଯାନ୍ତି	।	ଏ ଘେନି ତୋତେ ନ ଜାଣନ୍ତି	।।
ତୋହର ନାହିଁ ମୋହ ଦ୍ୱନ୍ଦ	।	ଏଣୁ ବୋଲାଉ ଆଦିକନ୍ଦ	।।
ବିଧାତା ଜାତ ତୋର ତହିଁ	।	ନିଗମ ମାୟା ଜରଦେହୀ	।।
ତୋ ତହୁଁ ଦେବାସୁର ଜାତ	।	ତାପ ତ୍ରିଆଦି ଏ ଜଗତ	।।
ବ୍ରହ୍ମା ସୃଷ୍ଟିରେ ଜାତ ଯେତେ	।	ଏ ଘେନି କେ ଜାଣିବ ତୋତେ	।।
ତୋହର ଆଶ୍ରୟ ଜଗତ	।	ସୃଷ୍ଟି ପ୍ରଳୟ ତୋର ସତ	।।
ସୃଷ୍ଟି ସଂହାର ଯୋଗବଳେ	।	ସତ୍ୟ ନ କରୁ ମହାଜଳେ	।।
ସେକାଳେ ପ୍ରାଣୀ ଯେତେ ଥାନ୍ତି	।	ତୋ ରୂପ ନୟନେ ଦେଖନ୍ତି	।।
ଅବନୀ ଆଦି ପଞ୍ଚଭୂତ	।	ମହତ ଆଦି ତିନି ତତ୍ତ୍ୱ	।।
ସତ୍ୟ ସତ୍ୟ ଏ ବୋଲାବନ୍ତି	।	ଏ କାହୁଁ ତୋରୂପ ଜାଣନ୍ତି	।।
ତୋର ମହିମା ଜ୍ଞାନ ଘନ	।	ଯେହ୍ନେ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ଭଗବାନ	।।
ବ୍ରହ୍ମ ବିଚାରି ଶାସ୍ତ୍ର ଯୋଗେ	।	ବେଦ ବିଚାରୁ ତୋର ଭାଗେ	।।
ସକଳେ ଚିନ୍ତି ଉପହାସେ	।	ଭକତ ରହେ ତୋର ପାଶେ	।।
ନବ ନିମିଷ ଏ ଦ୍ୱାଦଶ	।	ନିଗମେ ବୋଲେ ହୃଷୀକେଶ	।।
ପ୍ରପଞ୍ଚ ତ୍ରିଗୁଣ ଜଗତ	।	ଜାଣିଲେ ନିଶ୍ଚେ ନୋହେସତ୍ୟ	।।
ମନ ବିଳାସ ମାତ୍ର ହୋଇ	।	ଅସତ୍ୟ ସତ୍ୟ ଅଭ୍ୟାସଇ	।।
ତୁ ଏବେ ଅଧିପତି ଯେଣୁ	।	ସତ୍ୟ ଅଭ୍ୟାସ ପ୍ରାୟ ତେଣୁ	।।
ତୁ ସତ୍ୟ ଅସତ୍ୟ ଏ ଦିଶେ	।	ଛାୟା ଦର୍ପଣେ ଯେହ୍ନେ ମିଶେ	।।
ଜୀବର ଜନ୍ମ ତୋର ତହିଁ	।	ବ୍ୟାପିଛି ଜଗତକୁ ମୋହି	।।
ଯେକାଳେ ଭ୍ରମଇ ଜଗତେ	।	ସେ ତୋତେ ଜାଣିମେ କେନ୍ତେ	।।
ଜୀବର ଦେହଟି ଏ ମାୟା	।	ନିର୍ଗୁଣ ହେତୁ ବୋଲି ଯାହା	।।
ମନର ସଙ୍ଗେ ତା ବିଳାସ	।	ତହୁଁ ଶୟଳେ ହୋଇ ତୋଷ	।।
ତୋ ତହୁଁ ଆତ୍ମା ଭିନ୍ନ ନୁହେ	।	ପ୍ରାଣୀକି ଦିଶେ ସତ୍ୟପ୍ରାୟେ	।।
ଏ ମାୟା ଶୟଳ କାରେଣୀ	।	ଏଣୁ ସଂଶୟ ପ୍ରାୟେ ମଣି	।।
ନିମିଷ ଆଦି ଦେଗବନ୍ତ	।	ଯେକାଳେ ସୃଷ୍ଟି ଆଦିଅନ୍ତ	।।
ସଂସାର ଛେଦ ଅନ୍ତରାଳ	।	ସେ ତୋତେ ନ ଜାଣେଗୋପାଳ	।।
ଆତ୍ମା ଦେହ ଏ ଷଡ଼ଗୁଣ	।	ଏଣୁ ଏ ଜଗତ କାରଣ	।।
ଜନମ ଷଡ଼ ତ୍ରୟୋଦଶ	।	ବେଦେ ବୋଲନ୍ତି ହରି ଯଶ	।।
ବୈଷ୍ଣବେ ଶୋକ ଶାସ୍ତ୍ର ପଥେ	।	ତୋତେ ବିଚାରି ନାନାମତେ	।।
ସତ୍ୟ ଅସତ୍ୟ ମାର୍ଗେ ଚିନ୍ତି	।	ଜଗତ ମିଥ୍ୟା ସେ ବୋଲନ୍ତି	।।
ତୋ ତହୁଁ ଦେବେ ହ୍ୱନ୍ତି ଜାତ	।	ତୋ ରୂପେ ସମେହ୍ୱନ୍ତି ସତ	।।
ବ୍ରହ୍ମା ଯେ ବିଦ୍ୟମାନେ ସତ୍ୟ	।	ବିଚାରେ ଅବିନାଶ ମତ	।।
ସାଂଖ୍ୟ ଯୋଗୀଙ୍କ ବିଚାରଣା	।	ଜଗତ ଆତ୍ମା କଳପଣା	।।
କର୍ମ ବେଭାରେ ସମାସକେ	।	ଜଗତ ସତ୍ୟ ତାଙ୍କ ଲେଖେ	।।
ଯେ ଯାନ୍ତି ଶାସ୍ତ୍ର ମାର୍ଗେ ଭ୍ରମି	।	ବିବାଦେ ହ୍ୱନ୍ତି ପଥଶ୍ରମୀ	।।
କାହୁଁ ଜାଣିମେ ନିଜବ୍ରହ୍ମ	।	ଭ୍ରମେ ଭ୍ରମନ୍ତି ବହୁଶ୍ରମ	।।
ଯେଣୁ ତୋ ଜୀବ ଗୁଣମୟେ	।	ଏଣୁ ବିକାରେ ଭେଦ ରହେ	।।
ଅଜ୍ଞାନେ ତୋ ଭେଦ ବିଚାରି	।	ତୁ ସଙ୍ଗ ନୋହୁ ନା କାହାରି	।।
କାରଣ କର୍ମ ଯେହ୍ନେ ଭିନ୍ନ	।	ଶୁଣ କହିବୁ ଅନୁମାନ	।।
ସୁବର୍ଣ୍ଣ କାର୍ଯ୍ୟ ଯାର ପଡ଼େ	।	କୁଣ୍ଡଳ ଆଦି କମଗଢ଼େ	।।
ପୁଣ ଅନଳେ ପାକକଲେ	।	ସୁବର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ଏକତୁଲେ	।।
ନାମ ବିକାରେ ନାଶଯାନ୍ତି	।	ଏଣୁ ଜଗତେ ଭେଦ ଭ୍ରାନ୍ତି	।।
ଏ ଘେନି ଶାସ୍ତ୍ର ଅନୁମାନେ	।	ତୋ ତହୁଁ ସୃଷ୍ଟି ନୋହେଭିନ୍ନେ	।।
ଚତୁର ଦଶ ସ୍ତବ ପରି	।	ବେଦେ ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ହରି	।।
ତେଣୁ ତୋ ସର୍ବଭୂତେ ବାସ	।	ଏ ଘେନି ପ୍ରାଣୀଏ ବିଶ୍ୱାସ	।।
ଏହା ଯେ ଜାଣି ପ୍ରାଣୀ ଭାବେ	।	ନ ପଡ଼େ ମୋହ ପରାଭବେ	।।
ଚରଣ ମୃତ୍ୟୁ ମୁଣ୍ଡେ ଦ୍ୟନ୍ତି	।	ପରମ ପ୍ରଦେଶେ ମିଶନ୍ତି	।।
ତୋ ଭାବ ନ ଜାଣନ୍ତି ଯେହୁ	।	ଭବସିନ୍ଧୁ ତରିବେ କାହୁଁ	।।
ପଣ୍ଡିତପଣେ ଶାସ୍ତ୍ରବାଦେ	।	ଭାବ ନ କରି ତୋର ପାଦେ	।।
ସ୍ୱକର୍ମ ପାଶେ ପାଦେ ଛନ୍ଦି	।	ବେଦ ବଚନେ ହୋନ୍ତିଛନ୍ଦି	।।
ପଶୁପାଳଙ୍କ ଘରେ ଯେହ୍ନେ	।	ବନ୍ଦିରେ ଥାନ୍ତି ପଶୁମାନେ	।।
ତେସନ ଏ ଭବ ବନ୍ଧନେ	।	ଜୀବର ବନ୍ଦୀ ତୋ ବଚନେ	।।
ଏଣୁ ସଂସାରେ ଯେତେ ଜନ୍ତୁ	।	ତୋ ପାଦପଦ୍ମେ କରେ ହେତୁ	।।
ଏ ଘେନି ତୋ ପାଦ କମଳେ	।	ଯେ ଭାବ କରେ ପ୍ରୀତିଭୋଳେ	।।
ସଂସାର ତାରି ସେ ତରନ୍ତି	।	ମରଣେ ନାହିଁ ତାଙ୍କ ଭ୍ରାନ୍ତି	।।
ତୋତେ ନ ଜାଣି ଧର୍ମ ଚିନ୍ତି	।	ଯଜ୍ଞ ବ୍ରତ ଦାନେ ଭ୍ରମନ୍ତି	।।
ଆତ୍ମା ନିସ୍ତାରଣେ ନ ପାରେ	।	ତା ବୋଲେ ସଂସାର କି ତରେ	।।
ତୋର ବିମୁଖ ଶାସ୍ତ୍ରେ ଭ୍ରମି	।	ଜନ୍ମ ମରଣେ ପଥଶ୍ରମୀ	।।
ହୋମ କରଣେ ପଞ୍ଚଦଶେ	।	ବେଦେ ବୋଲନ୍ତି ଉପଦେଶେ	।।
ଭୋ ନାଥ ତୋହର ଜଗତେ	।	କର୍ମ କରନ୍ତି ପ୍ରାଣୀ ଯେତେ	।।
ତୁ ତାହା ନ କରୁ ଗ୍ରହଣ	।	ଏଣୁ ତୁ ସମସ୍ତ କାରଣ	।।
କର୍ମ କରଣ ତୋର ନାହିଁ	।	ସ୍ୱଭାବେ ନିରଞ୍ଜନ ତୁହି	।।
ତଥାପି ସର୍ବ ଜନ୍ତୁ ଦେହେ	।	ତୋ ଅଂଶ ଅଛି ଜୀବ ପ୍ରାୟେ	।।
ପ୍ରାଣ ରସନା ଏ ଲୋଚନ	।	ଶ୍ରୁତି ନାସା ଚର୍ମ ଲୋଚନ	।।
ଊର୍ଦ୍ଧ୍ୱ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଏ ବୋଲନ୍ତି	।	ମନର ସଙ୍ଗେ ବିହରନ୍ତି	।।
ଜିହ୍ୱା ଚରଣ ଭୁଜ ଲିଙ୍ଗ	।	ମୂଳ କମଳ ଧାର ସଙ୍ଗ	।।
କର୍ମ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଏ ବୋଲାନ୍ତି	।	କର୍ମ କରଣେ ଥାନ୍ତି ନିତି	।।
ଅଗ୍ନି ବାସବ ଲକ୍ଷ୍ମୀ କାନ୍ତ	।	ମିତ୍ରାବରଣ ପ୍ରଜାନାଥ	।।
ଏ ପଞ୍ଚଦେବ ବସି ରଥେ	।	ତୋତେ ସେବନ୍ତି ଅବିରତେ	।।
ତୁ ଆତ୍ମା ଭୂତଆତ୍ମା ଦେହୀ	।	ଏହାଙ୍କ ଶକ୍ତିବନ୍ତ ତୁହି	।।
ବାସବ ଆଦି ନିଜ ଧାମୀ	।	ବଦନ୍ତି ଯୋନିସ୍ତମ ନାମ	।।
ବିଧାତା ଆଦି ସର୍ବଦେବା	।	ତୋର ଚରଣେ ତାଙ୍କ ସେବା	।।
ମାନବେ ଏହାକୁ ସେବନ୍ତି	।	ତାହାଙ୍କ ବଳୀ ଏ ଭୁଞ୍ଜନ୍ତି	।।
ଅଜର ଅମର ନିର୍ଭୟେ	।	ତଥାପି ତୋର ପଦ୍ମ ପାୟେ	।।
ପୂଜନ୍ତି ଅତି ଭୟ ମନେ	।	ମଣ୍ଡଳପତି ରାଜା ଯେହ୍ନେ	।।
ପ୍ରଜାଙ୍କ ତହୁଁ କର ନ୍ୟନ୍ତି	।	ରାଜାଙ୍କ ଚରଣେ ସେବନ୍ତି	।।
ଅଧିକେ ଧନମାନ ଦ୍ୟନ୍ତି	।	ନିରତେ ଚରଣେ ଖଟନ୍ତି	।।
ଏମନ୍ତେ ବେଦେ ତୋର ପାଶେ	।	ଖଟନ୍ତି ଜୀବନ ଉଶ୍ୱାସେ	।।
ଷୋଡ଼ଶ ସ୍ତୁତି ସ୍ଥିର ଚର	।	ଶୁଣ ହେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଠାକୁର	।।
ତୋହର କ୍ରୀଡ଼ା ନାନାରଙ୍ଗେ	।	ଇଚ୍ଛାରେ ମାୟା ଘେନି ସଙ୍ଗେ	।।
ଦର୍ପଣ ଘେନି ଯେହ୍ନେ ହସ୍ତ	।	ଚାହିଁଲେ ଛାୟା ହୋଇ ଜାତ	।।
ସ୍ଥାବର ଆଦି ଏ ଜଗତେ	।	ତୋ ଦେହୁଁ ହୋନ୍ତି ସେହିମତେ	।।
ତୁ ପୁଣି ତାଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ଥାଉ	।	କର୍ମ କରଣେ ଶିକ୍ଷା ଦେଉ	।।
ସେ କର୍ମଫଳେ ଯେହୁ ମଙ୍ଗ	।	ଦର୍ପଣେ ଯେହ୍ନେ ଛାୟା ଅଙ୍ଗ	।।
ଦେହ ବେଭାରେ କର୍ମ ଥାଇ	।	ଯେହ୍ନେ ସେ ତାକୁ ନ ଲାଗଇ	।।
ମାୟାକୁ ଥାଉ ଅତି ଦୂରେ	।	ଆଦିତ୍ୟ ଯେସନେ ଅମରେ	।।
ମାୟା ବିସ୍ତାରି ମାୟାକାରୀ	।	ଯେହ୍ନେ ସଂସାର ମନହାରୀ	।।
ମୋହନ କରେ ସଂସାରକୁ	।	ସେ ଯେହ୍ନେ ନ ଲାଗେ ତାହାକୁ	।।
ଏମନ୍ତ ତୋହର ମହିଁମା	।	କେ ଜାଣିପାରେ ଗୁଣ ସୀମା	।।
ଜଗତେ ହେଉ ସାକ୍ଷୀ ରୂପ	।	ମନ୍ଦିରେ ଯେସନେ ପ୍ରଦୀପ	।।
ଏ ସର୍ବ ଜୀବ କ୍ରୀଡ଼ା ଅନ୍ତେ	।	ପଶନ୍ତି ତୋର ଗର୍ଭ ଗତେ	।।
ପୁଣି ଯେମନ୍ତେ ଜାତ ହୋନ୍ତି	।	ଶୁଣ କହିବା ତାଙ୍କ ଗତି	।।
ଦେହକୁ ପାଇ ମାୟା ଗ୍ରସ୍ତେ	।	କର୍ମ କରନ୍ତି ଅବିରତେ	।।
ତେଣୁ ସେ ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁ ହୋନ୍ତି	।	ବିଷୟ ରଜ୍ଜୁ ବଳେ ଥାନ୍ତି	।।
କର୍ମ ତାହାକୁ ସୃଷ୍ଟି ବଳେ	।	ଧରଇ ନିଜ ଭୁଜବଳେ	।।
ଅଶେଷ ଯୋନି ମଧ୍ୟେ ଭରି	।	ବିହରେ ନାନାରୂପ ଧରି	।।
କର୍ମର ବଳେ ଦେହ ବହି	।	ଦୁଃଖ ସୁଖ ଫଳ ଭୁଞ୍ଜଇ	।।
ତୋହର ରିପୁ ମିତ୍ର ନାହିଁ	।	ଏ ଘେନି କର୍ମ ନ ଲାଗଇ	।।
ତୋ ଦେହେଁ ପ୍ରାଣୀ ଏ ଜଗତେ	।	ମିଳନ୍ତି କର୍ମର ଆୟତ୍ତେ	।।
କର୍ମ ଏ ପ୍ରପଞ୍ଚ ଜଗତ	।	ଏହାର ଫଳ ବିପରୀତ	।।
ଦୁଃଖୀ ଦରିଦ୍ର ବ୍ୟାଧିକର	।	ଥୋକାଏ ହୋନ୍ତି ନୃପବର	।।
ଏ ଦୁଃଖ ସୁଖ ତୋର ନାହିଁ	।	କର୍ମ କରତା ସେ ଭୁଞ୍ଜଇ	।।
ଗଗନେ ଯେହ୍ନେ ଦିଶେ ପୂରି	।	ଶୂନ୍ୟରୂପ ସର୍ବ ଆବୋରି	।।
ଏଣୁ ନ ଜାଣି ତୋତେ ଜାଣି	।	ମନ ବଚନେ ପରିମାଣି	।।
ଅପରିମିତ ସପ୍ତଦଶ	।	ବେଦେ କହନ୍ତି ଜ୍ଞାନରସ	।।
ନାନା ଯୋନିରେ ଜୀବ ଯେତେ	।	ଅନନ୍ତ ହୋନ୍ତି ଅପ୍ରମିତେ	।।
କର୍ମ ସରିଲେ ପୁଣ ଯାନ୍ତି	।	ଏଣୁ ଏ ଅଧୂମ ବୋଲାନ୍ତି	।।
ତୋ ତହୁଁ ଯେବେ ଏ ନୁହନ୍ତି	।	ଇଚ୍ଛାରେ ସର୍ବ ଆବୋରନ୍ତି	।।
ତୋ ମାୟାବଳେ ନାନାଯୋନି	।	ଭ୍ରମନ୍ତି ନିଜ ଦେହ ଘେନି	।।
ଏହାଙ୍କ ଦଣ୍ଡନ ତୁ ତେବେ	।	ତୋ ତହୁଁ ଦଣ୍ଡ ଏ ପାଇବେ	।।
ଏମନ୍ତେ ନ ଘଟେ ବିଚାର	।	ଏ ସର୍ବଜୀବ ତୋ ଶରୀର	।।
ତୁ ଥାଉ ଏହାଙ୍କ ଜୀବନେ	।	ଅନଳ ଭସ୍ମ ସଙ୍ଗେ ଯେହ୍ନେ	।।
ଏହା ନ ଜାଣି କିନ୍ତ ବହେ	।	ଅଜ୍ଞାନଭାବ ମିଥ୍ୟା ବହେ	।।
ଉପାଧି ଏ ଲିଙ୍ଗ ଶରୀର	।	ଜନ୍ମ ମରଣ ହୋଏ ତାର	।।
ତା ମଲେ ନ ମରେ ଜୀବନ	।	ଘଟ ବିଯୋଗେ ଯେହ୍ନେ ଶୂନ୍ୟ	।।
ତେଣୁ ତୋ ଆଶ୍ରୟେ ଜୀବନ	।	ଏଣୁ ନ ଘଟେ ଅନୁମାନ	।।
ଅଷ୍ଟାଦଶ ମନ ଘଟତ	।	ବେଦେ ବୋଲନ୍ତି ଜ୍ଞାନତତ୍ତ୍ୱ	।।
ପ୍ରକୃତି ପୁରୁଷ ଏ ବେନି	।	ଜଗତ ପିଅର ଜନନୀ	।।
ସ୍ୱଭାବେ ଅଜ ନାମେ ବହି	।	ଏହାଙ୍କ ଜନ୍ମ ଯେଣୁ ନାହିଁ	।।
କେବେହେଁ ନୁହନ୍ତି ନା ଭିନ୍ନ	।	ଏଣୁ ନ ଘଟେ ଅନୁମାନ	।।
ଏହାଙ୍କ ଦେହୁଁ ଦେହ ଜାତ	।	ଜଳବିମ୍ୱୁ ଜଳେ ଯେମନ୍ତ	।।
ନିଶ୍ଚଳେ ଜଳବିମ୍ୱ ଯୋଗେ	।	ଯେମନ୍ତେ ଉଛୁଳେ ତରଙ୍ଗେ	।।
ବେନି ତରଙ୍ଗ ଅଙ୍ଗପାତେ	।	ବିମ୍ୱୁ ଉପୁଜନ୍ତି ଯେ ମତେ	।।
ଜଳ ପବନେ ସେ ମିଶନ୍ତି	।	ବେନି ସଂଯୋଗେ ସେ ପଶନ୍ତି	।।
ବିବିଧ ନାମ ଗୁଣ ବହି	।	କ୍ରୀଡ଼ନ୍ତି ଜଳମଧ୍ୟେ ଥାଇ	।।
କର୍ମର ଅନ୍ତେ ତୋ ଶରୀରେ	।	ପଶନ୍ତି ଯେମନ୍ତ ବେଭାରେ	।।
ସକଳ ନଦୀ ଜଳ ବେଗେ	।	ତେସନେ ପଶନ୍ତି ଅର୍ଣ୍ଣବେ	।।
ମଧୁକରଙ୍କ ଗ୍ରହବାସେ	।	ଯେହ୍ନେ ରହନ୍ତି ପୁଷ୍ପବାସେ	।।
ଊନବିଂଶତି ନୁଶୁତବେ	।	ବେଦେ କହନ୍ତି ବିଷ୍ଣୁଭାବେ	।।
ତୋ ମାୟା ଭ୍ରମ ଜୀବଦେହେ	।	ଯେଣୁଥାନ୍ତି ଅଜ୍ଞାନ ମୋହେ	।।
ଏଣୁ ପଣ୍ଡିତେ ଏହା ଜାଣି	।	ତୋ ଭାବ ମନେ ପରିମାଣି	।।
ତୋ ପଦ୍ମପାଦ ରସଲୋଭେ	।	ପଶିଲେ ଅନୁମତି ଭାବେ	।।
ତେଣୁ ସମ୍ଭବ ନାହିଁ ତୋର	।	ଅଭବ ବୋଲେ ବେଦବର	।।
ତୋ ପାଦେ ଶରଣ ଯେ ପ୍ରାଣୀ	।	ତରନ୍ତି ଭବ ତରଙ୍ଗିଣୀ	।।
ତାହାକୁ ନାହିଁ କାଳ ଡର	।	ତୋ ପଦ୍ମପାଦେ ଆଶ୍ରା ଯାର	।।
ନିଶି ସକାଳ ତୋ ଭୃଭଙ୍ଗ	।	ରୂପ ଅରୂପ ଯାର ସଙ୍ଗ	।।
ହିମ ଶୀତଳ ଦୃମବୃଷ୍ଟି	।	ଏ ଆଦି ଯେତେ ନାନା ରିଷ୍ଟି	।।
ତାହାକୁ ନ ଲାଗନ୍ତି କେହି	।	ତୋ ନାମ ଯାର ହୃଦେ ଥାଇ	।।
ବର୍ଜିତ ଘୃମିତ ବିଂଶତି	।	ବେଦେ ବୋଲନ୍ତି ଦିବ୍ୟସ୍ତୁତି	।।
ମୁନିଏ ଯୋଗାଭ୍ୟାସ ସାଧି	।	ମନ ପବନ ହୃଦେ ଛନ୍ଦି	।।
ଯେତେ କରନ୍ତି ସେ ଉପାୟେ	।	ମନତରଙ୍ଗ ହତ ନୁହେ	।।
ସ୍ୱଭାବେ ଅଲକ୍ଷିତ ଯେଣୁ	।	ରୁନ୍ଧି ନ ପାରେ ପ୍ରାଣ ତେଣୁ	।।
ନାନାପ୍ରକାରେ ଖେଦପାଇ	।	ମନ ନ ପାରନ୍ତି ରୁହାଇ	।।
ଗୁରୁପାଦେ ଆଶ୍ରା ନ କରି	।	ସାଧନାଶ୍ରମେ ଯାନ୍ତି ମରି	।।
ବୋଇତେ ବସି ବଣିଜାରେ	।	ଯେମନ୍ତେ ଭାସନ୍ତି ସାଗରେ	।।
ନାନାପ୍ରକାରେ ବାହୁଥାନ୍ତି	।	କେବେହେଁ କୂଳେ ନ ଲାଗନ୍ତି	।।
ଯାବତ ନାହିଁ କର୍ଣ୍ଣଧାର	।	କାହିଁ ଲଭିବେ ସିନ୍ଧୁପାର	।।
ପବନ ରୁନ୍ଧି ଇନ୍ଦ୍ରି ଜିଣି	।	ଗୁରୁ ଉପଦେଶ ନ ଜାଣି	।।
ଚଞ୍ଚଳ ମନ କାହୁଁ ସ୍ଥିର	।	ଯାବତ ସଂଶୟ ଶରୀର	।।
ନିଶ୍ଚଳ ନିର୍ମଳ ତୋ ପାଦେ	।	ତୋ ରୂପଗୁଣ ଅନୁବନ୍ଧେ	।।
ନିରତେ ଚିନ୍ତେ ଧ୍ୟାନବଳେ	।	ତା ମନ ରହଇ ନିଶ୍ଚଳେ	।।
ଶୃଜତସୁତା ଏକବିଂଶେ	।	ବେଦେ ବୋଲନ୍ତି ବିଷ୍ଣୁପାଶେ	।।
ସୃଜନସୁତା ଆତ୍ମ ଧ୍ୟାନ	।	ଗୃହ ମେଦିନୀ ସୁଖାସନ	।।
ତୋପାଦ ହୃଦେ ଯାର ଥାଇ	।	ଏଣେ ତା ପ୍ରୟୋଜନ ନାହିଁ	।।
ତୋତେ ଯେ ନ ଭଜନ୍ତି ଚିତ୍ତେ	।	ତାହାଙ୍କ ମନ ଅବିରତେ	।।
ଲୋଭ ଲାଳସେ ମନ ଜଡ଼ି	।	ବିପଦପଥେ ଥାନ୍ତି ପଡ଼ି	।।
ସକଳ ଦୁଃଖେ ଥାନ୍ତି ଯହିଁ	।	ଅମୃତ ପ୍ରାୟ ତା ମଣଇ	।।
ସକଳ ସୁଖ ତୋର ପାଦେ	।	ତହିଁ ବିଶ୍ରାମେ ଯେ ଆନନ୍ଦେ	।।
ଏ ମାୟା ତାକୁ ତୁଚ୍ଛ ପ୍ରାୟେ	।	ପର୍ବତ ଶିଖ ଭୂମି ପ୍ରାୟେ	।।
ଯେ ତୋର ପାଦ ଆଶ୍ରେ ଛାଡ଼ି	।	ମୈଥୁନ ସୁଖ ଭୋଗକରି	।।
ଏଣୁ ଏ ସଂସାର ସାଗରେ	।	ବୁଡ଼ନ୍ତି ଦୁଃଖ ମହାଘୋରେ	।।
କ୍ଷଣେହେଁ ନ ପାରନ୍ତି ତରି	।	ତୋ ବିଶ୍ୱମାୟାକୁ ଆବୋରି	।।
ସଂସାର ଅସାର ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ	।	ସାର ଯେସନେ ରମ୍ଭାବୃକ୍ଷେ	।।
ତୋ ନାମ ଯଶ ଏ ସଂସାର	।	ନ ଭଜି କେ ପାଇବ ପାର	।।
ଭୁବିପରି ଯେ ବେନିବିଂଶେ	।	ବେଦେ କହନ୍ତି ମହାତ୍ରାସେ	।।
ଭୂମିରେ ଯେତେ ତୀର୍ଥ ଥାନ୍ତି	।	ମୁନିଏ ତହିଁ ବିଶ୍ରାମନ୍ତି	।।
ମଦ ମତ୍ସର ଅହଂକାର	।	ହୃଦୟେ ନାହିଁ ତାହାଙ୍କର	।।
ତୋ ପାଦ ହୃଦୟେ ବହନ୍ତି	।	ସଂସାରେ ନାହିଁ ତାଙ୍କ ଭାନ୍ତି	।।
ତାଙ୍କ ଚରଣ ନୀରସଙ୍ଗେ	।	ପାପ ନ ରହେ ପ୍ରାଣିଅଙ୍ଗେ	।।
ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ତୀର୍ଥ ସାଧୁସଙ୍ଗେ	।	ନିତ୍ୟେ ଭ୍ରମନ୍ତି ଅନୁରାଗେ	।।
ଯେଣୁ ତୋ ପାଦ ଆଶ୍ରେକରେ	।	ଯେ ପ୍ରାଣୀ ଚିତ୍ତ ସ୍ଥିରକରେ	।।
ତୁ ପରମାତ୍ମା ସୁଖସୀମା	।	କହିବୁ ତାହାଙ୍କ ମହିଁମା	।।
ବିବେକ ଶାନ୍ତି କ୍ଷମା ଧୀର	।	ଏ ଚାରି ପୁରୁଷଙ୍କ ସାର	।।
ଏଣେ ହରଇ ଗୃହଦ୍ୱନ୍ଦ	।	ସୁଜ୍ଞାନୀ ଜନଙ୍କ ଆନନ୍ଦ	।।
ଯେ ତୋତେ ଚିନ୍ତେ ଅବିରତେ	।	ଗୃହ ନ ଲାଗେ ତାଙ୍କ ଚିତ୍ତେ	।।
ତାଙ୍କ ମହିଁମା ଏ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ	।	କେ କହିପାରେ ଏକତୁଣ୍ଡେ	।।
ତ୍ରୟବିଂଶତି ଶତଅବ୍ଦ	।	ଯାହା କହିଲେ ତିନିବେଦ	।।
ଭୋନାଥ ପରମ ପୁରୁଷ	।	ସଂସାର ତୋତହୁଁ ପ୍ରକାଶ	।।
ଏ ସତ୍ୟ ଯେହ୍ନେ ସତ୍ୟବାଦେ	।	ବିହରେ ବିଷୟ ବିଶାଦେ	।।
କାର୍ଯ୍ୟ କାରଣ ପ୍ରାୟେ ଯେଣୁ	।	ଅନୁମାନେ କହିବା ତେଣୁ	।।
ମୁକୁତା ଶିପ କରି ଭ୍ରାନ୍ତି	।	ରଜତ ପ୍ରାୟେ ତା ମଣନ୍ତି	।।
ପୁଣ୍ୟ ବିଚାରେ ସେ ଯେମନ୍ତ	।	ମୁକୁତା ସିପ ହୁଏ ସତ୍ୟ	।।
ମାୟା ପ୍ରକାଶ ତୋ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ	।	ସର୍ପ ଯେସନେ ରଜ୍ଜୁଖଣ୍ଡେ	।।
କାର୍ଯ୍ୟ କାରଣ ମାୟା ଲକ୍ଷି	।	ତୁ ପରମାତ୍ମା ଏଥେ ସାକ୍ଷୀ	।।
ସାକ୍ଷୀ ସ୍ୱରୂପେ ରହେ ଆତ୍ମା	।	ଏଥକୁ ମାନନ୍ତି ମହାତ୍ମା	।।
ସ୍ୱର୍ଗ ବିଫଳ ବେଦେ କହି	।	ଏ ଘେନି କର୍ମେ ପ୍ରାଣୀ ଦହି	।।
ଏଣୁ ସଂସାରେ କର୍ମ ଦିଶେ	।	କର୍ମ ସାଧନ୍ତି ମନତୋଷେ	।।
ଭବ ପ୍ରପଞ୍ଚ ବ୍ୟବହାରେ	।	ଚିତ୍ତ ବୁଡ଼ାଇଥାନ୍ତି ଧୀରେ	।।
ବେଦଧାଡ଼ି ଏଣେ ଗମନ	।	ଶିକ୍ଷାଦେଇ ବେଦବଚନ	।।
କର୍ମରଫଳ ସତ୍ୟପ୍ରାୟେ	।	ବିଷୟ ତାପ ଭ୍ରମ ମୋହେ	।।
ଏ ଘେନି କର୍ମ କରି ଦେହେଁ	।	ଭ୍ରମନ୍ତି ତବ ମାୟା ମୋହେ	।।
ପୂର୍ବ ଲୋକଙ୍କ କର୍ମ ଦେଖି	।	ଅପରଲୋକେ ତାହା ସୁଖୀ	।।
ଭୋ ନାଥ ବେଦ ତୋ ବଚନ	।	ପୁଷ୍ପର ପ୍ରାୟେ ଅନୁମାନ	।।
ପୁଷ୍ପରେ ଥାଇ ସର୍ବଗନ୍ଧ	।	ଭ୍ରମର ଲଭେ ମକରନ୍ଦ	।।
ବେଦବଚନେ ପୁଷ୍ପ ପ୍ରାୟେ	।	କର୍ଣ୍ଣେ ଶୁଣନ୍ତେ ଚିତ୍ତଧ୍ୟାୟେ	।।
ସର୍ବେ ବୋଲନ୍ତି ସାଧୁ ସାଧୁ	।	କେହି ନ ଲଭେ ପୁଷ୍ପମଧୁ	।।
ପ୍ରାଣୀକି କର୍ମ ସେ କରାଏ	।	ଅନ୍ଧକୁ ଅନ୍ଧ ଯେହ୍ନେ ବହେ	।।
କର୍ମ ଆଗମ ଏଣୁ ବିଧି	।	ନକଲା ପ୍ରାଣି ନୋହେ ସିଦ୍ଧି	।।
ତୋର ଶରୀରୁ ଏ ଜଗତ	।	ବିଚାର କଲେ ତୁ ସେ ସତ୍ୟ	।।
ଲଜ୍ଜାଦି ବୟ ଚତୁର୍ବିଂଶ	।	ଏଣୁ କହିବା ତୋ ଉଦ୍ଦେଶ	।।
ଏ ସୃଷ୍ଟି ପୂର୍ବେ ଯେବେ ନାହିଁ	।	ଗୁଣ ଏ ପ୍ରକାଶିବ କାହିଁ	।।
ତୋହର ମାୟାରେ ପୁରୁଷ	।	ଆସି ଏ ସଂସାରେ ପ୍ରବେଶ	।।
ଏକ ବ୍ରହ୍ମ ନିର୍ମାଣ ତୁହି	।	ତୋ ଆଗେ ସତ୍ୟ ଅଭ୍ୟାସଇ	।।
ଏ ଦ୍ରବ୍ୟ ନାନା ଆଦି ଯେତେ	।	ଆମ୍ଭେ ଜାଣିବୁ ଏବେ ତଥ୍ୟେ	।।
ମୃତ୍ତିକା ଆଦି ଧାତୁ ଯେତେ	।	ଏ ଯେତେ ଘଟ ବସ୍ତୁପାତେ	।।
ଜଗତ ତୁଲେ ଏ ସମାନ	।	ପୁଣି କହିବୁ ଅନୁମାନ	।।
ତାହାର ତହୁଁ ଯେ ଘଟଣ	।	ବିଚାରେ ତୋଠୁଁ ନୋହେ ଆନ	।।
ନାମ ମାତ୍ରକେ ଭେଦ ନୋହେ	।	ଏ ଅନୁମାନ ବେଦ କହେ	।।
କାରଣୁ କାର୍ଯ୍ୟ ଭିନ୍ନେ ଥାନ୍ତି	।	ଅନ୍ତେ କାରଣେ ସେ ମିଶନ୍ତି	।।
ଜଗତ କାରଣରେ ତୁହି	।	କାର୍ଯ୍ୟ ଭିନ୍ନ ପ୍ରାୟେ ଦିଶଇ	।।
ନାମ ମାତ୍ରେ ଜଗତ ଭିନ୍ନ	।	ସୃଷ୍ଟି ଅନ୍ତେ ତୋହୃଦେ ଲୀନ	।।
ତୁ ସତ୍ୟ ଭବ ମଧ୍ୟେ ହରି	।	କେ ତୋ ମହିମା କହି ପାରି	।।
ମନ ବିଳାସ ମାତ୍ର ଏହି	।	ଅଜ୍ଞାନେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଦିଶଇ	।।
ସଂଯଦପଞ୍ଚବିଂଶ ସ୍ତୁତି	।	ବେଦେ କହନ୍ତି ଭାବ ଚିନ୍ତି	।।
ତୁ ମହା ମହିଁମ ଅନନ୍ତ	।	ଆଗମ ନିଗମେ ତୋ ଅନ୍ତ	।।
କେହି ନ ଜାଣେ ଅନୁମାନ	।	ନିର୍ମଳ ନିତ୍ୟ ଶୁଦ୍ଧଜ୍ଞାନ	।।
ମିଥ୍ୟା ପ୍ରପଞ୍ଚ ଏ ଜଗତେ	।	ଜୀବ କି ଜାଣିପାରେ ଚିତ୍ତେ	।।
ବେଦ ବଚନେ ନିତ୍ୟେ ଭ୍ରମି	।	ଜନ୍ମ ମରଣେ ହୋନ୍ତି ଶ୍ରମି	।।
ଜୀବକୁ ମୟାବଳେ ଧରି	।	କ୍ରୀଡ଼ଇ ସଂସାରେ ବିହରି	।।
ଗୁଣ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଦେହ ମେଳେ	।	ଭ୍ରମେ ତୋ ଯୋଗମାୟା ବଳେ	।।
ଦେହାଦି କର୍ମେ ଯେ ଭଜନ୍ତି	।	ସେ କାହିଁ ତୋ ଭାବ ଜାଣନ୍ତି	।।
ଆଗତାଭିଜ୍ଞାତ ବୋଲାଇ	।	ତେଣୁ ସଂସାର ନ ଛାଡ଼ଇ	।।
କରଇ କର୍ମ ଅନ୍ତକାଳେ	।	ଏଣୁ ସଂସାର ଏ ସୟଳେ	।।
ଏ ମାୟା ଜୀବକୁ ଛାଡ଼ଇ	।	ଶୁଣ କହୁଁ ଉପମା ଦେଇ	।।
ପୁରୁଣା ଚର୍ମ ଯେହ୍ନେ ସର୍ପ	।	ଛାଡ଼ଇ ପାଇ ନିଜ ଦର୍ପ	।।
ତୋର ମାୟା ଗ୍ରହଣ ନାହିଁ	।	ମନ ବଚନେ ଭେଦ କାହିଁ	।।
ନିତ୍ୟେ ପ୍ରାପତ ଦୁଃଖ ଯେଣୁ	।	ଅପରିମିତେ ଭୋଗ ତେଣୁ	।।
ଯଦି ନ ମଣୁ ଷଡ଼ବିଂଶେ	।	ନିଗମେ ବୋଲନ୍ତି ହରଷେ	।।
ଅଶେଷ ବାସନା ଦଉଡ଼ି	।	ଜଟାରୂପେ ହୃଦୟେ ବେଢ଼ି	।।
ତହୁଁ ସଞ୍ଚରେ କାମ ବୃଷ	।	ପତ୍ର ପୁଷ୍ପ ଫଳ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ	।।
ଜୀବ ତା ସୁଖେ ଭୋଗ କରେ	।	ପୁଷ୍ପ ଯେସନେ ବୃକ୍ଷଚରେ	।।
ସେ କାମବୃକ୍ଷ ଅନୁମତେ	।	ସୁଖେ ବସଇ ହୃଦଗତେ	।।
ତାହାକୁ ବଳେ ଛଳେ ଧରି	।	କେହି ନ ପାରନ୍ତି ଉଦ୍ଧରି	।।
ବୁଲନ୍ତି ନାନା ତପ ଫଳେ	।	ଯୋଗ ସମାଧି ତୀର୍ଥଜଳେ	।।
ଅତି କଠୋରେ ସେ ଭ୍ରମନ୍ତି	।	ହୃଦୟେ ନ ଫିଟଇ ଭ୍ରାନ୍ତି	।।
ବିବିଧ ମତେ ଦୁଃଖ ପାଇ	।	ତାହାଙ୍କୁ ଅତି ଦୂରେ ତୁହି	।।
ନିତ୍ୟେ ତୋ ମାୟାମୋହ ଚିନ୍ତି	।	ଏ ଘେନି ତୋତେ ନ ଜାଣନ୍ତି	।।
ଅସାଧୁ ପଣ ତାହାଙ୍କର	।	ଶୁଣ ହେ କମଳାର ବର	।।
ଅମୂଲ୍ୟ ମଣି କଣ୍ଠେ ଧରି	।	ମନ ବିଷୟ ଜଡ଼େ ଭରି	।।
ଯାବତ ସୁମରଣା ନାହିଁ	।	ପ୍ରାପତ ନୁହେ କଣ୍ଠେ ଥାଇ	।।
ମଣିର ପ୍ରାୟେ କଣ୍ଠ ତଟେ	।	ତୁ ଅଛୁ ପ୍ରାଣିଙ୍କ ନିକଟେ	।।
ନିତ୍ୟେ ସେ ମାୟା ମୋହଚିନ୍ତି	।	ଏ ଘେନି ତୋତେ ତ ଜାଣନ୍ତି	।।
ଯୋଗୀ ବୋଲାଇ ଜ୍ଞାନପଥେ	।	ବିଷୟ ରସେ ଜ୍ଞାନ ମତେ	।।
ନିରତେ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ପୋଷଣେ	।	ଧନ ସଞ୍ଚୟ କରଷଣେ	।।
ଉଭୟ ଲୋକ ତାର ନାହିଁ	।	ତୋତେ ପାଇବେ ଅବା କାହିଁ	।।
ଯାବତ ତୋ ଚରଣ ତଳେ	।	ଚିତ୍ତ ନ ରହଇ ନିଶ୍ଚଳେ	।।
ସପ୍ତ ବିଂଶଦ ଦମ ଗଣି	।	ବେଦେ ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ସ୍ୱାମୀ	।।
ଭୋ ନାଥ ତୋତେ ଯେ ଜାଣନ୍ତି	।	ତାଙ୍କ ମହିମା କେବା ଚିନ୍ତି	।।
ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ଚିତ୍ତ ତୋ ଚରଣେ	।	ଆଶ୍ରିତେ ଥାଇ ଅନୁକ୍ଷଣେ	।।
ଯେ ଯାହା କର୍ମଫଳ ଘେନି	।	ଫଳଇ ଦୁଃଖ ସୁଖ ବେନି	।।
ଏ ବେନି ଫଳଙ୍କର ରସ	।	ନିଶ୍ଚେ ନ ଜାଣେ ତୋର ଦାସ	।।
ଦେହାଭିମାନୀ ପ୍ରାଣିଙ୍କର	।	ବିଧି ନିଷେଧ ଅନୁଚର	।।
ତାହାଙ୍କ ନିନ୍ଦା ସ୍ତୁତି ବାଣୀ	।	ତୋର ସେବନ ତାହା ଶୁଣି	।।
ଚିତ୍ତେ ନ କରନ୍ତି ବିଚାର	।	ଏମନ୍ତ ମହିମା ତୋହର	।।
ଯୋଗାନୁ ଯୋଗ ତୋ ଶରୀର	।	ମତ୍ସ୍ୟାଦି ନାନା ଅବତାର	।।
ତୋହର ଗୁଣ କର୍ମ ଯେତେ	।	ଯେ ପ୍ରାଣୀ ଶୁଣେ କର୍ଣ୍ଣପଥେ	।।
ତୁଣ୍ଡେ ଭାବଇ ଅନୁକ୍ଷଣେ	।	ଚିନ୍ତଇ ତୋହର ଚରଣେ	।।
ତୁ ନାଥ ଅପବର୍ଗ ଗତି	।	ଅନ୍ତେ ତୋ ଚରଣେ ପଶନ୍ତି	।।
ଅଷ୍ଟାବିଂଶତି ପୂର୍ଣ୍ଣ ସ୍ତୁତି	।	ବୋଲନ୍ତି ବିପତ୍ୟ ଉତ୍ପତ୍ତି	।।
ବେଦେ ବୋଲନ୍ତି ହେ ଅନନ୍ତ	।	ନିତ୍ୟେ ତୋହର ଆଦିଅନ୍ତ	।।
ମନ ବଚନେ ବହୁ ଚିନ୍ତି	।	ବ୍ରହ୍ମାଦି ଦେବେ ନ ଜାଣନ୍ତି	।।
ତୋ ରୂପ ତୁହି ନ ପ୍ରମାଣୁ	।	କେ ତାହା ଏକଦେହେ ଜାଣୁ	।।
ତୁ ଅବା ବୋଲୁ ମୋ ମହିଁମା	।	ମୁଁ କିମ୍ପା ନ ଜାଣଇ ସୀମା	।।
ସର୍ବଜ୍ଞପଣ କି ମୋ ନାହିଁ	।	କହିବୁ ଶୁଣ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।।
ସ୍ୱଭାବେ ଶୂନ୍ୟ ଅପ୍ରମିତ	।	କେ ଜାଣି ପାରେ ତାର ଅନ୍ତ	।।
ଉଦୟ ଅସ୍ତ ନାହିଁ ଯାର	।	ଏଣୁ ତୁ ତୋତେ ଅଗୋଚର	।।
ଏଣୁ ଆମ୍ଭର ଅନୁମତେ	।	ସର୍ବଜ୍ଞ ବୋଲିବୁ କେମନ୍ତେ	।।
ଶଶାଙ୍କ ମୁଣ୍ଡେ ଶୃଙ୍ଗ ଜାତ	।	ବନ୍ଧ୍ୟା କି ପ୍ରସବିବ ସୁତ	।।
ଏ ଅର୍ଥ ନ ଜାଣନ୍ତି ଯେହୁ	।	ସର୍ବଜ୍ଞ ବୋଲାଇବେ କାହୁଁ	।।
ତୋ ଆଦିଅନ୍ତ ମଧ୍ୟେ ତୁହି	।	କହିବୁ ଶୁଣ ମନଦେଇ	।।
କେ କହୁ ତୋର ଯେତେ ଗୁଣ	।	ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ସପ୍ତ ଆଭରଣ	।।
ଏମନ୍ତେ ଅଶେଷ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ	।	ଆଶ୍ରେ କରନ୍ତି ତୋର ପିଣ୍ଡ	।।
ଭ୍ରମନ୍ତି କାଳଚକ୍ର ବଳେ	।	ଧୂଳି ଯେସନେ ଅନ୍ତରାଳେ	।।
ସେ ରେଣୁ ମଧ୍ୟେ ପ୍ରାଣୀ ଥାଇ	।	ତୋ ରୂପ ପ୍ରମାଣିବ କାହିଁ	।।
ବେଦେ ବୋଲନ୍ତି ବିଶ୍ୱମଧ୍ୟେ	।	ଆମ୍ଭେହେଁ ଭ୍ରମୁଁ ମାୟାବାଦେ	।।
ତୋର ମହିଁମା ଅଛି ଯେତେ	।	ଆମ୍ଭେ ତା ଜାଣିବୁ କେମନ୍ତେ	।।
ସଗୁଣ ନିର୍ଗୁଣର ସୀମା	।	ଭୋ ନାଥ ତୋହର ମହିଁମା	।।
ବିଧି ନିଷେଧ ବାଦ କରି	।	ତୋର ମହିଁମା କେ ବିଚାରି	।।
ଭୂମି ଗଗନକୁ ବିଚାରି	।	ଏ ଭାବେ ଅନୁମାନ କରି	।।
ବିଧି ନିଷେଧହିଁ ନ ଜାଣେ	।	ପ୍ରମାଣି ତୋହର ଚରଣେ	।।
ବେଦେ ବୋଲନ୍ତି ଆମ୍ଭ ଚିତ୍ତେ	।	ତୋର ମହିଁମା ଅନୁମତେ	।।
ସୃଷ୍ଟି ସଂହରେ ତୋ କାରଣେ	।	ପଶିବୁ ଅଭୟ ଚରଣେ	।।
ନିରତେ ତୋର ପଦ୍ମପାଦେ	।	ଥିବୁ ସଚ୍ଚିଦାନନ୍ଦ ପଦେ	।।
ଭଣଇଁ ବଳଭଦ୍ର ମୃଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେଉ ସୁଜନେ ଆଜ୍ଞାକର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀ ମଦ୍ଭାଗବତ ବାକ୍ୟେ

ନାମ ଦ୍ୱାତ୍ରିଂଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମ

ତ୍ରୟୋତ୍ରିଂଶ ଅଧ୍ୟାୟ

ଦଶମ ତେୟାଣୋଇ ଅଧ୍ୟା	।	ବୃକା ଦଇତ ଶିବ ବାଧା	।।
ପାଇଣ ଡାକିଲେ କାତର	।	ମୋ ପ୍ରାଣ ରଖ ଚକ୍ରଧର	।।
ତୁ ନାରାୟଣ ନିରଞ୍ଜନ	।	ରଖ ମୋହର ପଞ୍ଚପ୍ରାଣ	।।
ଶରଣ ପଶିଲି ତୋ ପାଦେ	।	ଡାକନ୍ତି ଶୋକ ଗଦଗଦେ	।।
ହେ ଦେବ ଦେବଙ୍କ ଈଶ୍ୱର	।	ମୋର ଜୀବନ ରକ୍ଷାକର	।।
ଭୟେ କାତରେ ମୁହିଁ ଏଣେ	।	ପଶିଲି ଅଭୟ ଚରଣେ	।।
ଦୁଷ୍ଟ ଦାନବ ତେଜ ଗଞ୍ଜୁ	।	ହେ ଗଜରାଜ ତୋତେ ଭଜୁ	।।
ଦୁଷ୍ଟ ଦାନବ ଡରେ ଭ୍ରମି	।	ଛାଡ଼ି ହୋଇଲି ଶୂନ୍ୟଗାମୀ	।।
ଏକଇ ଆତ୍ମା ତୋର ମୋର	।	ତେଣୁ ଏ ଅଶେଷ ସଂସାର	।।
ଏ ଯେ ତୋହର ମାୟାଛନ୍ନେ	।	ତେଣୁ ଅଶେଷ ତ୍ରିଭୁବନେ	।।
ଯେ ଅନ୍ଧ ଧୃଷ୍ଟି ସୁତ ଧନେ	।	ତୁ ନାଥ ତାହାକୁ ଗୋପନେ	।।
ଜଗତେ ହେଉ ଅବତାର	।	ତୋ ପାଦ ଜଳ ଗଙ୍ଗାନୀର	।।
ଗୋବିନ୍ଦ ହେ ଗୋକୁଳପତି	।	ଶରଣରଖ ଦାଶରଥି	।।
ଭୋ ନାଥ ରଖ ଚକ୍ରପାଣି	।	ଚତୁରାନନ ସ୍ତୁତି ଶୁଣି	।।
ସମାନ ମୀନରୂପବଳେ	।	ଧରି ପଶିଲୁ ସିନ୍ଧୁଜଳେ	।।
ତକ୍ଷଣେ ମାରି ଶଙ୍ଖାସୁର	।	ବେଦଉଦ୍ଧରି ଚକ୍ରଧର	।।
ତୈଲୋକ୍ୟ ଲୋକ କଲୁ ରକ୍ଷା	।	କରୁଣାକର ତୋର ଇଚ୍ଛା	।।
କୋମଳ ଗଭୀର ଶବଦେ	।	ଗିରିକାନନେ ଶୁଭନାଦେ	।।
ତୋର ସଞ୍ଚିଲା ଏ ଜଗତ	।	ତୋର ମାୟାରେ ଆତଯାତ	।।
ତୁ ଦେଲେ ସ୍ୱର୍ଗ ମୋକ୍ଷଦାନ	।	ଦୂରେ ନୁହଇ ଭଗବାନ	।।
ସଚରାଚର ମହୀସ୍ଥଳ	।	ଳୀଳାରେ କରୁ ଆଦିମୂଳ	।।
ଗୋପବିନୋଦେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣେ	।	ଭୋନାଥ ତୋର ବେଣୁସ୍ୱନେ	।।
କୋମଳ ଗଭୀର ଶବଦ	।	ଗୋକୁଳ ରଖୁ ଇନ୍ଦ୍ରବାଦେ	।।
ଗୋଗୋପ ରହିଲେ ସମସ୍ତେ	।	ଗିରି ତୋଳିଲୁ ବାମହସ୍ତେ	।।
ଏଣୁ ତୋ ନାମ ଗିରିଧର	।	ମୋର ଜୀବନ ରକ୍ଷାକର	।।
ଏମନ୍ତ ରୁଦ୍ର ସ୍ତୁତି ଶୁଣି	।	ଡାକନ୍ତି ରଖ ଚକ୍ରପାଣି	।।
ଏକାଦଶସ୍କନ୍ଧ ପ୍ରଥମ	।	ଅଧ୍ୟାରେ କବୀର ସ୍ତବନ	।।
ନମଇଁ ନୃସିଂହ ଚରଣ	।	ଅନାଦି ପରମକାରଣ	।।
ଲୀଳାବିଧୃତ କଳେବର	।	ଦେବମାନବେ ଅଗୋଚର	।।
କରୁଣାକଟାକ୍ଷ ପ୍ରକାଶେ	।	ଭକତଜନ ଦୁଃଖ ନାଶେ	।।
ଏକାଦଶ ଅଷ୍ଟ ଅଧ୍ୟାରେ	।	କରଭାଜନ ଯେ ନିମିରେ	।।
କହିଲେ ମୁନିମାନେ ପୂର୍ବେ	।	କୃଷ୍ଣଚରଣେ ମୁନି ସ୍ତବେ	।।
ସେ ସର୍ବ ବେଦମୟ ହରି	।	ଜୟ ଶବଦେ ସ୍ତୁତି କରି	।।
ଶ୍ରୀବାସୁଦେବ ନମୋସ୍ତୁତେ	।	ଶଙ୍କରଷଣ ବୋଲି ତୋତେ	।।
ପ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ଅନିରୁଦ୍ଧ ତୁହି	।	ତୋର ସ୍ୱରୂପ ଏକତ୍ୱହିଁ	।।
ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଜଗନ୍ନାଥ	।	ଯାର ଶରୀର ଏ ଜଗତ	।।
ନାନା ଶରୀର ଏ ଜଗତ	।	ବ୍ୟାପିଣ ଅଛଇ ସମସ୍ତ	।।
ତୁ ବିଶ୍ୱନାଥ ବିଶ୍ୱପତି	।	ମହା ପୁରୁଷ ସବିଂଶତି	।।
ଏହି ଅଧ୍ୟାରେ ପୁଣ ସ୍ତୁତି	।	ଏ ଋଷି ନିମିକି କହନ୍ତି	।।
ହେ ମହା ପୁରୁଷ ମୁକୁନ୍ଦ	।	ନମୁ ତୋ ଚରଣାରବିନ୍ଦ	।।
ମୁନି କରନ୍ତି ଯାକୁ ଧ୍ୟାନ	।	ହରଇ ପରାଭବମାନ	।।
ଅଭୀଷ୍ଟ ଫଳ କାମଧେନୁ	।	ତୀର୍ଥ ନିବାସ ପଦରେଣୁ	।।
ଭବ ବିରଞ୍ଚି ଯାକୁ ନିତ୍ୟେ	।	ସ୍ତୁତି କରନ୍ତି ଅନୁବ୍ରତେ	।।
ଶରଣଜନଙ୍କ ରକ୍ଷଣ	।	ଆରତ ଭୟ ନିବାରଣ	।।
ପ୍ରଣତଜନ ଯେ ପାଳଇ	।	ଏ ଭବଜଳେ ନାବ ସେହି	।।
ସେ ରାଜଲକ୍ଷ୍ମୀ ଦେବଗଣେ	।	ଧ୍ୟାନେ ବାଞ୍ଛନ୍ତି ଅନୁକ୍ଷଣେ	।।
ମନୁଷ୍ୟ ଦେହ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ଧରି	।	କେ ତାହା ପାରେ ଦୂର କରି	।।
ପିତୃ ବଚନ ଧରି ଶିରେ	।	ସେ ରାଜ୍ୟ ଦୂରେ ପରିହରେ	।।
ଧର୍ମିଷ୍ଠପଣେ ପଶି ବନେ	।	ଯନ୍ତ୍ରିତ ପ୍ରିୟାର ବଚନେ	।।
ଧାଇଁଲା ମାୟାମୃଗ ଅର୍ଥେ	।	ବନଗହନ ଘୋରପଥେ	।।
ସେ ପାଦେ ମୋର ନମସ୍କାର	।	ଧ୍ୟାନେ ଖଣ୍ଡଇ ତମ ଘୋର	।।
ଏକାଦଶ ସପ୍ତ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ଦେବେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସ୍ତବ କରେ	।।
କପୋଳେ ବେନିକର ଦେଇ	।	ବୋଲନ୍ତି କୃଷ୍ଣମୁଖ ଚାହିଁ	।।
ନମୋ ଗୋବିନ୍ଦ ହେ ଅଚ୍ୟୁତ	।	ତୁ ନାଥ ପ୍ରାଣୀ ପଞ୍ଚଭୂତ	।।
ତୋହର ଅଭୟଚରଣ	।	ଅଶେଷଜନ୍ତୁଙ୍କ ଶରଣ	।।
ପ୍ରାଣାଦି ଏ ପଞ୍ଚ ପବନ	।	ବାକ୍ୟ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ବୁଧିମନ	।।
ଏ ସର୍ବ ଏକ ଭାବ କରି	।	ହୃଦରେ ତବ ନାମଧରି	।।
ଯେବା ଚିନ୍ତନ୍ତି ଯୋଗମାର୍ଗେ	।	ମୋକ୍ଷହୁଅନ୍ତି କର୍ମ ଯୋଗେ	।।
ଏ ସର୍ବ ବିଷୟ ସକଳ	।	ଶରଣ ତୋର ପାଦମୂଳ	।।
ସେ ପଦ୍ମପାଦ ସୁଖେ ହେଜି	।	ମୁନିଏ ଭକ୍ତିଭାବେ ଭଜି	।।
ଆରୁଢ଼ ଯୋଗି ଯୋଗମେଳେ	।	ନିଶ୍ଚଳହୃଦୟ କମଳେ	।।
ଯେ ଯୋଗୀ ଅଭୟ ଚରଣ	।	ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ପଶିଲେ ଶରଣ	।।
ଅଶେଷ ଜନ୍ତୁ ହୃଦଗତେ	।	କର୍ମବାସନା ରଜ୍ଜୁ ଯେତେ	।।
ନିମିଷ ଧ୍ୟାନେ ତା ସଂହରେ	।	ରବି ଯେସନେ ଅନ୍ଧକାରେ	।।
ତୋର ଚରଣ ପଦ୍ମନାଭ	।	ଭବଜଳଧି ପାର ନାବ	।।
ଆମ୍ଭେ ତ୍ରିଦଶ ଦେବଗଣ	।	ପଶିଲୁ ତୋ ପାଦେ ଶରଣ	।।
ହେ ପ୍ରଭୁ ଦେବ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ	।	ସକଳଗୁରୁ ଠୁଳ ଶୂନ୍ୟ	।।
ହେ ନାଥ ଜଗତ ଜୀବନ	।	ପ୍ରଣତଜନ ତୁ ପାଳନ	।।
ତୁ ନାଥ ରଜଗୁଣ ଧରି	।	ବିଧାତା ରୂପେ ସୃଷ୍ଟି କରି	।।
ସାତ୍ତ୍ୱିକେ ବିଷ୍ଣୁରୂପ ହୋଇ	।	ପାଳନ କରୁ ନାଥ ମହୀ	।।
ତୋ ଲୀଳା ମାୟାଯୋଗବଳେ	।	ତମେ ସଂହରୁ ଅନ୍ତକାଳେ	।।
ସୃଷ୍ଟିପାଳନ ସଂହାରଣ	।	ତୁ ନାଥ ସଂସାର କାରଣ	।।
ସ୍ୱଭାବେ ତୁମ୍ଭେ ସର୍ବଦେହୀ	।	ତୁ ଭୁଞ୍ଜୁ ପ୍ରାଣୀକି ଭୁଞ୍ଜାଇ	।।
ସେ ଦୋଷ ନ ଲାଗଇ ତୋରେ	।	ନଳିନୀଦଳେ ଯେହ୍ନେ ନୀରେ	।।
ଶରଣ ତୋହର ପୟରେ	।	ତୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ସମସ୍ତଠାବରେ	।।
ବିବିଧ ବ୍ରତ ତପଦାନ	।	ଯୋଗ ସମାଧି ଆତ୍ମାଜ୍ଞାନ	।।
ତୁ ନାଥ ସର୍ବତ୍ର ସମାନ	।	ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ସୁଖ ତୋର ସ୍ଥାନ	।।
ଏଣୁ ତୁ ସଂସାରେ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ	।	ତୋତେ ନ ଲାଗେ ଶୁଭାଶୁଭ	।।
ଇତ୍ୟାଦି ସମସ୍ତ ସାଧନ	।	ସାଧି ପବିତ୍ର ନୋହେ ସ୍ଥାନ	।।
ଏଣୁ ତୋ ନାମ ଯଶ ଗୁଣ	।	ଯେ କରେ ଶ୍ରବଣ କୀର୍ତ୍ତନ	।।
ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ଭକ୍ତି ଶୁଦ୍ଧଚିତ୍ତେ	।	ତୋ ରୂପ ଧ୍ୟାନ ଅନ୍ତର୍ଗତେ	।।
ସର୍ବଦେବଙ୍କ ମୋକ୍ଷ ଜ୍ଞାନ	।	ସନ୍ଥଜନଙ୍କ ମନେ ଧ୍ୟାନ	।।
ତୋର ଚରିତ ସୁଧା ପାନ	।	ନିରତେ ପିବେ ଯାର ମନ	।।
ସେ ପ୍ରାଣୀ ଭବଜଳୁ ତରି	।	ବିପ୍ର ନ ତରେ କର୍ମ କରି	।।
ଭକତି ଭାବ ନାହିଁ ଯାର	।	ସେ କାହିଁ ଜାଣେ ତୋ ପୟର	।।
ତୋହର ତ୍ରିବିକ୍ରମରୂପେ	।	ଆମ୍ଭେ ତା ଦେଖିଲୁ ସମୀପେ	।।
ତୋ ନାଭିକମଳୁଁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ	।	ଚରଣଗଲା ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ	।।
କେ କରିପାରେ ତାହା ହେତୁ	।	ଅଦ୍ଭୁତ ଯେହ୍ନେ ଧୂମକେତୁ	।।
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ଚରଣ ବାଜିଲା	।	ଶବଦେ ପ୍ରକୃତି କମ୍ପିଲା	।।
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଫାଟି ପାଦବଳେ	।	ଗଙ୍ଗା ବାହାର ଅନ୍ତରାଳେ	।।
ତିନି ଭୁବନେ ତେଜରାଶି	।	ଧ୍ୱଜ ପତାକା ପ୍ରାୟେ ଦିଶି	।।
ଅସୁରକୁଳ ଭୟଙ୍କର	।	ଆମ୍ଭ ଆନନ୍ଦ ସୁଖଘର	।।
ସୁଜନ ସୁଖ ଭୋଗ ଅର୍ଥେ	।	ଖଳକୁ ବୃଜିନ ପ୍ରାପତେ	।।
ତୋ ପଦ୍ମପାଦ ଭଗବାନ	।	ପବିତ୍ର କରେ ଆମ୍ଭମନ	।।
ଯେ ପାଦ ଭବସିନ୍ଧୁ ସେତୁ	।	ଭକତଭାବ ନର ହେତୁ	।।
ଅଶେଷ ଲୋକ ଜ୍ଞାନଗୁରୁ	।	ଆମ୍ଭର ମଙ୍ଗଳ ବିସ୍ତାରୁ	।।
ତୁ ନାଥ ଦେବକୀର ବଳା	।	ତୋର ହୃଦରେ ବନମାଳା	।।
ସ୍ୱଭାବେ ଗୋଚର ଦେଖାଇ	।	ଦେଖି କମଳା ନ ସହଇ	।।
ମଣଇଁ ସପତଣୀ ପ୍ରାୟେ	।	ଯେଣୁ ଲଭଇ ତୋରଦେହେ	।।
ତଥାପି ଦେଖି ତୋ ବଦନ	।	ସ୍ୱପତ୍ନୀ ଭାବ ଛାଡ଼ି ମନ	।।
ନିବେଶି ତୋହର ପୟରେ	।	କମଳମାଳେ ପୂଜାକରେ	।।
ତେଣୁ ରହଇ ପଦ୍ମପାଦେ	।	ହରଇ ବିଷୟ ବିଷାଦେ	।।
ଭୋ ନାଥ ତୋହର ମହିମା	।	କେଜାଣିପାରେ ଗୁଣସୀମା	।।
ନାସିକା ରନ୍ଧ୍ରେ ରଜ୍ଜୁଭେଦେ	।	ଯେହ୍ନେ ବୃଷଭ ଗୃହେ ବାନ୍ଧେ	।।
ସେ ପୁଣ ବନ୍ଧନରେ ଥାନ୍ତି	।	ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ହିଁସା ଆଚରନ୍ତି	।।
ବ୍ରହ୍ମାଦି ଦେବେ ସେହିମତେ	।	ଯନ୍ତ୍ରିତ ତୋହର ଆୟତ୍ତେ	।।
ତୁ କାଳରୂପୀ ଦାମୋଦର	।	ପୁରୁଷ ପ୍ରକୃତିର ଘର	।।
ତେଣୁ ତୁ ପୁରୁଷ ପୁରାଣ	।	ଯେ ତୋର ଅଭୟ ଚରଣ	।।
ସୃଷ୍ଟି ପାଳନ ସଂହାରଣ	।	ତୁ ନାଥ ପରମ କାରଣ	।।
ତୁ ନାଥ କାଳ ରୂପଧାରୀ	।	ପୁରୁଷ ପ୍ରକୃତି ସଂହରି	।।
ଏ ବେନି ତୋର ତହୁଁ ଜାତ	।	ପ୍ରଥମେ କରନ୍ତି ଜଗତ	।।
ପୁରୁଷ ପ୍ରକୃତି ବିହରେ	।	ବିଶ୍ୱ ଅଙ୍କୁର ଗର୍ଭେ ଧରେ	।।
ତହୁଁ ମହତ ହେମମୟେ	।	ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ କରନ୍ତି ଉଦୟେ	।।
ଧରଣୀ ଆଦି ପଞ୍ଚଭୂତ	।	ମନ ଅହଙ୍କାରାଦି ସପ୍ତ	।।
ଏଣୁ ସପତ ଆବରଣ	।	ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ କରନ୍ତି ନିର୍ମାଣ	।।
ସପ୍ତା ବରଣେ ଦେହ ବହି	।	ତୋହର ବିରାଟ ରୂପହିଁ	।।
ତାର ଭିତରେ ଏ ସଂସାର	।	ରଚନା ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶ ପୁର	।।
ମଧ୍ୟେ ବିରାଜେ ତ୍ରିଭୁବନାଦି	।	ସ୍ଥାବର ଚାରିବର୍ଣ୍ଣ ଆଦି	।।
ତୁ ନାଥ ତୋର ମାୟାବଳେ	।	ତ୍ରିଗୁଣ ଘଟଣ ଶୟଳେ	।।
ଜୀବ ସ୍ୱରୂପ ତୁମ୍ଭେ ଧର	।	ସର୍ବ ବିଷୟ ଭୋଗକର	।।
ନିଜ ପ୍ରକାଶେ ନିଜ ଦେହୀ	।	ବିଷୟ ବାସନା ଲାଗଇ	।।
ଷୋଳସହସ୍ର ତୋ ରମଣୀ	।	ତୋ ମନ ନ ପାରିଲେ ଜାଣି	।।
ବିବିଧ କାମ ପଞ୍ଚଶରେ	।	କଟାକ୍ଷେ ଭୃଭଙ୍ଗି ପ୍ରକାରେ	।।
ଏଣୁ ଅଚ୍ୟୁତ ତୋର ନାମ	।	ନିର୍ଲ୍ଲେପ ଗୁଣ ନିତ୍ୟଧାମ	।।
ତୋର ଅମୃତ କଥା ମହୀ	।	ସଂସାରେ ନଦୀରୂପେ ବହି	।।
ସେ ପାଦ ନୀର ସୁରନଦୀ	।	ବହେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ମଧ୍ୟେ ଭେଦି	।।
ଜାଳେ ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟ ପାପ ହରେ	।	ଯେ ମୁଖେ ଗଙ୍ଗା ନାମ ଧରେ	।।
ଏ ବେନି ନଦୀ ମଧ୍ୟେ ସ୍ନାନ	।	ଯେ କରେ ଧନ୍ୟ ତା ଜୀବନ	।।
ନିଜ ଭୁବନେ ବସ ପ୍ରାଣୀ	।	ଯେ ମୁଖେ ତୁମ୍ଭ କଥା ଭଣି	।।
ନିର୍ମଳ କରି ବୁଦ୍ଧିମନ	।	ଯେ କରେ କଥାମୃତ ପାନ	।।
ଯେ ଅବା ପଶି ଗଙ୍ଗାଜଳେ	।	ସ୍ନାନ କରନ୍ତି ସୁଖଭୋଳେ	।।
ତୋଷେ କରନ୍ତି ଜଳପାନ	।	ତୁଣ୍ଡେ ଉଚ୍ଚାରି ତୋର ନାମ	।।
ଏମନ୍ତେ ବେନି ନଦୀ ମଧ୍ୟେ	।	ଯେ ସ୍ନାନ କରନ୍ତି ଆନନ୍ଦେ	।।
ଧରନ୍ତି ଦୁଃଖ ସୁଖେ ଦେହୀ	।	ତୋ ମାୟା ତାକୁ ନ ଲାଗଇ	।।
ଏହି ଅଧ୍ୟାରେ ଶ୍ରୀ ଉଦ୍ଧବ	।	କାତରେ କରେ ଦିବ୍ୟସ୍ତବ	।।
କୃଷ୍ଣ ଚରଣ ଧରିଶିରେ	।	ଉଦ୍ଧବ କହେ ଶୋକଭରେ	।।
ହେ ପ୍ରଭୁ ଦେବ ନିରଞ୍ଜନ	।	ସୁପୁଣ୍ୟ ଶ୍ରବଣ କୀର୍ତ୍ତନ	।।
କୁଳକି ସଂହାରିବୁ ତୁହି	।	ଏମନ୍ତ ପ୍ରାୟ ମୁଁ ମଣଇ	।।
ତୁ ଯେ ବୋଲାଉ ଭଗବାନ	।	ନ କରୁ ବ୍ରହ୍ମ ଶାପ ଆନ	।।
ତୁ କାଳରୂପୀ ମାୟାଧର	।	ଏ ରୂପ କରୁ ତୁ ଅନ୍ତର	।।
ଏ ନରଲୋକ ଛାଡ଼ି ହରି	।	ନିଶ୍ଚୟ ଯିବୁ ନିଜପୁରୀ	।।
ଏ ତୋର ଅଭୟ ଚରଣ	।	ପରମ ମଙ୍ଗଳ କଲ୍ୟାଣ	।।
ତୋ ପାଦେ ମୋର ମନ ଜଡ଼ି	।	ତିଳେହେଁ ନ ପାରଇ ଛାଡ଼ି	।।
ତୋ ପାଦେ ପଶିଲି ଶରଣ	।	ମୋତେ ନ ଛାଡ଼ ନାରାୟଣ	।।
ତୋର ଚରିତ ସୁଧାପାନ	।	ଯେ କରେ ଶ୍ରବଣ କୀର୍ତ୍ତନ	।।
ଭାବେ ଅମୃତ ପାନକରେ	।	ଆର କି ରସେ ମନ ସ୍ମରେ	।।
ମାର୍ଜନ ସୁଗନ୍ଧ ଲେପନେ	।	ଆସନ ଶୟନ ଭୋଜନେ	।।
ସଙ୍ଗୁ ନ ଛାଡ଼ୁପ୍ରଭୁ ମୋତେ	।	ମୁଁ ଏବେ ନଦେଖିଲେ ଚିତ୍ତେ	।।
କେମନ୍ତେ ଧରିବି ଜୀବନ	।	ହୋଇବ ଦଶଦିଗ ଶୂନ୍ୟ	।।
ତୋହର ଅଙ୍ଗ ଉପହାର	।	ଶରୀରେ ଭୂଷଣ ମୋହର	।।
ଗନ୍ଧ ଚନ୍ଦନ ମାଲ୍ୟ ଯେତେ	।	ଭୁଞ୍ଜଇ ତୋର ଭୋଗ ଅନ୍ତେ	।।
ତୋର ନିର୍ମାଲ୍ୟ ନିତ୍ୟେ ଖାଇ	।	ତୋରୂପ ନୟନେ ଦେଖଇ	।।
ତୁ ଯେ ମୋହର ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁ	।	ଉଦ୍ଧର ତୋର ମାୟା ସିନ୍ଧୁ	।।
ତୁ ନାଥ ଶରଣ ସୋଦର	।	ତୋର ସଙ୍ଗତେ ମୋତେ କର	।।
ଯେ ପ୍ରାଣୀ ଦିଗମ୍ୱର ହୋଇ	।	ଭ୍ରମେ ସନ୍ନ୍ୟାସ ରୂପ ବହି	।।
ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଗଣ ଦୃଢ଼େ ଛନ୍ଦି	।	ମନ ପବନ ହୃଦେ ରୁନ୍ଧି	।।
ବ୍ରହ୍ମ ଚିନ୍ତଇ ଅନ୍ତର୍ଗତେ	।	ନିଅହଂକାର ଶୁଦ୍ଧ ଚିତ୍ତେ	।।
ତପ କଷଣ ସହେ ଶାନ୍ତ	।	ନିର୍ମଳ ମତି ଊର୍ଦ୍ଧ୍ୱରେତ	।।
ଅଷ୍ଟାଙ୍ଗ ଯୋଗମାର୍ଗେ ଚିନ୍ତି	।	ଲଭନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମଧ୍ୟାନେ ଗତି	।।
ତୋର ଅମୃତ ରସ ବାଣୀ	।	ନିରତେ ଶ୍ରବଣେ ଯେ ଶୁଣି	।।
ତୋର ସେବକ ଯାର ବନ୍ଧୁ	।	ହେଳେ ସେ ତରେ ଭବସିନ୍ଧୁ	।।
ତୋର ସେବକ ପ୍ରିୟତମ	।	ସେ ପ୍ରାଣୀ ଭକତ ପ୍ରଧାନ	।।
ଭଣଇ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେଉ ସୁଜନେ ଆଜ୍ଞାକର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତ ବାକ୍ୟେ

ନାମ ତ୍ରୟତ୍ରିଂଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ଚତୁଃସ୍ତ୍ରିଂଶ ଅଧ୍ୟାୟ

ଏକାଦଶ ଅଷ୍ଟ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ଉଦ୍ଧବ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଛାମୁରେ	।।
ପ୍ରଣାମ କରି କୃଷ୍ଣପାଦେ	।	ବୋଲଇ ଶୋକ ଗଦଗଦେ	।।
ହେ ମହା ଯୋଗୀ ଯୋଗେଶ୍ୱର	।	ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ବଚନ ତୋହର	।।
ନ ପଶେ ମୋହର ହୃଦୟେ	।	ଜଳେ ନଳିନୀଦଳ ପ୍ରାୟେ	।।
ତୁମ୍ଭେ କହିଲ ତ୍ୟାଗ ଗୁଣ	।	ଯେ ଧର୍ମ ସନ୍ନ୍ୟାସ ଲକ୍ଷଣ	।।
କାମ ଜଡ଼ିତ ମୋର ମନେ	।	ବିଷୟ ବିଷମ ଗହନେ	।।
ତୋହର ଭକ୍ତି ନାହିଁ ଚିତ୍ତେ	।	ମନକୁ ଚିହ୍ନିବି କେମନ୍ତେ	।।
ତୋର ଶରଣ ଯାର ଦୂରେ	।	କିରୂପେ ତ୍ୟାଗ ତା ସଂସାରେ	।।
ଯେ କିଛି ତୋହର ଚରଣେ	।	ମୁହିଁ ପୁଚ୍ଛଇ ମୂଢ଼ପଣେ	।।
ମୁହିଁ ଯେ ମାୟା ଜଡ଼ମତି	।	ଭୋ ନାଥ ଶୁଣ ଯଦୁପତି	।।
ମୁହିଁ ମୋହର ଏ ସଂସାର	।	ସକଳ କର୍ମହିଁ ମୋହର	।।
ମୋହ ଜଡ଼ିତ ମୋର ଚିତ୍ତ	।	ଏଣୁ ମୁଁ କୈବଲ୍ୟ ବଞ୍ଚିତ	।।
ଅସତ୍ୟ ଦାରା ସୁତଧନ	।	ମୋ ମନ କରେ ନିତ୍ୟେଧ୍ୟାନ	।।
ମାୟା ସଂକଟ ମୋହେ ଜଡ଼ି	।	ଭବ ବନ୍ଧନେ ଅଛି ପଡ଼ି	।।
ଏ ମୋର ଜଡ଼ ମୋହପାଶ	।	ଅଜ୍ଞାନ ଛେଦ ହୃଷୀକେଶ	।।
ନିଶ୍ଚୟ କରି ନିଜ ଦାସ	।	କହ ତୋ ମାର୍ଗ ଉପଦେଶ	।।
ତୁ ଆତ୍ମା ସତ୍ୟ ନିତ୍ୟନିଧି	।	ଚଉଦ ଭୁବନେ ପ୍ରସିଦ୍ଧି	।।
ତୁ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ ଗୁରୁ ଦାତା	।	ତୋ ବିନୁ ନାହିଁନା ବକତା	।।
ନାନା ପ୍ରକାରେ ବେଦବାଦେ	।	କେ ଅଛି ପୁରସଭା ମଧ୍ୟେ	।।
ବ୍ରହ୍ମାଦି ସୁରଗଣ ଯେତେ	।	ତୋହର ମାୟା ବିମୋହିତେ	।।
ବିଷୟ ଧ୍ୟାନ ଅବିରତ	।	ଏଣୁ ତୋ ମାର୍ଗେ ସେ ବଞ୍ଚିତ	।।
ସେ ଯେବେ ତତ୍ତ୍ୱ ଅବଧାରୀ	।	ତୋ ମାୟା ନ ପାରିଲେ ତରି	।।
ତୁ ଯେଣୁ ଅଷ୍ଟନିଧିଧାରୀ	।	ଏଣୁ ତୁ ସର୍ବ ଅଧିକାରୀ	।।
ଅଶେଷ ମହିଁମା ତୋହର	।	ସର୍ବଜ୍ଞ ଜଗତ ଈଶ୍ୱର	।।
ଅକୁଣ୍ଠ ବେକୁଣ୍ଠ ମହିମା	।	ବେଦ ନଜାଣେ ତୋର ସୀମା	।।
ହେ ନାରାୟଣ ପ୍ରାଣନାଥ	।	ତୋହରେ ମୁଁ ଶରଣାଗତ	।।
ତୋ ନାମ ତ୍ଵରିତ ଦହନ	।	ପାପ ମୋ କର ବିମୋଚନ	।।
ଏରୂପେ କରି କେତେ ସ୍ତବ	।	ପ୍ରସନ୍ନ କଲେକି ଉଦ୍ଧବ	।।
ତାହା ମୁଁ ମୂଢ଼ ନ ଲେଖିଲି	।	ସଂବାଦ ବେନି ଜନ ବୋଲି	।।
ଏ ଦୋଷ ନ ଧରିବ ମୋର	।	ମୁଁ ତୁମ୍ଭ ଚରଣେ କିଙ୍କର	।।
ଶ୍ରୀ ଏକାଦଶ ତ୍ରିଂଶ ଅଧ୍ୟା	।	ସଂପୂର୍ଣ୍ଣେ ପୂରିଅଛି ସୁଧା	।।
ତୋର ସାଧନ ତତ୍ତ୍ୱବାଣୀ	।	ଉଦ୍ଧବ କୃଷ୍ଣମୁଖୁଁ ଶୁଣି	।।
ସଂଶୟ ମନେ ଭ୍ରମକରି	।	ବୋଲେ ଗୋବିନ୍ଦ ପାଦଧରି	।।
ଭୋନାଥ ପ୍ରଭୁ ଦାମୋଦର	।	ଶୁଣିଲି ଯୋଗର ବିସ୍ତାର	।।
କ୍ଷଣଭଙ୍ଗୁର ଦେହ ଧରି	।	କେବା ପାରିବ ସାଧ୍ୟ କରି	।।
ଅନେକ ଜନ୍ମେ ଯୋଗେଶ୍ୱରେ	।	ଏ ଯୋଗ ସାଧନ୍ତି ସଂସାରେ	।।
ଧ୍ୟାନ ଧାରଣା ଦୃଢ଼ାସନେ	।	ସଂଯମି ଚିତ୍ତ ସାବଧାନେ	।।
ସେ ଯୋଗ ସାଧି ଏ ସଂସାରେ	।	କେ ଅବା ପାରେ କେ ନ ପାରେ	।।
ଉପାୟେ କହ ଏବେ ମୋତେ	।	ଏ ଜୀବ ନିସ୍ତରେ କେମନ୍ତେ	।।
ସୁଖେ ଅଳପ ସାଧ୍ୟକରି	।	ତୋମାୟା ଘୋରୁ ଯିବି ତରି	।।
ପଦ୍ମଲୋଚନ ଗଦାଧର	।	ତୁ ନାଥ ଯଦୁ ବୀରବର	।।
ତୋହର ଅଭୟ ପୟର	।	ବ୍ରହ୍ମ ଆନନ୍ଦ ସୁଖ ଘର	।।
ସେ ପଦ୍ମପାଦେ ଆଶ୍ରେ କଲେ	।	ଜୀବ ସଂସାରୁ ତରେ ଭଲେ	।।
ସାର ଅସାର ବିଚାରଣେ	।	ଭୟେ ଭାଜିଲେ ଯୋଗୀଜନେ	।।
ଭକତି ଯୋଗ ସାଧ୍ୟ କରି	।	ଭବୁ ଭକତେ ଗଲେ ତରି	।।
ଯୋଗୀଏ ଯୋଗମାର୍ଗେ ଭ୍ରମି	।	କେବଳ ହୋନ୍ତି ପଥଶ୍ରମୀ	।।
ଏ ତୋର ଚିତ୍ର ଗତି ମାୟା	।	କେ ଜାଣିପାରେ ନାଥ ଏହା	।।
ଭୋ ନାଥ ମୋତେ କୃପାକର	।	ଏ ଘୋର ସଂସାରୁ ଉଦ୍ଧର	।।
ତୋ ପାଦ ବିନୁ କେ ଉଦ୍ଧାର	।	ଅନ୍ୟ ଶରଣ ନାହିଁ ଯାର	।।
ତୁ ନାଥ ହେଉ ତାର ବଶ	।	ଦଣ୍ଡେ ନ ଛାଡ଼ୁ ତାର ପାଶ	।।
ଏକଥା ଅଦ୍ଭୁତ କି ତୋତେ	।	ତୁ ଯେ ଭକତ ଜନ ହିତେ	।।
ବାନର ଭାଲୁଙ୍କର ମେଳେ	।	ତୋ ଅବତାର ମହୀତଳେ	।।
ରାମ ଶରୀର ନିଜ ଅଂଶେ	।	ତୋହର ଜନ୍ମ ରଘୁବଂଶେ	।।
ସୁରେନ୍ଦ୍ର କିରୀଟୀ ଅଗ୍ରତ	।	ତୋ ପାଦ ରେଣୁରେ ଭୂଷିତ	।।
ଏମନ୍ତ ପ୍ରଭୁ ନିଜ ଅଙ୍ଗେ	।	ବାନର ଭାଲୁଙ୍କର ସଙ୍ଗେ	।।
ଏଣୁ ତୋ ମହିଁମା ଅଦ୍ଭୁତ	।	କେ ମୁଖେ କହୁ ଗୋପୀନାଥ	।।
ତୁ ନାଥ ଜଗତ ଜୀବନ	।	ଦରିଦ୍ର ପ୍ରାଣୀଙ୍କର ଧନ	।।
ଭୋ ନାଥ ଜଗତ ଧାରଣ	।	ଅଶେଷ ଭୁବନ କାରଣ	।।
ତୁ ନାଥ ଭୂତ କୃତଜ୍ଞାତା	।	ଅଶେଷ କର୍ମଫଳ ଦାତା	।।
ତୁ ମାତା ପିତା ଦାଶରଥି	।	ଅଶେଷ ଜଗତର ପତି	।।
ତୋ ପାଦ ସେବା ପରିହରି	।	କେ ପାରେ ଭବସିନ୍ଧୁ ତରି	।।
ଯେ ତୋର ମହିଁମା ନ ଜାଣି	।	ଅନ୍ୟ ଦେବତା ପୂଜେ ଆଣି	।।
ତପ ସମାଧି ଯୋଗମାର୍ଗେ	।	କି ଅବା ମୋକ୍ଷ ଧର୍ମ ସାଧେ	।।
କେବଳ ଅଚେତନ ସେହି	।	ତାହାର କର୍ମବଦ୍ଧ କାହିଁ	।।
ମାୟା ମୋହିତ ରଜ ତମେ	।	ବିଧାତା ରହେ ତାର ବାମେ	।।
ଯେ ଭକ୍ତିଯୋଗେ ଭଜେତୋତେ	।	ତୁ ନାଥ ତାହାଙ୍କ ଅଗ୍ରତେ	।।
ସେହି ତୋହର ଉପକାର	।	ଏଣୁ ତୁ ଭକତ କିଙ୍କର	।।
ଏ ଭାବେ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନୀ ଜନେ	।	ତୋନାମ ଉଚ୍ଚାରି ବଦନେ	।।
ରୋମ ହରଷେ ତୋତେ ଚିନ୍ତି	।	ଆନନ୍ଦସାଗରେ ଭାସନ୍ତି	।।
ତୋ ଗୁଣ ବୁଝି କେ ପାରଇ	।	ବ୍ରହ୍ମଆୟୁଷ ଦେହ ବହି	।।
ତୋ ପାଦପଦ୍ମ ସୁଧା ଆଶେ	।	ଭକତ ବାନ୍ଧେ ପ୍ରେମପାଶେ	।।
ଭୋନାଥ ତୋର ଅବତାର	।	ଅଶେଷ ପ୍ରାଣୀର ନିସ୍ତାର	।।
ଏ ମାୟା ଘୋର ମୋହକଳ୍ପେ	।	ଜୀବ ଉଦ୍ଧାରୁ ଗୁରୁରୂପେ	।।
ତୁ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ରୂପ ଧରି	।	ଦୁରିତ ଖଣ୍ଡନ ଲହରୀ	।।
ଏଣୁ ତୁ ଜଗତର ନାଥ	।	ଅଶେଷ ତୋର ଗର୍ଭଗତ	।।
ଏ ତ୍ରିଂଶଅଧ୍ୟା କୃଷ୍ଣବାଣୀ	।	ଶୁଣି ଉଦ୍ଧବ ଯୋଡ଼େ ପାଣି	।।
ପ୍ରେମେ କୁଣ୍ଠିତ କଣ୍ଣଦ୍ୱାରେ	।	କାତରେ କମ୍ପଇ ଶରୀରେ	।।
ପୁଲକେ ଅଙ୍ଗ ତାର ସ୍ଫୁରେ	।	ବଦନୁ ବଚନ ନ ସ୍ଫୁରେ	।।
କ୍ଷଣକେ ହୁଏ ହତଜ୍ଞାନ	।	କ୍ଷଣକେ ଚିତ୍ତ ସମାଧାନ	।।
ଆନନ୍ଦେ ଶିରେ କର ଦେଇ	।	ପ୍ରଣମି ବୋଲେ ତ୍ରାହି ତ୍ରାହି	।।
ବିକଳେ କୁଣ୍ଠିତ ବଚନ	।	ବୋଲଇ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ	।।
ଏ ମୋହମାୟା ଅନ୍ଧକାର	।	ତୋର ପ୍ରସନ୍ନେ ଗଲା ଦୂର	।।
ତୋର ଅଭୟ ପାଦତଳେ	।	ମୁଁ ଯେ ବୁଡ଼ିଲି ପ୍ରେମଜଳେ	।।
ଅଗ୍ନି ସମୀପେ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।	କ୍ଷଣେ ନପାରେ ଶୀତ ରହି	।।
ମୋର ଅଜ୍ଞାନ ସେହିମତେ	।	ତୋ ଆଗେ ରହିବ କେମନ୍ତେ	।।
ତୁ ମୋତେ ଭୃତ୍ୟ କରି ହରି	।	ଏ ଭାବେ ଅନୁଗ୍ରହ କରି	।।
ଅଜ୍ଞାନ ଅନ୍ଧକାର ମୋର	।	ଜ୍ଞାନେ ଗୋବିନ୍ଦ କର ଦୂର	।।
ଅଶେଷ ଜନ୍ମ ପୁଣ୍ୟଫଳେ	।	ମୁହିଁ ତୋ ଚରଣ କମଳେ	।।
ତୋ ଅନୁଗ୍ରହେ କରି ସେବା	।	ମୁଁ ନ ଜାଣଇ ଅନ୍ୟ ଦେବା	।।
ଏ ମୂଢ଼ ମୋହଜାଲ ମୋର	।	ତୋ ଅନୁଗ୍ରହେ ଗଲା ଦୂର	।।
ପୁତ୍ର କଳତ୍ର ମୋର ମନେ	।	ରହିଲେ ତୋହର ଚରଣେ	।।
ବାନ୍ଧବ ପୁତ୍ର ଦାରାଧନ	।	ଏ ବନ୍ଧୁ ତୁଟିଲା ମୋ ମନ	।।
ନମୋ ଗୋବିନ୍ଦ ତୋ ଚରଣେ	।	ଯେ ପାଦ ପ୍ରପନ୍ନ ଲକ୍ଷଣେ	।।
ମୁନୀନ୍ଦ୍ରଗଣେ ଯାହା ଚିନ୍ତି	।	ଏ ଘୋର ସଂସାରୁ ତରନ୍ତି	।।
ମୋତେ ବୁଝାଇ ଉପଦେଶ	।	ବୋଲୁ ଯେ ନଥା ମୋର ପାଶ	।।
କେମନ୍ତେ ଧରିବି ମୁଁ ପ୍ରାଣ	।	ନଦେଖି ଅଭୟ ଚରଣ	।।
ଦୁଷ୍ଟ ଚଞ୍ଚଳ ମୋର ଚିତ୍ତ	।	ତୋର ଚରଣେ ଯଦୁନାଥ	।।
ନିଶ୍ଚଳେ ରହିବ କେମନ୍ତେ	।	ଏମନ୍ତ ଆଜ୍ଞାହେଉ ମୋତେ	।।
ଏହି ଅଧ୍ୟାରେ ପୁଣ ପୁଣି	।	ଉଦ୍ଧବ ସ୍ତୁତିବାକ୍ୟ ଭଣି	।।
ନମୋ ଗୋବିନ୍ଦ ତୋ ଚରଣେ	।	ନିତ୍ୟେ ସେବିବି ଦାସପଣେ	।।
ଏମନ୍ତେ କରି ନମସ୍କାର	।	କାନ୍ଦେ ଚରଣେ ଦେଇ କର	।।
ପଡ଼ି କାନ୍ଦଇ ଭୂମିଗତେ	।	ଅଜ୍ଞାନାଛନ୍ନ ମୋହଗତେ	।।
ଦେହେ ଜୀବନେ ଜ୍ଞାନନାହିଁ	।	କାତରେ କମ୍ପେ ତାର ଦେହୀ	।।
କ୍ଷଣକେ ବିଚ୍ଛେଦ କାତରେ	।	ରୋଦନ କରେ ଉଚ୍ଚସ୍ୱରେ	।।
କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଚାହିଁ କମ୍ପେ ଦେହୀ	।	ବଦନୁ ବାକ୍ୟ ନ ସ୍ଫୁରଇ	।।
ଶ୍ରୀ ଏକାଦଶ ଏକତ୍ରିଂଶ	।	ଅଧ୍ୟାରେ ଜାରା କୃଷ୍ଣ ପାଶ	।।
ଆକୁଳେ ଚରଣେ ନମଇ	।	କହଇ ଶ୍ରୀମୁଖକୁ ଚାହିଁ	।।
ତୁ ନାଥ ଶରଣ ସୋଦର	।	ଏ ଅପରାଧ କ୍ଷମା କର	।।
ତୋ ନାମ ନିତ୍ୟେ ଯେ ସୁମରେ	।	ଘୋର ସଂସାର ଦୁଃଖ ତରେ	।।
ତୋତେ ଯେ ନୟନେ ଦେଖଇ	।	ଅଜ୍ଞାନ ତମିରି ନାଶଇ	।।
ଶବର ଜାତିହୀନ ମୁହିଁ	।	ବିଶେଷେ ତୋର ମାୟା ମୋହି	।।
ସ୍ୱଭାବେ ପତିତ କୁଣ୍ଠିତ	।	ହୀନ ପାମର ମୋର ଚିତ୍ତ	।।
ତୋର ଶ୍ରୀହସ୍ତେ ଦାମୋଦର	।	ଖଡ଼ଗେ ଚ୍ଛେଦ ମୋର ଶିର	।।
ସର୍ବ ପାତକ ମୋର ଯାଉ	।	ଏ ଜାତି ମଧ୍ୟେ ଜନ୍ମ ନୋହୁ	।।
ଦୁଷ୍କୃତ ନ ଲାଗେ ଯେମନ୍ତେ	।	ଏମନ୍ତ ଆଜ୍ଞା ହେଉ ମୋତେ	।।
ତୋ ମାୟାଗତି ଦାମୋଦର	।	ନ ବୁଝେ ବିରଞ୍ଚି ଶଙ୍କର	।।
ବେଦ ବଚନେ ମୁନିଜନେ	।	ଭ୍ରମନ୍ତି ତୋର ଅନୁମାନେ	।।
ତୋ ମାୟାବଳେ ଗୋପୀନାଥ	।	ଅଶେଷଜନେ ବିମୋହିତ	।।
ମୁଁ ପାପୀ ଜାଣିବି କେମନ୍ତେ	।	ଅଜ୍ଞାନେ ଭ୍ରମି ତୋ ଜଗତେ	।।
ଏହି ଅଧ୍ୟାରେ ଯେ ଦାରୁକ	।	ବନେଣ ଖୋଜି ସେ ଅନେକ	।।
ଲତା ଗହନେ କୃଷ୍ଣପାଶେ	।	ମିଳିଲା ଦିବ୍ୟଗନ୍ଧ ବାସେ	।।
କୋଟି ଆଦିତ୍ୟ ପ୍ରାୟେ କାନ୍ତି	।	ଦାରୁକ ଦେଖି ଯଦୁପତି	।।
ଜଗମୋହନ ରୂପ ରାଶି	।	ଅଶ୍ୱତ୍ଥ ତରୁମୂଳେ ବସି	।।
ଦାରୁକ ରୋମାଞ୍ଚ ଶରୀର	।	ପ୍ରେମେ ନୟନୁ ବହେ ନୀର	।।
କୃଷ୍ଣଚରିତେ ଚିତ୍ତ ଜଡ଼ି	।	ଦାରୁକ ମହୀତଳେ ପଡ଼ି	।।
ହା କୃଷ୍ଣ ଜୀବନ ମୋହର	।	ମୁଁ ତୋର ଚରଣେ କିଙ୍କର	।।
ବିକଳେ କାନ୍ଦେ ଉଚ୍ଚ ତୁଣ୍ଡେ	।	କର ଯୁଗଳ ତାଡ଼େ ମୁଣ୍ଡେ	।।
ଭୋନାଥ ଛାଡ଼ି ମୋତେ ଦୟା	।	କିମ୍ପା ଦେଖାଉଅଛ ମାୟା	।।
ନୟନ ନାହିଁ ମୋ ଶରୀରେ	।	ଆଜ ପଡ଼ିଲି ତମ ଘୋରେ	।।
ନ ଦିଶେ ଦଶଦିଗ ମୋତେ	।	ତୋର ଚରଣ ଶସ୍ତ୍ରାଘାତେ	।।
ତୋତେ ନ ଦେଖି ଦାମୋଦର	।	ଜୀବନ ନ ଥିବ ମୋହର	।।
ଭଣଇ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେଉ ସୁଜନେ ଆଜ୍ଞାକର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତ୍‌ବାକ୍ୟେ ନାମ

ଚତୁସ୍ତ୍ରିଂଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ପଞ୍ଚତ୍ରିଂଶ ଅଧ୍ୟାୟ

ଦ୍ୱାଦଶ ସ୍କନ୍ଧର ଅଧ୍ୟାରେ	।	ପୁରାଣ କର୍ତ୍ତା ସ୍ତୁତିକରେ	।।
ନମଇ ଜୟ ନାରାୟଣ	।	ଯୋଗେଶରୂପେ ଭଗବାନ	।।
ବୈକୁଣ୍ଠ ପୁରୁଷ ପୁରାଣ	।	ଅଖିଳ ପତିତପାବନ	।।
ଯାହାର ଆଦି ଅନ୍ତନାହିଁ	।	ବେଦ ଯା ମହିମା ନ ପାଇ	।।
ନମଇଁ ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।	ଭକତ ହିତେ ଦେହ ବହି	।।
ମତ୍ସ୍ୟାଦି କୂର୍ମ ଯେ ବରାହ	।	ନୃସିଂହ ରୂପେ ବିଶ୍ୱବହ	।।
ବାମନ ପର୍ଶୁଧର ରାମ	।	ହଳଧର ବୌଦ୍ଧ କଲ୍କୀନ	।।
ଏମନ୍ତେ ନାନା ଅବତାର	।	ଖଣ୍ଡିଲେ ଅବନୀର ଭାର	।।
ଜୟ ମଙ୍ଗଳ ହେ ଈଶ୍ୱର	।	ମହିମା ନ ଜାଣେ ଶଙ୍କର	।।
ବ୍ରହ୍ମା ଯେ ନ ପାଇଲା ଅନ୍ତ	।	ନମସ୍ତେ ପୁରୁଷ ଅବ୍ୟକ୍ତ	।।
ଅବ୍ୟକ୍ତ ନିର୍ମଳ ପ୍ରକାଶ	।	ପରମ ଜ୍ୟୋତି ରବିତ୍ରାସ	।।
ନମସ୍ତେ ହେ ଭକ୍ତବତ୍ସଳ	।	ଅନାଦି ଆଦି ବିଶ୍ୱସ୍ଥଳ	।।
ହେ ଜଗନ୍ନାଥ ଜଗଦ୍ଭୂତ	।	ସୃଷ୍ଟି ପାଳନ ଆଦିଭୂତ	।।
ନମଇଁ ଜୟ ବିଶ୍ୱତେଜ	।	ନାମେ ସର୍ବ ପାପ ଦହିଯ୍ୟ	।।
ନିର୍ମଳ ନିରଞ୍ଜନ ରୂପ	।	ପଞ୍ଚଭୂତ ଆମ୍ଭେ ତ ଆପ	।।
ନମଇଁ ଜୟ ବିଷ୍ଣୁ ଶ୍ୟାମ	।	ସର୍ବ ଭୂତ ହେ ଆତ୍ମାରାମ	।।
ନମଇଁ ପତିତପାବନ	।	କୃପାସିନ୍ଧୁ ଯେ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ	।।
ନମଇଁ ଗୋପୀ ପ୍ରାଣପତି	।	ଶ୍ରୀ ବାସୁଦେବ ଜଗଜ୍ଜ୍ୟୋତି	।।
ଜୟ ଗୋପୀଜନ ବଲ୍ଲଭ	।	ସକଳ ପ୍ରାଣୀ ଜୀବ ଶୁଭ	।।
ନମଇଁ ନର ନାରାୟଣ	।	ବ୍ରହ୍ମା ସ୍ୱରୂପେ ଯେ ନିର୍ଗୁଣ	।।
ନିର୍ମଳ ଜ୍ୟୋତିରୂପେ ପ୍ରଭା	।	ବଦ୍ରି ସ୍ଥାନରେ ତୋର ସଭା	।।
ହେ ନାରାୟଣ ନରଋଷି	।	ମହିଁମା ନ ଜାଣେ ବିଶେଷି	।।
ଅନନ୍ତ ରୂପ ତୋ ମହିମା	।	ନମସ୍ତେ ଭଗବନ୍ତ ବ୍ରହ୍ମା	।।
ଶିରରେ ଜଟା ମଣିଭାର	।	ତେଜରେ ରବିର ସଞ୍ଚାର	।।
ସୃଷ୍ଟିରେ ସର୍ବ ଦେବମୟେ	।	ସୃଜନ ବୀର୍ଯ୍ୟେ ଯହୁଁ ହୁଏ	।।
ଭାରତ ବରଷରେ ପୁଣ	।	ଇଷ୍ଟଦେବତା ଯେ କାରଣ	।।
ଅଖଣ୍ଡ ଲୋକ ପୂଜ୍ୟ ତୁହି	।	ତୋ ନାମ ଅନ୍ତେ ଯେ ଧରଇ	।।
ବୈକୁଣ୍ଠ ପଦ ସେ ଲଭଇ	।	ସକଳ ପାପ କ୍ଷୟ ଯାଇ	।।
ଚତୁରାକ୍ଷର ନାମ ତୋର	।	ଅଜାମିଳ ମୁଖେ ଉଚ୍ଚାର	।।
ସକଳ ପାପୁ ସେ ତରିଲେ	।	ତୋ ଦୁତେ ବୈକୁଣ୍ଠକୁ ନେଲେ	।।
ସେ ନାରାୟଣ ପଦେ ମୁହିଁ	।	ଶରଣ ପାଇବା ଇଚ୍ଛଇ	।।
ଦ୍ୱାଦଶସ୍କନ୍ଧ ପଞ୍ଚାଧ୍ୟାରେ	।	ପରୀକ୍ଷିତ କୃଷ୍ଣ ପୟରେ	।।
ଚିତ୍ତ ଆନନ୍ଦେ ପୁଲକିତ	।	କୃଷ୍ଣେ ନିବେଶି ଶିର ହସ୍ତ	।।
ହେ ପ୍ରଭୁ ପରମ ପୁରୁଷ	।	ମହିମା ନ ଜାଣଇଁ ଶେଷ	।।
ତୁମ୍ଭର ଭାବ ତୁମ୍ଭେ ଜାଣ	।	ତୋ ବିନୁ ନାହିଁ ପରିତ୍ରାଣ	।।
ତୁମ୍ଭ ଚରଣେ ମନ ମୋର	।	କାଳେ ରଖିବୁ ଚକ୍ରଧର	।।
ଆଶା ବିଶ୍ରାମ ବାନା ତୋର	।	ମୋ ଆଶା ରଖ ତୋ ପୟର	।।
ନମସ୍ତେ ଦେବ ନାରାୟଣ	।	ଏ ଭବଜଳୁ ଉଦ୍ଧାରଣ	।।
ଦ୍ୱାଦଶ ସପ୍ତ ଅଧ୍ୟାୟରେ	।	ଯାଜ୍ଞବଲ୍କ୍ୟ ସ୍ତବ ସୂର୍ଯ୍ୟରେ	।।
ମେରୁ ପୃଷ୍ଠରେ ବସି ପୁଣ	।	ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କୁ କଲେ ଉପାସନ	।।
ହେ ଭଗବନ୍ତ ଦିବାକର	।	ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ମୋର ନମସ୍କାର	।।
ଜଗତ ଅଖିଳ ପରାଣୀ	।	ଆତ୍ମା ସ୍ୱରୂପେ ଅଛ ପୁଣି	।।
କାଳ ସ୍ୱରୂପେ ଗ୍ରହରୂପେ	।	ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମାଦି ରୂପେ	।।
ବ୍ରହ୍ମରୁ ତୃଣ ପରିଯନ୍ତେ	।	ପ୍ରାଣୀମାନଙ୍କ ହୃଦଗତେ	।।
ଆତ୍ମା ସ୍ୱରୂପେ ପୂରିଅଛ	।	ଆକାଶ ମାର୍ଗେ ପ୍ରକାଶିଛ	।।
ଅନ୍ତର୍ଗତେ ବାହ୍ୟରେ ପୁଣି	।	ଏକାଦଶ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଜିଣି	।।
ଏ ତୁମ୍ଭ ଅନୁଭବ ହୋଇ	।	କାଳଚକ୍ର ରୂପେ ଭ୍ରମଇ	।।
ଉତ୍ପତ୍ତି ପ୍ରଳୟେ କରୁଛ	।	ଏଣୁ ଆକାଶେ ଉଇଁଅଛ	।।
ଏ ତୁମ୍ଭ ମାୟା ତୁମ୍ଭ ଗତି	।	ନିର୍ମଳ ବିରାଜଇ ଜ୍ୟୋତି	।।
ପରମ ବହ୍ମ ନିରାକାର	।	ଜ୍ୟୋତି ଭିତରେଣ ବାହାର	।।
ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ରଧାରୀ ହୋଇଣ	।	ନାରାୟଣ ସ୍ୱରୂପୀ ବ୍ରହ୍ମ	।।
ବ୍ରହ୍ମ ତ୍ରିସନ୍ଧ୍ୟାରେ ନିର୍ମିତ	।	ଗାୟତ୍ରୀ ପଢ଼ି ବେଦ ମନ୍ତ୍ର	।।
ଏ ଦିବା ରାତ୍ର କରି ଶେଷ	।	ସଂସାରେ ଲୋକ ତମ ଧ୍ୱଂସ	।।
ଆପଣା କିରଣର ବୃଷ୍ଟି	।	ସଧେ ଉପୁଜି ପ୍ରାଣି ତୁଷ୍ଟି	।।
ହିମ ଜଳ ଶିଶିର ଗ୍ରୀଷ୍ମ	।	ତୁମ୍ଭର ତହୁଁ ଏ ଜନମ	।।
ଏ ଷଡ଼ଋତୁ ବାରମାସ	।	ତୁମ୍ଭର ହୋଇଛି ପ୍ରକାଶ	।।
ଏ ତୁମ୍ଭ ଜ୍ୟୋତିର ମଣ୍ଡଳ	।	ସକଳ ସୁଖଙ୍କର ଆଳ	।।
ବିପ୍ରେ ଯେ ଚାରି ବେଦମତେ	।	ଉପାସନା କରିଣ ତୋତେ	।।
ସେ ଦ୍ୱିଜମାନଙ୍କର ପାପ	।	ତୁମ୍ଭେ ଯେ ହର ସର୍ବ ତାପ	।।
ତୁମ୍ଭ ମଙ୍ଗଳ ଜ୍ୟୋତୀକ୍ଷଣ	।	ଅନ୍ଧପଟଳକୁ ନାଶନ	।।
ସେ ଜ୍ୟୋତି ସ୍ୱରୂପ ଯେ ତୁହି	।	ଉପାସନା କରିବି ମୁହିଁ	।।
ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ ଯେ କୀଟ	।	ପତଙ୍ଗ ଚାରିଖାନି ଭେଟ	।।
ଇନ୍ଦ୍ରିୟଗଣମାନଙ୍କର	।	ପ୍ରବେଶି ଅନୁଭବ କର	।।
ସ୍ୱୟଂ ଯେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ରୂପେ	।	ଆତ୍ମଜ୍ଞାନ ପ୍ରକାଶେ ଆପେ	।।
ଏ ଲୋକେ ତୁମ୍ଭର ମାୟାରେ	।	ବିକଟ ରାତ୍ରେ ଅନ୍ଧକାରେ	।।
ପ୍ରାଣୀଙ୍କି ଅଜଗର ରୂପେ	।	ଗିଳିଲେ ଯେହ୍ନେ ହୁଏ ଧାପେ	।।
ଅଚେତ ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇଥାଇ	।	ନିଦ୍ରାରେ ସର୍ବଜନ ମୋହି	।।
ମାୟାର ଅଚେତେ ଯେ ପ୍ରାଣୀ	।	ପରମ କୃପା ତୁମ୍ଭେ ଜାଣି	।।
ଉଦୟେ ଅନୁଗ୍ରହ କରି	।	ଉଦ୍ଧତ କିରଣେ ଉଭାରି	।।
ଦିନେ ଦିନେକେ ପ୍ରାଣୀମାନେ	।	ଆଶ୍ରା ନିମିତ୍ତେ ତୋ ଚରଣେ	।।
ତୋ ଅନୁଗ୍ରହେ ଯଜ୍ଞକରି	।	ସ୍ୱର୍ଗାଦି ଅପବର୍ଗଧାରି	।।
ରାଜାଦେହେ ଦୁଷ୍ଟକୁ ନାଶି	।	ସାଧୁଜନଙ୍କୁ ଯେ ଆଶ୍ୱାସି	।।
ଦୁଷ୍ଟ ଦାନବ ଯେ ଅସାଧୁ	।	ଖଳ ଦୁବୃତ୍ତ ଧର୍ମନିନ୍ଦୁ	।।
ଏ ଅଂଶ ଜନ୍ମ ଯେତେ ତନୁ	।	କୁମୁଦ ନାଶେ ଯେହ୍ନେ ଭାନୁ	।।
ଏଣୁ ଯେ ଉଦେ ଅସ୍ତ ହୁଅ	।	ସର୍ବ ଜୀବରେ ପୂଜା ପାଅ	।।
ଦିଗପାଳ ଯେଝା ଦିଗରେ	।	କୃତାଞ୍ଜଳିରେ ପୂଜାକରେ	।।
ଭଗବତ ଯେ ବାସୁଦେବ	।	ମୋର ପୂଜା ତୁମ୍ଭେ ଘେନିବ	।।
ସମର୍ପି ତୁମ୍ଭ ପଦ୍ମପାଦେ	।	ମୁଁ ଉପସ୍ଥିତ ଯେ ଆନନ୍ଦେ	।।
ତୁମ୍ଭ ପଦ୍ମପାଦ ଏମନ୍ତ	।	ତିନି ଭୁବନରେ ପୂଜିତ	।।
ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ମହେଶ ଆଦି	।	ବାସବ ଆଦି ଦେବ ବନ୍ଦି	।।
ଏବେ ତୁମ୍ଭ ପଦ୍ମପାଦରେ	।	ମୋ ଶିର ନମସ୍କାର କରେ	।।
ନବୀନ ନିରିବେଦ ମୋତେ	।	ଆଜ୍ଞା ହୋଇବ ଛାୟାକାନ୍ତେ	।।
ଯେ ବେଦ ଗୁରୁଠାରେ ନାହିଁ	।	ତାହାକୁ ପଢ଼ିବଇଁ ମୁହିଁ	।।
ତେଣୁ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଆଶ୍ରା ମୁହିଁ	।	ଏ ବେଦ ମୋତେ ଆଜ୍ଞାହୋଇ	।।
ଦ୍ୱାଦଶସ୍କନ୍ଧ ଅଷ୍ଟାଧ୍ୟାୟ	।	ବିଷ୍ଣୁ ଦର୍ଶନେ ମାର୍କଣ୍ଡେୟ	।।
ନମୋ ନମୋ ବଚନେ ସ୍ତୁତି	।	ଗଗ୍ବଦ ଚିତ୍ତେଣ ଭାଷନ୍ତି	।।
କର ଦୁଇ ଅଞ୍ଜଳି କଲେ	।	ମନରେ ଉତ୍ସନ୍ନ ହୋଇଲେ	।।
ଉତ୍ତମ ଆସନେ ବସାଇ	।	ଚରଣ ଧୋଇଣ ପିଅଇ	।।
ଶିରଗାତ୍ରେ ସେଚନ କଲା	।	ଷଡ଼ ଅର୍ଘ୍ୟେଣ ସେ ପୂଜିଲା	।।
ଚନ୍ଦନ ଧୂପ ଦୀପ ପୁଷ୍ପ	।	ପୂଜିଲେ ମୁକୁନ୍ଦଙ୍କ ଶିଖ	।।
ସନ୍ତୋଷେ ପ୍ରସନ୍ନ ବଦନ	।	ହୋଇଲେ ନରନାରାୟଣ	।।
ମୁନି ଯେ ଦଣ୍ଡବତେ ପୁଣି	।	ବିଷ୍ଣୁ ତୋଷିଣ ସ୍ତୁତିଭଣି	।।
ହେ ପ୍ରଭୁ ତୁମ୍ଭର ମହିଁମା	।	ମୁଁ କିସ ବର୍ଣ୍ଣିବଇଁ ସୀମା	।।
ଯାହାର ଅଂଶ ପ୍ରାଣିମାନେ	।	ପ୍ରବେଶ ସୃଷ୍ଟିର ସର୍ଜନେ	।।
ସେ ଦେଶେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଣ	।	ମନ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଗଣମାନ	।।
ସଂସାର ଚେଷ୍ଟା ପାଶୋରନ୍ତି	।	ସର୍ବ ଅନୁଭବ କରନ୍ତି	।।
ହେ ଭଗବାନ ନାରାୟଣ	।	ତୁମ୍ଭର ଏ ଯେ ମୂର୍ତ୍ତିମାନ	।।
ତହିଁ ଜୀବରୂପେ ଥାଇଣ	।	ଅନୁଭବ ତୁମ୍ଭେ ଭାବେଣ	।।
ଏ ଦୁଇରୂପ ଯେ ତୁମ୍ଭର	।	ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ଯେ ଈଶ୍ୱର	।।
ପ୍ରାଣି ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁ ସଂସାରେ	।	ବସିଛ ବଦରି ସ୍ଥାନରେ	।।
ମତ୍ସ୍ୟାଦି ନାନା ରୂପମାନ	।	ବହୁ ଯେ ସୃଷ୍ଟିର କାରଣ	।।
ଉର୍ଣ୍ଣନାଭୀର ପ୍ରାୟେ ପୁଣ	।	ସର୍ଜିଣ କରେ ସଂହାରଣ	।।
ସେ ଭାବେ ଜଗତ ପ୍ରସରୁ	।	ମାୟା ଘେନି ତହିଁ ବିହରୁ	।।
ସଂସାରେ ଥାଇ ଯେଉଁମାନେ	।	ନିରତେ ଭାଜି ତୋ ଚରଣେ	।।
ଏକାଗ୍ରେ ତୋପାଦ ସେବନ୍ତି	।	ଜନ୍ମମୃତ୍ୟୁରୁ ନିସ୍ତରନ୍ତି	।।
ଯେ ତୁମ୍ଭ ଚରଣ ଭଜଇ	।	ସେ ତୁମ୍ଭ ମାୟା ପାରହୋଇ	।।
ତୋର ଚରଣ ଆଶ୍ରା ବିନୁ	।	ନ ତରେ ଏ ଭବ ବନ୍ଧନୁ	।।
ଭବ ସଂସାର ନିସ୍ତାରଣ	।	କେବଳ ତୋ ପଦ୍ମ ଚରଣ	।।
ଏ ଭବ ସଂସାର ନିରର୍ଥ	।	ଜାଣି ଭଜିଲେ ଯୋଗିପଥ	।।
ମୋକ୍ଷ ସ୍ୱରୂପୀ ଭଗବାନ	।	ତୋ ବିନୁ ଅନ୍ୟ ନାହିଁ କ୍ଷମ	।।
ତୋର ସକାଶୁ ଲୋକଭୟେ	।	ମୁଁ ଏହା ଜାଣଇ ନିଶ୍ଚୟେ	।।
ତୁମ୍ଭ ଦେବାରୁ ବ୍ରହ୍ମସୁଖ	।	ଭୋଗ କରଇ ଚତୁର୍ମୁଖ	।।
ଦୁଇ ପରାର୍ଦ୍ଧ ଆୟୁ ପାଇ	।	ତା ଶିରେ କାଳ ବସିଛଇଁ	।।
ସମୟେ ତାଙ୍କୁ ସଂହରଇ	।	ଏମନ୍ତ ଦ୍ୱନ୍ଦ ମାୟାମୟୀ	।।
ଯେଉଁ କାଳକୁ ବ୍ରହ୍ମା ଡରେ	।	ତାକୁ କେ ନ ଡରେ ସଂସାରେ	।।
ଏଣେ ପ୍ରାଣୀ ତୋ ମାୟା ମୋହି	।	ତୋତେ ଅଜ୍ଞାନେ ନ ଜାଣଇ	।।
ଯେ ପ୍ରାଣୀ ତୋ ଚରଣ ଆଶେ	।	ତୋ ମାୟା ବନ୍ଧନେ ନ ମିଶେ	।।
ଏବଂଭୂତ ଚରଣ ମୋହି	।	ନିରତେ ଭଜିଣ ଅଛଇ	।।
ଏ ଆତ୍ମା ତୋର ତହୁଁ ଯେଣୁ	।	ଆତ୍ମାର ଗୁରୁ ତୁମ୍ଭେ ତେଣୁ	।।
ପରମ ଦେବତା ବିଶେଷ	।	ପରମ ହଂସ ପରେ ବାସ	।।
ଶ୍ରୀ ନାରାୟଣ ନରୋତ୍ତମ	।	ନିଗମ ସ୍ୱରୂପୀ ଆପଣ	।।
ନିଗମ ବଚନ ପ୍ରମାଣ	।	ଶୁଦ୍ଧ ସ୍ୱରୂପୀ ଶୁକ୍ଳବର୍ଣ୍ଣ	।।
ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ମୋର ନମସ୍କାର	।	ହେ ପ୍ରଭୁ ଯୋଗାରୂଢ଼ ବର	।।
ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ବଳେ ପ୍ରାଣୀ ମନ	।	ନିରତେ ହୋଏ ଯେଣୁ ଭ୍ରମ	।।
ଆତ୍ମା ହୃଦୟ ନେତ୍ର ପଥେ	।	ତୋର ନିବାସ ଅବିରତେ	।।
ତୋତେ ନ ଦେଖେ ପ୍ରାଣୀ ପୁଣ	।	ତୋର ମାୟାରେ ହୋଇଭ୍ରମ	।।
ଅନ୍ତରେ ଥାଇ ତୁ ଅନ୍ତର	।	ହେଉ ନଜାଣେ ତୋତେ ନର	।।
ଯେ ନାରାୟଣ ଏ ଜଗତେ	।	ପୂରିଛି ସର୍ବ ଅନ୍ତର୍ଗତେ	।।
ତୋହର ଦରଶନ ଲାଭେ	।	ବେଦ ତତ୍ତ୍ୱରେ ପ୍ରାଣୀ ସେବେ	।।
ଉପ ନିଷଦ ବ୍ରହ୍ମଭାଗ	।	ବେଦ ବଚନ ହବିର୍ଭାଗ	।।
ଷଡ଼ାଙ୍ଗେ କରିଣ ସାଧନ	।	ଅଷ୍ଟାଙ୍ଗେ କରି ଯୋଗଧ୍ୟାନ	।।
ତୋ ଦରଶନେ ଯତ୍ନକରେ	।	ମୋହିତ ହୋଇ ତମ ଘୋରେ	।।
ବେଦ ଯା ନାମ ଭଜୁଛନ୍ତି	।	ଯଶ କର୍ମ ମାର୍ଗେଣ ସ୍ତୁତି	।।
ସାକ୍ଷାତେ ଜଗତର ଗୁରୁ	।	ସେ ନାରାୟଣ ଅବତରୁ	।।
ଯାହାର ଦରଶନ ଭାବେ	।	ବେଦତତ୍ତ୍ୱ ମାର୍ଗରେ ସେବେ	।।
ଦେଖିବା ଅର୍ଥେ ମୋହିହେଲେ	।	ଅର୍ଥ ବାଦ ସୂକ୍ଷ୍ମ ବିହ୍ୱଳେ	।।
ମୋହିତ ହୁଅନ୍ତି ତମରେ	।	ଦର୍ଶନ ଅର୍ଥେ ଯତ୍ନକରେ	।।
ଦର୍ଶନ ପାଆନ୍ତି ସୂକ୍ଷ୍ମରେ	।	ସକଳ ଦେବ ବାକ୍ୟସାରେ	।।
ତୁମ୍ଭେ ନିର୍ଗୁଣ ଭକ୍ତବଶ	।	ହେ ମହା ପରମ ପୁରୁଷ	।।
ମୋ ନମସ୍କାର ତୁମ୍ଭ ପାଦେ	।	ଅନେକ ସ୍ତୁତି ବାକ୍ୟବାଦେ	।।
ସେ ମାରକଣ୍ଡ ମହାମୁନି	।	ଚରଣେ ଲଗାଇ ମୂର୍ଦ୍ଧନି	।।
ଦ୍ୱାଦଶ ନବମ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ମାର୍କଣ୍ଡ ପୁଣ ସ୍ତବକରେ	।।
ହେ ଦେବ ଦେବ ନାରାୟଣ	।	ସକଳ ଜଗତ କାରଣ	।।
ଶରଣାଗତ ତାପହର	।	ସାଯୁଜ୍ୟ ପଥେ ନେଇ କର	।।
ସେ ତୁମ୍ଭେ ମୋ ଚକ୍ଷୁ ଗୋଚରେ	।	ଦର୍ଶନ ଦିଅ ସାକ୍ଷାତରେ	।।
ଏ ବର ମାଗୁଅଛି ମୁହିଁ	।	ତୁମ୍ଭ ଦର୍ଶନ ପାଇବଇଁ	।।
ତୁମ୍ଭର ଚରଣକୁ ଧ୍ୟାୟି	।	ପରମ ଆତ୍ମାକୁ ମିଶାଇ	।।
ଅଷ୍ଟାଙ୍ଗ ଯୋଗ ଧାରଣାରେ	।	ଦେଖନ୍ତି ଆତ୍ମାର ଭିତରେ	।।
ହେ ପଦ୍ମପତ୍ର ଅବୃପାଣି	।	ହେ ପୁଣ୍ୟ ଶ୍ଳୋକ ଶିଖାମଣି	।।
ତୁମ୍ଭ ଅନୁଗ୍ରହ ପ୍ରଭାବ	।	ମାୟା ମହିମା ଦେଖାଇବ	।।
ଯେ ମାୟା ସକଳ ଲୋକରେ	।	ଲୋକପାଳାଦି ବଶକରେ	।।
ଏହି ଦ୍ୱାଦଶ ଦଶାଧ୍ୟାରେ	।	ମାର୍କଣ୍ଡ କୃଷ୍ଣସ୍ତୁତି କରେ	।।
ହେ ବାସୁଦେବ ନମୋଽସ୍ତୁତେ	।	ଶରଣାଗତ ବୋଲି ତୋତେ	।।
ତୁମ୍ଭ ଚରଣାବିନ୍ଦ ପୁଣ	।	ଅଭୟ ଦାତା ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ	।।
ବ୍ରହ୍ମାଦି ଦେବତା ଯେମାନେ	।	ସେବନ୍ତି ଜ୍ଞାନ ପରାୟଣେ	।।
ତୁମ୍ଭ ଚରଣେ ଭଜୁଛନ୍ତି	।	ମାୟାରେ ମୋହ କେହିହୋନ୍ତି	।।
ଏ ଭବ ସଂସାର ସାଗରେ	।	ତୋ ବିନୁ କେ ଉଦ୍ଧରିପାରେ	।।
ଭଣଇ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ଼	।।
ହେ ସୁଜ୍ଞଜନେ ଆଜ୍ଞାକର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତ ବାକ୍ୟେ

ନାମ ପଞ୍ଚତ୍ରିଂଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

ଷଷ୍ଟତ୍ରିଂଶ ଅଧ୍ୟାୟ

ଦ୍ୱାଦଶ ଏଗାର ଅଧ୍ୟାରେ	।	ଭକ୍ତେ ସ୍ତବନ୍ତି ଏ ସ୍ତବରେ	।।
ଏମନ୍ତେ ସ୍ତବ ଯେ କରନ୍ତି	।	ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଜଗଜ୍ଜ୍ୟୋତି	।।
ହେ କୃଷ୍ଣ କୃଷ୍ଣ ସର୍ବ ମୁଖ୍ୟ	।	ଏ ମାୟା ମୟକୁ ଉପେଖ	।।
କୃଷ୍ଣ ସଖା ଅର୍ଜୁନ ଯେଣୁ	।	ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନାମ ତୋର ତେଣୁ	।।
ହେ କୃଷ୍ଣ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେ ଭୂଧର	।	ଦୁଷ୍ଟ ରାକ୍ଷସ ନାଶକର	।।
ହେ ବାୟୁ ଆପ ଦାବାନଳ	।	ଗୋବିନ୍ଦ ମଦନ ଗୋପାଳ	।।
ହେ ଗୋପୀପତି ହେ ଗୋକୁଳ	।	ଅନାଦି ପ୍ରଭୁ ଆଦିମୂଳ	।।
ହେ ଭୃତ୍ୟ ବିପଦ ନାଶନ	।	ହେ ତୀର୍ଥ ପଦ ନାରାୟଣ	।।
ହେ କୃଷ୍ଣ ଶ୍ରବଣ ମଙ୍ଗଳ	।	ଅଖିଳ ସର୍ବ ସିଦ୍ଧିଫଳ	।।
ଏ ଯେ ତୁମ୍ଭ ବିଭୂତି ମାନ	।	ବ୍ରହ୍ମାଦି ତୃଣଙ୍କୁ ସର୍ଜନ	।।
ତାହାଙ୍କୁ ତୁମ୍ଭେ ରକ୍ଷାକର	।	ଅଶେଷ ମହିମା ତୁମ୍ଭର	।।
ଏତେ ପ୍ରକାରେ ଭକ୍ତମାନେ	।	ନିରତେ ସ୍ତୁତି କରି ଜ୍ଞାନେ	।।
ଦ୍ୱାଦଶ ତେର ଯେ ଅଧ୍ୟାରେ	।	ସୂତ ଏମନ୍ତ ସ୍ତୁତି କରେ	।।
ବ୍ରହ୍ମା ବରୁଣ ଇନ୍ଦ୍ର ଭବ	।	ଦିବ୍ୟ ସ୍ତୁତିରେ ସ୍ତୁତିଭାବ	।।
ଅଙ୍ଗ ଉପାଙ୍ଗ ପଦ କ୍ରମେ	।	ବେଦ ଉପନିଷଦ ଧର୍ମେ	।।
ସୁମୂର୍ତ୍ତି କରି ଶ୍ୟାମ ବେଦ	।	ଗାୟନକରି ବ୍ରହ୍ମପଦ	।।
ସାମ ଗାୟନେ ବିପ୍ରଜନେ	।	ମହିଁମା ଗାୟନ ବଦନେ	।।
ଧ୍ୟାନରେ ତଦଗତ ହୋଇ	।	ପରମଯୋଗୀ ତାହା ଧ୍ୟାୟି	।।
ଆତ୍ମା ସ୍ୱରୂପ ଦେଖୁଛନ୍ତି	।	ଯା ଅନ୍ତ କେହି ନ ଜାଣନ୍ତି	।।
ସେ ବ୍ରହ୍ମରୂପୀ ଯେ ଈଶ୍ୱର	।	ତାହାଙ୍କୁ ମୋର ନମସ୍କାର	।।
କ୍ଷୀର ସମୁଦ୍ର ମନ୍ଥନର	।	ପୃଷ୍ଠେ ମନ୍ଦର ଗିରିବର	।।
ଭ୍ରମିଲା ଦଧିଭାଣ୍ଡ ପ୍ରାୟେ	।	ସମୁଦ୍ର ମନ୍ଥନ ସମୟେ	।।
ଦେବ ବରଷରେ ଗଣନା	।	ସହସ୍ରେ ବରଷ ବର୍ଣ୍ଣନା	।।
କଣ୍ଡୁ ଯେ କୂର୍ମପୃଷ୍ଠେ ଥିଲା	।	ଘର୍ଷଣ ସୁଖ ସେ ପାଇଲା	।।
ନିଦ୍ରା ଉପୁଜିଲା ତାଙ୍କର	।	ସେନାଦେ ପବନବାହାର	।।
ନିଶ୍ୱାସପାତେ ବାତହୋଇ	।	ସେ ଯେ ପବନ ସର୍ବ ସହି	।।
ସର୍ବ ଜୀବର ରକ୍ଷାହେତୁ	।	ଜନ୍ମ ବଞ୍ଚିତ ସର୍ବ ଜନ୍ତୁ	।।
ଏ ଦେହ ଆତ୍ମା ଆବରଣ	।	ବିଅର୍ଥେ ଅସତ୍ୟ ପ୍ରମାଣ	।।
ତୋ ମାୟା ମୋର ମନେ ଥାଇ	।	ଦେହାଦି ଅଭିମାନ ବହି	।।
ମୋହେ ଜନ୍ମ ସେ କରୁଅଛି	।	ଏ ମାୟା ମୋର ମନେ ରଖି	।।
ସେ ମାୟାରଜ୍ଜୁ ନିକୃନ୍ତନେ	।	ନିତ୍ୟେ ଭଜଇ ତୋ ଚରଣେ	।।
ତୋତେ ଭଜନ୍ତି ଯେତେଜନ	।	ଲଭନ୍ତି ବାଞ୍ଛା ଫଳମାନ	।।
ମୋତେ ତୋ ଚରଣେ ଲଗାଅ	।	ମାୟାବନ୍ଧନ ଫେଡ଼ିଦିଅ	।।
ତୁ ଅବା ବୋଲିବୁ ଏମନ୍ତ	।	ଅଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମା ଉମାକାନ୍ତ	।।
ସତ୍ୱ ରଜ ତମ ତ୍ରିଗୁଣ	।	ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ଶଙ୍କର ପୁଣ	।।
ସେ ରୂପ ବହିଣ ସଂସାରେ	।	ଉତ୍ପତ୍ତି ସ୍ଥିତି ପ୍ରଳେକରେ	।।
ଏମାନେ ତୋର ମାୟାବଳେ	।	ଭ୍ରମନ୍ତି ସିନା ଏ ଶୟଳେ	।।
ସ୍ଥିତି ଆଦି ଯେ ସେ କରନ୍ତି	।	କାଳେ କାଳକୁ ନ ଜିଣନ୍ତି	।।
ଏଣୁ ତୁ ଏ ଜୀବ କାରଣ	।	ତେଣୁ ଶରଣ ତୋ ଚରଣ	।।
ତୋ ବିନୁ ଆନ ଯେ ଭଜଇ	।	ମୋହ ଭୟ ତା ନ ଖଣ୍ଡଇ	।।
କେବଳ ତୋ ଚରଣ ଚିନ୍ତି	।	ପ୍ରାଣୀ ମୋକ୍ଷମାର୍ଗ ଲଭନ୍ତି	।।
ତୁ ଯେଣୁ ଆତ୍ମାର ବାନ୍ଧବ	।	ତୋ ଭାବେ ତରେ ଭବାର୍ଣ୍ଣବ	।।
ତୁମ୍ଭେ ଯେ ଶୁଦ୍ଧ ଶୁକ୍ଳବର୍ଣ୍ଣ	।	ନିର୍ଗୁଣ ରୂପୀ ନରୋତ୍ତମ	।।
ଯେ ପ୍ରାଣୀ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଭଜନ୍ତି	।	ତ୍ରିଗୁଣବନ୍ଧରୁ ତରନ୍ତି	।।
ମୁକ୍ତି ହୋଇ ଚରଣେ ଲୀନ	।	ସୁଖେ ଲଭେ ବୈକୁଣ୍ଠସ୍ଥାନ	।।
ଏ ତୋର ଯେଣୁ ସତ୍ୱଗୁଣ	।	ସେ ଭାବେ ଚିନ୍ତାକରି ପୁଣ	।।
ସେ ସତ୍ୱଗୁଣରେ ମିଶନ୍ତି	।	ରଜ ତମକୁ ନ ଇଚ୍ଛନ୍ତି	।।
ସତ୍ୱରୁ ଆତ୍ମାସୁଖ ହୋଏ	।	ଅନ୍ୟ କେବଳ ଦୁଃଖମୟେ	।।
ତେଣୁ ମୁଁ ନ ଜାଣଇ ଆନ	।	କେବଳ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ	।।
ଭଗବତ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ	।	ପରମଗୁରୁ ବିଶ୍ୱଧାମ	।।
ତାହାର ନିଶ୍ୱାସ ପବନ	।	ବାଜି ସମୁଦ୍ର କମ୍ପମାନ	।।
ତରଙ୍ଗ ଲହରିର ଘାତ	।	ଏଦେହେଁ ନୋହିଛି ନିବର୍ତ୍ତ	।।
ଅନ୍ୟୋଅନ୍ୟତଟେ ଭାସଇ	।	ସେ କୂର୍ମରୂପେ ବିଶ୍ୱଦେହୀ	।।
ତାହାକୁ ମୋର ନମସ୍କାର	।	ସେ ଦେବ ଦେବଙ୍କ ଈଶ୍ୱର	।।
ଭଗବତ ଯେ ବାସୁଦେବ	।	ସର୍ବ ଆତ୍ମା ସ୍ୱରୂପା ଜୀବ	।।
ପାପ ପୁଣ୍ୟ ସେ ସାକ୍ଷୀ ପୁଣ	।	ନମସ୍କାର ତାଙ୍କ ଚରଣ	।।
ମୋକ୍ଷ ନିମିତ୍ତେ ଧର୍ମ କହି	।	ଶ୍ରୀ ଭାଗବତ ଅନୁଗୃହୀ	।।
ଯୋଗୀନ୍ଦ୍ର ଶୁକଦେବ ପାଦେ	।	ନମସ୍କାର ମୋର ଆନନ୍ଦେ	।।
ସେ ବ୍ରହ୍ମଋଷି ଯେ ଅଟନ୍ତି	।	ସଂସାର ସର୍ପେ ଦଂଶ ଦେଖି	।।
ବିଷ୍ଣୁଭକ୍ତ ଯେ ପରୀକ୍ଷିତ	।	ତାକୁ ସଂସାରୁ କଲେ ମୁକ୍ତ	।।
ତାହାଙ୍କୁ ପୁନଃ ପୁନଃ ହୋଇ	।	ନମସ୍କାର କରଇ ମୁହିଁ	।।
ହେ ସୁଜ୍ଞଜନେ ଏ ପ୍ରକାରେ	।	ପୂଜିବ ନିର୍ମଳ ଚିତ୍ତରେ	।।
ଯାହାର ଯେଉଁ ମନୋରଥ	।	ପ୍ରସନ୍ନ କଲେ ଜଗନ୍ନାଥ	।।
ଏ ସର୍ବ ସ୍ତବ ଯେଉଁ ନର	।	ବୋଲିବ ନିର୍ମଳ ଚିତ୍ତର	।।
ଯେ ଅବା ଶ୍ରବଣ କରିବେ	।	ସର୍ବବାଞ୍ଛିତ ସେ ଲଭିବେ	।।
ଶ୍ରୀ ଭାଗବତ ପୁରାଣରେ	।	ଲେଖାଅଛି ଫଳଶ୍ରୁତିରେ	।।
ମୋ ଜୀବ ଉଦ୍ଧାର ନିମିତ୍ତେ	।	ଶ୍ରୀ ପ୍ରାଣପତିଙ୍କ ଅଗ୍ରତେ	।।
ମୁଁ ମୂଢ଼ ଜଣାଇବାପାଇଁ	।	ଏ ସ୍ତବ କିଛି ଲେଖିଲଇଁ	।।
ହେ ସୁଜ୍ଞଜନେ ମୋର ଦୋଷ	।	କ୍ଷମାକରିବେ ହୋଇ ତୋଷ	।।
ଏ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମ ନାମ	।	ଲେଖାଇଲେ ଦଧିବାମନ	।।
ଭଜଇ ବଳଭଦ୍ର ମୂଢ଼	।	ମୋ ଚିତ୍ତ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦୃଢ	।।
ହେଉ ସୁଜନେ ଆଜ୍ଞାକର	।	ନମଇଁ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର	।।

ଇତି ଶ୍ରୀ ସ୍ତବକଳ୍ପଦ୍ରୁମେ ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତବାକ୍ୟେ ଗ୍ରନ୍ଥ

ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ନାମ ଷଟ୍‌ତ୍ରିଂଶୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।